owcom, postawieni po prawicy Króla, też zdają sprawę za siebie, a orzeczenie brzmi: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego! odziedziczcie królestwo wam zgotowane od założenia świata.” Odziedziczą życie wieczne na ziemi pod panowaniem Królestwa niebios. — Mat. 25:34, NT.

22. Dlaczego prawdziwi chrześcijanie ponoszą obecnie szczególną odpowiedzialność?

²² Ponieważ w grę wchodzi życie ludzkie, więc prawdziwy wielbiciel Boga ponosi obecnie szczególną odpowiedzialność. Jaką? Chodzi o to, czy ostrzega tych, którzy czynią wolę narodów, aby się odwrócili od tego i spełniali wolę Bożą, służąc sprawom Jego Królestwa. Ma tu zastosowanie zasada, że kto nie ostrzega złych, będzie za to pociągnięty do odpowiedzialności przed Bogiem. — Ezech. 3:17, 18.

23. (a) Co wszyscy pragnący żyć powinni czynić z uwagi na pozostały czas i odbywanie się sądu? (b) O czym powinniśmy pamiętać i to ze względu na jakie błogosławieństwa, które się spodziewamy w końcu uzyskać?

²³ Skoro pozostało tak mało czasu i skoro już teraz odbywa się sąd, to po cóż jeszcze ociągać się ze spełnianiem woli Bożej? Dzieci, bądźcie posłuszne chrześcijańskim rodzicom. Rodzice, wychowujcie dzieci „w karności i autorytatywnej radzie Jehowy”. Wy, którzy dopiero teraz poznajecie prawdę Bożą, mądrze spożytkujcie pozostały jeszcze czas i porzucając światowość, zwróćcie się ku służbie Bożej. Wy, którzy już jesteście oddanymi sługami Bożymi, pozostańcie wierni tej służbie. Ponieważ „każdy uczynek (...) Bóg na sąd przywiedzie”, więc zawsze pamiętajmy, że musimy w końcu zdać sprawę nie przed człowiekiem, ani nawet przed sądom państwowym kraju, w którym żyjemy: „Wszyscy staniemy przed Bożym trybunałem. Tak to każdy z nas zda sprawę za siebie przed Bogiem.” (Rzym. 14:10, 12, Kow) Oby ustanowiony przez Jehowę Sędzia „żywych i umarłych” mógł stwierdzić, że nasze sprawozdanie zasługuje na uznanie, oby powierzył nam po Armagedonie zadania i przywileje związane z darem życia wiecznotrwałego!

Biblia, tradycja a twoje wielbienie

Czy w twym wielbieniu Boga jest miejsce na tradycję? Czy Biblia powinna być jedynym twoim drogowskazem?

TRADYCJI jest tyle i tak różnorodnych, ile jest na świecie ludzi i miejscowości. Można słusznie powiedzieć, że tradycyjne stroje, potrawy, architektura, obyczaje towarzyskie i tym podobne rzeczy wzbogacają życie swą rozmaitością i barwą. Ponadto niektóre tradycje przechowują w sobie poszanowanie dla podstawowych wartości moralnych, chociaż wiele z nich zaginęło już w moralnym upadku naszego dwudziestego wieku. Inne tradycje są wyraźnie szkodliwe. Z pewnością ubóstwianie tradycji okazało się wielkim kamieniem obrazy, opóźniającym oświecenie i korzystny postęp.

Mnóstwo tradycji występuje również we wszystkich religiach, włącznie z tymi, które się zwą „chrześcijańskimi”. Wielu naprawdę uważa, że tradycja wzbogaca ich religię i dodaje jej piękna. Nie od rzeczy będzie więc zapytać: Czy w prawdziwym chrystianizmie jest miejsce na tradycje? Co mówi Biblia o tradycjach ludzkich? Czy możemy posunąć się tak daleko, żeby powiedzieć, iż poza Biblią istnieją tradycje, które jej dorównują znaczeniem i są tak samo istotne dla chrześcijańskiego poglądu na Boga oraz Jego zamierzenia względem ludzkości? Co do ostatniej z tych kwestii pewna ogólnie znana religia wypowiedziała się zdecydowanie twierdząco. Na Soborze Trydenckim (1545-1564 po Chr.) przywódcy rzymskokatoliccy oświadczyli: „Kościół Powszechny wierzy, że to nadprzyrodzone objawienie zawarte jest w pisanych księgach i w niepisanych tradycjach, jakie dotarły do nas.” Niemniej podczas pierwszych sesji Drugiego Soboru Watykańskiego niemal dwa tygodnie zajęła debata nad tymże samym twierdzeniem. Niektórzy obstawali przy dotychczasowym stanowisku Kościoła katolickiego, że istnieją dwa odrębne źródła objawienia — Pismo święte i tradycja. Inni chcieli traktować tradycję tylko jako wykład lub objaśnienie Pisma świętego. Wobec tego narzucają się pytania: Czy zarówno Biblia, jak i tradycja są źródłem objawienia Bożego? Czy tradycja jest niezbędnym uzupełnieniem prawdziwego wielbienia?

Tradycje można określić jako „przechowywanie i ustne przekazywanie wiadomości, przekonań i zwyczajów z pokolenia w pokolenie, podanie”.a Jeśli patrzyć z tego punktu widzenia, to jest oczywiście możliwe, by istniały w religii takie tradycje, którym się nie da nic zarzucić. Na przykład może to być zwyczaj lub tradycja urządzania zebrań w celu wielbienia Boga i studiowania Biblii o ustalonej porze określonych dni. Utrzymywanie takich „tradycji” sprzyja porządkowi i przyczynia się do wygody ogółu, zarazem służąc rozwojowi przyzwyczajenia do regularności w sprawach wielbienia. Ale tradycje te bynajmniej wskutek tego nie stają się niezbędnymi składnikami prawdziwego wielbienia. Pory zebrań mogą być zmieniane bez ujmy dla wielbienia Boga.

POŻYTECZNE TRADYCJE

W związku z tradycyjnym „zwyczajem” rzeczą interesującą będzie zauważyć, że Jezus „według zwyczaju swego” głosił w synagodze nazaretańskiej w dzień sabatu. Apostoł Paweł, mając niewątpliwie ten przykład w pamięci, trzymał się takiego samego „zwyczaju”. (Łuk. 4:16; Dzieje 17:2) Z uwagi na podstawowe znaczenie słowa tradycja — przekazywanie wiadomości ustnie lub przez przykład — również informacje, które Paweł otrzymał bezpośrednio od Pana Jezusa Chrystusa, mogły być przekazane zborom jako „tradycja”. Zwróćmy uwagę na poniższe wypowiedzi apostoła: „Zachowujecie podania [tradycje, NW] tak, jak je wam podałem.” O przekazanych im szczegółach w związku z obchodzeniem pamiątki śmierci Chrystusa pisze on: „Albowiem jam wziął od Pana to, co wam podałem.” A dalej: „Albowiem naprzód podałem wam, co sam otrzymałem, że Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism.” Na koniec: „Trwajcie niewzruszenie, trzymając się tradycji, które poznaliście czy to przez naukę ustną, czy też przez list nasz.” — 1 Kor. 11:2, 23; 15:3, NT; 2 Tes. 2:15, NDą.

Poza przekazaniem natchnionych pouczeń Jezusa Chrystusa apostoł Paweł sam był też inspirowany do podania wielu przepisów ku zbudowaniu zboru chrześcijańskiego, które jako pożyteczne tradycje