Pytania czytelników

● Czy z uwagi na treść wersetu z księgi Powtórzonego Prawa 22:5 jest rzeczą dopuszczalną, by niewiasta nosiła spodnie?

W księdze Powtórzonego Prawa 22:5 czytamy: „Kobieta nie będzie nosiła ubioru mężczyzny ani mężczyzna ubioru kobiety; gdyż każdy, kto tak postępuje, obrzydły jest dla swego Boga, Jahwe”. Tekst ten nie wspomina nic o fasonie odzieży. Zawarty w nim zakaz dotyczy natomiast wkładania na siebie rzeczy przeznaczonych dla osoby odmiennej płci.

Odrębność płci wprowadził sam Bóg, a przepis zawarty w księdze Powtórzonego Prawa 22:5 służy zachowaniu tej różnicy. Jeżeli chodzi o ubiór i ogólny wygląd, zazwyczaj każdy normalny mężczyzna chce robić wrażenie mężczyzny, a kobieta pragnie być rozpoznana jako kobieta. Postępowanie wbrew powyższemu zakazowi, którego istotny sens polegał na wskazaniu, co przystoi, mogło prowadzić Izraelitę do homoseksualizmu. Zatem przepis z księgi Powtórzonego Prawa 22:5 przeciwstawiał się zarazem temu grzechowi.

W czasach, gdy wydane było przytoczone prawo, zarówno kobiety, jak i mężczyźni nosili długie szaty. Istniała jednak wyraźna różnica między strojem niewieścim a męskim. Podobnie dzisiaj w niektórych stronach świata kobiety na równi z mężczyznami normalnie noszą spodnie. Jednakże krój spodni dla kobiety różni się od kroju spodni męskich. Dlatego zasada wyłuszczona w księdze Powtórzonego Prawa 22:5 nie wyklucza w ogóle możliwości ubierania się niewiast w spodnie.

Ponadto chrześcijanie nie podlegają Prawu Mojżeszowemu (Rzym. 6:14). Obstawanie przy stosowaniu litery tego Prawa byłoby wręcz sprzeczne z nauką chrześcijańską. A jeśli niewiasta włoży wysłużone spodnie swego męża do jakiejś pracy koło domu lub w gospodarstwie, nie wystąpi przez to również przeciw przyczynie wydania omawianego przepisu, który — jak jasno widać — miał zapobiegać ukrywaniu tożsamości płci i nadużyciom seksualnym.

Okoliczność, że chrześcijanie nie podlegają Prawu Mojżeszowemu, lecz tylko kierują się jego zasadami, wymaga jednak od nich dobrego rozeznania, stosowania zdrowego rozsądku i ćwiczenia swego sumienia. Chrześcijanka zdaje sobie sprawę, że o tym, czy dobrze będzie włożyć spodnie szersze lub węższe, dłuższe lub krótsze, decyduje więcej czynników niż tylko jej własne upodobanie. Nie będzie się chciała stać dla drugich przyczyną zgorszenia ani przynieść ujmy zborowi chrześcijańskiemu. Strój, który może uchodzić w zaciszu własnego domu lub przy pracy, może się nie nadawać na zebranie chrześcijańskie, do służby głoszenia Słowa Bożego lub innej działalności publicznej. W różnych okolicach zresztą mogą się utrzymywać pod tym względem niejednolite opinie. Rada biblijna brzmi: „Niewiasty powinny mieć ubiór przyzwoity, występować skromnie i powściągliwie, (...) lecz jak przystoi niewiastom, które są prawdziwie pobożne, zdobić się dobrymi uczynkami”. — 1 Tym. 2:9, 10, NP.a

● Kiedy się kroi mięso przed przyrządzeniem lub dzieli na porcje po przyrządzeniu, nieraz sączy się z niego czerwonawa ciecz. Czy jest słuszne, by chrześcijanin jadł takie mięso?

Chrześcijanin może jeść tylko mięso zwierząt, z których wypuszczono krew w czasie uboju. Biblia nakazuje: „Powstrzymujcie się (...) od krwi [i] od tego, co uduszone”. — Dzieje 15:29.

Oczywiście nawet mięso z należycie wykrwawionych zwierząt może być intensywnie czerwone lub zawierać wysączającą się na powierzchnię czerwoną ciecz. Dzieje się tak dlatego, że wykrwawienie nie usuwa ze zwierzęcia krwi absolutnie bez śladu. Prawo Boże nie wymaga jednak wydobycia każdej pojedynczej kropli krwi. Po prostu stwierdza, że zwierzę powinno być wykrwawione.

Prócz tego w mięsie znajduje się pozanaczyniowy płyn tkankowy. Może się on zmieszać z resztkami krwi i zabarwić się na czerwono. Ciecz ta, wypełniająca przestwory międzykomórkowe, znana jest też pod nazwą płynu śródtkankowego i przypomina osocze krwi. Nie jest to jednak krew i stąd nie podlega zakazowi dotyczącemu krwi. Dlatego sama obecność czerwonawej cieczy w mięsie nie przekreśla jego przydatności do spożycia. Jeżeli tylko zwierzę było należycie wykrwawione, nie ma żadnych biblijnych zastrzeżeń co do użycia jego mięsa na pokarm.

Czasem jednak może się zdarzyć, że chrześcijanin ma podstawę do przypuszczenia, iż zwierzę nie zostało odpowiednio wykrwawione. Jeżeli nie ma możliwości tego sprawdzić, niekiedy woli nie jeść tego mięsa, aby uniknąć wyrzutów sumienia. Decyzja taka harmonizuje z zasadą wyrażoną w Liście do Rzymian 14:23: „Kto bowiem spożywa pokarmy, mając przy tym wątpliwości, ten potępia samego siebie, bo nie postępuje zgodnie z przekonaniem”.

[Przypis]