fałszywym rozumowaniem. Bo jeśli ktoś jest słuchaczem słowa, a nie czynicielem, to jest jak człowiek spoglądający na swe naturalne oblicze w zwierciadle. Bo spogląda na siebie i odchodzi, i natychmiast zapomina, jakim jest człowiekiem.” — Jak. 1:22-24, NW.

⁴⁵ Logika Jakuba jest przekonująca. On mówi: „Istotnie, jak martwe jest ciało bez oddechu, tak też wiara bez uczynków jest martwa.” (Jak. 2:26, NW) Wiara się uzewnętrznia. Ona daje znać o sobie. Wiara nie jest rzeczą martwą, lecz pobudza do czynu. Wiara sprawia, że powiadamiamy innych o tym, w co wierzymy. Ona każe nam się wypowiadać w pracy od domu do domu. Sługa Boży, który żywi wiarę, musi być aktywny. Kto zna Słowo Boże, ten je głosi. Jak mówi Piotr, wiara nie dopuszcza bojaźni, w sprawie wydawania świadectwa. „Ale uświęcajcie w swych sercach Chrystusa jako Pana, będąc zawsze gotowi podjąć obronę przed każdym, kto się od was domaga uzasadnienia nadziei, jaką macie w sobie, lecz czyńcie to w łagodnym usposobieniu i z głębokim szacunkiem.” (1 Piotra 3:15, NW) Wierzący w Boga i w Biblię podejmuje obronę przed każdym.

46. Kogo Jezus wybrał na swych nosicieli światła i jaki przykład on im pozostawił?

⁴⁶ Przemawiając do Żydów, którzy oczekiwali Mesjasza, Jezus nie wyróżnił uczonych w Piśnie i faryzeuszów jako światło świata. On wybrał właśnie zwykłych ludzi, ludzi wiary. Jak sobie przypominasz, on powiedział: „Wy jesteście światłem świata. Miasto nie może się ukryć, gdy jest położone na górze. Ludzie zapalają lampę i nie stawiają jej pod koszykiem półkorcowym, ale na świeczniku, i ona świeci na wszystkich w domu. Podobnie niech wasze światło świeci przed rodzajem ludzkim, aby widziano wasze prawe dzieła i dawano chwałę waszemu Ojcu, który jest w niebiosach.” (Mat. 5:14-16, NW) To pouczenie on skierował w swym Kazaniu na Górze zarówno do mężczyzn, jak i niewiast. Jakież to doskonałe kazanie na temat służby! Jezus zachęcał wszystkich słuchaczy, aby podejmowali służbę w celu reprezentowania Królestwa Bożego i działania na jego rzecz. On powiedział: „Nadal więc szukajcie najpierw Królestwa i sprawiedliwości jego.” (Mat. 6:33, NW) On uczył miłośników sprawiedliwości jak się mają modlić. Wskazał im na konieczność uświęcania imienia Ojca, Jehowy, i modlenia się o Jego Królestwo, aby Jego wola działa się na ziemi tak samo, jak w niebie. (Mat. 6:9-15) Osobista wytrwałość w tej służbie kaznodziejskiej wymaga prawdziwej wiary w Jehowę Boga, Jego Syna Jezusa Chrystusa i w Słowo Boże.

47. Co każdy powinien obecnie robić w celu zachowania duszy przy życiu?

⁴⁷ Posiadanie takiej wiary będzie dla ciebie oznaczać ‚zachowanie duszy przy życiu’. Uciekaj więc ze starego świata, który na podobieństwo Sodomy zmierza ku zniszczeniu i bądź podobny Lotowi oraz jego dwu córkom. Wstań i idź; bądź kaznodzieją dobrej nowiny! Nie wahaj się przetrwać „udręki w wielkiej walce, wtedy kiedy [jesteś] widowiskiem wskutek zniewag i udręk”. (Hebr. 10:32, 33, NDą) Służ Bogu jako prawdziwy chrześcijanin i bądź silny w swej wierze. Wierz w Jego Słowo i uzyskaj życie wieczne w Jego nowym świecie sprawiedliwości.

Prowadź właściwy bój na rzecz wiary

1. Dlaczego Paweł mógł autorytatywnie mówić na temat prowadzenia boju na rzecz wiary?

TE SŁOWA, które napisał Paweł do Tymoteusza: „Prowadź właściwy bój wiary”, miały dla Pawła realne znaczenie. On był prześladowany przez własny ród, a mianowicie przez Żydów, bito go, zadając mu wiele uderzeń, był kamienowany i więziony. Doświadczał rozbicia okrętu, groziły mu niebezpieczeństwa ze strony rozbójników i ze strony fałszywych braci, przeżywał bezsenne noce, głód, pragnienie i wszelkiego innego rodzaju próby i udręki. Jednocześnie oprócz wszystkich tych zmartwień przytłaczał go stale „niepokój o wszystkie zbory”. (2 Kor. 11:23-28, NW) A zatem te słowa Pawła: „Prowadź właściwy bój wiary” nie są czczymi słowami. Czy ze względu na dobrą nowinę zrobiłbyś to samo, co Paweł? Zrobiłbyś gdybyś tak wierzył, jak Paweł oraz Tymoteusz, jak również ‚chwyciłbyś się mocno życia wiecznego, do którego zostałeś powołany, i składałbyś właściwe publiczne oświadczenie przed wieloma świadkami’. — 1 Tym. 6:12, NW.

2. Dlaczego ten, któremu powierzono nauczanie innych, musi być cierpliwy i jak apostoł Paweł wskazuje na to przez swe komentarze?

² W swych listach do Tymoteusza Paweł pouczał tego młodego chrześcijanina, aby wykonywał swe obowiązki jako prawdziwy naśladowca Chrystusa. Będąc nadzorcą i bratem, musiał nauczać ludzi, z którymi był związany, zdrowej nauki, uzyskanej ze Słowa Bożego. On nie miał być człowiekiem pełnym czczej gadaniny i własnych idei. Tymoteusz znał prawdę, i to była prawda, której musiał nauczać — nic więcej. To nauczanie wymaga czasu i cierpliwości, ponieważ członkowie ludu Bożego nie są ludźmi mądrymi na sposób światowy, wysoce inteligentnymi, lecz raczej ludźmi pokornymi. To właśnie pisał Paweł do Koryntian: „Patrzcie bowiem na powołanie swoje, bracia, iż niewielu jest mądrych według ciała, niewielu możnych, niewielu zacnego rodu, ale co głupiego jest u świata, to wybrał Bóg aby zawstydził mądrych; i co jest słabego u świata, to wybrał Bóg, aby zawstydzić mocnych; i to, co jest niskiego rodu u świata i wzgardzone, wybrał Bóg, i to co niczym nie jest aby zniweczyć co jest czymś, aby się nie chlubiło żadne ciało przed obliczem jego.” (1 Kor. 1:26-29, NT) W tych nie wykształconych, niewpływowych i biednych ludziach Tymoteusz miał zbudować wiarę, a następnie doprowadzić ich do tego, aby mogli ‚składać właściwe wyznanie publicznie przed wieloma świadkami’. Czy wykonujesz taką pracę chrześcijańską? Powinieneś to robić!

3. Na co wskazuje Biblia w odniesieniu do ludzi wybranych do wykonywania dzieła Jehowy?

³ Ze Słowa Bożego dowiadujemy się, że ci, którzy są w świecie ludźmi wysoce wykształconymi i najwybitniejszymi, nie należą do powołanych. Przypatrz się tym, których wybrał Syn Boży; byli to rybacy, poborcy podatków, ludzie, na których uczeni w Piśmie i faryzeusze patrzyli z góry.