Waleczna armia pełnoczasowych bojowników Jehowy

„Bądź dobrym żołnierzem Chrystusa Jezusa. Żołnierz wcielony do armii nie wikła się w sprawy cywilne, ponieważ musi być do dyspozycji swego dowódcy” (2 Tymoteusza 2:3, 4, Biblia jeruzalemska).

1, 2. Jaki apel o głosicieli rozległ się 100 lat temu? Jakie były tego wyniki?

„POTRZEBA 1000 GŁOSICIELI”. Nagłówek takiej niezwykłej treści pojawił się mniej więcej sto lat temu w pewnym czasopiśmie, ale bynajmniej nie w rubryce ogłoszeń. Na dodatek odzew przeszedł wszelkie oczekiwania wydawcy. Kto wystąpił z tym apelem i kto na niego odpowiedział? W jakiej mierze dotyczy nas to dzisiaj?

² Dopiero drugi rok ukazywało się pismo znane obecnie na całym świecie pod nazwą Strażnica, gdy zamieszczono w nim to gorące wezwanie o głosicieli. Nie poszukiwano jednak duchownych, aby wypełnić ambony w kościołach. Biblia nie taką rolę wyznacza ludziom, którzy mieliby głosić orędzie od Boga. W roku 1881 wydawcy Strażnicy szukali raczej osób, które były gotowe „zależnie od swych możliwości iść do dużych lub małych miast w charakterze kolporterów, czyli ewangelistów”. Poszukiwano chrześcijan, którzy by chcieli i mogli poświęcić cały swój czas krzewieniu prawd biblijnych. Z początku chętni napływali małą stróżką — paru tu, paru tam, jednak do roku 1885 nazbierało się ich już około 300. Później strumień wzbierał, a liczba ich rozrosła się w tysiące i dziesiątki tysięcy, osiągając w roku 1981 przeciętną 151 180.

3. Jak zmieniła się nazwa tych głosicieli?

³ Świadkowie Jehowy nie nazywają już takich pełnoczasowych głosicieli „kolporterami”, który to termin pochodzenia francuskiego uwzględniał tylko jeden aspekt ich pracy: rozpowszechnianie Biblii i literatury biblijnej. Ale było to zaledwie uzupełnienie ich podstawowej działalności. Jest inne słowo, które lepiej objaśnia, na czym polega zadanie tej duchowej armii ewangelizatorów, nosicieli „dobrej nowiny” (2 Tym. 2:3, 4; Łuk. 8:1; 10:1). Brzmi ono „pionier”.

PIONIERZY DUCHOWEJ ARMII

4. Skąd się wywodzi i co oznacza słowo „pionier”?

⁴ Dlaczego wyraz „pionier” dobrze określa Świadka Jehowy, który jest pełnoczasowym głosicielem? Terminem tym posługiwano się zrazu w znaczeniu militarnym, w zastosowaniu do żołnierza, choć nie do zwykłego piechura. Nazywano tak sapera, który poprzedzał główne siły i budował drogi, mosty lub okopy. Stąd zwrot „być pionierem” z czasem zaczął oznaczać przygotowywanie lub torowanie dróg. „Pionierem” był ten, kto szedł na czele, przebijając się przez trudności i przeszkody, jak to robili pierwsi osadnicy na dzikim zachodzie Ameryki Północnej. Nazwa ta przywodzi na myśl człowieka nieustraszonego, który kroczy naprzód, dopóki nie osiągnie celu. Doprawdy trafne określenie dla ofiarnych, pełnoczasowych „żołnierzy” Chrystusa Jezusa!a

5. Dlaczego chrześcijan można nazwać żołnierzami? (Filem. 2; Filip. 2:25).

⁵ Wszystkich prawdziwych chrześcijan można przyrównać do żołnierzy toczących bój duchowy (1 Tym. 6:12; 2 Tym. 4:7; Judy 3). Mamy wspólnego wroga, Szatana, który zawziął się, żeby nas zgubić. W celu zwalczania wiernych uczniów Chrystusa uformował on potężną armię złożoną ze zgrai niewidzialnych sił demonicznych oraz z widzialnego, niegodziwego systemu rzeczy. Mimo to na całym świecie około 2 300 000 chrześcijan spełnia natchniony rozkaz: „Przeciwstawcie się jemu [Diabłu], mocni będąc w wierze” (1 Piotra 5:9).b Chodzi o Świadków Jehowy, którzy choć słabi i niepozorni, zwyciężają w duchowych zmaganiach ze swym nieprzejednanym wrogiem (Jak. 4:7, 8, 10).

6. Z jakiego jeszcze powodu słowo „żołnierz” dobrze pasuje do chrześcijanina?

⁶ Żołnierz w polu myśli tylko o jednym — o czekającej go bitwie. Nie może sobie pozwolić na to, żeby jego uwagę pochłonęły sprawy mniej ważne. Apostoł Paweł napisał do swego młodszego współpracownika imieniem Tymoteusz: „Zmagaj się z trudnościami, które napotykasz, bądź dobrym żołnierzem Chrystusa Jezusa. Żołnierz wcielony do armii nie wikła się w sprawy cywilne, ponieważ musi być do dyspozycji swego dowódcy” (2 Tym. 2:3, 4, Bj). Oczywiście Paweł i Tymoteusz nie byli żołnierzami w służbie jakiegoś narodu lub imperium tego świata. Biblista W.E. Vine podaje w swym dziele pt. An Expository Dictionary of New Testament Words (Słownik objaśniający wyrazy z Nowego Testamentu), że „żołnierz” oznacza tu „przenośnie kogoś, kto znosi trudy ze względu na Chrystusa”.

7. Jaką rolę w armii bojowników chrześcijańskich spełniają pionierzy?

⁷ Pośród milionów takich zwycięskich bojowników chrześcijańskich daje się wyróżnić przedni, awangardowy korpus pełnoczasowych kaznodziejów. Wielu z nich prawdziwie po pioniersku wyprzedza główne siły, torując im drogę. Pionierzy nieraz już udawali się na tereny, w których nigdy jeszcze nie głoszono dobrej nowiny o ustanowionym Królestwie Bożym. Niektórzy z nich pracują jako misjonarze w obcych krajach, gdzie musieli się dostosować do nieznanych im przedtem obyczajów i nauczyć trudnych języków, a także stawić czoło niewygodom, chorobom i wpływowi demonicznych religii. Przerzucają mosty przez wszystkie te przeszkody, robią skuteczne wypady przy użyciu duchowej broni i zakładają „przyczółki”, które rozwijają się potem w silne zbory. Torują drogę do obszarów, na których kilka lat później całe armie chrześcijańskich żołnierzy głoszą otrzymane od Chrystusa orędzie duchowego wyzwolenia (Izaj. 60:22).

8. Jakimi zaletami odznaczają się ochotnicy pełniący służbę w duchowej armii? (Sędz. 7:3).

⁸ Zeszłego roku na całym świecie walczyło co miesiąc przeciętnie 151 180 tych pełnoczasowych wojowników. Wszyscy oni służą ochotniczo i nie ma wśród nich żadnego najemnika (Ps. 110:3). Tak być powinno, gdyż żołnierze wcieleni do wojska pod przymusem lub zwabieni chęcią zysku często okazują się chwiejni w ogniu walki. Tracą odwagę i poddają się lub wręcz dezerterują. Dlaczego jednak pionierzy, będąc ochotnikami i nie pobierając żadnego literalnego wynagrodzenia, mieliby poświęcać cały swój czas służbie, mimo iż miliony innych chrześcijan oddanych Bogu na to się nie zdobywają? Czy należy oczekiwać, że jako pionierzy otrzymają w przyszłości jakąś większą nagrodę niż ci, którym warunki pozwalają spędzić miesięcznie w służbie na przykład tylko 10, 20 lub 30 godzin? Nie, szczerzy pionierzy wytężają tak swe siły dlatego, że całą duszą są oddani Jehowie Bogu. Jak każdy naprawdę oddany Mu chrześcijanin chcą w służbie dla naszego miłościwego Stwórcy robić wszystko, na co ich stać. Kto więc może i powinien być pionierem? Zastanów się, czytelniku, nad swoją sytuacją i swym poglądem na tę sprawę.

OBLICZENIE KOSZTÓW

9. Dlaczego niektórzy chrześcijanie nie mogą pełnić służby pionierskiej?

⁹ Ktokolwiek by rozważał, czy może albo nawet powinien się podjąć służenia Bogu w charakterze pioniera, ten musi uwzględnić przy tym cały szereg czynników. Oczywiście należy do nich między innymi sytuacja w życiu osobistym. Istnieją zobowiązania, którym przysługuje pierwszeństwo przed głoszeniem pełnoczasowym (Powt. Pr. 24:5). Apostoł Paweł napisał, że chrześcijanin, który nie dba o potrzeby materialne swojej rodziny, „zaparł się wiary i jest gorszy niż człowiek w ogóle bez wiary” (1 Tym. 5:8). Tak więc obowiązki rodzinne mogą czasowo uniemożliwiać niektórym braciom i siostrom pełnienie służby pionierskiej. Inne czynniki odgrywające pewną rolę to zdrowie i wiek. Trzeba je wziąć pod uwagę, chociaż sporo osób jest pionierami pomimo słabego zdrowia i podeszłych lat.

10. Jak ze służbą pionierską wiąże się wiara?

¹⁰ Ponadto żołnierz na posterunku pionierskim musi mieć silną wiarę, ponieważ jego służba nie jest łatwa. Apostoł Paweł bezpośrednio łączy taką wiarę z publicznym głoszeniem prawdy, pisząc: „Walcz we właściwym boju wiary, chwyć się mocno życia wiecznego, do którego zostałeś powołany i o którym składałeś właściwe wyznanie publiczne wobec wielu świadków” (1 Tym. 6:12). Chociaż wiara potrzebna jest wszystkim bojownikom armii Bożej, zachodzi różnica między okazywaniem jej w dziele głoszenia co pewien czas, a robieniem tego przez wiele godzin każdego dnia. Warto jednak zaznaczyć, że częsty udział w opowiadaniu prawdy innym ludziom może także pomnożyć wiarę samego głosiciela (2 Tes. 1:3).

11. (a) Jakiego rodzaju ofiarę składają wszyscy chrześcijanie? (b) Jaka dodatkowa ofiara może się wiązać ze służbą pionierską?

¹¹ W grę wchodzi też sprawa zdobywania się na ofiary. Z jednej strony wszelką służbę pełnioną dla Boga szczerze i w czystości można uważać za składanie Mu ofiar (Hebr. 13:15). Taką godną ofiarą na pewno jest służba pionierska wykonywana z właściwych pobudek — dla przysporzenia chwały Bogu i dopomożenia drugim do wyswobodzenia się z więzów systemu Szatana. Ale stanowi ona ofiarę jeszcze z innego punktu widzenia. Z chwilą gdy chrześcijanin zostaje pionierem, czas dawniej przeznaczany na cele bardziej osobiste musi on odtąd spożytkować przy głoszeniu i nauczaniu. Trzeba będzie może okroić godziny poświęcane przedtem na zdobywanie rzeczy materialnych. Tak, ze służbą pionierską wiąże się ofiarność. Tysiące pionierów zadowala się skromniejszymi warunkami finansowymi, pracując tylko przez jeden, dwa lub trzy dni w tygodniu na utrzymanie i rezerwując dzięki temu odpowiednią ilość czasu na służbę Bożą (2 Tym. 2:4).

NA WZÓR NAZYREJCZYKÓW

12. Czym kieruje się wiele osób, wstępując do służby pionierskiej? Jak pewni starożytni Izraelici mogli zwiększyć swój udział w oddawaniu czci Bogu?

¹² Wiele osób podjęło służbę pionierską, bo pragnęły zdziałać więcej niż dotychczas. Nie kierowała nimi chęć współzawodnictwa dla wybicia się nad swych chrześcijańskich braci i siostry; po prostu chciały bardziej aktywnie okazywać miłość do Jehowy i bliźnich (Mat. 22:37-39). Ciekawym przykładem biblijnym są pod tym względem nazyrejczycy. W starożytnym Izraelu mężczyźni, a także niewiasty, mogli z własnej ochotnej woli zostać nazyrejczykami, która to nazwa wywodzi się z hebrajskiego słowa nazir — oddany, oddzielony, wyodrębniony. Chcąc być nazyrejczykiem, trzeba było złożyć odpowiednie ślubowanie, czego jednak nie należy porównywać z decyzją chrześcijanina o wstąpieniu do służby pionierskiej, gdyż z tym nie wiążą się żadne śluby ani uroczyste zobowiązania. Niemniej jednak między nazyrejczykami a pionierami można się dopatrzyć szeregu pouczających analogii.

13, 14. (a) Omów jedno z ograniczeń nałożonych na nazyrejczyków. (b) Jak to może odnosić się do pionierów?

¹³ Izraelita, który dobrowolnie składał ślub nazyreatu, brał na siebie pewne ograniczenia. Podkreślały one wyraźnie, że jest „oddzielony”, inaczej mówiąc „wyodrębniony”, by wielbić Jehowę. Jedno z nich dotyczyło jedzenia i picia, o czym jest mowa w Księdze Liczb 6:3, 4. Nazyrejczyk nie mógł spożywać odurzających napojów ani żadnych produktów winorośli (Ps. 104:15). Wprawdzie wymagało to od niego trochę samozaparcia, ale nie zabroniono mu niczego z pokarmów niezbędnych dla organizmu. A zatem owo ograniczenie nie narzucało mu żadnej udręki.

¹⁴ Pionierzy owocnie wykonujący swoją pracę nie skupiają zainteresowań na rzeczach materialnych, takich jak pożywienie lub przedmioty zbytku, lecz koncentrują się na służbie ku chwale Bożej. Czerpią z tego głęboko ugruntowaną i nieustanną radość — przedmiot zazdrości wielu osób, którym z uwagi na posiadane dobra materialne na pozór wiedzie się lepiej. (Porównaj z tym Ewangelię według Łukasza 12:16-21). Ponadto prostszy czy może skromniejszy tryb życia przynosi korzyści, których najczęściej się nawet nie dostrzega. Specjaliści w zakresie żywienia ostrzegają przed licznymi niebezpieczeństwami, jakimi grozi nazbyt dostatnie jedzenie i picie. Tymczasem pionier, który zazwyczaj jada posiłki mniej wyszukane, choć urozmaicone i pożywne, a oprócz tego dużo chodzi w trakcie głoszenia od domu do domu, prawdopodobnie będzie się cieszył lepszym zdrowiem. Właściciele dużych mieszkań wyposażonych w nowoczesny sprzęt mechaniczny i elektroniczny oraz licznych innych majętności nieraz przyznają, że od tych rzeczy aż głowa boli, czyli że właściwie tylko przysparzają im kłopotów. Warto więc zastanowić się nad powiązaniami między Księgą Liczb 6:3, 4 a służbą pionierską.

15. Co unaoczniało ograniczenie co do włosów nazyrejczyka?

¹⁵ Drugie ograniczenie, do którego mieli się stosować nazyrejczycy, polegało na zakazie ścinania włosów na głowie (Liczb 6:5). Długie włosy były charakterystycznym wyróżnieniem, po którym inni mogli ich rozpoznać już z daleka. Wiele lat później apostoł Paweł wyjaśnił, że długie włosy chrześcijanki są przypomnieniem jej podporządkowania (1 Kor. 11:3-15). Czy w nawiązaniu do nieścinanych włosów nazyrejczyków nie należałoby się zgodzić z tym, że chrześcijanin lub chrześcijanka, którzy się ochotnie zgłaszają do służby pionierskiej, w widoczny sposób dają wyraz swemu poddaniu się Jehowie Bogu? Rezygnują z wielu spraw osobistych lub odsuwają je na drugi plan, aby dać pierwszeństwo służbie. Uczą się polegać na Bogu i jeszcze lepiej podporządkowywać się Jego woli.

16. Jakie wnioski nasuwa stosunek nazyrejczyków do zwłok?

¹⁶ Ostatnim wymaganiem stawianym nazyrejczykom był zakaz dotykania jakichkolwiek zwłok, nawet gdyby zmarłym był ktoś z najbliższej rodziny, na przykład ojciec lub matka (Liczb 6:6, 7). W ten sposób nazyrejczyk miał pozostawać świętym i czystym, a więc nieskalanym. (Porównaj to z wymaganiem nałożonym na arcykapłana w Księdze Kapłańskiej 21:10, 11). Dzisiaj żadnemu chrześcijaninowi, w tym również pionierowi, nie zabrania się robienia przygotowań do pogrzebu bliskiego krewnego ani pójścia na taki pogrzeb. Niemniej jednak pionierzy, jak niegdyś nazyrejczycy, starają się unikać wszelkich wątpliwych praktyk i uczynków, które mogłyby ich zdyskwalifikować. Pragną być wzorem dla innych. A jeśli się zdarzy, iż mimo przywiązania do rodziny służą na dalekim terenie i nie mogą jej często widywać, wyrównuje im to świadomość, że taka ofiara ma uznanie w oczach Jehowy.

17. Dlaczego nazyreatu nie należy sprowadzać do pojęcia rytuału? Co można w tym zakresie powiedzieć o służbie pionierskiej?

¹⁷ Z Biblii wynika jasno, że Izraelita nie stawał się nazyrejczykiem po prostu przez poddanie się jakiemuś obrzędowi religijnemu; raczej wybierał ważną, dającą mu zadowolenie drogę życiową. Bóg mówił o takim człowieku, że ‛żyje jak nazyrejczyk dla Jehowy’ (Liczb 6:2). Dzisiejsza służba pionierska to również określony tryb życia, który w dodatku uszczęśliwia!

‛CZY MÓGŁBYM BYĆ PIONIEREM?’

18. Jakie pytanie powinniśmy wszyscy sobie postawić? Dlaczego?

¹⁸ W oddawaniu czci Bogu jednoczą się wszyscy chrześcijanie. Stanowimy jedną zwartą armię bojowników prawdy. Powinno być naszym pragnieniem, żeby w walce, jaką toczymy, dawać z siebie wszystko. Istotnie też jest to naszym pragnieniem. Dlatego u każdego z nas stosowne będzie zadanie sobie pytania: „Czy i ja mógłbym być pionierem?” Przemyśl to, czytelniku. Następny artykuł pomoże ci dostrzec, jak Jehowa potrafi wspierać tego, komu warunki pozwalają na uczestnictwo w pionierskiej służbie kaznodziejskiej.

[Przypisy]

CZY DOBRZE ZAPAMIĘTAŁEŚ ...

◻ ...dlaczego głosicieli pełnoczasowych słusznie nazywa się pionierami?

◻ ...dlaczego Biblia przyrównuje chrześcijan do żołnierzy?

◻ ...jakie okoliczności powinieneś rozważyć, chcąc zostać pionierem?

◻ ...jakim przykładem dla pionierów są nazyrejczycy?

[Ilustracja na stronie 1]

Dlaczego chrześcijan można słusznie przyrównać do walecznych żołnierzy?

[Ilustracja na stronie 4]

Dlaczego służba pionierska sprzyja dobremu samopoczuciu i zachowaniu zdrowia?