W obliczu ogólnoświatowego nieszczęścia ‛weźcie pod rozwagę Jezusa’

„Bracia, święci (...) weźcie pod rozwagę apostoła i arcykapłana, którego wyznajemy — Jezusa” (Hebr. 3:1).

1, 2. Czym może być dla nas pewne nieszczęście z czasów starożytnych, upamiętnione w Rzymie?

W RZYMIE można napotkać wiarogodne świadectwo pewnego nieszczęścia, które powinieneś, czytelniku, wziąć sobie głęboko do serca. Na starożytnym Forum stoi tam łuk triumfalny Tytusa, wystawiony na cześć wodza rzymskiego, który w 70 roku n.e. zdobył i zburzył Jeruzalem. Płaskorzeźba na łuku przedstawia zakutych w kajdany Żydów i żołnierzy rzymskich niosących łupy z tego miasta.

² Upamiętniona w ten sposób tragedia może się stać przestrogą dla chrześcijan, pod warunkiem, że wezmą pod uwagę stosowną radę biblijną, zanotowaną najprawdopodobniej jakieś dziewięć lat przed owym wydarzeniem. Znajdziemy ją w Liście do Hebrajczyków, napisanym przez apostoła Pawła do chrześcijan pochodzenia żydowskiego, mieszkających w Jeruzalem i Judei.

3. Dlaczego chrześcijanie hebrajscy mieszkający w Jeruzalem, znajdowali się w trudnym położeniu?

³ Sytuacja tamtejszych braci była wówczas bardzo trudna. Chociaż na pozór Judea podlegała ścisłej kontroli Rzymu, wśród Żydów tliło się zarzewie buntu (Dzieje 5:36, 37). Wyobraź sobie, jak zawzięcie musieli oni wywierać nacisk na prawdziwych czcicieli Jehowy, którzy nie będąc „cząstką świata” nie chcieli stanąć po ich stronie przeciwko Rzymianom (Jana 17:16).a Drugą podnietą do nękania chrześcijan było utrzymujące się wśród Żydów poczucie wyższości, wynikające z tego, że ongiś zostali wybrani przez Boga, objęci Przymierzem Prawa oraz nadano im formę wielbienia opartą na kapłaństwie lewickim i ofiarach.

4. (a) Dlaczego można było powiedzieć, że Jezus pojawił się „przy zakończeniu systemów rzeczy”? (b) Co przepowiedział on w związku z tym zakończeniem?

⁴ Niemniej jednak epoka żydowska — wraz z kapłaństwem, a także systemem ofiar, świąt i sabatów — skończyła się z chwilą męczeńskiej śmierci Mesjasza (Gal. 3:24, 25; Kol. 2:13-17). Dlatego apostoł Paweł słusznie mógł napisać, że Syn Boży ujawnił się jako człowiek „raz na zawsze przy zakończeniu systemów rzeczy” (Hebr. 9:26; 1:2). Zakończenie to miało być już wkrótce przypieczętowane zburzeniem świątyni. Gdy Jezus zapowiedział tę zagładę, jego uczniowie zadali mu pytanie: „Kiedy się to stanie”? (Mat. 23:37 do 24:3). Odpowiedział im, że zanim nadejdzie koniec, nastaną wojny, niedobory żywności, trzęsienia ziemi, zarazy i ogłaszanie na wielką skalę dobrej nowiny o Królestwie (Mat. 24:4-14; Łuk. 21:10, 11). Jego słowa spełniły się za dni pokolenia, które już żyło, gdy je wypowiedziano, i doczekało momentu, kiedy Paweł napisał list do Hebrajczyków. Ponadto Jezus oznajmił, że na Jeruzalem spadnie „wielki ucisk, jaki się nie zdarzył od początku świata” (Mat. 24:21). Doszczętna zagłada, której miasto uległo w 70 roku naszej ery, nie miała sobie równej w jego historii ani przedtem, ani potem. Było to jednak tylko miniaturowe spełnienie się tej zapowiedzi. Dlaczego? Ponieważ w dalszej przyszłości miał nastąpić „wielki ucisk”, ogarniający cały świat ludzki.

5. Z czego wynika, że jeszcze nastąpi „wielki ucisk” na większą skalę?

⁵ Fakty dowodzą, że prorocze słowa Jezusa znalazły większe, ważniejsze spełnienie podczas jego ‛obecności i zakończenia systemu rzeczy’ (Mat. 24:3). Wojnę, głód i choroby przepowiada też 6 rozdział Księgi Objawienia, napisany dziesiątki lat po ucisku w Jeruzalem. Klęski te miały ogarnąć swym zasięgiem obszar dużo większy niż Judea, ponieważ wyraźnie czytamy tam o wojnie, że ‛zakłóci pokój na ziemi’ (Obj. 6:4, Nowy Przekład). Obecny rozwój wydarzeń, począwszy od ogólnoświatowego konfliktu z lat 1914-1918, świadczy o tym, że teraźniejszy niegodziwy system rzeczy na naszych oczach dobiega końca, który osiągnie punkt szczytowy właśnie w „wielkim ucisku”. Zbliżający się kataklizm usunie z ziemi zło i utoruje drogę do Raju pod panowaniem Królestwa Bożego.

6. Po czym można poznać, że List do Hebrajczyków napisano z myślą o naszych czasach?

⁶ List do Hebrajczyków sięga aż do naszych czasów. Paweł napisał w nim, że Chrystus poszedł do nieba, „czekając odtąd, aż jego nieprzyjaciele będą mieli padać jako podnóżek pod jego stopy” (Hebr. 10:13). Apostoł wspomina też o momencie, w którym Bóg ‛znowu wprowadzi swego Pierworodnego na zamieszkaną ziemię’ (Hebr. 1:6).b Ma to miejsce teraz! Dowody wskazują, że Chrystus otrzymał już władzę królewską i wystąpił przeciwko nieprzyjaciołom Bożym w niebie (Obj. 12:7-12). Zwrócił też uwagę na zamieszkaną ziemię i wtedy zaczęła się tu jego niewidzialna obecność. Zatem jak przepowiedział, wkrótce staniemy w obliczu ostatecznego usunięcia wrogów Boga z naszego globu. Jakiej rady udziela nam w tej sytuacji List do Hebrajczyków?

‛WEŹCIE POD ROZWAGĘ JEZUSA’

7, 8. Dlaczego List do Hebrajczyków słusznie kieruje uwagę na Jezusa?

⁷ Szczególną uwagę Paweł skupił na Jezusie. Napisał: „A sedno tego, o czym teraz mówimy, jest następujące: Takiego oto mamy arcykapłana; zasiadł on po prawicy tronu Majestatu w niebie” (Hebr. 8:1). Dlaczego była to specjalnie cenna wskazówka dla chrześcijan żyjących w okresie zakończenia systemu rzeczy?

⁸ Przez długi czas utrzymywały się błędne przekonania co do osoby Jezusa. Żydzi z I wieku n.e. chlubili się pochodzeniem od Abrahama, praktykowaniem religii danej za pośrednictwem Mojżesza oraz kapłaństwem z linii Aarona. Mogli więc sobie myśleć: ‛Ten Jezus z Nazaretu to zwykły syn galilejskiego cieśli’. Zarzucali mu nawet, że jest Samarytaninem opanowanym przez demona (Jana 7:52; 8:39-41, 48; 9:24, 28, 29). Dlatego Jehowa słusznie zachęcał chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, aby ‛wzięli pod rozwagę Jezusa’, ponieważ właściwy, zrównoważony pogląd na Syna Bożego oraz wynikający z tego odpowiedni stosunek do niego mogły im pomóc w zachowaniu wierności.

9. Dlaczego rada, aby ‛wziąć pod rozwagę Jezusa’, jest i dzisiaj stosowna? Jakiego niebezpieczeństwa musimy się jednak wystrzegać?

⁹ Boska rada z omawianego listu jest pomocna także dla nas, ponieważ co do Jezusa wciąż mnożą się niesłuszne i wypaczone zapatrywania. Obecnie wiele ludzi nie umniejsza znaczenia jego postaci, jak to robili żydowscy przeciwnicy, lecz je wyolbrzymia. Kościoły ich twierdzą, że Chrystus wchodzi w skład trójjedynego bóstwa oraz że Ojciec, Syn i Duch Święty są sobie równi. Ale na kogo zwraca się największą uwagę? Na Syna. Stawia się go na pierwszym miejscu, a Ojciec jest usuwany w cień. Stanowi to istne wyzwanie rzucone prawdziwym chrześcijanom. W Ewangelii według Jana 14:28 czytamy słowa Jezusa, że Ojciec jest od niego większy, a Psalm 83:18 oznajmia: „Ty, którego imię jest Jehowa, Tyś sam Najwyższym nad całą ziemią”. Z drugiej strony nie wolno nam dochodzić do przesady w reagowaniu na takie fałszywe poglądy i mimowolnie pomniejszać rzeczywistej roli Jezusa. Podobnie jak w wypadku chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, zrównoważony i trafny osąd w tej sprawie będzie miał dla nas ogromne znaczenie na przyszłość.

10. Na co wskazuje List do Hebrajczyków, jeśli chodzi o pozycję Jezusa?

¹⁰ List do Hebrajczyków zaczyna się od zwrócenia uwagi na nadrzędną pozycję Chrystusa. Jest teraz chwalebnym duchem, „dokładnym odwzorowaniem samej Jego [Boga] istoty”. Wcale z tego nie wynika, jakoby Ojciec i Syn byli jedną osobą lub jednym bóstwem, ponieważ ten sam werset dodaje, iż Jezus „zasiadł po prawicy Majestatu [Bożego, Romaniuk] na wysokościach” (Hebr. 1:3). Teksty takie, jak List do Hebrajczyków 2:10 i 5:5, 8 również wskazują, że Jehowa jest większy od Syna. Niemniej jednak Chrystus ma teraz ‛imię [pozycję lub reputację] zaszczytniejsze od aniołów’ (Hebr. 1:4).

11. (a) Jak aniołowie Boży odnoszą się do Jezusa Chrystusa? (b) Jak należy rozumieć List do Hebrajczyków 1:6?

¹¹ Podobnie jak to czynią wierni aniołowie, my także musimy uznawać wysoką pozycję Chrystusa. List do Hebrajczyków 1:6, powołując się na Psalm 97:7 (według greckiej Septuaginty), podaje: „I niech mu składają hołd wszyscy aniołowie Boży”. Według innych przekładów aniołowie „oddają pokłon”, ‛kłaniają się’ Synowi, lub ‛padają przed nim na twarz’.c Jak wskazuje kontekst, znaczy to, że nawet oni dają wyraz swej uległości wobec Jezusa jako głównego przedstawiciela Bożego i wywyższonego Syna. Uznają, iż został ‛ukoronowany chwałą i szacunkiem’ oraz otrzymał władzę nad „przyszłą zamieszkaną ziemią” (Hebr. 2:5, 9).

12. Dlaczego to takie ważne, byśmy zwracali uwagę na słowa Jezusa?

¹² Jak to powinno oddziaływać na nas? Po wykazaniu wyższości Jezusa nad aniołami Paweł zaznacza: „Dlatego to potrzeba nam zwracać większą niż zwykle uwagę na rzeczy słyszane, abyśmy nigdy nie zostali uniesieni z prądem” (Hebr. 2:1). Chrześcijanie pochodzenia hebrajskiego wiedzieli, że Żydzi przez długi czas trzymali się Słowa Bożego, czyli Prawa danego im za pośrednictwem Mojżesza. O wiele większe znaczenie ma dla nas zwracanie uwagi na Boskie kierownictwo udostępnione przez Jezusa.

13. Jaką korzyść mogą odnieść chrześcijanie, gdy zważają na Jezusa? Podaj przykład.

¹³ Na dowód tego przypomnijmy sobie, co Jezus Chrystus powiedział o ucieczce, gdy Jeruzalem otoczą obozujące wojska (Łuk. 19:43, 44; 21:20-24). W roku 66 n.e. Rzymianie okrążyli buntowniczą stolicę Żydów, lecz następnie z nieznanych powodów odeszli, po czym chrześcijanie uciekli z miasta. Wzięcie pod uwagę słów Jezusa ocaliło im życie, gdy w roku 70 n.e. armia nieprzyjacielska wróciła, niosąc zagładę. Niech będzie to dla nas lekcją poglądową. W obliczu nadciągającego ogólnoświatowego nieszczęścia zadaj sobie pytanie: Czy zwracam baczną uwagę na to, co mówił Jezus? Czy na przykład ilość czasu, jaki spędzam na rozrywce, moje zapatrywanie na pracę zarobkową lub na wykształcenie świeckie wskazują, że dałem posłuch jego wypowiedzi z Ewangelii według Łukasza 12:16-31?

14. (a) W jakim znaczeniu Jezus jest ‛Głównym Pośrednikiem zbawienia’? (b) W jakim sensie został „uczyniony doskonałym”?

¹⁴ List do Hebrajczyków 2:10 nazywa Jezusa ‛głównym Pośrednikiem zbawienia’. Dotyczy to przede wszystkim chrześcijan namaszczonych duchem, będących jego „braćmi” (Hebr. 2:11-17). Ale od niego zależy też zbawienie tych, którzy mają nadzieję na życie w ziemskim Raju. Paweł napisał: „Chociaż był Synem, z tego, co cierpiał, uczył się posłuszeństwa; a uczyniony doskonałym, stał się odpowiedzialny za wieczne zbawienie wszystkich jemu posłusznych, ponieważ Bóg wyraźnie nazwał go arcykapłanem” (Hebr. 5:8-10). Oczywiście Jezus był wpierw doskonałym duchem; z kolei na ziemi nie miał żadnych skaz pod względem fizycznym. Mimo to z uwagi na swoją rolę naszego kapłana musiał być udoskonalony w innym sensie. Dzięki otrzymanej tutaj zaprawie — wychowaniu, karności i wypróbowaniu posłuszeństwa aż do śmierci — został przysposobiony na miłosiernego i współczującego arcykapłana.

ZAUFANIE DO NASZEGO ARCYKAPŁANA

15. Dlaczego w Liście do Hebrajczyków tak dużo mówi się o kapłanach?

¹⁵ Czytając List do Hebrajczyków można stwierdzić, że zawiera on dużo informacji o kapłaństwie. Ma to nam ułatwić zrozumienie i docenienie roli „arcykapłana, którego wyznajemy — Jezusa” (Hebr. 3:1). Paweł wyjaśnia: „Każdy bowiem arcykapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy” (Hebr. 5:1; 8:3, Biblia Tysiąclecia). Duża część Przymierza Prawa nawiązywała do faktu, że ludzie są grzesznikami. Zachodziła więc potrzeba składania za nich ofiar przez kapłanów, którzy jednak musieli dokonywać przebłagania również za własne przewinienia. Pomimo to ofiary ze zwierząt, powtarzane raz za razem, nie mogły usunąć grzechu ani nikogo uczynić doskonałym (Hebr. 7:11, 19, 27; 10:1-4, 11). Dlatego konieczne było nowe przymierze, wraz z nową ofiarą i nowym arcykapłanem (Jer. 31:31-34).

16. Czym Jezus jako kapłan przewyższa kapłanów izraelskich?

¹⁶ Takim arcykapłanem jest Chrystus. Zobrazowany przez Melchizedeka, którego rodowodu Biblia nie podaje, nie otrzymał swej godności z racji cielesnego pochodzenia od Lewiego bądź Aarona. Wyznaczył go bezpośrednio sam Bóg (Hebr. 7:1-3, 15-17; 5:5, 6). Jeżeli więc Jehowa uznał za słuszne, aby Jezus był arcykapłanem, to czyż nie powinniśmy obdarzyć go pełnym zaufaniem? Co więcej, nie zachodzi obawa jego śmierci i konieczności zastąpienia kimś innym, jak w wypadku kapłanów, którzy podlegali Prawu. Złożył ostateczną ofiarę w postaci swego ciała; była ona doskonała i nigdy nie będzie wymagała powtórzenia. Chrystus następnie zabrał wartość swej życiodajnej krwi ze sobą do nieba i przedstawił ją Bogu. Przebywa tam w dalszym ciągu, usługując nam w roli arcykapłana (Hebr. 9:24-28; 10:12-18).

17. Pod jakim względem korzystamy z pomocy Jezusa jako arcykapłana?

¹⁷ W obliczu nadchodzącego ogólnoświatowego nieszczęścia możemy polegać na naszym arcykapłanie. Jego doskonała ofiara, w przeciwieństwie do ofiar Przymierza Prawa, potrafi całkowicie zakryć nasze grzechy. A ponadto jest w stanie ‛oczyścić nasze sumienie z martwych uczynków [zarówno poprzednich niegodziwych dążeń, jak też wszelkich indywidualnych starań o usprawiedliwienie w oczach Bożych], abyśmy mogli pełnić świętą służbę dla żyjącego Boga’ (Hebr. 9:14; 10:1-4). Trzeba przyznać, że w trudnych sytuacjach lub w chwili nacisku czyste sumienie przed Bogiem ma nieocenioną wartość (Hebr. 10:19-22). Są też inne przyczyny, dla których możemy się radować z tego, że Jezus jest nieprzemijającym arcykapłanem w niebie.

18. Dlaczego dobrze było i jest wiedzieć, że mamy współczującego arcykapłana?

¹⁸ List do Hebrajczyków zapewnia nas, że Chrystus jest współczującym kapłanem. Wyobraź sobie trudności, wobec których stanęli chrześcijanie pochodzenia żydowskiego, mieszkając w patriotycznie nastrojonym Jeruzalem, a także decyzje, jakie musieli podejmować, szykując się do ucieczki i pozostawienia swych domów, krewnych oraz miejsc pracy. Nie byli jednak zdani wyłącznie na własne siły. Paweł napisał: „Mamy bowiem nie takiego arcykapłana, który nie potrafi współczuć nam w słabościach, ale wypróbowanego na nasze podobieństwo pod każdym względem, z wyjątkiem grzechu”. Jakże musiało ich to podnosić na duchu! Tak samo powinno oddziaływać na nas, którzy żyjemy w końcowych dniach obecnego systemu rzeczy! Korzystając z usług tak przychylnego arcykapłana, ‛zaznajemy miłosierdzia i znajdujemy niezasłużoną życzliwość ku pomocy w słusznym czasie’ (Hebr. 4:15, 16). Bez względu na to, co się zdarzy, Jezus „może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom” (Hebr. 2:17, 18, BT).

UDOSKONALICIEL NASZEJ WIARY

19, 20. Dlaczego można powiedzieć, że Jezus jest „Udoskonalicielem naszej wiary”?

¹⁹ Istnieje ścisła zależność pomiędzy ‛braniem pod rozwagę Jezusa’ a naszą wiarą. Wspomniawszy najpierw o ‛grzechu, który nas łatwo omotuje’, czyli o braku wiary, Paweł zachęca, by ‛patrzeć pilnie na Głównego Pośrednika i Udoskonaliciela naszej wiary, Jezusa’ (Hebr. 12:1, 2). Dlaczego w okresie zakończenia obecnego systemu rzeczy ma to tak istotne znaczenie?

²⁰ Biblia, począwszy od pierwszego proroctwa z Księgi Rodzaju 3:15, kieruje uwagę na Chrystusa. Skupiają się na nim liczne zawarte w niej przepowiednie i obrazy prorocze. Wiele postanowień Prawa Mojżeszowego, wymienionych w Liście do Hebrajczyków, było „cieniem przyszłych dóbr” (Hebr. 9:23; 10:1, NP). Natomiast „rzeczywistość należy do Chrystusa” (Kol. 2:17). Tak, narodziny Jezusa, jego służba na ziemi, śmierć ofiarna, zmartwychwstanie i pozycja kapłańska w niebie są wypełnieniem rozlicznych związanych z tym proroctw, obrazów i wzorów, które przez to doprowadzają do doskonałości.

21. Pod jakim jeszcze względem Jezus jest dziś „Udoskonalicielem naszej wiary”?

²¹ Paweł rozpoznał w Chrystusie „Udoskonaliciela naszej wiary”, ale obecnie mamy do tego jeszcze więcej powodów. Słowa Jezusa o ‛znaku jego obecności i zakończenia systemu rzeczy’ spełniają się dziś w naszych oczach na większą skalę (Mat. 24:3). Daje to jeszcze trwalsze podstawy naszej wierze. Przeżycie do „przyszłej zamieszkanej ziemi” również jest teraz o wiele bliższe, niż było za czasów Pawła. Zatem w dalszym ciągu bierzmy pod rozwagę Jezusa, Udoskonaliciela naszej wiary, ufając, że Bóg „daje nagrodę tym, którzy Go pilnie szukają” (Hebr. 2:5; 11:6). Jak zobaczymy w następnym artykule, List do Hebrajczyków może nam pomóc w zachowaniu wiary i spoglądaniu na wszystko z chrześcijańskiego punktu widzenia, abyśmy na tej podstawie otrzymali wspaniałą nagrodę.

[Przypisy]

Czy potrafisz wyjaśnić:

▪ Pod jakim względem nasze położenie odpowiada sytuacji chrześcijan, do których napisano List do Hebrajczyków?

▪ Dlaczego musimy mieć zrównoważony pogląd na Jezusa i brać pod rozwagę jego słowa?

▪ Dlaczego List do Hebrajczyków dużo mówi o składaniu ofiar i kapłaństwie?

▪ Jaki jest twój stosunek do Jezusa jako Arcykapłana i Udoskonaliciela wiary?

[Ramka na stronie 3]

HOŁD CZY CZEŚĆ

Greckie słowo proskyneo z Listu do Hebrajczyków 1:6 może oznaczać:

1. Składanie z respektem hołdu, jakby ‛oddawanie pokłonu’ Jezusowi jako temu, którego Jehowa Bóg obdarzył zaszczytami i wyniósł do chwały.

2. Oddawanie czci Jehowie Bogu poprzez — czyli za pośrednictwem — Jego naczelnego przedstawiciela, Jego Syna, Jezusa.

[Ilustracja na stronie 4]

Ofiara złożona przez Jezusa miała o wiele trwalszą wartość niż dary, które kapłani składali w świątyni