Jak zmarł Jezus
OSTATNIE dni służby Jezusa na ziemi pełne były ciężkich prób. Zdając sobie sprawę z tego, że przybliżył się czas jego śmierci, Jezus „wziął z sobą dwanaście uczniów na osobne miejsce w drodze, i rzekł im: Oto wstępujemy do Jeruzalemu, a Syn człowieczy będzie wydany przedniejszym kapłanom i nauczonym w Piśmie, i osądzą go na śmierć; i wydadzą go poganom na pośmiewanie i na ubiczowanie i na ukrzyżowanie [wydadzą go ludziom z narodów, aby (...) go przybili do pala, NW]; ale trzeciego dnia zmartwychwstanie.” — Mat. 20:17-19.
W dniu Paschy, tj. 14 Nisana, po ustanowieniu w gronie uczniów Wieczerzy Pamiątki w celu upamiętnienia swej śmierci zabrał ich z sobą na Górę Oliwną. „Potem im rzekł Jezus: Wszyscy wy zgorszycie się ze mnie tej nocy; bo napisano: Uderzę pasterza, i będą rozproszone owce.” (Marka 14:27) Jezus wiedział, że to proroctwo — zanotowane dawno temu w Zachariasza 13:7 — miało się niebawem spełnić, i przygotowywał swych uczniów na wielką próbę, której mieli być poddani.
Przyszedłszy do ogrodu zwanego Getsemane wziął ze sobą Piotra, Jakuba i Jana, i „począł się lękać i trwożyć; i rzekł im: bardzo jest smętna dusza moja aż do śmierci”. Przekład An American Translation oddaje to takimi słowami: „Po prostu mi serce pęka.” „Postąpiwszy trochę, padł na oblicze swoje, modląc się i mówiąc: Ojcze mój, jeśli można, niech mię minie ten kielich, wszakże nie jak ja chcę, ale jak Ty. Powtórnie znów odszedłszy, modlił się, mówiąc: Ojcze mój, jeśli mię nie może ten kielich minąć, tylko żebym pił, niech się stanie wola Twoja.” (Marka 14:32-34; Mat. 26:37-39, 42, NT) Wielkie brzemię przytłaczało umysł Jezusa. Najważniejszą troską jego było usprawiedliwienie imienia swego Ojca. Od tego, jak postąpi, zależało jego życie, jak również zbawienie ludzkości. Na początku ziemskiej służby Jezusa, w czasie pokuszenia na pustyni, Diabeł próbował go odwieść od wiernego biegu życia, lecz Jezus wolał służyć tylko Jehowie. „Tedy go opuścił diabeł, a oto Aniołowie przystąpili i służyli mu.” Tak samo i pod koniec jego ludzkiego życia w czasie próby „ukazał mu się Anioł z nieba, posilający go”. — Mat. 4:11; Łuk. 22:43.
W tym miejscu rzeczą interesującą będzie rozpatrzenie proroctwa dotyczącego śmierci Jezusa, które zostało zapisane w Izajasza 53:10, a które brzmi: „Takci się Panu [Jehowie, NW] upodobało zetrzeć go, i niemocą utrapić.” W jaki sposób się to urzeczywistniło?
W ogrodzie Getsemane Jezus bardzo cierpiał. „A gdy rozgorzała w nim walka śmiertelna, modlił się najgoręcej. Pot wystąpił na niego podobny do kropel krwi i spływał na ziemię.” (Łuk. 22:44, Kow) Jehowa dopuścił do tego i z tej racji można powiedzieć, że to On w ogrodzie ‚utrapił niemocą’ Jezusa. Cierpienie Jezusa, podczas którego nawet wystąpił na nim spływający na ziemię krwawy pot, było tak wielkie, że byłby może umarł, gdyby to zmaganie nie zostało skrócone. Istnieje jednak pogląd, że ‚niemoc’, której doznał, przytępiła wrażliwość jego nerwów, tak iż łatwiej mógł znieść czekające go jeszcze próby. ‚Utrapienie niemocą’ Jezusa przed przybiciem go do pala męki byłoby więc wyrazem miłosierdzia Jehowy.
Po aresztowaniu Jezusa i poddaniu go szyderczemu przesłuchaniu został on ubiczowany, a wskutek nalegania tłumów wiedzionych przez duchowieństwo wydano go na przybicie do pala. Chociaż ta próba była straszna, to jednak ból niewątpliwie był do pewnego stopnia złagodzony przez znieczulające nerwy przeżycia, które już miał za sobą. Zamiast pozwolić, żeby Jezus długo cierpiał na palu męki albo żeby żołnierze skrócili mu życie przez połamane kości, ‚Jehowie upodobało się zetrzeć go’, dopuszczając do zgonu kilka godzin po przybiciu go do pala. Zdając sobie sprawę z tego, co się dzieje, Jezus zawołał: „Boże mój! Boże mój! czemuś mię opuścił?” I wielce utrapiony „Jezus zawoławszy głosem wielkim, oddał ducha”. (Marka 15:34, 37) Dr med. William Stroud wyjaśniając tan wypadek w swym dziele pt. The Physical Cause of the Death of Christ (Fizyczna przyczyna śmierci Chrystusa) powołuje się na spostrzeżenia niejakiego Grünera, który stwierdził: „U ludzi cierpiących wskutek nadmiernego napływu krwi na ucisk serca, stany lękowe i kołatanie, oraz którym grozi uduszenie, częstym zjawiskiem jest donośny krzyk.” Widocznie Jezusowi pękło serce lub któraś z większych arterii, co doprowadziło do zgonu.
To umożliwiło spełnienie się innej ważnej części zamysłu Jehowy. „Bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia.” (Hebr. 9:22, NT) A przecież w odniesieniu do śmierci Jezusa napisano: „Wylał na śmierć duszę swoją.” (Izaj. 53:12) Jego śmierć musiała nastąpić na palu, aby umożliwić wierzącym Żydom uwolnienie się od przekleństwa Prawa, lecz taka śmierć mogła nie spowodować przelania krwi, a to właśnie było potrzebne w celu zadośćuczynienia boskim wymaganiom co do odpuszczenia grzechów całej wierzącej ludzkości. (Gal. 3:13) Jednak ‚starłszy’ Jezusa przez dopuszczenie do przebicia mu gwoździami rąk i nóg oraz do pęknięcia serca lub arterii, Jehowa spowodował, że krew wylała się do osierdzia lub klatki piersiowej. Dlatego też gdy jeden a żołnierzy wziął włócznię i przebił jego bok, „wyszła krew i woda”. (Jana 19:34) Chociaż więc Jehowie upodobało się zakończyć wcześniej agonię swego Syna, umożliwił On też spełnienie się wszystkiego, co zapisano przez natchnionych proroków, oraz zadośćuczynienie wymaganiom co do zbawienia.