Całym sercem przy sprawach nowego świata

„Musisz miłować Jehowę, twego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem, i całą swą siłą.” — Marka 12:30, NW.

1. Czego Jehowa oczekuje od swych stworzeń?

JEHOWA z naciskiem wskazuje w swoim Słowie na to, że jest Bogiem wymagającym wyłącznego oddania. Oczekuje od swych stworzeń gorliwości i służby pełnionej całym sercem. Wobec istnienia kwestii spornej dotyczącej Jego imienia i suwerenności nie może On tego tolerować, żeby ludzie, którzy występują po Jego stronie, byli obojętni lub letni. Sam też przejawia gorliwość na rzecz nowego świata, który Mu przyniesie cześć. Zależy mu na tym nowym świecie i całym sercem zajmuje się jego sprawami. Przykładanie się do dzieła całym sercem należy do cech charakterystycznych Jehowy.

2. Dlaczego możemy powiedzieć, że Jezus Chrystus wykonywał służbę całym sercem?

² Chrystus Jezus całe serce wkładał w swoją służbę, przedsięwzięcia i w swe oddanie; był pod tym względem doskonałym wzorem. Zastanawiając się nad ogromem pracy, którą zdołał wykonać w ciągu swego trzy i półrocznego okresu służby kaznodziejskiej, nie można wprost wyjść ze zdumienia. Służył narodowi liczącemu ponad dwa miliony ludzi. Dzień w dzień cisnęły się do niego rzesze ludzkie, a on usługiwał im całym sercem, niekiedy nawet odkładając z ich powodu jedzenie lub spanie. Często po długim dniu pracy znajdował jeszcze czas na nauczanie i szkolenie swych uczniów, a potem spędzał całą noc na modlitwie. Rzeczywiście ‚wylał na śmierć duszę swoją’. Czy podczas całej swej działalności uczynił kiedy coś jedynie, aby zbyć? Czy pracę swą wykonywał szablonowo? W Marka 7:37 sprawozdanie tak donosi o rzeszach ludzi: „Niezmiernie się zdumiewali, mówiąc: dobrze wszystko uczynił.” (NT) Jakiż to wspaniały przykład pełnienia służby całym sercem! Sam Jezus trafnie powiedział: „Dla mnie pokarmem jest spełnienie woli tego, który mnie posłał, i dokończenie jego dzieła.” Tak się cieszył swoją pracą, jak ktoś się cieszy z dobrego posiłku. A powód? Miał prawo Boże w sercu. „Każdy, kto jest doskonale pouczony, będzie jak jego nauczyciel” — przynajmniej pod względem pilności i oddania się wyłącznie sprawom nowego świata Jehowy. — Jana 4:34; Łuk. 6:40, NW.

3. (a) Czy człowiek potrafi się do czegoś przyłożyć niepodzielny sercem? Dlaczego? (b) Jaką radę daje ap. Paweł tym, którzy chcą być całym sercem chrześcijanami?

³ Człowiek potrafi niepodzielnym sercem przykładać się do swych ziemskich zajęć. Przypatrzmy się, jak się bawi dziecko! Wkłada w zabawę całe serce i zapomina przy tym nawet o niebezpieczeństwie, chłodzie, upale czy zmęczeniu. Oddaje się jej z całym zainteresowaniem, na niej wyłącznie skupia uwagę i wcale nie myśli przestać; przerywa ją dopiero wtedy, kiedy musi. A jak przedstawia się ta sprawa z dorosłymi? Jeżeli chodzi o coś, czym się rzeczywiście interesują, to nie ma w ich wysiłkach nic połowicznego. Dobrym przykładem jest tu sportowiec: bez względu na to, czy poluje, łowi ryby, czy uprawia atletykę — wszystko czyni z popędu serca. Często wymaga to od niego znacznego wytężenia sił cielesnych, a niekiedy wprost nie może już podołać temu, do czego popycha go gorące pragnienie czynu i sukcesu, ale mimo wszystko z wielkim utęsknieniem, nawet ciężko dysząc, zmierza do celu swego zainteresowania. Kiedyś pewien biegacz podczas zawodów wysilił się do ostatnich granic i rzeczywiście przybył na metę jako zwycięzca, chociaż potem padł martwy z wyczerpania. W osiągnięcie swoje włożył całe serce, nawet kosztem własnego życia. Apostoł Paweł zauważył, jaką gorliwość i werwę przejawiali za jego czasów zawodnicy podczas igrzysk, i powołał się na to przy unaocznieniu biegu chrześcijańskiego. Oświadczył: „Tak więc, ponieważ mamy tak wielki otaczający nas obłok świadków, również złóżmy wszelki ciężar oraz grzech, który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale wyznaczony nam bieg, patrząc pilnie na wodza i udoskonaliciela naszej wiary, Jezusa.” Zatem odłóżmy wszystko, co mogłoby nas powstrzymywać od wkładania całego serca w bieg albo co przeszkadzałoby nam zagłębić się całkowicie w naśladowaniu danego przez Jezusa doskonałego przykładu wiary. — Hebr. 12:1, 2, NW.

4. Jaka istnieje zależność miedzy przykładaniem się do sprawy całym sercem a wiarą?

⁴ Apostoł Paweł zwraca tu naszą uwagę na rolę, jaką w przykładaniu się całym sercem do sprawy odgrywa wiara. Tego rodzaju nastawienie serca tak samo jak wiara nie może pozostawać w ukryciu. Wiara wyraża się w tym, co sługa Jehowy czyni. Wytrwała aktywność wiary wyjawia, że dany sługa jest całym sercem przy swym Mistrzu. Kto naprawdę wierzy w Jehowę oraz w Jego cenne obietnice, ten będzie dowodził tej wiary czynami, swoją postawą wobec zamysłu i spraw Jehowy, tak jak to też zrobił Jezus Chrystus, udoskonaliciel naszej wiary. — Jak. 2:17.

DZIAŁANIE WIARY OKAZYWANEJ CAŁYM SERCEM

5. Dlaczego Abel jest przykładem dla dzisiejszych chrześcijan?

⁵ Do ‚otaczającego nas wielkiego obłoku świadków’, o którym wspomina apostoł Paweł w liście do Hebrajczyków, należą liczni świadkowie Jehowy czasów starożytnych. Wiara tych ludzi w obietnice Jehowy co do nowego świata nie była połowiczna ani chwiejna. Nie ulega wątpliwości, że przykładali się do sprawy całym sercem, a ich zupełna wiara znajdowała wyraz w czynach. Na przykład Abel, chociaż nie otrzymał od Jehowy tyle pouczeń, ile my dziś mamy odnośnie do nowego świata, dał dowód swojej wiary, gdy z całego serca ofiarował Jehowie najlepsze, co miał: ‚pierworodne trzody swojej’. Kain natomiast złożył ofiarę „z owoców ziemi”, nie wkładając w to całego serca. Co Jehowa uznał za godne przyjęcia? Ofiarę, którą całym sercem ofiarował pełen wiary Abel z najlepszych sztuk swego stada. A zatem prawdziwe doniesienie historyczne sięgające pierwszego pokolenia ludzkości wskazuje, że Jehowie podobają się ludzie przykładający się do sprawy całym sercem, a nie połowiczni. — 1 Mojż. 4:3-5, Wu; Hebr. 11:4.

6. Jak Enoch służył sprawom nowego świata?

⁶ Chociaż Biblia niewiele donosi o Enochu, to jednak nie ma żadnej wątpliwości co do tego, że był to sługa Jehowy, który całym sercem okazywał swą wiarę czynami, pełniąc wśród złych ludzi służbę proroka Jehowy. Przepowiadał zniszczenie bezbożnych, które poprzedzi ustanowienie nowego świata, i w ten sposób służył sprawom nowego świata. — 1 Mojż. 5:22; Hebr. 11:5; Judy 14, 15.

7. Jakie czyny Noego i jego rodziny były przejawami ich wiary?

⁷ Znacznie więcej zapisano o służbie Noego, którą też pełnił na rzecz Jehowy całym sercem. Nigdy nie dopuścił do powstania w swoim umyśle jakiejkolwiek wątpliwości co do przepowiedni Jehowy i to skłoniło go do potwierdzenia posiadanej wiary uczynkami, kiedy ‚bogobojnie przygotował korab dla ocalenia domu swego’. Wprawdzie do owego czasu nigdy nie widziano potopu i nie słyszano o korabiu lub arce, ale Noe i członkowie jego rodziny ani nawet przez chwilę nie zwątpili w to, co powiedział Jehowa. Z pełnym oddaniem zabrali się do budowania arki według wskazówek Jehowy. Musieli tak postąpić, gdyż był to wielki program budowy, który trzeba było wykonać w ograniczonym czasie. Arka była 137 m długa, 23 m szeroka, natomiast 13,5 m wysoka. Miała trzy poziomy, niejako pokłady, a na nich wiele pomieszczeń. Przeprowadzali też dzieło głoszenia. Wszystko to odbywało się wśród społeczeństwa nikczemnych ludzi i zmaterializowanych aniołów. Stary świat dobiegał końca i rychło miał nastać drugi. Dokładność pracy im się opłaciła; po nadejściu potopu ich ogromna skrzynia przez wiele miesięcy pływała po wodzie i dzięki temu pozostali przy życiu. Odtąd zaczął się już inny świat, ale to nie był jeszcze postanowiony przez Jehowę czas przywrócenia na ziemi rajskich warunków. Ludzie mieli otrzymać dalsze sposobności do tego, aby całym sercem obracać wiarę w czyn. — 1 Mojż. 6:9 do 8:5; 2 Piotra 2:5; 3:6.

8. (a) Jak dalece Abraham był całym sercem po stronie nowego świata? (b) Dlaczego Jehowa się nie wstydzi być nazywany Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba?

⁸ Abraham musiał naprawdę być człowiekiem o niepodzielnym sercu. Nie była to rzecz błaha tak spakować cały dobytek, pożegnać krewnych, pozostawić spore dziedzictwo i wraz z rodziną, niewolnikami, żywym inwentarzem oraz innym mieniem wywędrować w obce strony. Jego wiara przeszła najcięższą próbę, gdy Jehowa nakazał mu złożyć jako ofiarę całopalną Izaaka — syna, którego Abraham tak serdecznie miłował! Bez wahania przystąpił do ofiarowania Izaaka, ponieważ był w sercu swoim przekonany, że Jehowa może go zmartwychwzbudzić. Te czyny doprowadziły jego wiarę do doskonałości. Jehowa natomiast wkroczył przez swego anioła i oszczędził Izaaka oraz obiecał Abrahamowi, że jego potomstwo z linii Izaaka stanie się tak liczne jak piasek na wybrzeżu morskim. Abraham dożył jeszcze tego, że ujrzał synów Izaaka, a wszyscy oni mieszkali w namiotach i ‚wyczekiwali miasta na silnych fundamentach zbudowanego, którego budowniczym i twórcą jest Bóg’. Chociaż się nie spodziewali ustanowienia nowego świata za swoich czasów, to jednak z całego serca działali zgodnie z wolą Jehowy i kierowali się we wszystkim mocną wiarą w Jego obietnice. „Wszyscy ci poumierali z wiarą, nie doczekawszy spełnienia się danych im obietnic. Ujrzeli je tylko i powitali z daleka; a siebie nazwali pielgrzymami i gośćmi na ziemi. (...) Dlatego nie wzdraga się Bóg ich Bogiem się nazwać, i rzeczywiście zgotował im ojczyznę.” Gdyby wierzyli obietnicom Jehowy tylko połowicznie, to mogli przecież wrócić na miejsce, skąd wywędrowali. Tego jednak nie zrobili; służyli całym sercem tam, dokąd ich Jehowa skierował. — 1 Mojż. 22:1-19; Hebr. 11:8-20, Kow; Jak. 2:21-23.

9. Wyjaśnij postawę Jakuba i Ezawa wobec spraw nowego świata, jak również wynik tego.

⁹ Słynne bliźniaki biblijne zajęły przeciwstawne sobie pozycje wobec spraw nowego świata. Ci synowie Izaaka mieli odmienne skłonności. Jeśli chodzi o obietnice Jehowy, to Jakub interesował się nimi całym sercem; tymczasem Ezawa obchodziła bardziej jego własna osoba oraz polowanie i życie na wolnym powietrzu. Obietnica dana przez Jehowę Abrahamowi i jego nasieniu, jak również udział, który mógł jako potomek mieć w jej spełnieniu, nie miały dla niego zbyt wielkiej wartości w porównaniu z chlebem i potrawą z soczewicy. Sprzedając Jakubowi pierworodztwo za trochę strawy Ezaw wyjawił swój pogardliwy stosunek do tego prawa. W przeciwieństwie do Jakuba znalazł sobie żony spośród niewiernych, przysparzając przez to rodzicom wiele zgryzoty. Natomiast Jakub był całym sercem zainteresowany obietnicą Jehowy i starannie poszukał żony, które wierzyły w Jehowę i mogły współdziałać przy utrzymywaniu w gronie rodzinnym ducha teokratycznego pouczania. Wiara skłaniała Jakuba do żarliwej służby dla Jehowy, a Ten zmienił mu imię na Izrael, ponieważ miał zostać głową narodu, w którym później pojawiło się nasienie obietnicy. Tymczasem zamieszkujący Edom potomkowie Ezawa przeciwstawiali się zamysłowi i ludowi Jehowy, zajęli stanowisko po stronie Jego wrogów i zostali jako naród skazani na zagładę. Podczas wojowniczego panowania Machabeuszy ulegli całkowitemu podbiciu i już nigdy więcej nie odnowili odrębnego bytu narodowego. — 1 Mojż. 25:27-34; 26:34, 35; 32:28; Jer. 49:7-22.

10. Jaki mądry wybór uczynił Mojżesz w Egipcie?

¹⁰ Materializm wyparł czyste wielbienie z życia nie jednych ludzi, lecz do takich nie należał Mojżesz. Chociaż przyszedł na świat w okresie, gdy jego lud był ciemiężony i obowiązywał nakaz uśmiercania chłopców zaraz przy urodzeniu, Mojżesz jednak pozostał przy życiu, a Jehowa posłużył się nim do spełnienia swego zamysłu. Pierwsze lata życia Możesz spędził przy matce, która objęła rolę „mamki” u księżniczki egipskiej. W tym czasie Mojżesz otrzymywał pouczenie o obietnicach Jehowy i o Jego woli. Później „dano Mojżeszowi wszelkie wykształcenie, jakie można było zdobyć u Egipcjan, a on wyróżniał się w słowie i w czynie”. Która nauka wywarła na nim głębsze wrażenie? „Przez wiarę Mojżesz, kiedy dorósł, odrzucił tytuł syna córki faraonowej i wolał wespół z ludem Bożym znosić niedolę niż używać krótkotrwałych rozkoszy, jakie grzech dać może. Zniewagi zniesione dla Pomazańca [Chrystusa, NW] wydały mu się większym bogactwem niż skarby Egiptu, bo oczy swe skierował na nagrodę.” Miał wprawdzie uczucie, że się nie nadaje do występowania przed Faraonem, ale oddał się w pełni zadaniom związanym z dziesięcioma plagami, które spadły na Egipt; w umyśle Egipcjan nie mogła pozostać żadna wątpliwość co do tego, iż stał całym sercem po stronie Jehowy. — Dzieje 7:22; Hebr. 11:24-26, Kow.

11, 12. Jakie rodzaje służby w Izraelu wykonywał Mojżesz z całego serca?

¹¹ Po wyzwoleniu z Egiptu Mojżesz występował w Izraelu jako przywódca ludu i prorok. Był gorliwym rzecznikiem spraw Jehowy. Za każdym razem, gdy Izrael przejawiał ducha swarliwego czy buntowniczego, Mojżesz okazywał, że całym sercem jest po stronie sprawiedliwości. Jakże więc nie miał się rozgniewać, gdy lud zrobił sobie złotego cielca w celu wielbienia go zamiast Jehowy albo gdy Kore i jego poplecznicy podnieśli bunt przeciw poczynionym przez Jehowę zamianowaniom do służby teokratycznej? Gdy Izrael zaczął brać udział w nieobyczajnym kulcie Baal-Fegora, Mojżesz słusznie zarządził ukaranie śmiercią wszystkich mężczyzn w to zamieszanych. Dowodził też wojskami izraelskimi podczas zwycięskich wypraw przeciw amorejskim królom Sehonowi i Ogowi.

¹² Mojżesz chętnie oddał swoje siły na to, aby piastować urząd sędziego i w ten sposób okazać pomoc współ-Izraelitom. Dzielny i szczery w lojalności wobec Jehowy dowodził swej wiary uczynkami. Dał taki przykład pełnionej całym sercem służby dla Jehowy, że już sam widok tego mógł być dobrodziejstwem dla narodu. Jego oddanie się całym sercem swemu zadaniu znajduje też potwierdzenie w dobitnych radach, których udzielił ludowi, a które są zachowane na piśmie w 5 Mojżeszowej. Jego wypowiedź zapisana w rozdziale 31 a wierszach 1-8 tej księgi dowodzi, jak silna była jego wiara w Jehowę po wielu latach służby. Dzięki przykładaniu się do sprawy całym sercem Mojżesz okazał się zdatnym do pełnienia funkcji proroka Jehowy. Przypisuje mu się również jeden z psalmów, mianowicie dziewięćdziesiąty, a być może napisał także psalm dziewięćdziesiąty pierwszy. Ileż by na tym stracił, gdyby sobie obrał raczej „skarby Egiptu”!

13. Jak dostąpiła błogosławieństwa pewna nie-Izraelitka, która była całym sercem po stronie Jehowy?

¹³ Od nie-Izraelitów Jehowa oczekiwał tego samego. Trzeba było wiarę godną przyjęcia okazywać czynami, w które dany człowiek wkładał całe serce. Wnikliwe zbadanie słów Rahaby zapisanych w Jozuego 2:9-13 przekona każdego, jak niewzruszenie ona wierzyła w potęgę Jehowy i w zapowiedź niechybnego zniszczenia Jerycha. Ochroniła zwiadowców, pomogła im w ucieczce i dokładnie ich poinformowała o tym, co ludność myśli o przyjściu narodu izraelskiego; te wiadomości, przekazane Jozuemu, mogły tylko dodać odwagi wojskom Izraela. Rahab starannie spełniła wyłuszczone przez przedstawicieli Jehowy warunki, od których zależał jej ratunek, i dlatego nie zginęła podczas upadku Jerycha. Nie tylko jej wiara, ale również czyny doprowadziły do tego, że pozostała przy życiu: „Czyż podobnie nierządnica Rahab nie została usprawiedliwiona na podstawie uczynków, przyjąwszy posłów i wyprawiwszy ich znów inną drogą?” Rahab zyskała więcej niż tylko życie. Porzuciła nierządne prowadzenie się, została żoną niejakiego Salmona i dostąpiła przywileju należenia do przodków Chrystusa. — Jak. 2:25, Kow; Mat. 1:5; Hebr. 11:31.

14. (a) Jakie wydarzenie z życia Gedeona wyjawiają stosunek Jehowy do ludzi połowicznego serca? (b) Co dowodzi teokratycznej postawy Gedeona?

¹⁴ Ludzie, którzy służą Jehowie niepodzielnym sercem, postępują teokratycznie. Gedeon upewnił się co do tego, czy Jehowa jest po jego stronie, a potem bez cienia lęku przygotował się do walki przeciw Madianitom. Wykluczywszy wszystkich, którzy przykładali swe serce do sprawy w sposób połowiczny, oraz bojaźliwych, Jehowa wyraźnie wskazał, że sam jest Wyzwolicielem. Zgromadzonych było bowiem trzydzieści dwa tysiące mężczyzn. Najpierw wycofało się 22 000, potem jeszcze 9700 zostało uznanych za niezdatnych. Pozostało tylko 300 mężów całkowicie czujnych i pełnych życia. Gedeon się nie wahał. Wraz ze swymi 300 żołnierzami sumiennie zastosował się do rozkazów Jehowy. Wyposażeni w wielkie puste dzbany, pochodnie i trąby otoczyli oni z trzech stron wielki obóz nieprzyjacielski, w którym było ponad 120 000 wojowników. Z pewnością nie było wśród nich miejsca dla nikogo, kto by przykładał serce do sprawy tylko połowicznie, ani dla człowieka bez wiary. Takich zresztą Jehowa pousuwał. Taktyka Jehowy — polecenie wydane temu małemu oddziałowi, żeby trąbić i wołać: „Miecz Pański [Jehowy, NW] i Gedeonów!” — sprawiła, że serca nieprzyjaciół zadrżały przejęte strachem, tak iż rzucili się do bezładnej ucieczki w ciemności nocy. Gedeon i jego 300 walecznych ścigali ich i mimo zmęczenia nie ustali w pogoni dopóki nie wzięto do niewoli madianickich królów i dopóki nie odniesiono pełnego zwycięstwa. Kto całym sercem bierze udział w boju, ten nie ustępuje, aż walka jest doprowadzona do końca. Chociaż Jehowa obdarzył Gedeona tak wspaniałym zwycięstwem, nie zmieniło to w niczym jego oddania się całym sercem Jehowie ani nie ucierpiała na tym jego równowaga. Zachował pogląd teokratyczny. Był narzędziem w ręku Jehowy i wykonał Jego dzieło. Później mężowie Izraelscy prosili Gedeona, aby nad nimi panował, on jednak odmówił im słowami: „Pan [Jehowa, NW] panować będzie nad wami.” — Sędz. 8:23; Hebr. 11:32.

INNE WZORY WKŁADANIA CAŁEGO SERCA

15. (a) Jak Barak okazał, że stoi przy Jehowie niepodzielnym sercem? (b) Jakie znasz przykłady wiernych niewiast z czasów Baraka?

¹⁵ Dwudziestoletni ucisk nie był w stanie zagasić w Baraku i Deborze miłości do Jehowy. W dalszym ciągu wierzyli oni w zwierzchnictwo Jehowy i oczekiwali czasu wyzwolenia spod panowania chananejskiego króla Jabina oraz głównodowodzącego jego wojsk, Sysary. Barak przystał całym sercem na słowa Jehowy, które On skierował do niego przez prorokinię Deborę, chociaż z dziesięcioma tysiącami Izraelitów miał się przeciwstawić armii wielce przewyższającej ich zarówno liczebnie jak i pod względem uzbrojenia. „Wstań, albowiem tenci jest dzień, w który podał Pan Sysarę w ręce twoje; izali [czyż] Pan nie idzie przed tobą?” Jehowa dzięki swej przemożnej potędze mógł oczywiście pokonać armie chananejskie bez pomocy Baraka, ale chciał zobaczyć, czy w chwili wyłonienia się sporu wokół Jego imienia lud Jego nie zawaha się być ‚ludem, który wydaje duszę swą na śmierć’. Jehowa walczył wtedy za swych sług i sprawił, że wozy wojenne zostały zatopione i uniesione przez wodę. Jeszcze innej niewieście, nianowicie Jael, bitwa ta dała sposobność wykazania, że służy całym sercem Jehowie, gdyż sama bez bojaźni zabiła Sysarę. — Sędz. 4:14, 21; 5:18; Hebr. 11:32.

16. Wymień wydarzania z życia Samsona, które dowodzą jego wyłącznego oddania.

¹⁶ Dalszym bojownikiem za sprawą Jehowy był Samson. Lud Jehowy ciemiężyli wówczas nieprzyjacielscy Filistyni. Dlatego Jehowa wzbudził Samsona, aby ‚począł wybawiać Izraela z ręki Filistynów’. Kierowany duchem Jehowy wziął sobie za żonę Filistynkę, aby mieć okazję do zgładzenia wielu tych złych ludzi, w czym mu się też powiodło. Później w pełnym zaufaniu do Jehowy pozwolił się związać i w takim stanie wydać w ręce Filistynów. Z pomocą ducha Jehowy rozerwał swoje pęta i zupełnie sam zabił tysiąc wrogów. Księga Sędziów donosi o licznych wielkich czynach, których dokonał na szkodę niecnych Filistynów i których ukoronowaniem było zburzenie domu fałszywego kultu Dagona w chwili, gdy się w nim znajdowały tysięczne tłumy. Tym sposobem nie dopuścił do tego, aby Filistyni wzięcie go do niewoli przypisywali swemu demonicznemu bogu. Samson nie stracił serca, chociaż na skutek oślepienia został poważnie upośledzony pod względem cielesnym. Jehowa posługiwał się swym wiernym niewolnikiem aż do końca. — Sędz. 13:5; 16:30; Hebr. 11:32.

17. Dlaczego Jefte uczynił ślub?

¹⁷ Również Jefte jest wybitnym przykładem człowieka, który całym sercem walczył na rzecz nowego świata. Był synem nierządnicy, ale okoliczność, że inni nim pogardzali, nie zniechęcała go do służenia Jehowie. Ta kwestia nie była ważna. Głównym jego zainteresowaniem było zrzucenie jarzma Ammonitów, którzy panowali nad wielbicielami Jehowy. Jefte ruszył do walki kierowany duchem Jehowy, lecz przed zaatakowaniem nieprzyjaciela złożył swój słynny ślub — ślub człowieka, któremu zależało wyłącznie na zwycięstwie ku czci imienia Jehowy: „Jeśli pewnie podasz syny Ammonowe w ręce moje, tedy to, cobykolwiek wyszło ze drzwi domu mego przeciwko mnie, gdy się wrócę w pokoju od synów Ammonowych, to, mówię, będzie Panu [Jehowie, NW], albo ofiarować je będę na całopalenie.” — Sędz. 11:30, 31.

18. Pod jakim względem Jefte i jego córka są wzorem dla dzisiejszych rodzin teokratycznych?

¹⁸ Kto wyszedł mu naprzeciw, gdy po osiągnięciu zwycięstwa wracał triumfalnie do domu? Jego córka, jedynaczka! Jefte najwidoczniej tak wychował swą córkę, że podobnie jak on była niepodzielnego serca, gdyż interesowało ją głównie zwycięstwo Jehowy i wyraziła gorące pragnienie spełnienia ślubu. Była teraz przeznaczona dla Jehowy i dlatego musiała zostać przekazana kapłanom urzędującym w Jego przybytku w Sylo. Nie wolno tam jej było mieć męża ani rodziny, lecz usługiwała przy wielbieniu Jehowy wespół z Gabaonitami. Ten duch chętnego zaofiarowania samego siebie, który przejawił Jefte i jego jedynaczka, jest w Biblii wybornym przykładem dla wszystkich teokratycznych rodziców i dzieci — przykładem włożenia w sprawę całego serca. — Sędz. 11:34-39.

19. W jakich wydarzeniach podczas swego życia Dawid dowiódł, że trwa całym sercem przy Jehowie?

¹⁹ Dawid wyrósł z pastuszka na króla. Czy okoliczność, że stał się wybitną osobistością i rozporządzał władzą, ostudziła w nim oddanie całym sercem Jehowie? Jeszcze jako młodzieniec walczył w imieniu Jehowy zastępów z Goliatem. Zamiast tarczy i włóczni w ręce miał wiarę w sercu. Później musiał znosić groźne dla niego mordercze zapędy króla Saula, jak również stawić czoła niebezpieczeństwom czyhającym na niego w ziemi Filistynów. Dowodził walką w wielu zaciętych bitwach; zwyciężył Jebuzejczyków, osiadł w Jeruzalem, a potem opanował Filistynów, odwiecznych nieprzyjaciół, i odniósłszy szereg zwycięstw rozszerzył granice państwa swego narodu. Na arenie wewnętrznej pojawił się miecz nawet w jego własnym domu, gdy zbuntował się przeciw niemu Absalom; również z Michol, córką Saula a swoją żoną, miał Dawid kłopoty. Wiara, którą Dawid żywił niepodzielnym sercem, oraz jego umiłowanie wielbienia i wywyższenia Jehowy, jego głębokie zainteresowanie arką Jehowy i przygotowania materiału do budowy świątyni w Jeruzalem, której wzniesienie Jehowa przewidział dla Salomona — wszystko to dowodzi, że przez całe życie był żarliwym przedstawicielem prawdziwych wielbicieli Jehowy. Jego oddanie promieniuje też ze spisanych przez niego psalmów. Pożegnalne słowa, które skierował do Salomona, swego następcy tronu, słowa napominające go do przestrzegania przykazań Jehowy wyjawiają, że i wówczas był całym sercem przy Jehowie. We wszystkich swoich doświadczeniach Dawid dawał dowody tego, że był oddany wyłącznie Jehowie jako Jego nieodmienny chwalca. — 1 Król. 2:3; Ps. 108:2, 4; Hebr. 11:32.

20. Kto był wybitnym przykładem służenia Jehowie przez całe życie i jakie przeszedł on próby?

²⁰ Było też wielu proroków w czasach przedchrystusowych. Do najwybitniejszych z nich należy Samuel. Stanowi on wzór świadka Jehowy, który służył wyłącznie Jemu od chwili odstawienia od piersi aż do samej śmierci. W młodości służył w Sylo u wielkiego kapłana Helego w przybytku, jednak nie poszedł za złym przykładem synów Helego, którzy współżyli z niewiastami służącymi u wejścia do namiotu zgromadzenia. Zachował czystość moralną. Samuel piętnował bałwochwalcze zwyczaje utrzymujące się wśród ludu sprzymierzonego z Jehową i składał właściwe ofiary. Sądził lud izraelski przez wszystkie dni swego życia, regularnie przemierzając kraj jak sługa obwodu. Jego to bolało serce, gdy lud wzgardziwszy panowaniem Jehowy domagał się króla. I właśnie Samuel nie lękając się tego, co mógłby uczynić nieposłuszny król Saul, wystąpił przeciw niemu ze słowami: „Czy Pan [Jehowa, NW] chce całopalenia i ofiar, a nie raczej, aby słuchano głosu Pańskiego? Lepsze bowiem jest posłuszeństwo niźli ofiary, a słuchać lepiej, niźli ofiarować tłustość baranów. (...) Za to tedy, żeś odrzucił mowę Pańską, odrzucił cię Pan, abyś nie był królem.” Później, chociaż znowu musiał się liczyć z możliwością zabicia go przez Saula, spełnił jednak wolę Jehowy i namaścił Dawida na króla. Tego rodzaju prorok, człowiek niepodzielnego serca, podobał się Jehowie. — 1 Sam. 2:22; 7:16; 15:22, 23, Wu; Hebr. 11:32.

21. Jakie niezrównane sprawozdanie historyczne zostało zachowane, abyśmy je mogli teraz rozpatrywać, i co powinno ono w nas wzbudzać?

²¹ Kto z ludzi dawnych czasów chciał się okazać godnym uznania u Jehowy, ten musiał przejawiać wiarę i oddanie się Mu całym sercem. Dzięki duchowi Jehowy każdy z nich dokładał poprzez stulecia swoją cząstkę do kroniki, która nie ma sobie równych, ponieważ żadna inna grupa ludzi — ani możnowładcy Egiptu, ani kapłani babilońscy, ani książęta Persji czy Grecji — nigdy niczego takiego nie dokonali. Tylko o świadkach Jehowy można było napisać, że „przez wiarę zwalczali królestwa, wymierzali sprawiedliwość, dostępowali obietnic, lwom paszczęki zamykali, gasili moc ognia, uniknęli ostrza miecza, stawali się mocnymi z niemocy, bywali mężnymi na wojnie, wojska obce zmuszali do ucieczki. Niewiasty otrzymywały umarłych swoich zmartwychwstałych, inni zaś byli zamęczeni, nie przyjąwszy uwolnienia, aby lepszego dostąpić zmartwychwstania. Drudzy zaś doznali pośmiewiska i biczowania, a do tego i więzów i więzienia; byli kamionowani, piłą przecierani, kuszeni, mieczem zabijani, błąkali się w owczych i kozich skórach, znosząc niedostatek, ucisk, cierpienia. Ci, których świat nie był godzien, tułali się po pustyniach i górach i jaskiniach i po rozpadlinach ziemi.” Tak jak to nadmienił apostoł Paweł, nie starczyliby nam czasu na szczegółowe opowiedzenie o wszystkich wielkich czynach i aktach wiary, o których donoszą nam Pisma Hebrajskie. Ale kronika ta istnieje i służy dobremu celowi: mamy czerpać zachętę z tych wzorów ludzi niepodzielnego serca, którzy przed wiekami działali z pełną wiarą w ustanowienie sprawiedliwego, nowego, tak bardzo teraz już bliskiego świata, oraz mamy się nauczyć, że mężczyźni i niewiasty o niepodzielnej wierze, miłujący Jehowę całym swoim sercem, pozyskują uznanie wielkiego Wskrzesiciela i Życiodawcy. — Hebr. 11:32-38, NT; 1 Kor. 10:11.