Pytania czytelników

● Kim były „duchy zamknięte w więzieniu”, którym według Listu 1 Piotra 3:19 głosił Jezus? Kiedy udał się do nich i czy przez to otwarła się przed nimi możliwość okazania skruchy?

Tekst Listu 1 Piotra 3:20 wyjaśnia o „duchach zamkniętych w więzieniu”, że były ‚nieposłuszne niegdyś, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała’. W drugim swym natchnionym Liście zaadresowanym do chrześcijan apostoł Piotr wspomina o nich także jako o ‚aniołach, którzy zgrzeszyli’ (2 Piotra 2:4, 5). A uczeń Juda uzupełnia: „Aniołów tych, którzy nie zachowali swojej godności, ale opuścili własne mieszkanie, spętanych wiekuistymi więzami zatrzymał [Bóg] w ciemnościach na sąd wielkiego dnia”. — Judy 6.

Fakt, iż rzeczywiście część aniołów porzuciła swe właściwe miejsce zamieszkania przed potopem za dni Noego, znajduje potwierdzenie w Księdze Rodzaju 6:2, gdzie czytamy: „Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały”. Otóż owi duchowi synowie Boży, czyli aniołowie, posiadali moc materializowania się, to znaczy mogli przybierać postać ludzką; poświadcza to choćby okoliczność, że podobnie czynili wierni aniołowie na polecenie Boga, gdy mieli ludziom mieszkającym na ziemi przekazać jakieś wiadomości (Rodz. 18:1, 2, 8, 20-22; 19:1-11; Joz. 5:13-15). Kiedy jednak liczni aniołowie z własnej woli opuścili odpowiednie dla nich miejsce w niebie, porzucając wyznaczone im tam obowiązki służbowe dla stosunków cielesnych, popełnili oni poważne wykroczenie przeciw prawu Bożemu. Obarczyli się grzechem wynaturzenia, na co wyraźnie wskazuje Juda, porównując winę tych aniołów ze zboczeniami, jakie się rozpowszechniły wśród mieszkańców Sodomy, Gomory i jeszcze kilku sąsiednich miast. — Judy 7.

Jeżeli chodzi o czas, w którym Jezus głosił „duchom zamkniętym w więzieniu”, to Piotr nadmieniwszy, iż uśmiercony w ciele Jezus został „powołany do życia duchem”, wyjaśnia z kolei, że „w nim [w duchu, czyli w postaci duchowej] poszedł nawet, aby głosić duchom zamkniętym w więzieniu” (1 Piotra 3:18, 19, BT, wyd. I). Słowa te wskazują, że Chrystus głosił im po zmartwychwstaniu do życia duchowego. A okoliczność, iż Piotr użył w tym miejscu czasu przeszłego („poszedł”), nasuwa myśl, że owo głoszenie odbyło się przed napisaniem jego pierwszego Listu (co miało miejsce mniej więcej w latach 62-64 n.e.).

Tłumaczenie ks. S. Kowalskiego oddaje treść Listu 1 Piotra 3:18, 19 następującymi słowami: „Poniósł wprawdzie śmierć na ciele, lecz na duchu zyskał życie. Tak też poszedł z poselstwem do duchów w więzieniu przetrzymanych.” A według przekładu „The New English Bible” Piotr napisał: „W ciele poniósł śmierć; w duchu został przywrócony do życia. W duchu też poszedł i ogłosił swe orędzie uwięzionym duchom.” Trzeba w związku z tym pamiętać, iż w noc paschalną, przed zdradzeniem go i aresztowaniem, Jezus rzekł do swych apostołów: „Nadchodzi (...) władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie.” „Gdy przyjdzie [duch Boży], przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. (...) o sądzie — bo władca tego świata został osądzony” (Jana 14:30; 16:8-11). Na tej podstawie zmartwychwstały Jezus Chrystus mógł zanieść aniołom poselstwo, czyli orędzie, wyłuszczające w pełni teraz uzasadnione osądzenie tychże uwięzionych duchów. Nie mógł w odniesieniu do uwięzionych duchów uczynić nic więcej, jak tylko wystąpić z ogłoszeniem wyroku, mając większe ku temu podstawy niż wtedy, gdy w stanie swego przedludzkiego bytu duchowego oświadczył Diabłu: „Niech cię Jehowa zgromi” (Judy 9, NW). Nie nadeszła jeszcze wówczas pora na to, by zmartwychpowstały Jezus Chrystus wtrącił uwięzione duchy do przepaści. Trudno też jednak przypuszczać, żeby po wejściu do Miejsca Najświętszego w niebiańskiej świątyni, gdzie przedstawił Jehowie wartości swej ofiary okupu, i po zajęciu miejsca po prawicy Jehowy przystało Chrystusowi kłopotać się o uwięzione duchy i mówienie im czegokolwiek. Zatem bezpodstawne byłoby wyobrażanie sobie, jakoby zmartwychwstały Jezus wezwał wszystkie niegodziwe stworzenia duchowe na zgromadzenie, żeby im wygłosić kazanie.

Należy pamiętać, że grecki wyraz przetłumaczony w omawianym wersecie na ‚ogłosić orędzie (kerysʹso) odnosi się zarówno do obwieszczenia dobrej wiadomości, jak i złej, co miało miejsce na przykład w wypadku, gdy Jonasz zapowiadał nadciągającą zagładę Niniwy. A Juda wskazuje, że nieposłuszni aniołowie są zachowani „na sąd wielkiego dnia”. Stąd słuszny jest wniosek, iż zmartwychwstały Jezus mógł wobec tych niesprawiedliwych aniołów wystąpić jedynie z zapowiedzią niekorzystnego dla nich osądzenia.

O tym, że działalność Jezusa nie mogła „duchom zamkniętym w więzieniu” otworzyć możliwości okazania skruchy, niedwuznacznie przekonuje nas Pismo święte. List do Hebrajczyków 2:16 podaje: „Pomoc, jaką niesie, nie jest dla aniołów przeznaczona” (Kow). Weźmy też pod uwagę, iż stworzenia duchowe, które się zbuntowały, bynajmniej nie były stworzone ze skłonnością do łamania doskonałego prawa Bożego. Zwróciły się ku grzechowi w wyniku świadomego wyboru. Sytuację ich można więc poniekąd przyrównać do położenia chrześcijan namaszczonych duchem, którzy sobie pozwolili zejść z drogi zbawienia. Na temat takich osób List do Hebrajczyków 6:4-6 powiada: „Jeśli ktoś otrzymał raz światło wiary, zakosztował daru niebiańskiego, otrzymał Ducha Świętego, zakosztował wspaniałego słowa Bożego i cudownych przejawów mocy Bożej, które ujawnić się miały w czasach mesjańskich, a potem odpadł — niepodobna jest, aby taki człowiek odnowił się na duchu i czynił pokutę” (Kow). A skoro takim odstępcom nie można pomóc przez skłonienie ich do okazania skruchy, chociaż pod względem cielesnym są niedoskonali, to z pewnością jest również rzeczą niemożliwą, by skruchę okazali aniołowie, którzy świadomie pogrążyli się w grzechu.