(...) Mówi ten, który o tym świadczy: ‚Zaiste, przyjdę niebawem’. [A Jan odpowiada:] Amen. Przyjdź, Panie Jezu!” — Dzieje 16:15; Izaj. 2:3; 55:1; Mat. 11:28; 25:34; Apok. 22:17, 20.

²² Zaproszenie do przyjścia występuje w Słowie Bożym tak często i przedstawione jest z takim naciskiem, że można zgodnie z prawdą określić je jako bardzo pilne. Czy gotów jesteś do niego odnieść się pozytywnie? Czy przyjdziesz, a także zaprosisz innych?

Czy możesz być ‚doskonały, jak doskonały jest twój Ojciec niebiański’?

W KAZANIU NA GÓRZE słuchacze usłyszeli taką zachętę Jezusa: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mat. 5:48). Czy wydaje ci się to niemożliwe do osiągnięcia? W jaki sposób grzeszni ludzie mogliby się stać doskonali na podobieństwo ich niebiańskiego Ojca? A jednak ze słów Jezusa wynika, że trzeba być doskonałym, aby się okazać jego uczniem. Jak można tego dokazać?

Dla zrozumienia tej sprawy powinniśmy przede wszystkim porzucić myśl, że „doskonałość” musi być zawsze bezgraniczna, wszechstronna, i wykazywać najwyższy stopień zalet aż do najdrobniejszych szczegółów. Taka absolutna doskonałość cechuje jedynie Boga. Doskonałość każdej innej osoby lub rzeczy jest względna. Znaczy to, że dana rzecz jest doskonała pod jakimś względem, że doskonale odpowiada zadaniu, jakie dla niej wyznaczył projektant, wytwórca lub użytkownik. Jeżeli ci nie znajdują w niej żadnej usterki, wtedy słusznie zyskuje miano „doskonałej”.

Oczywiście można byłoby tylko chodzić wokoło, badając wszystko z silnie powiększającym mikroskopem w ręku. Wtedy wszelkie „doskonale proste” linie okazałyby się nierówne i zygzakowate; „doskonale czysta”, świeżo wyprana odzież ukaże mnóstwo znikomych odrobin obcej materii; „doskonale wypolerowany” blat stołu sprawi wrażenie pokrytego niewielkimi kraterami i dolinami, przypominając z wyglądu powierzchnię księżyca. Choćbyśmy nawet usunęli te mikroskopijne zakłócenia, czy zmieniłoby to w praktyce wartość użytkową tych przedmiotów? Wprawdzie więc można być niezadowolonym ze wszystkich tych przedmiotów, mając je za „niedoskonałe”, ale po co? Zbyt wymagająca postawa byłaby niepraktyczna, nierozsądna; jedynie wypełniałaby nasze życie zniechęceniem i rozgoryczeniem.

Biblia nie przedstawia doskonałości w taki do niczego nie przydatny, niedorzecznie wymagający sposób, ale rozsądnie, z punktu widzenia realnych możliwości. W gruncie rzeczy sens tego samego słowa greckiego (teleios), które w sprawozdaniu z przemówienia Jezusa przetłumaczono na „doskonały” (Mat. 5:48), można także oddać przez „zupełny” (1 Kor. 13:10, NW), „dojrzały” (1 Kor. 14:20) lub „dorosły” (Hebr. 5:14). Odnosi się to również do słów hebrajskich, przełożonych w Biblii na „doskonały”. Toteż na temat „doskonałości” w użyciu biblijnym Funk i Wagnalls, autorzy dzieła: A New Standard Bible Dictionary [Nowy słownik Biblii Standardowej], podają na stronie 694, co następuje:

„Zastosowane do przedmiotów bezosobowych [jak ciężarki do wagi (Powt. Pr. 25:15)], (...) słowo to jest synonimem wyrazu ‚zupełny’ (...). Pojęcie to jednak nie występuje tam, gdzie chodzi o szczególną precyzję, lecz w wypadkach,