rozładować bez uciekania się do podziałów!

W tym celu właśnie Stwórca rodu ludzkiego już dawno temu zamierzył, „aby gdy nadejdzie pełnia czasu, znów wszystko — i to, co na niebie, i to, co na ziemi — zjednoczyć w Chrystusie”. Tak, podzielone społeczeństwo ludzkie będzie w końcu pod mądrym kierownictwem Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, na nowo zespolone w jedną zgodną rodzinę (Efez. 1:9, 10, Romaniuk).

Pytania czytelników

● Co oznacza „wieniec życia” wspomniany w Liście Jakuba 1:12 i o kim można powiedzieć, że zdobywa ten wieniec?

W Liście Jakuba 1:12 czytamy: „Szczęśliwy ten człowiek, który zwycięży pokusę! Gdy bowiem ostoi się w próbie, otrzyma wieniec życia, jaki Pan obiecał tym, którzy Go miłują” (Biblia poznańska).

Swego czasu wyjaśniano, że przez wyrażenie „wieniec życia” należy rozumieć najwyższą formę życia, a więc nieśmiertelność, jakiej dostępują namaszczeni duchem naśladowcy Chrystusa przy pierwszym zmartwychwstaniu (1 Kor. 15:53, 54; Apok. 20:4, 6). Życie takie będzie bez wątpienia uwieńczeniem wytrwałości tych, którzy je otrzymają, i jest to oczywiście najwyższa forma życia. Ale czy Jakub, posłużywszy się słowem „wieniec”, miał na myśli tę najwyższą formę?

Wydaje się, że określenia „wieniec życia” nie trzeba koniecznie kojarzyć z pojęciem najwyższego szczytu. Wyraz „wieniec” jest tłumaczeniem greckiego słowa stefanos, wyprowadzanego z rdzenia, którego podstawowym znaczeniem jest „otaczać”. Dlatego określano nim wianek, koronę, nagrodę, którą wygrywał najszybszy biegacz. Na przykład apostoł Paweł pisze w Liście 2 do Tymoteusza 4:7, 8: „Bieg ukończyłem (...). Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia”. Nie nawiązuje tu do najwyższej sprawiedliwości, lecz do wygranej, a więc do spodziewanego nagrodzenia sprawiedliwością. (Porównaj to z Listem do Filipian 4:1, uw. marg., i z Listem 1 do Tesaloniczan 2:19, 20). Podobnie „wieniec życia” z Listu Jakuba 1:12 to nagroda, czyli dar życia, który się otrzymuje za przetrwanie prób. O członkach „wielkiej rzeszy”, która ocaleje z ucisku, można słusznie powiedzieć, że jeśli wytrwają w wierności, otrzymają „wieniec życia”, bo dostąpią wiecznotrwałego życia na ziemi (Apok. 7:9, 10, NW).

W Apokalipsie 2:10 spotykamy podobne określenie, odnoszące się do nagrody życia. Otrzymują ją ci, którzy wytrwali wiernie aż do śmierci. W tym wypadku chodzi jednak o namaszczonych chrześcijan, którzy mają szanse osiągnięcia nieśmiertelnego życia w niebie (Apok. 2:26, 27). O słowach z Listu Jakuba 1:12 można powiedzieć, że formułują raczej ogólną zasadę, a nie odnoszą się do szczególnej klasy ludzi, jak tekst z Apokalipsy 2:10.