Czy należy pozostać przy religii swoich rodziców?
Jak rozstrzygnąć to zagadnienie? Czy dobrze jest zmieniać religię?
„MOI rodzice nie pochwalają naszej nowej religii” — wyjaśnił młody człowiek — „i wcale nie ukrywają swego niezadowolenia. Matka już odmówiła setki modlitw na intencję naszego powrotu, gdyż jest święcie przekonana, że zeszliśmy na manowce.”
Młodego człowieka, który wypowiedział powyższe słowa, wychowywano w jednej z najbardziej rozpowszechnionych religii chrześcijaństwa. Niedawno jednak wraz z żoną przystąpił do poważnego studiowania Biblii i zaczerpnięte z niej nauki spowodowały, że oboje zmienili religię. Czy postąpili słusznie? Czy to dobrze tak porzucać religię swych rodziców? Czy istnieje jakiś precedens biblijny, przemawiający za tego rodzaju krokiem? Zobaczmy sami.
ZMIANA RELIGII
Patriarchę Abrahama stawia Biblia za wzór męża Bożego. Jest on w niej zaszczytnie nazywany „przyjacielem Boga”, a poza tym „ojcem wszystkich tych, którzy nie mając obrzezania wierzą” (Jak. 2:23; Rzym. 4:11, BT). Czy jednak zdałeś sobie kiedy sprawę z tego, drogi czytelniku, że ów wybitny człowiek porzucił religię swych rodziców?
Ojciec jego, Tare, mieszkał w pobliżu najbardziej na południe wysuniętego odcinka słynnej rzeki Eufrat, w chaldejskim mieście Ur. Było ono siedliskiem powszechnie uprawianego bałwochwalstwa, a Tare zapewne brał udział w rozmaitych bałwochwalczych praktykach. Wiele lat później na fakt ten powołał się izraelski przywódca Jozue, gdy następującymi słowami wspomniał swemu ludowi o przodkach: „Po drugiej stronie Rzeki [Eufrat] mieszkali ojcowie nasi od starodawnych czasów: Terach [inaczej: Tare], ojciec Abrahama i Nachora, (...) służyli bogom cudzym (...) Usuńcie bóstwa, którym służyli ojcowie wasi po drugiej stronie Rzeki i w Egipcie, a służcie Jahwe [inaczej: Jehowie]!” — Joz. 24:2, 14, BT.
Zatem Jozue apelował do ludu, by porzucił religię swego praojca, Tarego. Izraelici mieli raczej naśladować wiarę jego syna, Abrahama, który z całkowitym oddaniem służył wyłącznie prawdziwemu Bogu, Jehowie. Jak głosi tradycja żydowska, Abraham przejął w swe ręce inicjatywę i po prostu roztrzaskał bożki swego ojca.
Dalszym przykładem osoby, która porzuciła religię swoich rodziców i stała się wielbicielką Jehowy, jest Rahab. Była to Kananejka, która ukryła zwiadowców izraelskich; wiara jej zyskała w Piśmie świętym wielkie uznanie (Hebr. 11:31; Jak. 2:25). Rahab wyjaśniła zwiadowcom, co ją skłoniło do zmiany religii:
„Słyszeliśmy bowiem, jak Jahwe [Jehowa] wysuszył wody Morza Czerwonego przed wami, gdy wychodziliście z Egiptu, i co uczyniliście dwom królom amoryckim po drugiej stronie Jordanu, Sichonowi i Ogowi, których zgładziliście. (...) Bóg wasz, Jahwe, jest Bogiem wysoko na niebie i nisko na ziemi. Dlatego teraz przysięgnijcie mi na Jahwe, że jak ja wyświadczyłam wam miłosierdzie, tak i wy okażecie miłość domowi mego ojca (...) i uchronicie nas od śmierci.” — Joz. 2:9-13, BT.
Z faktu cudownego wyratowania Izraelitów z Egiptu potrafiła Rahab wyciągnąć wniosek, że Jehowa rzeczywiście jest „Bogiem wysoko na niebie i nisko na ziemi”! Bożyszcza czczone przez jej rodziców absolutnie nie były w stanie dokonać tak wspaniałych czynów. Dlatego Rahab stała się wielbicielką Jehowy i w nagrodę dostąpiła przywileju zaliczenia w poczet przodków obiecanego Mesjasza, Jezusa Chrystusa. — Mat. 1:1, 5.
Synowa Rahab, imieniem Rut, także porzuciła system kultowy swych rodziców i doznała podobnych błogosławieństw. Na skutek klęski głodu, panującej w ziemi judzkiej, niejaka Noemi wraz z mężem i dwoma synami przeniosła się była do krainy moabskiej, gdzie jej synowie poślubili miejscowe niewiasty, z których jedna nosiła właśnie imię Rut. Po jakimś czasie mąż Noemi i dwaj jej synowie zmarli, pozostawiwszy trzy wdowy. Noemi postanowiła wrócić do rodzinnej ziemi judzkiej, a synowym poradziła: „Idźcież, wróćcie się każda do domu matki swojej.” Jedna z tych Moabitek odeszła, lecz Rut nie chciała opuścić Noemi. — Rut 1:1-14.
Wówczas Noemi oświadczyła Rut: „‚Oto twoja szwagierka wróciła do swego narodu i do swego boga (...) wracaj i ty za twą szwagierką.’ Odpowiedziała Rut: ‚Nie nalegaj na mnie, abym opuściła ciebie i abym odeszła od ciebie, gdyż gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam, twój naród będzie moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem.’” (Rut 1:15-17, BT) Rut wolała raczej wraz z Noemi wielbić Jehowę niż powrócić do swego ludu i oddawać cześć jego bożkom. Z biegiem czasu Rut została żoną Booza, syna Rahab, wskutek czego stało się jej błogosławionym udziałem być prababką króla Dawida, i tym samym stanąć także w rzędzie przodków Jezusa Chrystusa. — Rut 4:18-22.
Podobnie w pierwszym wieku naszej ery wiele ludzi porzucało religię swych rodziców, by stać się prawdziwymi wielbicielami Jehowy Boga. Apostoł Piotr wyrażał się z uznaniem o takich osobach; do pewnego grona nawróconych napisał: „Zostaliście wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego.” (1 Piotra 1:18) Ojcowie, o których tu wspominał Piotr, hołdowali żydowskim tradycjom religijnym, lecz szczerzy Żydzi, chcąc zyskać uznanie Boże, winni byli porzucić takie tradycje i zmienić religię.
Apostoł Paweł należy do Żydów, którzy tak właśnie postąpili. Pisze on sam o sobie: „W żarliwości o religię żydowską przewyższałem wielu swoich rówieśników z mego narodu, (...) byłem szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji przodków.” (Gal. 1:14, BT) Paweł był „synem faryzeuszów”, a rodzice najwidoczniej też wychowywali go w duchu owej żydowskiej sekty religijnej (Dzieje 23:6; Filip. 3:5). Skoro jednak doszedł do przekonania, że system tradycji religijnych, przestrzeganych przez faryzeuszy, nie cieszy się uznaniem Bożym — nie zawahał się przed zmianą religii i stał się chrześcijaninem, chociaż jego rodzice mogli bardzo nad tym ubolewać.
PRZYCZYNA ZMIANY
W powyższych wypadkach na zmianę religii nie decydowano się bynajmniej dla wygody. Nie dokonywano jej dla samolubnych celów, takich jak: przypodobanie się spodziewanej żonie lub mężowi, zachowanie prestiżu albo podniesienia swej pozycji społecznej, bądź zwiększenie korzyści materialnych. Wręcz przeciwnie, u Abrahama wielbienie prawdziwego Boga Jehowy niewątpliwie spowodowało, że stracił uznanie wśród bałwochwalców mieszkających w mezopotamskim mieście Ur. Nawrócenie się Rahab do wielbienia Jehowy oraz ukrycie zwiadowców izraelskich było dla niej równoznaczne z narażeniem życia. Decyzja Rut co do służenia Jehowie zmuszała ją do opuszczenia swego kraju i ludu. A w wypadku apostoła Pawła porzucenie religii swych rodziców i przejście na chrystianizm spowodowało, iż przecierpiał wiele prześladowań i zniósł mnóstwo niewygód. — 2 Kor. 11:23-27.
Zmiana religii u wymienionych osób z pewnością nie nastąpiła z chęci dogodzenia własnym upodobaniom. Dokonana została raczej na podstawie dokładnej wiedzy o Bogu i Jego zamierzeniach. Osoby te zaczerpnęły wiarygodnych informacji, które im jasno wykazały, że sposób wielbienia praktykowany przez ich rodziców nie znajdował upodobania w oczach prawdziwego Boga, Stworzyciela nieba i ziemi. Nie ma nic złego w porzuceniu religii swych rodziców, jeżeli jej nauki okazują się niezgodne ze Słowem Bożym, którym jest Pismo święte. Przeciwnie, taki krok jest jak najbardziej słuszny, choć wymaga odwagi. Mimo iż czasami trudno się zdobyć na przeprowadzenie owej zmiany, to jednak niesie ona z sobą zbawienne skutki.
KORZYŚCI Z DOKONANEJ ZMIANY
Prawdą jest, że początkowo rodzice mogą być zmartwieni, a nawet przybrać wrogą postawę. Pamiętajmy jednak: Jezus Chrystus ostrzegał, że podjęcie prawdziwie chrześcijańskiego wielbienia spowoduje rozdźwięk w niektórych rodzinach. Ale zamiast zachęcać kogokolwiek, żeby „dla świętego spokoju” dalej popierał fałszywe nauki i praktyki religijne, Jezus powiedział: „Kto bardziej miłuje ojca lub matkę niż mnie, nie jest mnie godzien.” — Mat. 10:34-37, BT.
Stronienie od prawdziwego wielbienia Boga jedynie dla przypodobania się rodzicom lub dziadkom nie jest rzeczą słuszną. Ani im, ani tobie nie wyjdzie to na dobre. Prawdziwą miłość możesz im okazać przez cierpliwe znoszenie ich niezadowolenia lub nawet złorzeczeń, aby dać im jak najlepszą sposobność poznania prawdy Słowa Bożego; może i oni z czasem staną się godnymi wiecznotrwałych błogosławieństw, jakie Jehowa Bóg przewidział dla tych, co Jemu służą.
Wierność Abrahama najpewniej wywarła takie zbawienne skutki na jego ojcu Tarem i na innych krewnych. Kiedy Bóg polecił Abrahamowi opuścić Mezopotamię, przesiąkniętą fałszywym kultem babilońskim, wówczas zarówno jego ojciec Tare, jak i inni członkowie rodziny, wyruszyli wraz z nim. — Dzieje 7:1-4.
Wiele wskazuje na to, że postępowanie sprawiedliwego syna Tarego, Abrahama, pozostawiło wielkie wrażenie także na jego dalszych krewnych i niejedni z nich w końcu przyłączyli się do prawdziwego wielbienia, jakie widzieli u Abrahama. Jakaż to wspaniała nagroda za wierne obstawanie przy religii uznanej przez Boga! — 1 Mojż. 24:4, 50, 51.
Wspomniane na wstępie niniejszego artykułu młode małżeństwo również doznało wiele błogosławieństw za stanowcze trzymanie się powziętej decyzji co do zmiany religii. Chociaż rodzice bardzo sprzeciwiali się tej zmianie, ów młody człowiek wyjaśnia:
„Za każdym razem, gdy odwiedzała nas moja matka, rozmawialiśmy między sobą na temat prawd poznanych ze Słowa Bożego — o imieniu Boga, o tym, jak się do Niego modlić, o stanie umarłych i tak dalej. Ciągłe przysłuchiwanie się rozmowom o budującej treści biblijnej wreszcie pobudziło matkę do myślenia i przeprowadzenia porównań. Był to już niewątpliwy postęp, gdyż przez całe dotychczasowe życie matka nigdy nie wątpiła, że po stronie księży jest cała prawda i tylko prawda. Teraz sama zaczęła sobie zadawać pytania: ‚Dlaczego oni nigdy nie wspominają imienia Jehowy? Dlaczego zatrzymują Biblię tylko dla siebie? Dlaczego twierdzą, iż dusza jest nieśmiertelna, skoro Biblia dowodzi, że może umrzeć?’” — Ezech. 18:4; Izaj. 53:12.
W końcu matka zapragnęła bliżej poznać to, o czym rozmawiali młodzi. „Możecie sobie wyobrazić naszą radość” — pisze syn — „kiedy pewnego dnia nasza cierpliwość została nagrodzona, gdyż matka poprosiła nas, byśmy jej opowiadali o Biblii i Jehowie. Powiedziała: ‚Zaczynam wierzyć, że katolicy mimo wszystko nie posiadają całej prawdy.’ Obecnie, po upływie kilku miesięcy, matka moja poznanymi prawdami biblijnymi już gorliwie dzieli się z innymi ludźmi. To samo robią moje dwie siostry. Mają zamiar wkrótce przyłączyć się do nas, do mnie i żony, przez usymbolizowanie chrztem w wodzie swego oddania się na służbę Jehowie Bogu.”
Jak bardzo prawdy biblijne uszczęśliwiły i zespoliły tę rodzinę! Matka jest teraz naprawdę wdzięczna Bogu za to, że dzieci nie pozostały na ślepo w religii, w jakiej je wychowano. Dla nikogo z nich nie była ona właściwą religią. Powinno to również ciebie skłonić do zastanowienia nad kwestią: Czy powinieneś pozostać przy religii twoich rodziców?
WŁAŚCIWA RELIGIA
Skąd można wiedzieć, czy się zna właściwą religię? Czy okoliczność, że twoi rodzice są szczerymi, pobożnymi ludźmi, że prowadzą obyczajny tryb życia i regularnie biorą udział w nabożeństwach, stanowi dowód, iż religia ich jest właściwa? Można by tak oczywiście sądzić, ale zauważmy, że według słów apostoła Pawła potrzeba czegoś więcej.
Pisząc z celi więziennej do młodego Tymoteusza, Paweł zaznaczył, że matka i babka Tymoteusza były przykładnymi, wierzącymi niewiastami (2 Tym. 1:5). Prowadziły nienaganny, moralny tryb życia. Ale czyniły jeszcze coś więcej. Na podstawie poniższego napomnienia apostoła Pawła, skierowanego do Tymoteusza, rozważ, co właściwie stanowiło o tym, że religia matki Tymoteusza była dobra również dla jej syna: „Trwaj w tym, czegoś się nauczył i czego pewny jesteś, wiedząc, od kogoś się tego nauczył [od swej matki i babki], i ponieważ od dzieciństwa znasz Pisma Święte, które cię mogą obdarzyć mądrością ku zbawieniu przez wiarę, która jest w Chrystusie Jezusie.” — 2 Tym. 3:14, 15.
Czy zauważyłeś, że matka Tymoteusza nauczała go „Pism świętych”? Natchnionym Słowem Bożym, dostępnym za czasów dzieciństwa Tymoteusza, było trzydzieści dziewięć ksiąg Pism Hebrajskich. W roku 41 n.e. napisana została Ewangelia według Mateusza, a mniej więcej w latach 47-48 n.e. apostoł Paweł wyruszył w swoją pierwszą podróż misyjną, podczas której niewątpliwie zetknęły się z nim Loida i Eunika, wskutek czego stały się chrześcijankami. Od tego czasu począwszy owe wierne niewiasty mogły na podstawie Pisma świętego uczyć Tymoteusza „wiary, która jest w Chrystusie Jezusie”. Religia, którą poznały, dawała im taką możliwość.
Czy religia twoich rodziców przygotowała ich do takiego nauczania? Czy potrafią sięgnąć bezpośrednio do Biblii, by udzielić odpowiedzi na pytania o Bogu, Jego Synu, Chrystusie Jezusie, o zamierzeniach Bożych bądź o właściwym sposobie postępowania, jak to umiały matka i babka Tymoteusza? Jeżeli nie, to powinieneś się poważnie zastanowić nad tym, czy ich religia jest właściwa. Prawdziwa religia wyposaża bowiem wyznawców do przekazywania tak ważnych pouczeń.
Nie wystarczy jedynie wyczuwać, że religia rodziców jest właściwa. Jeżeli nie możesz dowieść słuszności ich wierzeń w oparciu o Pismo święte, to żadna miara zapału religijnego ani szczerości nie zastąpi prawdziwości tych wierzeń. Nierozsądny byłby wniosek: „Skoro ta religia jest dobra dla ojca i matki, to jest dobra również dla mnie.” Co by się stało, gdyby Rahab w swoim czasie tak właśnie pomyślała i w dalszym ciągu polegała na bożkach swych rodziców, oddając im wszelką cześć? Otóż razem z rodzicami zginęłaby na równi z pozostałymi mieszkańcami Jerycha! A tak, za jej odważne stanowisko po stronie Boga Jehowy, „Rahab, jej ojca i matkę, jej braci (...) i wszystkich, którzy do niej należeli, pozostawił Jozue przy życiu”. — Joz. 6:23-25, BT.
W obecnych czasach również wszelką religię fałszywą czeka wyrok potępienia. Badaj więc Pismo święte! Dokładnie przeanalizuj swą religię w świetle nauk Biblii. Porzuć fałszywą religię, zgodnie z nakazem biblijnym: „Wyjdźcie z pośród nich i odłączcie się.” (2 Kor. 6:17). Poszukaj religii, która poważnie traktuje Biblię i wyposaża wyznawców do służenia Bogu. To jest religia dla ciebie. Przyjąwszy ją, raduj się ochroną i błogosławieństwem Bożym.