Chociaż chrześcijanie są wolni, to jednak nie mogą tą wolnością usprawiedliwiać nieliczenia się z prawami, które nie są sprzeczne z prawami Bożymi, ani folgować sobie w zepsuciu moralnym, pobudzając rządy do słusznego gniewu. Chrześcijanie raczej będą oddawać każdemu to, co się mu należy — szacunek i cześć odpowiednio do jego urzędu. — Rzym. 13:1-7.

Takie podporządkowanie jednak bynajmniej nie oznacza, żeby wzorem pewnych religii zawierać konkordaty z rządami światowymi, w wyniku czego osiąga się zwykle jakieś przywileje, a rządy w zamian za to uzyskują wpływ na obsadzanie wyższych stanowisk. Tego rodzaju przyjaźń ze światem równałaby się wrogości wobec Boga; kto w ten sposób się podporządkowuje, ten staje się częścią świata. Okoliczność, że podporządkowanie chrześcijan Cezarowi jest względne, znajduje potwierdzenie również w tym, iż jest to sprawa sumienia. — Jak. 4:4; Jana 17:16.

Chrześcijanie muszą być podporządkowani przede wszystkim Jehowie Bogu i Jego widzialnemu, ziemskiemu narzędziu, czyli kanałowi. O tym podporządkowaniu się w obrębie zboru chrześcijańskiego pisze apostoł Paweł: „Bądźcie posłuszni przełożonym i bądźcie im poddani, bo czuwają nad duszami waszymi i zdadzą z tego kiedyś sprawę. Oby to mogli uczynić z radością, a nie z żalem, bo to nie wyszłoby wam na dobre.” — Hebr. 13:17, Kow.

Podporządkowanie się chrześcijan w zborze może być przejawione na wielu jak gdyby płaszczyznach. Młodzi mają być poddani starszym, niewiasty mężczyznom, poszczególni członkowie zamianowanym sługom, słudzy pomocniczy przewodniczącemu nadzorcy. To poddanie lud podporządkowanie wyraża się we wzajemnej współpracy, zachowywaniu punktualności, w tym, żeby być godnym zaufania i ze wszystkiego wywiązywać się jak najlepiej. W szczególności oznacza to podporządkowanie się wskazówkom co do służby polowej, niezależnie od tego, czy ciało kierownicze podało je bezpośrednio, czy też przez swoich podróżujących lub miejscowych przedstawicieli.

Przez podporządkowanie się we wszystkich dziedzinach życia, przez absolutne poddanie się Jehowie Bogu, teokratyczne poddanie wśród świadków w Społeczeństwie Nowego Świata i względne podporządkowanie pracodawcom, mężom czy politycznym władzom zwierzchnim tego starego świata, chrześcijanie zachowają nienaganność, unikną przyniesienia ujmy czystemu wielbieniu Jehowy oraz zdobędą uznanie Jehowy i wieczne życie w Jego nowym świecie sprawiedliwości.

Pytania czytelników

● Dlaczego Bóg przyjął ofiarę Abla, a Kainową odrzucił?

W Biblii nie ma żadnej wzmianki, która by pozwoliła wysnuć wniosek, iż Bóg powiedział synom Adama, jakiego rodzaju powinny być ich ofiary, ażeby były godne przyjęcia przez Niego. Na ten temat wypowiadano już najrozmaitsze poglądy, lecz najrozsądniejsze wydaje się to, że Kain i Abel po prostu z tego ofiarowali, czym się zajmowali. Rodzice z pewnością im opowiedzieli, że spożyli z zakazanego owocu i ściągnęli przez to na siebie niełaskę Bożą; tak więc każdy na swój sposób próbował odzyskać upodobanie swego Stwórcy. — 1 Mojż. 4:2-5.

Gdyby Bóg nie przyjął żadnej z tych ofiar, wtedy nikt by się nigdy nie dowiedział, czy Kain składał swoją ofiarę szczerze, czy nie. Skoro jednak Bóg przyjął ofiarę Abla, a Kainowej nie, okazało się naraz, że Kain nie był szczery, że mu nie tyle zależało na osiągnięciu łaski Bożej, ile raczej na tym, by wziąć górę nad młodszym bratem. Czytamy więc o Kainie, że: „był ze złego ducha i zabił brata swego. A dlaczego go zabił? Dlatego, że uczynki jego były złe, a brata jego sprawiedliwe.” Uczynki Kaina nie dlatego były złe, że złożył ofiarę z plonów ziemi zamiast ze zwierzęcia, a zatem nie przelał krwi, lecz dlatego, że te plony złożył z niewłaściwych pobudek. Jeżeliby to uczynił ze słusznych pobudek, to gdy zauważył, iż ofiara Abla została przyjęta, natomiast jego nie — zastanowiłby się nad tym, dlaczego jego ofiara mogła być niestosowna, a potem poszedłby za przykładem młodszego brata. W ten sposób na pewno i on osiągałby upodobanie Boże. Tymczasem rozmyślnie popełnił morderstwo na Ablu, czym potwierdził, że istotnie był podły. Pycha doprowadziła go do śmiertelnej nienawiści. — 1 Jana 3:12, NDą; 1 Mojż. 4:8.

Ofiara Abla została przyjęta nie tylko dlatego, że była właściwego rodzaju, ale również dlatego, że złożona została z wiarą. Kain nie miał wiary, lecz to ujawniło się dopiero wówczas, gdy stwierdził, że Bóg jego ofiary nie przyjął. Czytamy: „Wiarą Abel złożył lepszą ofiarę Bogu aniżeli Kain, przez którą świadectwo otrzymał, że jest sprawiedliwy, jak sam Bóg dał świadectwo o darach jego, i przez nią po śmierci mówi jeszcze.” W jaki sposób Bóg wskazał, że od Abla przyjął ofiarę, a od Kaina nie — tego Biblia nie ujawnia i daremnie łamalibyśmy sobie nad tym głowę. — Hebr. 11:4, NT.

● Co należy rozumieć przez ślepotę, którą Bóg poraził oddział Syryjczyków na skutek modlitwy Elizeusza?

Sprawozdanie 2 Królewskiej 6:18-19 objaśnia tę kwestię, jak następuje: „Elizeusz zaś modlił się do Pana, mówiąc: ‚Poraź, proszę, ten lud ślepotą!’ I według słowa Elizeusza poraził ich Pan, aby nie widzieli. I rzekł do nich Elizeusz: ‚Nie ta jest droga i nie to jest miasto. Pójdźcie za mną, a ukażę wam męża, którego szukacie.’ Zawiódł ich tedy do Samarii.” (Wu) Gdyby cały oddział został porażony fizyczną ślepotą, musiałby każdy z nich być wiedziony za rękę, lecz zgodnie ze sprawozdaniem Elizeusz po prostu im powiedział: „Nie ta jest droga (...) Pójdźcie za mną.” Widocznie zostali dotknięci ślepotą psychiczną, tak iż nie mogli poznać Elizeusza ani nie zauważyli, dokąd ich prowadził.

Takie zaślepienie umysłu uznają także psycholodzy. Na przykład William James w książce Principles of Psychology (tom I, str. 48) podaje: „Nader interesującym zjawiskiem przy uszkodzeniu kory mózgowej jest ślepota psychiczna. Polega to nie tyle na braku odczucia wrażeń wzrokowych, ile na niezdolności zrozumienia ich. Z psychologicznego punktu widzenia wyjaśnić to można jako utratę zdolności kojarzenia pomiędzy wrażeniem wzrokowym a jego znaczeniem. Może to spowodować każda przerwa pomiędzy ośrodkiem wrażeń wzrokowych a innymi ośrodkami.”

● Jakie jest znaczenie słów 1 Mojżeszowej 2:19?

W 1 Mojżeszowej 2:19 (NW) czytamy: „Teraz Jehowa Bóg kształtował z ziemi wszelkie dzikie zwierzę polne i wszelkie latające stworzenie niebios, i zaczął je przyprowadzać do człowieka, aby zobaczył, jak każde nazwać; a jak ją człowiek nazwał, każdą żyjącą duszę, takie było jej imię.” Niektórzy tłumaczą sobie ten tekst jako streszczenie tego, o czym mówi pierwszy rozdział tej księgi. Wydaje się jednak, że nie odnosi się on bezpośrednio do tego sprawozdania, ale raczej do czegoś dodatkowego. Tekst ten wyjawia, że Jehowa Bóg nawet po stworzeniu Adama, lecz przed stworzeniem Ewy, nadal stwarzał zwierzęta niższego rzędu i przywodził je do Adama, by im nadawał nazwy. Nie tylko Adam, lecz i Ewa została stworzona przed końcem szóstego dnia stworzenia. Zatem również te zwierzęta zostały stworzone przed rozpoczęciem się siódmego dnia, kiedy Bóg odpoczął od swego dzieła stwarzania.