Jehowy rozpowszechniają egzemplarze dwóch swoich czasopism: ‚Strażnica’ i ‚Przebudźcie się!’ w celu zachęcenia ludności do prowadzenia bardziej moralnego trybu życia, jak również

„ZWAŻYWSZY, że bieżąco rozpowszechniane wydanie ‚Strażnicy’ zawiera starannie opracowany, nader aktualny artykuł pod tytułem: ‚Jak się zapatrujesz na istnienie władzy?’ — niniejszym

„POSTANAWIA SIĘ: Rada Miejska w Bostonie na swym dzisiejszym posiedzeniu, to jest odbytym dnia 5 czerwca 1972 roku, pochwala świadków Jehowy za ich bieżący program działania, w którego ramach wszyscy ludzie niezależnie od przekonań religijnych bywają zachęcani do prowadzenia życia na wyższym poziomie moralnym, a ochotnikom spośród świadków Jehowy, zajmującym się w tym aktualnym programie pracą od drzwi do drzwi, wyraża uznanie za ich oddanie, szlachetną postawę i troskę o dobro ludzi.

„Przyjęto na posiedzeniu Rady Miejskiej w dniu 5 czerwca roku 1972.

Za zgodność

(Pieczęć) (-)

Sekretarz Miejski”

Pytania czytelników

● Kim były „duchy zamknięte w więzieniu”, którym według Listu 1 Piotra 3:19 głosił Jezus? Kiedy udał się do nich i czy przez to otwarła się przed nimi możliwość okazania skruchy?

Tekst Listu 1 Piotra 3:20 wyjaśnia o „duchach zamkniętych w więzieniu”, że były ‚nieposłuszne niegdyś, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała’. W drugim swym natchnionym Liście zaadresowanym do chrześcijan apostoł Piotr wspomina o nich także jako o ‚aniołach, którzy zgrzeszyli’ (2 Piotra 2:4, 5). A uczeń Juda uzupełnia: „Aniołów tych, którzy nie zachowali swojej godności, ale opuścili własne mieszkanie, spętanych wiekuistymi więzami zatrzymał [Bóg] w ciemnościach na sąd wielkiego dnia”. — Judy 6.

Fakt, iż rzeczywiście część aniołów porzuciła swe właściwe miejsce zamieszkania przed potopem za dni Noego, znajduje potwierdzenie w Księdze Rodzaju 6:2, gdzie czytamy: „Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały”. Otóż owi duchowi synowie Boży, czyli aniołowie, posiadali moc materializowania się, to znaczy mogli przybierać postać ludzką; poświadcza to choćby okoliczność, że podobnie czynili wierni aniołowie na polecenie Boga, gdy mieli ludziom mieszkającym na ziemi przekazać jakieś wiadomości (Rodz. 18:1, 2, 8, 20-22; 19:1-11; Joz. 5:13-15). Kiedy jednak liczni aniołowie z własnej woli opuścili odpowiednie dla nich miejsce w niebie, porzucając wyznaczone im tam obowiązki służbowe dla stosunków cielesnych, popełnili oni poważne wykroczenie przeciw prawu Bożemu. Obarczyli się grzechem wynaturzenia, na co wyraźnie wskazuje Juda, porównując winę tych aniołów ze zboczeniami, jakie się rozpowszechniły wśród mieszkańców Sodomy, Gomory i jeszcze kilku sąsiednich miast. — Judy 7.

Jeżeli chodzi o czas, w którym Jezus głosił „duchom zamkniętym w więzieniu”, to Piotr nadmieniwszy, iż uśmiercony w ciele Jezus został „powołany do życia duchem”, wyjaśnia z kolei, że „w nim [w duchu, czyli w postaci duchowej] poszedł nawet, aby głosić duchom zamkniętym w więzieniu” (1 Piotra 3:18, 19, BT, wyd. I). Słowa te wskazują, że Chrystus głosił im po zmartwychwstaniu do życia duchowego. A okoliczność, iż Piotr użył w tym miejscu czasu przeszłego („poszedł”), nasuwa myśl, że owo głoszenie odbyło się przed napisaniem jego pierwszego Listu (co miało miejsce mniej więcej w latach 62-64 n.e.).

Tłumaczenie ks. S. Kowalskiego oddaje treść Listu 1 Piotra 3:18, 19 następującymi słowami: „Poniósł wprawdzie śmierć na ciele, lecz na duchu zyskał życie. Tak też poszedł z poselstwem do duchów w więzieniu przetrzymanych.” A według przekładu „The New