Zważajmy na ‛ostrzegawcze przykłady’!
1, 2. Jakiego rodzaju pouczenia zawiera List Judy?
JEHOWA jest Bogiem, który nie wkracza bez ostrzeżenia (2 Król. 17:12-15; Ezech. 3:17-21). Jego lud wie, że On nie życzy sobie, aby ktokolwiek zginął z powodu zejścia na drogę wiodącą do zagłady (Ezech. 18:23, 32). Świadkowie Jehowy oczywiście są wdzięczni swemu Ojcu niebiańskiemu za to, że ostrzega, prowadzi i wybawia tych, którzy Go miłują.
2 Natchniony List Judy zawiera zarówno przestrogi, jak i wskazówki co do dalszego działania. Z poprzedniego artykułu dowiedzieliśmy się, dlaczego Juda nalegał, aby jego bracia w wierze ‛podjęli twardy bój o wiarę’. Zechcemy teraz rozważyć z modlitwą podane przez niego ostrzegawcze przykłady z dawnych czasów (Rzym. 15:4).
WYSTRZEGAJMY SIĘ BRAKU WIARY
3. O czym Juda chciał „przypomnieć” swoim braciom w wierze?
3 Juda rozpoczyna swój wywód przestrogą przed tym, co zagraża wierze, i oświadcza:
„Pragnę wam przypomnieć — mimo iż wiecie o wszystkim raz na zawsze — że chociaż Jehowa wybawił lud z ziemi egipskiej, to jednak potem wytracił tych, którzy nie okazywali wiary” (Judy 5).
Gdyby chrześcijanie nie podjęli z powodzeniem „twardego boju o wiarę”, mogliby stracić uznanie Jehowy. Aby temu zapobiec, Juda chciał narażonym na niebezpieczeństwo braciom w wierze „przypomnieć” wydarzenia, o których się kiedyś dowiedzieli i z których wynika, jak Bóg postąpił w przeszłości z ludźmi nie dochowującymi wiary.
4. Jak i dlaczego Jehowa „wybawił” Izraelitów z niewoli?
4 W wersecie 5 Juda podkreśla najpierw, że Jehowa Bóg „wybawił”, czyli wyzwolił uciemiężonych Izraelitów z niewoli egipskiej. Uczynił to, gdy posłusznie urządzili pierwszą Paschę. Jehowa dokonał tego cudownego wyzwolenia z Egiptu, ponieważ Jego będący w niewoli lud okazał wiarę (Wyjścia 12:1-14, 31).
5. (a) Co przedstawia symboliczny Egipt i na jakiej podstawie Jehowa z niego wybawia? (b) Co muszą czynić oddani Świadkowie Jehowy, żeby dostąpić ostatecznego zbawienia?
5 Podobnie wybawia Jehowa ludzi z Egiptu symbolicznego, czyli obcego Mu świata ludzkiego (Obj. 11:8). Czyni to, ponieważ ci ludzie przez wiarę uznają Go za Boga swego zbawienia, a Jezusa Chrystusa za symbolicznego baranka paschalnego, którego krwią zostają wykupieni z tego świata (1 Kor. 5:7). Aby jednak mieć udział w zbawieniu — czy to w niebie, czy na ziemi — oddany świadek Boga Jehowy musi się okazać wiernym; nie wolno mu odstąpić od wiary i powrócić do tego niegodziwego świata oraz jego grzesznej niewoli, podobnie jak wyzwolonym Izraelitom nie wolno było wracać do Egiptu (Powt. Pr. 17:16; Mat. 24:13). Konieczna jest niewzruszona wiara, bo chociaż Jehowa „wybawił” swój lud stamtąd, to „jednak potem wytracił tych, którzy nie okazywali wiary” i chcieli powrócić do Egiptu oraz panującego tam stylu życia. (Dla porównania zobacz: List 1 do Koryntian 10:1-12; Księgę Wyjścia 32:4-6; Księgę Liczb 25:1-18; 21:4-9; 14:35-38). Nie ulega wątpliwości, że Świadkowie Jehowy muszą dzisiaj zachowywać wiarę, jeśli chcą dostąpić ostatecznego wybawienia (Hebr. 3:12, 13).
ZGUBNE NASTĘPSTWA NIEMORALNOŚCI
6. (a) Jakie „pierwotne stanowisko” zajmowali aniołowie i gdzie jest ich „właściwe miejsce pobytu”? (b) Jakiego grzechu dopuścili się niektórzy z nich? (c) Jakie jest podobieństwo między grzesznym postępowaniem zbuntowanych aniołów a czynami „bezbożnych ludzi”, o których wspomina Juda?
6 Przytaczając następny ostrzegawczy przykład, Juda napisał:
„I aniołów, którzy nie zachowali pierwotnego stanowiska, lecz opuścili swe właściwe miejsce pobytu, zatrzymał wieczystymi więzami w gęstej ciemności na sąd wielkiego dnia” (Judy 6).
Aniołowie zostali stworzeni duchami mającymi szanse żyć bez końca w niebie (Ps. 103:20; 104:4; Hebr. 1:7). Taki był ich początek, ich „pierwotne stanowisko”. „Właściwym miejscem pobytu”, czyli wyznaczonym im miejscem zamieszkania, są dla nich niewidzialne niebiosa. Niestety, niektórzy aniołowie samowolnie opuścili swój właściwy dom niebiański. Apostoł Piotr napisał, że „zgrzeszyli”, i zaraz potem przypomniał zdarzenia z czasów Noego (2 Piotra 2:4, 5). Kieruje to naszą uwagę na czasy przedpotopowe, kiedy „synowie prawdziwego Boga” (pochodzący z piątego wieku manuskrypt aleksandryjski Septuaginty podaje: „aniołowie”) najwidoczniej przyoblekali ludzkie ciała i wbrew woli Bożej brali sobie za żony urodziwe dziewczyny (Rodz. 6:1, 2). Ponieważ współżycie z kobietami było dla stworzeń duchowych czymś przeciwnym naturze, ci aniołowie, ulegając zupełnie dla nich niestosownym pragnieniom, po prostu grzeszyli (Jak. 1:13-15). Tak samo „ludzie bezbożni”, o których mówi Juda, pożądali niemoralnych stosunków z osobami odmiennej płci.
7, 8. (a) Co spotkało nieposłusznych aniołów? (b) Czego zatem musimy się podjąć, aby pozostać w stanie umożliwiającym dostąpienie zbawienia?
7 To, co spotkało nieposłusznych aniołów, było ostrzeżeniem dla chrześcijan za czasów Judy i jest nim także dla dzisiejszych Świadków Jehowy. Aniołowie ci uniknęli co prawda śmierci w potopie, bo się zdematerializowali, ale już nie wolno im było powrócić na „pierwotne stanowisko”, gdzie jako święte stworzenia duchowe cieszyli się niegdyś światłem rad i uznaniem Boga. Przeciwnie, zostali zatrzymani „wieczystymi więzami” — mocą Bożą ograniczającą ich swobodę poruszania się do chwili Boskiego „sądu wielkiego dnia”, który dla nich będzie oznaczać zagładę. Nic nie wskazuje na to, by w tym czasie wolno im było się materializować. Nie mogą już pełnić służby dla Jehowy, tylko pozostają w gęstych ciemnościach duchowych, w tak zwanym Tartarze (2 Piotra 2:4).
8 Skoro nieposłuszni aniołowie nie ustrzegli się upadku prowadzącego do zagłady, to i Świadkowie Jehowy doby obecnej muszą zdawać sobie sprawę, że mogą osiągnąć zbawienie tylko pod warunkiem „podjęcia twardego boju o wiarę”. Musimy zatem dawać odpór każdemu, kto by chciał przekraczać granice wyznaczone przez Boga i usiłował skalać ciało.
9, 10. (a) Jakich grzechów przeciw moralności dopuszczali się mieszkańcy Sodomy i pobliskich miast? (b) Z jakiego względu Sodoma, Gomora i cała tamta okolica są ostrzegawczym przykładem?
9 Trzeci ostrzegawczy przykład Juda przytacza następującymi słowami:
„Podobnie też Sodoma i Gomora oraz okoliczne miasta, gdy tak samo jak wyżej wymienieni oddały się nieokiełznanej rozpuście i poszły za ciałem w użyciu przeciwnym naturze, posłużyły nam za ostrzegawczy przykład, ponosząc przysądzoną im karę ognia wiecznego” (Judy 7).
Określenie „Sodoma i Gomora oraz okoliczne miasta” prawdopodobnie obejmowało także Admę i Seboim, a być może jeszcze inne osiedla tego rejonu. Z powodu niegodziwości ich mieszkańców Jehowa zniszczył wszystkie te miasta deszczem siarki i ognia z nieba, wyjąwszy Zoar, do którego schronił się „sprawiedliwy Lot” z córkami (2 Piotra 2:6-10; Rodz. 14:2; 19:18-29; Powt. Pr. 29:22, 23). Przez użycie słów „podobnie też” Juda widocznie chciał skojarzyć los owych miast z tym, co spotkało nieposłusznych aniołów, którzy biorąc sobie kobiety za żony uczynili rzecz dla stworzeń duchowych przeciwną naturze. W Biblii jeruzalemskiej czytamy w tym miejscu: „Rozpusta Sodomy i Gomory oraz okolicznych miast była równie nienaturalna”. Mieszkańcy ich dopuszczali się rozpusty nie tylko z kobietami, lecz zaspokajali swoje żądze również z mężczyznami, a być może nawet ze zwierzętami. (Porównaj z tym Księgę Kapłańską 18:22-25). Zgraja młodych i starszych ludzi z Sodomy zażądała stosunków płciowych z gośćmi Lota, których wzięto za mężczyzn, jednakże te zamiary zostały udaremnione, gdy przebywający w domu dwaj aniołowie porazili ich ślepotą, po czym wyratowali Lota z tego skazanego na zagładę miasta (Rodz. 19:1-17).
10 Sodoma, Gomora i okoliczne miejscowości stały się ostrzegawczym przykładem, „ponosząc przysądzoną im [przez Jehowę Boga] karę ognia wiecznego”, czyli wieczną zagładę. Zwęglone ruiny co najmniej Sodomy, Gomory, Admy i Seboim leżą — jak się przypuszcza — pod wodami południowej części Morza Martwego (Słonego), a w każdym razie gdzieś w tym rejonie. A zatem nie palą się już więcej ani te miasta, ani ich mieszkańcy. Oczywiście same miasta zostały zniszczone raz na zawsze, natomiast jeśli chodzi o ludność, to wydaje się, że co najmniej niektórzy spośród ich dawnych mieszkańców dostąpią zmartwychwstania (Mat. 10:15; 11:24; Obj. 20:12, 13). Los wszakże, jaki spotkał te zwyrodniałe miasta, stanowi dramatyczne ostrzeżenie przed niemoralnym prowadzeniem się, i Świadkowie Jehowy muszą dzisiaj brać to pod rozwagę.
NIE LEKCEWAŻ ZWIERZCHNOŚCI USTANOWIONEJ PRZEZ BOGA
11. Jakie podobieństwo zachodzi między „ludźmi bezbożnymi”, którzy się wśliznęli pomiędzy lud Boży, a zwyrodniałymi mieszkańcami Sodomy i okolicznych miast?
11 Z kolei Juda tak wypowiada się o „ludziach bezbożnych”:
„Podobnie wszakże ci ludzie, również oddający się sennym marzeniom, plugawią ciało oraz nie szanują zwierzchności i wypowiadają się obelżywie o chwalebnych” (Judy 8).
„Podobnie”, a więc jak zdeprawowani mieszkańcy Sodomy i okolicznych miast plugawili ciało rozwiązłymi i przeciwnymi naturze stosunkami płciowymi, tak też kalali swoje ciała ludzie, którzy w złych zamiarach wśliznęli się między lud Boży. Za nic mieli apostolską radę, aby ‛uciekać od rozpusty’ (1 Kor. 6:18-20).
12. (a) Jak bezbożni intruzi ‛oddawali się sennym marzeniom’? (b) Co czeka nie okazujących skruchy, niemoralnych ludzi?
12 Tacy intruzi ‛również oddawali się sennym marzeniom’, być może w ten sposób, że usiłowali popierać swe poglądy rzekomymi snami proroczymi. (Porównaj z tym List 2 Piotra 2:1; Księgę Powtórzonego Prawa 13:1-5). Sny ich mogły ewentualnie obejmować nieczyste fantazje seksualne, ale wyrażenie to może również oznaczać, że ich nauki były zwykłą „mrzonką” (Bj). W każdym razie ci „ludzie bezbożni” szukali okazji do popełnienia niemoralności cielesnej i uważali, że nieczyste prowadzenie się ujdzie im bezkarnie. Oby nikt ze Świadków Jehowy nie wpadł dziś w taką pułapkę! Najwyższy Sędzia niechybnie wykona wyrok na każdym nie okazującym skruchy grzeszniku (Rodz. 18:25).
13. Jak ci niemoralni ‛marzyciele’ ustosunkowywali się do władzy ustanowionej przez Boga?
13 Poza tym owi niemoralni ‛marzyciele’ ‛nie szanowali zwierzchności i wypowiadali się obelżywie o chwalebnych’. Zuchwale gardzili władzą ustanawianą przez Boga (Prz. 21:4; 2 Piotra 2:10). Podobnie jak nieposłuszni aniołowie ludzie ci mieli buntowniczego ducha i zasługiwali na skazujący wyrok, ponieważ w rzeczywistości nie mieli szacunku dla suwerennego Władcy Wszechświata ani dla Jego umiłowanego Syna.
14. O jakich tu chodziło „chwalebnych”?
14 Omawiani bezbożnicy ponadto mówili obelżywie o „chwalebnych” (dosłownie: „chwałach”), a zatem najwidoczniej o tych, którym Jehowa Bóg i Jezus Chrystus przyznali pewną miarę chwały (Jana 17:22; 1 Piotra 4:12-14). Ponieważ ta chwała, czyli cześć, pochodziła od Boga, więc rzecz jasna nie należało bezpośrednio wielbić wyróżnionych nią ludzi na ziemi. Niemniej jednak wszyscy Świadkowie Jehowy powinni szanować tę „chwałę” — przede wszystkim z szacunku dla Jehowy Boga — i odpowiednio się o niej wypowiadać (1 Sam. 2:30).
15. (a) Jak ‛marzyciele’ plugawiący ciało wypowiadali się o „chwalebnych”? (b) Co powinniśmy zrobić, jeśli odkryjemy w sobie skłonność do nieszanowania zwierzchności ustanowionej przez Boga?
15 Zapewne chwałą, czyli czcią, obdarzeni byli ci namaszczeni naśladowcy Chrystusa, którzy wiernie służyli w roli zamianowanych nadzorców chrześcijańskich. Inni uczniowie Mistrza mają współpracować z takimi i wspierać ich w służbie Bożej. Nie upodabniajmy się do tych plugawiących ciało ‛marzycieli’ z czasów Judy, którzy wzgardzili zwierzchnictwem Jehowy i nie uszanowali chwały pochodzącej od Niego, tylko wypowiadali się obelżywie o obdarowanych taką chwałą. (Porównaj z tym List 3 Jana 9, 10). Gdybyśmy więc wykazywali skłonność do lekceważenia autorytetów uznawanych przez Boga, powinniśmy w modlitwie prosić Jehowę o pomoc w skorygowaniu swego poglądu.
WSPANIAŁY PRZYKŁAD MICHAŁA
16. Jakie poznaliśmy przeciwieństwo między archaniołem Michałem a nie okazującymi szacunku ‛marzycielami’?
16 Dla naszego dobra Juda podaje teraz wspaniały wzór, ze wszech miar godny naśladowania:
„Natomiast gdy Michał archanioł miał zatarg z Diabłem i spierał się o ciało Mojżesza, nie ośmielił się wydać o nim sądu obelgami, ale rzekł: ‛Niech cię Jehowa zgromi’” (Judy 9).
Jakiż kontrast pomiędzy nie okazującymi szacunku ‛marzycielami’ a archaniołem Michałem, który z czasem stał się naszym Panem, Jezusem Chrystusem! (Porównaj z tym Księgę Przysłów 8:22-31; Ewangelię według Jana 6:62; List do Filipian 2:5-11; List 1 do Tesaloniczan 4:15, 16). Wypowiadając się obelżywie o sługach Bożych, bezbożni ‛marzyciele’ pozwalali sobie na coś, na co nie odważył się nawet Syn Jehowy, gdy spierał się z Szatanem o ciało hebrajskiego proroka Mojżesza. Nie ma o tym sporze wcześniejszej wzmianki w Piśmie Świętym, ale Juda otrzymał tę informację w jakiś nieznany nam sposób i zapisał ją dla naszego pożytku.
17. (a) Czego Michał nie dopuścił się w sporze o ciało Mojżesza i dlaczego? (b) Jaki przykład w okazywaniu szacunku dla władzy pochodzącej od Boga dał Michał ludowi Jehowy?
17 Być może Szatan chciał zdobyć ciało Mojżesza, żeby wprowadzić jakiś kult religijny i w ten sposób skazić lud Jehowy. Michał wszakże nie posunął się do wypowiedzenia w obelżywych słowach sądu potępiającego Szatana. Michał „nie ośmielił się” tak postąpić, ponieważ żywił stosowną bojaźń Bożą. Ponadto nie chciał wybiegać naprzód, zanim nadejdzie wyznaczony przez Jehowę czas rozliczenia się z Szatanem (Obj. 12:7-9; 20:1-3, 7-10). Umiłowany Syn Boży okazał natomiast szacunek dla najwyższego Sędziego i uznał Jego prawo do ukarania Diabła. Dlatego oświadczył Szatanowi: „Niech cię Jehowa zgromi”. Mimo że nie użył ostrych słów, bynajmniej nie okazał się słabym i zachował władzę nad ciałem Mojżesza, a Jehowa pochował tego proroka w nie oznaczonym grobie (Powt. Pr. 34:1-6). Michał niewątpliwie dał przez to ludowi Jehowy wspaniały przykład, jak należy okazywać szacunek dla władzy pochodzącej od Boga. Obyśmy w tym zawsze szli jego śladami!
18. Dlaczego można powiedzieć, że ci okazujący gotowość do kalania swego ciała nie mieli ducha?
18 W przeciwieństwie do tego Juda powiada dalej:
„Ci ludzie jednak wypowiadali się obelżywie o wszystkim, czego w rzeczywistości nie znają; o wszystkim, co rozumieją z natury jak bezrozumne zwierzęta, tym dalej siebie pogrążają w zepsuciu” (Judy 10).
Chociaż osobnicy okazujący gotowość do kalania swego ciała tak bardzo nie dorównywali Michałowi, który nie wydał obelgami sądu przeciw Szatanowi, to jednak wypowiadali się obelżywie nie tylko o „chwalebnych”, lecz także ‛o wszystkim [w sprawach duchowych], czego w rzeczywistości nie znali’ lub nie rozumieli. Nie mając „usposobienia duchowego” (Judy 19), nie mogli pojąć spraw duchowych (1 Kor. 2:6-16). Myśli, drogi, metody postępowania i działalność Jehowy były tym „ludziom bezbożnym” zupełnie obce.
19. W czym „ludzie bezbożni” byli podobni do ‛nierozumnych zwierząt’?
19 Z szacunku dla Jehowy Boga ani archanioł Michał, ani inni sprawiedliwi aniołowie nie mówili obelżywie o tych, których Bóg obdarzył pewną miarą chwały. Czynili to natomiast „ludzie bezbożni”, ponieważ całkowicie oddali się zwierzęcym namiętnościom. Nie rozumieli spraw duchowych, tylko to, co przemawiało do ich cielesnych namiętności. Dlatego też starali się zadowolić upadłe ciało, tak jak zwierzęta, które dbają wyłącznie o ciało. Pochłonięci zaspokajaniem niskich pragnień zmysłowych, ‛pogrążali się’ w cielesnych grzechach. Pokazywali w ten sposób, że nie są w niczym lepsi od ‛nierozumnych zwierząt z natury zrodzonych do złowienia i zgładzenia’, bez nadziei na zmartwychwstanie (2 Piotra 2:9-13).
20. Jak w świetle rozważanych dotąd słów Judy powinni postępować lojalni Świadkowie Jehowy?
20 Jakie to zatem ważne, żeby Świadkowie Jehowy zdecydowanie dawali odpór fałszywym nauczycielom, ludziom gotowym kalać swe ciało oraz tym, którzy nie szanują władzy pochodzącej od Boga! Gdyby więc na podstawie omówionych dotąd rad zawartych w Liście Judy okazało się, że w naszym usposobieniu lub postępowaniu jest coś niewłaściwego, powinniśmy to jak najszybciej skorygować, szukając z modlitwą pomocy u naszego Ojca niebiańskiego. Zawsze starajmy się odnosić pożytek duchowy ze zważania na ‛ostrzegawcze przykłady’ podane w Biblii.
(Omawianie treści Listu Judy zostanie dokończone w jednym z następnych wydań „Strażnicy”).
CZY SOBIE PRZYPOMINASZ?
▪ Jak przeżycia starożytnych Izraelitów poświadczają, że chcąc dostąpić zbawienia, musimy zachowywać wiarę?
▪ Dlaczego nieposłuszni aniołowie są dla nas ostrzegawczym przykładem?
▪ Przed czym ostrzega chrześcijan los Sodomy, Gomory i okolicznych miast?
▪ Dlaczego nie wolno nam lekceważyć zwierzchności ustanowionej przez Boga?
▪ Jaki przykład szacunku dla władzy dał archanioł Michał i jak powinniśmy w związku z tym postępować?
[Ilustracja na stronie 13]
Jak niegdyś Bóg „wybawił lud z ziemi egipskiej”, tak chrześcijanie zostali wyprowadzeni z tego podłego świata; do ostatecznego wybawienia konieczna jest jednak niesłabnąca wiara
[Ilustracja na stronie 15]
To, co spotkało Sodomę i okoliczne miasta, jest przestrogą przed nieobyczajnością