natychmiast ludzkiej doskonałości, co zresztą też wcale nie jest potrzebne. O tym, czy będą zapisani do zwoju księgi życia lub pozostaną w niej zapisani, będą decydowały uczynki, ale nie tylko te, których dokonali w przeszłości. Jakie będą ich uczynki podczas tysiącletniego panowania Chrystusa? Oprócz tego czeka ich wszystkich końcowa próba, gdy przy końcu tysiąca lat zostaną z przepaści wypuszczeni Szatan i jego demony. (Obj. 20:7-10) Wówczas dopiero nastąpi ostateczne ustalenie, czy przez zachowanie wierności w tej próbie okazali się takimi, „którzy czynili dobro”.

39, 40. (a) Czego będzie się uczył „wielki obłok świadków”, nawet włącznie z Janem Chrzcicielem? (b) Jakimi muszą się okazać wszyscy z „obłoku świadków”? (c) Z jakiego zrządzenia co do grzechów będą mogli skorzystać?

³⁹ Pomyślmy na przykład o „wielkim obłoku świadków” starożytnych czasów, takich jak Abraham, Izaak i Jakub, Mojżesz, król Dawid, Jan Chrzciciel. Spodziewamy się, że zostaną ustanowieni „książętami na całej ziemi”. Będą jednak musieli wiele się nauczyć, szczególnie o Jezusie Mesjaszu oraz jego roli w zamierzeniu i rozrządzeniu Bożym. Będą musieli zrozumieć to wszystko, po czym ich wiadomości zdobyte po zmartwychwstaniu zostaną poddane sprawdzeniu. Jana Chrzciciela ścięto około dwóch lat przed śmiercią, zmartwychwstaniem i powrotem Jezusa Chrystusa do nieba. Stąd nawet Jan ma wiele do nauczenia się po zmartwychwstaniu do życia na ziemi i będzie w tym zakresie wypróbowany. Jeszcze z celi więziennej Jan Chrzciciel słał zapytanie, czy Jezus całkowicie spełni rolę Mesjasza, czy też należy oczekiwać kogoś innego, kto dopiero dopełni jego dzieła.

⁴⁰ Zatem przedstawiciele tego „wielkiego obłoku świadków”, którzy skorzystają z „lepszego zmartwychwstania”, będą musieli aż do samego końca tysiącletniego panowania Chrystusa składać dowody, że są czynicielami dobra. W dawnych swoich czasach korzystali tylko z ofiar zwierzęcych, które w rzeczywistości nie mogły zmazać grzechów ludzkich; natomiast po zmartwychwstaniu na ziemi będą mogli skorzystać z dobrodziejstw ofiary okupu Jezusa i służby, którą pełni dla grzesznej ludzkości jako Wielki Kapłan Boży. Od tego zależeć będzie ich życie wiecznotrwałe.

41. (a) Do jakiej klasy należy „wielka rzesza” z Objawienia 7:9-17? (b) Co ci ludzie spodziewali się przeżyć i czy natychmiast osiągną ludzką doskonałość?

⁴¹ W księdze Objawienia 7:9-17 (NW) opisana jest pewna „wielka rzesza”. Członkowie tej klasy ludzi mają żyć na ziemi. Nie są oni spłodzeni duchem Bożym. Tym samym przeznaczenie ich nie jest niebiańskie. Należą do „drugich owiec”, które Godny Pasterz Jezus Chrystus zgromadza do jednej owczarni ludzi wybawionych, jak to zapowiedział w Ewangelii Jana 10:16. Wszystkie „drugie owce” będą żyć na „nowej ziemi” pod władzą niebiańskiego Królestwa Bożego. Ale wielu dzisiejszych przedstawicieli „wielkiej rzeszy” spodziewa się przeżyć walkę Armagedonu, która zakończy obecny system rzeczy, podobnie jak synowie i synowe Noego przeżyli w arce potop razem z Noem i jego żoną. Spodziewają się więc żyć w nowym poarmagedonowym systemie rzeczy bez zaznania śmierci. Nie będą natychmiast po walce Armagedonu przeobrażeni w doskonałe stworzenia ludzkie. Cała ta klasa dostąpi ludzkiej doskonałości z pomocą Królestwa Chrystusa dopiero przy końcu jego tysiącletniego panowania.

42. Kiedy członkowie „wielkiej rzeszy”, którzy umierają przed Armagedonem, osiągną ludzką doskonałość i udowodnią, że „czynili dobro”?

⁴² Wielu z tej „wielkiej rzeszy” zdążyło umrzeć w wiernej służbie Bożej. Inni jeszcze umrą przed walką Armagedonu. Tak więc będą dopiero musieli usłyszeć głos wyniesionego do chwały Syna człowieczego i w zmartwychwstaniu wyjść z grobowców pamięci. Nie zostaną wzbudzeni od razu w ludzkiej doskonałości, podobnie jak tamci, którzy przeżyją walkę Armagedonu, nie będą po Armagedonie w jednej chwili przeobrażeni w doskonałych ludzi. Tak ci, co przeżyją Armagedon, jak i ci, co wyjdą z grobowców pamięci, nie osiągną wcześniej ludzkiej doskonałości, aż przy końcu tysiącletniego królowania Chrystusa. A wtedy będą musieli stawić czoło rozwiązanemu Szatanowi i demonom, co wykaże, czy potrafią trwać w czynieniu dobra. Tylko „ci, którzy czynili dobro” również podczas tego krótkiego okresu grasowania Szatana, uzyskają życie wiecznotrwałe na ziemi.

43. Kto jest objęty określeniem „umarli”, występującym w Objawieniu 20:11-13?

⁴³ Jeżeli chodzi o zmarłych w ogólności, to Objawienie 20:11-13 podaje, że tak hades, jak i morze wydadzą umarłych, którzy w nich przebywają. Do takich zmarłych należą wierni świadkowie i prorocy od Abla do Jana Chrzciciela, jak również ci spośród dzisiejszej „wielkiej rzeszy”, którzy umrą przed Armagedonem, oraz wszyscy pozostali, którzy według słów Jezusa są „w grobowcach pamięci”.

44. Jakie więc powstaje co do nich pytanie? Według czego będą sądzeni?

⁴⁴ Zatem powstaje pytanie: Czyje imię będzie zapisane lub pozostanie w „zwoju życia”? Rzecz jasna, że imię tych, co zostaną ostatecznie osądzeni jako tacy, „którzy czynili „dobro”. Aby spotkać się w końcu z takim orzeczeniem, trzeba będzie dostosować swoje życie do symbolicznych „zwojów” boskich wytycznych, które będą otwarte podczas tysiącletniego panowania Chrystusa. Te otwarte zwoje będą potrzebne jako miernik postępowania podczas królewskiego panowania Chrystusa, ponieważ ludzie stojący przed ‚wielkim białym tronem’ będą sądzeni „według ich uczynków”. — Obj. 20:11, 12, NW.

45. (a) Kiedy ci „umarli” będą mogli orzeczeniem sądowym być ogłoszeni za takich, „którzy czynili dobro”? (b) Co spotka tych, którzy nie okażą się zapisanymi w księdze życia?

⁴⁵ Kiedy przyjdzie na nich decydująca próba, wywołana przez rozwiązanie Szatana i jego demonów na małą chwilę przy końcu tysiącletniego panowania Chrystusa, będą musieli ostać się w niej przy wierności. Dopiero po przejściu tej końcowej, rozstrzygającej próby zostaną orzeczeniem sądowym ogłoszeni za takich, którzy niezmiennie „czynili dobro”. Imiona ich będą ‚zapisane w księdze życia’. Oczywiście znajdą się tacy zapisani w księdze życia; a jeśli chodzi o innych, którzy się nie okażą zapisanymi w tej księdze, to los ich jest opisany w Objawieniu 20:15. Tych niezapisanych czeka „powtórna śmierć”. W ten sposób zostanie w końcu rozstrzygnięte, kto wyszedł z grobowców pamięci „na zmartwychwstanie życia”.

Uznane za nieprawe potomstwo

W Stanach Zjednoczonych zostało niedawno wydane orzeczenie sądowe, stanowiące, iż zgoda małżonka na sztuczne zapłodnienie żony nasieniem innego mężczyzny nie pociąga za sobą uznania dziecka za pochodzące z prawego łoża, przynajmniej na terenie stanu Nowy Jork. Donosząc o tym postanowieniu, podano w piśmie prawniczym „The United States Law Week”, co następuje: „Historycznie głęboko zakorzenione w prawodawstwie jest ogólne pojęcie, że dziecko zrodzone z ojca nie będącego mężem matki poczytane zostaje za nieprawe. Dopóki jakaś ustawa nie zmieni tej doktryny, ‚trzeba wychodzić z założenia, że owo historyczne pojęcie nieprawego pochodzenia zachowuje wobec takiego dziecka moc i skutek’. A tego rodzaju ustawy nie ma.” W omawianym orzeczeniu między innymi powiedziano: „Obszernie przedstawiona sprawa ścisłego rozstrzygnięcia prawości pochodzenia została zadecydowana w ten sposób, że sztuczne zapłodnienie z udziałem trzeciej strony, to jest obcego dawcy, za zgodą lub bez zgody małżonka, stanowi cudzołóstwo ze strony ojca i dziecko tak poczęte nie jest urodzone w małżeństwie, a tym samym pochodzi z nieprawego łoża.”

Według Pisma świętego niewiasta, która zgadza się na takie sztuczne zapłodnienie, w istocie rzeczy popełnia cudzołóstwo, a jeżeli mąż jej wyraża na to zgodę, zarazem przystaje na cudzołożne prowadzenie się. Sztuczne zapłodnienie nie harmonizuje z prawem Bożym. — Mat. 7:17-20; 1 Kor. 6:9-11.