Część druga

1. Do kogo Jehowa kieruje swoje wyzwanie?

KOGO MA na myśli Jehowa, gdy mówi: „Któż jest między nimi [między wszystkimi ludami i narodami], co by to opowiedział, a przyszłe rzeczy nam oznajmił? Niech stawią świadków swoich, a będą usprawiedliwieni” Słowa tego wyzwania Jehowa rzuca bogom tych ludów i narodów. Właśnie ci bogowie zostają wezwani do postawienia świadków, którzy by wykazali, że ich bogowie potrafią dawać niezawodne przepowiednie, że są sprawiedliwi i godni wielbienia, że mogą się obronić przed zarzutem, iż są bogami fałszywymi. Niech bronią przed sądem swojej sprawy przeciw Jehowie.

2. Jakie trafne pytania postawione są wszystkim bogom włącznie z trójjednym bogiem chrześcijaństwa, skoro dość czasu upłynęło na sprawdzenie się słów Jehowy?

² Spisane Słowo Jehowy, Pismo święte, zostało skompletowane pod koniec pierwszego wieku naszej ery. Od tego czasu upłynęło ponad 1800 lat, czas dostatecznie długi na spełnienie się Jego proroctw, które pozwolił zapisać do tej Księgi w swoim imieniu. Jak jednak wygląda sprawa z bogami światowych narodów, włącznie z owym trójjednym, w którego wierzy chrześcijaństwo? Czy wśród tych narodów był w przeszłości albo teraz jest bóg, „co by to opowiedział”, to znaczy który by opowiedział takie rzeczy, jakie Jehowa oznajmił w swoim spisanym Słowie? Albo czy ci bogowie narodów mogą ‚nam oznajmić przyszłe rzeczy’, to znaczy czy mogą coś z góry przepowiedzieć? Czy w przeszłości zapowiedzieli zdarzenia, które potem nastąpiły? Czy przepowiedzieli obecny czas bezradności? Czy wydarzenia światowe i warunki panujące od roku 1914 dowodzą prawdomówności tych bogów? Czy dowodzą, iż mają moc, aby doprowadzić do sprawdzenia się ich proroctw?

3. Do czego ci bogowie zostają wezwani?

³ Niechże ci bogowie powołają sobie świadków z tych licznych narodów, których ludność ogółem przekroczyła dzisiaj już trzy miliardy! Wśród takiej masy ludzi powinni chyba znaleźć potrzebnych dwóch lub trzech świadków, którzy potwierdzą, że są to prawdziwi bogowie. Niech ci świadkowie posłuchają, co ich bogowie mają do powiedzenia w swoich świętych księgach religijnych, aby mogli wskazać na proroctwa tych bogów i powiedzieć: „‚Prawda jest!’ Oto nasi bogowie okazali się prawdziwymi!”

4, 5. (a) Ilu spośród bogów wszystkich narodów potrafi wystawić świadków, którzy potwierdzą ich boskość? (b) Co mówi teraz Jehowa?

⁴ Gdzież jednak ci bogowie mają pośród obecnego udręczonego świata takich świadków, którzy by się za nimi opowiadali, mówiąc: ‚Prawda jest’? Który z tych bogów na dłuższy lub krótszy czas z góry przepowiedział teraźniejsze uciśnienie narodów, połączone z bezradnością, a zarazem wyjaśnił przyczynę tych stosunków i podał ich ostateczny wynik? Żaden z nich nie potrafi na potwierdzenie tego postawić minimalnej liczby świadków. Żaden nie może być usprawiedliwiony na podstawie dowodów przedłożonych przez świadków, jakich by miał na ziemi. Ale jest jeden Bóg, który tego dokazał, dowodząc tym swej Boskości. Do tych, którzy Go reprezentują na sądzie, mówi On teraz:

⁵ „‚Wy jesteście moimi świadkami’, brzmi wypowiedź Jehowy, a nawet sługą moim, którego obrałem, abyście wiedzieli i wierzyli mi, i abyście rozumieli, że jestem właśnie Ten. Przede mną nie był utworzony żaden Bóg, ani nie będzie żadnego po mnie. Ja — ja jestem Jehowa, a poza mną nie ma zbawcy. Sam powiadałem i wybawiałem, i powodowałem, że o tym słyszano, gdy nie było pośród was obcego boga. Zatem jesteście moimi świadkami, brzmi wypowiedź Jehowy, ‚a ja jestem Bogiem’.” — Izaj. 43:10-12, NW.

6. Kto służy prawdziwemu Bogu za świadka? Jak tacy stają się Jego świadkami?

⁶ Sam zdrowy rozum potwierdza w całej rozciągłości, że kto w takim charakterze występuje — w sensie duchowym — przed sądem, ten służy Jehowie za świadka. Fakt, że ktoś przyjmuje tę nazwę i podaje się za świadka Jehowy, oczywiście jeszcze nie dowodzi, iż jest nim w rzeczywistości. W roku 1931 oddani Bogu chrześcijańscy badacze Pisma świętego, zebrani na międzynarodowym kongresie w miejscowości Columbus (stan Ohio, USA), przyjęli oficjalnie tę nazwę przez wspólną rezolucję, po czym za tą samą rezolucją opowiedziały się chrześcijańskie zbory na całej ziemi, aby odtąd występować publicznie pod tym określeniem. Dzisiaj istnieje nie mniej niż 22 761 takich zborów w 194 krajach, które znane są jako zbory świadków Jehowy. Ale świadkami Jehowy nie uczyniło ich samo przyjęcie tej rezolucji. To Jehowa powołuje sobie świadków i muszą oni odpowiadać Jego warunkom, zanim ich obierze do tej roli.

7. Jak się udowadnia, że się jest świadkiem prawdziwego Boga?

⁷ Ci świadkowie muszą się bez zastrzeżeń oddać Jehowie Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pośrednika nowego przymierza, a wtedy mogą się stać członkami duchowego ludu izraelskiego. Tym samym przyjmują na siebie obowiązek być świadkami Jehowy, gdyż lud ten nosi Jego imię i to imię jest wśród niego wzywane. Muszą jednak przez świadczenie o Jego imieniu dawać dowody tego, że są Jego świadkami; muszą swoją wiarę potwierdzać czynami. Czy przed rokiem 1931 byli ludzie, którzy składali takie dowody?

8, 9. (a) Co mogą uczynić powątpiewający? (b) Dlaczego nie uzasadnione jest twierdzenie, jakoby świadkowie Jehowy samowolnie sobie wyłożyli i zastosowali do siebie Izajasza 43:10?

⁸ Kto o tym wątpi, ten niech się bliżej zapozna z historią świadków Jehowy od roku 1919, a zwłaszcza od roku 1926 do dnia 26 lipca 1931 r., kiedy oficjalnie przyjęli to określenie. Stwierdzi wtedy, że ci oddani Bogu i ochrzczeni chrześcijanie rzeczywiście odpowiadali wymaganiom, jakie Jehowa stawia swoim świadkom. Znany dziennikarz i autor komentarzy politycznych Walter Kolarz donosi w książce pod tytułem „Religia w Związku Radzieckim” (Religion in the Soviet Union, strony 338-344) o akcji zwalczania świadków Jehowy; opis swój wprowadza jednak podaniem następującej opinii:

„Nazwa ‚świadkowie Jehowy’ jest w użyciu od roku 1931. Członkowie sekty wywodzą ją z różnych samowolnie wykładanych tekstów biblijnych, szczególnie z Izajasza (43:10): ‚Wyście świadkowie moi, mówi Pan, i sługa mój, któregom obrał.’ Słowa te zmieniają na: ‚Wyście świadkowie moi, mówi Jehowa.’ Sam Jezus był ‚Głównym Świadkiem Jehowy’. Do roku 1931 członkowie sekty znani byli pod różnymi innymi nazwami, na przykład jako ‚Badacze Pisma Świętego’ lub ‚Russellici’ (...)

⁹ Jednakże świadków Jehowy nie można obwiniać o to, co Walter Kolarz nazywa ‚samowolnym wykładaniem różnych tekstów biblijnych’, ani też nie zmieniają oni na własną rękę wyrażenia „Pan” na imię „Jehowa”. Po prostu oparli się przy tym na nowoczesnych przekładach Biblii w rozmaitych językach, takich jak American Standard Version, Literal Translation of the Holy Bible Roberta Younga, Die Elberfelder Bibel itd. zamiast na tłumaczeniach pod wieloma względami przestarzałych, jak licząca ponad 350 lat King James Version albo niewiele nowsza Biblia Gdańska. Te nowoczesne przekłady nie ukrywają imienia Bożego.

ŚWIADKOWIE MESJASZA

10. Czyimi świadkami również muszą być prawdziwi chrześcijanie?

¹⁰ Jest prawdą, iż rzetelni chrześcijanie, jakimi są dzisiejsi świadkowie Jehowy, muszą zarazem być świadkami Jezusa Chrystusa. Na krótko przed wstąpieniem do nieba Jezus powiedział do swoich uczniów: „Wy macie występować jako świadkowie tych rzeczy.” (Łuk. 24:48, NW), oraz: „Będziecie mi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i Samarii, i aż po krańce ziemi.” (Dzieje 1:8, Db) W ostatniej księdze Biblii prawdziwi chrześcijanie zostali określeni jako ludzie, którzy „przestrzegają przykazań Bożych i zajmują się dziełem wydawania świadectwa o Jezusie Chrystusie”. (Obj. 12:17; 1:9; 19:10; 20:4, NW) Zatem świadkowie Jehowy także po roku 1931 nie zaprzestali świadczenia o Jezusie Chrystusie; świadczą o nim, ponieważ „przestrzegają przykazań Bożych”.

11, 12. (a) Dlaczego świadkowie Jehowy muszą świadczyć zarówno na rzecz Jehowy, jak i Jezusa? (b) Czym Jezus został namaszczony i przez kogo?

¹¹ Niemniej jednak apostoł Jan, który spisywał ostatnią księgę Biblii, powiedział tam o sobie jako chrześcijaninie, że „daje świadectwo słowu Bożemu i świadczy o Jezusie Chrystusie”. (Obj. 1:1, 2, Db) Prawdziwy chrześcijanin musi dawać świadectwo tak o Bogu, jak i o Chrystusie, czyli Mesjaszu. Nie wolno nam zapominać ani ukrywać, że tytuł Chrystus albo Mesjasz oznacza tyle co „Pomazaniec”. Aby ktoś mógł być pomazańcem, musi także być ktoś inny, który by na nim dokonał pomazania albo namaszczenia. Jeżeli więc chcemy składać pełne świadectwo o Jezusie Chrystusie, musimy dać świadectwo również o Tym, który go namaścił i w ten sposób uczynił Chrystusem lub Mesjaszem. Musimy świadczyć o jednym i o drugim, o Pomazującym i o Pomazanym. Któż jednak namaścił Jezusa i czym — olejkiem albo czym innym? Jezus sam nam o tym powiada. Kiedyś będąc w żydowskiej synagodze zażądał podania sobie księgi Izajasza, otworzył rozdział 61 i odczytał stamtąd po hebrajsku następujące dwa pierwsze wiersze:

¹² „Duch Pana Jehowy jest na mnie, ponieważ Jehowa pomazał mnie, abym ogłosił dobre wieści pokornym; posłał mnie (...) abym obwieścił rok łaski Jehowy.” (Izaj. 61:1, 2, AS) Po odczytaniu tych słów z tekstu hebrajskiego, w którym występowało oryginalne imię Boże (יהוה), rozpoczął kazanie, mówiąc do zebranych Żydów: „Dziś wypełniło się to pismo w uszach waszych.” (Łuk. 4:16-21, NT) Tym samym Jezus oświadczył publicznie, że Pan Jehowa namaścił go duchem świętym. Jezus przebywał wówczas na ziemi i nie namaścił sam siebie duchem świętym z nieba. Trzy i pół roku później ochrzcił wprawdzie swoich uczniów duchem świętym z niebios, lecz siebie samego nim nie ochrzcił. Uczynił to Pan, Jehowa. Jezus powiedział, że Pan Jehowa posłał go z zadaniem głoszenia i ‚obwieszczania roku łaski Jehowy’. Zatem Jezus i Jehowa nie są jedną i tą samą osobą. Jehowa jest posyłającym, a Jezus Posłanym. Jehowa jest Pomazujacym, a Jezus Pomazańcem, czyli Mesjaszem.

13. Kogo Jezus reprezentował jako świadek i czym to udowodnił?

¹³ Jezus przez cały czas dawał świadectwo o Tym, który go namaścił: o Panu, Jehowie. Od samego urodzenia zobowiązany był żyć jako świadek Jehowy, gdyż przez swoją matkę, żydowską dziewicę Marię pochodził z narodu, do którego Bóg powiedział przez swego proroka Izajasza: „Wyście świadkowie moi, rzekł Jehowa, i sługa mój, którego obrałem.” (Izaj. 43:10, AS) Kiedy Jezus stał na przesłuchaniu przed rzymskim namiestnikiem Piłatem, który go potem skazał na śmierć, oświadczył mu: „Jam się na to narodził i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie.” (Jana 18:37, Db) A czyją prawdę miał reprezentować jako świadek? W ostatniej modlitwie, jaką wypowiedział w gronie swoich apostołów, rzekł do Boga w niebie: „Poświęć ich w prawdzie twojej; słowo twoje jest prawdą.” (Jana 17:17, NP) Chodziło więc o prawdę Pana Jehowy.

14. Co Jan napisał o Jezusie jako świadku?

¹⁴ Apostoł Jan miał wszelkie powody, aby w ostatniej księdze Biblii nazwać Jezusa Chrystusa „świadkiem wiernym, pierworodnym spośród umarłych i władców królów ziemskich”, który „uczynił nas królestwem i kapłanami dla Boga i Ojca swego”. (Obj. 1:5, 6, NDb) Ponadto apostoł Jan przytoczył także następujące słowa, wypowiedziane do niego przez Jezusa: „To mówi Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego.” — Obj. 3:14, NT.

15. Jakie istnieją dalsze dowody tego, że Jezus musiał być świadkiem Jehowy?

¹⁵ Na czyją rzecz Jezus Chrystus występował jako „świadek wierny i prawdziwy”? Urodziwszy się w narodzie, do którego skierowane były słowa z proroctwa Izajasza 43:10-12, miał obowiązek być świadkiem Jehowy. W życiu swoim rzeczywiście wywiązywał się z tego obowiązku, gdyż wszystkie zapiski dotyczące jego własnych wypowiedzi i wersetów, które cytował z Pism Hebrajskich, potwierdzają, że występował jako świadek Jehowy. Gdyby dzisiaj postawiono Jezusowi Chrystusowi pytanie: „Którego Boga reprezentujesz jako świadek?” — na pewno odpowiedziałby: „Jehowę!” Był wówczas i po dziś dzień jest nadal tam w niebie ‚świadkiem wiernym i prawdziwym’ „dla Boga i Ojca swego”. — Obj. 1:5, 6, NDb.

16. Do kogo jeszcze odnoszą się słowa proroctwa Izajasza 43:10-12 oprócz chrześcijan pochodzących z Żydów?

¹⁶ Pod tym względem muszą go naśladować wszyscy jego uczniowie, tak z rodowitych Żydów, jak i z pogan. (1 Kor. 11:1) Chrześcijanie pochodzący z pogan muszą być świadkami Jehowy tak samo jak pochodzący z Żydów, gdyż na zgromadzeniu apostołów i starszych w Jeruzalem uczeń Jakub właśnie do pogan zastosował proroctwo Amosa 9:11, 12 wprowadzając je tymi słowy: „Szymon opowiedział, jak się naprzód Bogu upodobało wybrać spomiędzy pogan lud dla imienia swego. I z tym się zgadzają słowa Proroków, jak napisano: (...)” (Dzieje 15:14, 15, NT) Zatem wśród chrześcijan pochodzenia pogańskiego tak samo jest wzywane imię Boże Jehowa, jak wśród chrześcijan z Żydów, i dlatego też słowa z Izajasza 43:10-12 są skierowane w równej mierze do chrześcijan z narodów pogańskich, którzy weszli w skład duchowego Izraela, i do Żydów, którzy się nawrócili i stali uczniami Jezusa Chrystusa.

17. Kim byliby wszyscy podający się za chrześcijan, gdyby nominalne chrześcijaństwo naprawdę było chrześcijańskie?

¹⁷ A więc nie może być mowy o tym, by określenie „świadkowie Jehowy” wywodziło się „z różnych samowolnie wykładanych tekstów biblijnych”, jak powiada Kolarz. Święty duch Boży nie tylko wskazał przez ucznia Jakuba, że muszą być tacy ludzie jak świadkowie Jehowy, lecz wyjaśnił też, którzy to są tymi świadkami. Gdyby nominalne chrześcijaństwo rzeczywiście było chrześcijańskie, to każdy jego członek, podający się za chrześcijanina, byłby świadkiem Jehowy. Innego rozwiązania nie ma.

NIE MA BOGA UTWORZONEGO PRZED NIM ALBO PO NIM

18. Jak duchowni chrześcijaństwa uzasadniają swoje twierdzenie, jakoby też byli świadkami Jehowy, i jaki podają wykład Izajasza 43:10?

¹⁸ Duchowni chrześcijaństwa daremnie starają się usprawiedliwić twierdzeniem, iż są świadkami Jehowy, będąc świadkami Jezusa; ich zdaniem Jehowa jest po prostu starotestamentowym imieniem Jezusa, wobec czego należy jakoby utożsamiać Jezusa i Jehowę, a oni (duchowni) jedynie przyjęli używanie imienia Jezus zamiast imienia Jehowa. Powołują się na proroctwo Izajasza 43:10 i zwracają uwagę na to, że Jehowa powiedział tam nie tylko (według przekładu Biblii Gdańskiej): „Wyście świadkowie moi”, ale także: „Przede mną nie był stworzony Bóg,a ani po mnie będzie.” Potem przytaczają jeszcze wiersz 11, który brzmi: „Ja, jam jest Pan, a nie masz oprócz mnie zbawiciela.” Zdaniem duchowieństwa dowodzi to, iż Jehowa i Jezus są jednym i tym samym Bogiem, ponieważ Pan Jehowa powiada tutaj: „Nie masz oprócz mnie zbawiciela”, a Nowy Testament nazywa naszym Zbawicielem Pana Jezusa.

19. Na co nie zwracają uwagi duchowni podający taki wykład?

¹⁹ Duchowni, którzy tak argumentują, wypuszczają jednak z uwagi wiersz 21 nieco później napisanego proroctwa Abdiasza: „Wstąpią wybawiciele [zbawiciele, AS, RS, NW] na górę Syjon, aby sądzili górę Ezawa, a tak będzie królestwo samego Pana.” Zauważmy, że według tych słów są także inni zbawiciele oprócz Pana Jehowy. Ci duchowni podobnie nie zwracają uwagi na następujące wersety Pisma, w których jest mowa o innych zbawicielach: „I dał Pan Izraelowi zbawiciela, i wybawiony został z ręki króla syryjskiego.” (4 Król. 13:5, Wk; w BG 1 Król.) „Według litości twoich wielkich dawałeś im wybawiciela [zbawiciela, King James, NW], którzy ich wybawiali z rąk nieprzyjaciół ich.” (Neh. 9:27) „Będzie na znak i świadectwo Panu zastępów (...) i poślę im zbawiciela i obrońcę, który ich wybawi.” (Izaj. 19:20, Wk) Zatem Jehowa może także wzbudzać innych, którym pozwala działać w roli zbawców.

20. W jakim sensie Jezus jest zbawicielem ludzkości?

²⁰ Pismo święte potwierdza tę myśl, poświadczając, że Jezus Chrystus był jedynie przedstawicielem Jehowy Boga, upoważnionym przez Niego do zbawienia ludzkości. Według Dziejów Apostolskich 5:30-32 chrześcijańscy apostołowie powiedzieli przed żydowskim Sanhedrynem: „Bóg ojców naszych wzbudził Jezusa, któregoście wy zabili, zawiesiwszy na drzewie, Tego Bóg na Wodza i Zbawiciela wywyższył prawicą swoją, aby dać Izraelowi upamiętanie i odpuszczenie grzechów. A myśmy świadkami jego w tym.” (NT) A według Dziejów Apostolskich 13:23 apostoł Paweł powiedział: „Z jego to [Dawida] nasienia Bóg według obietnicy wzbudził Izraelowi Zbawiciela, Jezusa.” (NT) Apostoł Jan pisał w swoim pierwszym liście do chrześcijan (4:14): „Myśmy widzieli i świadczymy, iż Ojciec posłał Syna, aby był zbawicielem świata.” Kto chciałby twierdzić, że jedynym Zbawcą jest Jezus Chrystus, ten w świetle tych wszystkich tekstów biblijnych zaprzeczałby wypowiedzi, iż Zbawicielem jest Bóg, Ojciec Jezusa Chrystusa. W istocie rzeczy Bóg i Ojciec jest jedynym Źródłem zbawienia, bo właśnie On zesłał na ziemię swojego jednorodzonego Syna, aby się stał człowiekiem Jezusem Chrystusem i zmarł jako ofiara okupu; a przez to, że wzbudził swego Syna z umarłych, Bóg okazał się nawet Zbawicielem własnego Syna. — Hebr. 5:5-8.

21, 22. Jakie dalsze twierdzenie wysuwa duchowieństwo na podstawie swego wykładu Izajasza 43:10? Co skutkiem tego się dzieje?

²¹ Niemniej jednak duchowieństwo chrześcijaństwa, nie zaspokojone w pełni powyższymi dowodami, powraca jeszcze raz do tekstu Izajasza 43:10, gdzie Jehowa powiada do swoich świadków: „Przede mną nie był stworzony Bóg [El], ani po mnie będzie.” Następnie przytacza słowa z Izajasza 9:6, którymi Jezus Chrystus określony jest jako „Bóg [El] mocny, Ojciec wieczności, Książę pokoju”. Duchowni utrzymują więc, że skoro nie było Boga utworzonego przed Jehową i żadnego nie miało być po Nim, to Jehowa i Jezus są jednym i tym samym Bogiem; Jehowę utożsamiają z Jezusem. Ich zdaniem ponadto wynika z tego, że Pismo święte w Przekładzie Nowego Świata mylnie oddaje treść Ewangelii Jana 1:1, tłumacząc ten tekst jak następuje: „Na początku było Słowo, a Słowo był u Boga, i Słowo był bogiem”, a więc bogiem innym niż Jehowa.

²² Takim twierdzeniem trynitarze po prostu wyrywają z kontekstu słowa Jehowy zapisane w Izajasza 43:10 i dowodzą przez to, że w ogóle nie rozumieją, o czym tu Jehowa mówi przez swego proroka.

23, 24. Co mówi Jehowa do Izraela w 43 rozdziale księgi Izajasza? Jak należy rozumieć wiersze 10 i 11?

²³ Zaraz w pierwszym wierszu 43 rozdziału mówi Jehowa do ludu Izajaszowego, że jest Stworzycielem narodu potomków Jakuba, że jest Twórcą Izraela. To Jehowa stworzył i ukształtował ten naród, a nie żeby Izraelici sobie stworzyli Jehowę i zrobili swoim Bogiem. Pogańskie narody same stworzyły swoje bogi i uformowały posągi, mające reprezentować te bogi, ale z narodem izraelskim i jego Bogiem Jehową sprawa przedstawia się inaczej. Ten nader ważny fakt sprawia, że następnie Jehowa rzuca wyzwanie licznym bogom narodów i żąda od nich, by postawili swoich świadków i przez nich udowodnili, iż rzeczywiście są bogami, którzy z góry znają przyszłość i ją potrafią przepowiedzieć. Naród izraelski może wskazać na wiele wydarzeń historycznych, które potwierdzają, że ich Bóg jest rzeczywiście żywym Bogiem, mimo iż nie pozwala stawiać sobie materialnych wizerunków. Dlatego mówi Izraelitom, że są Jego świadkami i Jego sługą, którego On sobie obrał. W jakim celu?

²⁴ Jehowa wyjaśnia to słowami: „Abyście wiedzieli i wierzyli mi, i abyście rozumieli, że jestem właśnie Ten. Przede mną nie był utworzony żaden Bóg, ani nie będzie żadnego po mnie. Ja — ja jestem Jehowa, a poza mną nie ma zbawcy.” (Izaj. 43:10, 11, NW) Jehowa, Bóg swego wybranego ludu, nie jest Bogiem takim jak bogi stworzone i uformowane przez narody pogańskie. W tekście Izajasza 43:10 nie mówi On: ‚Nie utworzyłem żadnego Boga przede mną ani żadnego po sobie.’ Powiedział przecież: „Przede mną nie był utworzony żaden Bóg”, to znaczy przez innych. Zatem mówi tu o postronnych ludziach, którzy sami sobie robią bożki.

25-27. Co mówi Jehowa o boskości tworów z metalu, kamienia i drewna?

²⁵ Okoliczność, że Jehowa mówi tutaj o narodach nieżydowskich, które same sobie tworzą swoje bogi i z metalu, kamienia lub drewna wykonują ich wizerunki, będące po prostu bałwanami, wynika zupełnie wyraźnie z tekstu poprzedzającego wiersz 10, jak również z dalszych wypowiedzi. Pozostałe wiersze 43 rozdziału wskazują, że Jehowa wyzwoli swój lud z Babilonu, dokąd będzie uprowadzony za swoje grzechy i wykroczenia przeciwko Niemu, a zaraz w następnym rozdziale Jehowa mówi dalej do tego ludu:

²⁶ „A teraz słuchaj, Jakubie, sługo mój, i Izraelu, którego obrałem. To mówi Pan [Jehowa, NW], który cię uczynił i utworzył z żywota [matki] (...) Nie bójcie się ani się nie trwóżcie! Od owego czasu dałem ci słyszeć i oznajmiłem, wyście świadkowie moi! Czy jest Bóg oprócz mnie? i twórca, którego bym ja nie znał?

²⁷ „Twórcy bałwanów wszyscy niczym są, a najmilsze rzeczy ich nic im nie pomogą; sami są świadkami ich, że nie widzą ani rozumieją, aby byli pohańbieni. Kto utworzył boga i ulał posąg na nic niepożyteczny? Oto wszyscy zwolennicy jego będą pohańbieni, bo są rzemieślnikami z ludzi (...) piłą [rzemieślnik] robił, w węglu i pod młotami utworzył go, i robił ramieniem mocy swojej; łaknąć będzie, aż zemdleje, nie będzie pił wody i ustanie.” Jakże kowal lub inny rzemieślnik, który będąc spragniony mdleje albo upada na siłach z głodu, może urobić z metalu boga, który by nie podlegał zmęczeniu i bezsilności?

28. Jak On wykazuje krańcową niedorzeczność czczenia bogów z drewna?

²⁸ Następnie Jehowa mówi jeszcze przez proroka Izajasza o cieśli, który wyciosuje i rzeźbi drewnianego boga. Najpierw musiał do tego celu wybrać drzewo o najodpowiedniejszym drewnie. Potem z niego „uczynił sobie boga, bałwana, klęka przed nim i kłania się mu, i modli się mówiąc: ‚Wybaw mię, boś ty jest bóg mój!’” Jednak pozostałego drewna z tego drzewa cieśla lub rzeźbiarz nie używa za materiał do zrobienia bożka, lecz roznieca z niego ogień, aby przy nim się ogrzać, upiec chleb bądź też usmażyć sobie mięso. Niestety, nie zastanawia się nad tym i nie zapytuje siebie: „Połowę jego [tj. drzewa] spaliłem w ogniu i napiekłem na jego węglu chleba, nawarzyłem mięsa i jadłem; a z ostatka jego bałwana uczynię? Przed klocem drzewa klękać będę?” Czyż taki wizerunek uczyniony z drzewa, które cieśla może spalić w ognisku — miałby być bogiem? — Izaj. 44:1-20, Wk.

29, 30. Do czego Jehowa potem zaprasza swoich świadków? Przez jaką dalszą wypowiedź daje jeszcze jeden dowód, że jest Bogiem, którego proroctwa się spełniają?

²⁹ Po tym prostym i zrozumiałym dowodzeniu Jehowa Bóg zwraca się do swego wybranego ludu ze słowami: „Pomnij na to, Jakubie i Izraelu, boś ty jest sługa mój; utworzyłem cię [a nie ty mnie], sługą moim jesteś ty; Izraelu, nie zapominaj mnie! Zgładziłem jak obłok [jak obłokiem, NW] — tak iż nie są już widoczne z nieba nieprawości twoje, a jak mgłę grzechy twoje; zawróćże ku mnie, bom cię odkupił!” — Izaj. 44:21, 22, Wk.

³⁰ Potem Jehowa Bóg, Odkupiciel swego ludu, przepowiada na ponad 190 lat naprzód imię tego, który ma obalić potęgę babilońskiego mocarstwa światowego i uwolnić ten lud, umożliwiając mu powrót do ojczyzny w celu odbudowania miasta Jeruzalem i tamtejszej świątyni. Jehowa wymienia Cyrusa, perskiego zdobywcę, o którym także historia świecka donosi, że w r. 539 przed naszą erą podbił Babilon, po czym wypuścił żydowskich jeńców na wolność. W ten sposób Jehowa odkupił swój lud. (Izaj. 44:23-28) Czyż nie trzeba owego wydarzania zaliczyć do tych licznych faktów, które dowodzą, że Jehowa jest Bogiem a w dodatku Bogiem, którego proroctwa się sprawdzają? Z całą pewnością!

31. (a) Podaj krótko właściwe znaczenie słów z Izajasza 43:10. (b) Co jednak zapowiedział Jehowa w stosunku do swego jednorodzonego Syna?

³¹ Powróćmy jeszcze raz do proroctwa Izajasza 43:10; narody pogańskie nie istniały na ziemi przed Jehową i dlatego nie ma takiego boga, którego by te bałwochwalcze narody utworzyły przed Jehową, nie mającym w ogóle początku. (Ps. 90:2) Ponadto jest prawdą, że wśród wszystkich narodów, które powstały od czasu potopu za dni Noego przed mniej więcej 4300 laty, nie pojawił się żaden prawdziwy, żywy bóg, zdolny do wypowiedzenia proroctwa i do wprowadzenia go w czyn. Wobec tego po Jehowie również nie było już Boga takiego jak On. Niemniej słowami z księgi Izajasza 9:6, które sam wypowiedział już w ósmym wieku przed Chrystusem, oznajmił zamiar uczynienia swojego jednorodzonego Syna Przedziwnym, Radnym, mocnym Bogiem, Ojcem wieczności, Księciem pokoju. Jehowa nie spełnił tego proroctwa ani w owym roku, w którym mówił słowa zapisane w Izajasza 43:10, 11, ani w ogóle za dni Izajasza. Kiedy więc sprawdziła się Jego zapowiedź z Izajasza 9:6, 7? W pierwszym wieku naszej ery, kiedy Jehowa sprawił, że Syn Boży stał się Jezusem Chrystusem.

32. Do jakiego wniosku dochodzimy teraz na temat Jehowy Boga?

³² Zatem czy istnieje taki Bóg, jak Jehowa, Ojciec Pana Jezusa Chrystusa? Nie; możemy poświadczyć, że nie istnieje. Po dziś dzień pozostaje prawdą, że jeśli chodzi o wszechmocnego Boga prawdziwego proroctwa, On jest Pierwszym i Ostatnim, i żadne stworzenie w niebie czy na ziemi nie potrafi utworzyć boga Jemu podobnego; żadne stworzenie nie może nawet samego siebie ustanowić bogiem, który by się równał z Jehową. Potwierdzają się słowa z Izajasza 44:6, 7: „To mówi Pan [Jehowa, NW], król Izraela i odkupiciel jego, Pan zastępów: ‚Jam pierwszy i jam ostatni, a oprócz mnie nie ma Boga. Któż mnie podobny? Niech się da słyszeć i oznajmi, a niech mi wyłoży porządek od owego czasu, jak ustanowiłem lud starodawny: przyszłe rzeczy i te, które mają być, niech im oznajmią.’” — Wk.

33. (a) Czy istnieje bóg, który mógłby podjąć wyzwanie Jehowy i udowodnić swoją boskość? (b) Jakie więc powinniśmy wszyscy mieć postanowienie?

³³ Do dzisiaj jeszcze na to wyzwanie rzucone przez Boga nie odpowiedział żaden z bogów światowych narodów. Żaden dotychczas nie postawił swoich świadków i nie dał im w ręce dowodów, że naprawdę jest bogiem. Z drugiej strony Jehowa dostarczył swoim przedstawicielom faktów potwierdzających Jego Boskość. W Słowie, Biblii, i w innych zapiskach historycznych dość jest dla nas dowodów na to, że Jehowa jest Bogiem. Jeżeli nie masz się za ateistę lub agnostyka, lecz należysz do jakiejkolwiek religii w ramach chrześcijaństwa bądź poza nim, to i ciebie, czytelniku, dotyczy pytanie: „Którego Boga reprezentujesz jako świadek?” Bez względu na odpowiedź całej reszty świata my, uczniowie i naśladowcy Pana Jezusa Chrystusa, odpowiadamy: „Jesteśmy chrześcijańskimi świadkami Jehowy!”

[Przypis]

[Ilustracja na str. 7]

Część drewna obrabia na bożka, któremu się kłania, a na innej części gotuje sobie pożywienie