Henoch — nieustraszony pomimo przeciwności

DLA dobrego człowieka były to czasy nie do zniesienia. Na ziemi pleniła się bezbożność. Moralny stan ludzkości stale się pogarszał. Po niedługim czasie można było powiedzieć: „Pan widział, że wielka jest złość człowieka na ziemi i że wszelkie jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe” (1 Mojżeszowa 6:5).

Henoch, siódmy potomek w linii rodowej od Adama, miał odwagę być inny. Zdecydowanie obstawał przy prawości, nie bacząc na konsekwencje. Ogłaszał orędzie tak dokuczliwe dla bezbożnych grzeszników, że groziła mu z ich rąk śmierć i tylko Jehowa mógł mu pomóc (Judy 14, 15).

Henoch a powszechna kwestia sporna

Na długo przed narodzeniem Henocha podniesiono kwestię dotyczącą zwierzchnictwa nad wszechświatem. Czy Bóg ma prawo sprawować władzę? Szatan Diabeł to zakwestionował. Twierdził, że inteligentne stworzenia skorzystają na uniezależnieniu się od kierownictwa Bożego. Chcąc zebrać dowody przeciw Jehowie Bogu, zaczął podstępnie przeciągać ludzi na swoją stronę. Jak wiadomo, Adam i jego żona, Ewa, oraz ich pierwszy syn, Kain, poparli Szatana, gdyż woleli rządzić się sami, niż uznać panowanie Boże. Pierwsza para ludzka dała tego dowód, gdy sięgnęła po owoc zakazany przez Boga, a Kain — gdy z premedytacją zabił swego prawego brata, Abla (1 Mojżeszowa 3:4-6; 4:8).

Abel odważnie stał po stronie Jehowy. Ponieważ jego niezłomne oddanie przemawiało na korzyść czystego wielbienia, Szatan z pewnością był uradowany, gdy Kain dał upust swym morderczym zapędom. Od tamtej pory Szatan zniewala ludzi „strachem przed śmiercią”. Chciałby wzbudzić trwogę w sercu każdego, kto skłania się ku oddawaniu czci prawdziwemu Bogu (Hebrajczyków 2:14, 15; Jana 8:44; 1 Jana 3:12).

Do czasu przyjścia na świat Henocha wiele przemawiało za prawdziwością twierdzenia Szatana, że ludzkość nie poprze wszechwładzy Jehowy. Abel nie żył, a inni nie brali przykładu z jego wierności. Niemniej Henoch okazał się wyjątkiem. Jego wiara miała solidne podstawy, ponieważ dobrze znał wydarzenia, które rozegrały się w ogrodzie Eden.a Jakże cenne musiało być dla niego proroctwo Jehowy, zapowiadające, że obiecane Potomstwo położy kres Szatanowi i jego podstępnym działaniom! (1 Mojżeszowa 3:15).

Mając tę nadzieję stale w pamięci, Henoch nie dał się zastraszyć doniesieniem o inspirowanym przez Diabła morderstwie Abla. Przeciwnie, całe życie chodził z Jehową, krocząc drogą prawości. Trzymał się z dala od świata i odrzucał panującego w nim ducha niezależności (1 Mojżeszowa 5:23, 24).

Co więcej, odważnie zabierając głos, Henoch wykazywał, iż niegodziwe dzieła Diabła obrócą się wniwecz. Pod wpływem ducha świętego, czyli czynnej siły Bożej prorokował o niegodziwcach: „Oto przyszedł Jehowa ze swymi świętymi miriadami, aby nad wszystkimi dokonać sądu i aby wszystkim bezbożnym udowodnić winę w związku ze wszystkimi ich bezbożnymi uczynkami, które bezbożnie popełnili, oraz w związku ze wszystkimi szokującymi rzeczami, które mówili przeciwko niemu bezbożni grzesznicy” (Judy 14, 15).

Ponieważ Henoch nieustraszenie ogłaszał takie orędzia, apostoł Paweł w liście do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego zaliczył go do „wielkiego obłoku świadków”, którzy dali niezwykły przykład wiary potwierdzonej uczynkami (Hebrajczyków 11:5; 12:1).b Będąc mężem wiary, Henoch przeszło 300 lat zachowywał niezłomną postawę (1 Mojżeszowa 5:22). Jego wierność musiała być solą w oku wrogów Bożych w niebie i na ziemi! Głoszenie dobitnego proroctwa wzbudziło nienawiść Szatana, ale zapewniło też ochronę Jehowy.

Bóg zabrał Henocha — jak?

Jehowa nie dopuścił, by Szatan i jego ziemscy słudzy zabili Henocha. Natchnione sprawozdanie donosi: „Zabrał go Bóg” (1 Mojżeszowa 5:24). Apostoł Paweł tak opisuje to wydarzenie: „Dzięki wierze Henoch został przeniesiony, żeby nie ujrzał śmierci, i nigdzie go nie znaleziono, ponieważ Bóg go przeniósł; lecz przed przeniesieniem otrzymał świadectwo, że się bardzo spodobał Bogu” (Hebrajczyków 11:5).

W jaki sposób Henoch „został przeniesiony, żeby nie ujrzał śmierci”? Albo jak podaje przekład R. A. Knoxa, „zabrany bez doświadczenia śmierci”? Bóg łagodnie zakończył życie Henocha, oszczędzając mu udręk, z jakimi wiązałaby się śmierć spowodowana chorobą lub zadana przez wrogów. Jehowa skrócił życie Henocha do 365 lat — w tamtych czasach był to stosunkowo młody wiek.

A jak Henoch otrzymał „świadectwo, że się bardzo spodobał Bogu”? Jakie miał tego dowody? Prawdopodobnie za sprawą Boga wpadł w uniesienie, tak jak apostoł Paweł, który został „porwany”, czyli przeniesiony, najwyraźniej otrzymując wizję przyszłego duchowego raju zboru chrześcijańskiego (2 Koryntian 12:3, 4). Na świadectwo czy też w dowód tego, że podobał się Bogu, Henochowi dano ujrzeć w widzeniu przyszły ziemski raj, w którym wszyscy będą popierać zwierzchnictwo Boga. Być może podczas tego zachwycającego objawienia Bóg bezboleśnie pogrążył go w śnie śmierci, z którego zbudzi go w dniu zmartwychwstania. Jehowa prawdopodobnie — tak jak w wypadku Mojżesza — usunął ciało Henocha, gdyż „nigdzie go nie znaleziono” (Hebrajczyków 11:5; 5 Mojżeszowa 34:5, 6; Judy 9).

Spełnione proroctwo

Świadkowie Jehowy ogłaszają dziś to samo orędzie, które stanowiło istotę proroctwa Henocha. Na podstawie Pisma Świętego wykazują, jak się ono spełni, gdy w niedalekiej przyszłości Bóg wyniszczy bezbożnych (2 Tesaloniczan 1:6-10). Orędzie to diametralnie różni się od świeckich poglądów i dążeń, toteż obwieszczający je są niepopularni. Ale sprzeciw ich nie dziwi, ponieważ Jezus ostrzegł swych naśladowców: „Ze względu na moje imię będziecie przedmiotem nienawiści wszystkich ludzi” (Mateusza 10:22; Jana 17:14).

Niemniej dzisiejsi chrześcijanie tak jak Henoch są przekonani, że w końcu zostaną uwolnieni od wrogów. Apostoł Piotr napisał: „Jehowa wie, jak ludzi przejawiających zbożne oddanie wyzwolić z doświadczenia, a nieprawych zachować na dzień sądu, żeby zostali odcięci” (2 Piotra 2:9). Bóg może uznać za stosowne rozwiązać problem lub wybawić kogoś z ciężkiej opresji. Może też położyć kres prześladowaniom. Ale nawet jeśli tego nie uczyni, wie, jak ‛dać wyjście’, żeby jego chwalcy wytrwali w próbach. W razie potrzeby udziela nawet ‛mocy wykraczającej poza to, co normalne’ (1 Koryntian 10:13; 2 Koryntian 4:7).

Jehowa „nagradza tych, którzy go pilnie szukają”, toteż pobłogosławi swych wiernych sług życiem wiecznym (Hebrajczyków 11:6). Ogromna ich większość będzie żyć w ziemskim raju. A zatem wzorem Henocha nieustraszenie obwieszczajmy orędzie Boże. Czyńmy to z wiarą pomimo przeciwności.

[Przypisy]

[Ramka na stronie 30]

Bezczeszczenie imienia Bożego

Jakieś cztery stulecia przed Henochem narodził się wnuk Adama Enosz. „Wtedy zaczęto wzywać imienia Jahwe” — czytamy w Księdze Rodzaju (1 Mojżeszowa) 4:26 (BT). Niektórzy znawcy języka hebrajskiego uważają, iż werset ten powinien brzmieć „zaczęli bluźnierczo” wzywać imienia Bożego lub „wtedy rozpoczęło się bluźnienie”. O tamtym okresie historii w Targumie Jerozolimskim czytamy: „To właśnie za dni tego pokolenia ludzie zaczęli błądzić, czynić sobie bożki i nazywać je od imienia prawdziwego Boga”.

W czasach Enosza powszechnie uwłaczano imieniu Jehowy. Niewykluczone, że ludzie nazywali nim samych siebie lub pewne osoby, za pośrednictwem których rzekomo oddawali cześć Jehowie Bogu. Być może też nadawali to imię bożkom. Tak czy inaczej, Szatanowi Diabłu udało się schwytać rodzaj ludzki w sidło bałwochwalstwa. Kiedy na świat przyszedł Henoch, mało kto praktykował czyste wielbienie. Jeżeli ktoś tak jak Henoch żył zgodnie z prawdą i ją głosił, był niepopularny i prześladowany (porównaj Mateusza 5:11, 12).

[Ramka na stronie 31]

Czy Henoch poszedł do nieba?

„Dzięki wierze Henoch został przeniesiony, żeby nie ujrzał śmierci”. Niektóre tłumaczenia tego fragmentu Listu do Hebrajczyków 11:5 sugerują, jakoby Henoch w rzeczywistości nie umarł. Na przykład A New Translation of the Bible Jamesa Moffatta podaje: „Przez wiarę został Henoch zabrany do nieba, aby nigdy nie umrzeć”.

Jednakże około 3000 lat po czasach Henocha Jezus Chrystus oznajmił: „Nikt nie wstąpił do nieba oprócz tego, który z nieba zstąpił — Syna człowieczego” (Jana 3:13). Współczesny przekład oddaje tę wypowiedź następująco: „Do nieba przecież nie wszedł nikt prócz Syna Człowieczego, który z nieba przyszedł”. Kiedy Jezus wypowiadał te słowa, nawet on sam nie wstąpił jeszcze do nieba (porównaj Łukasza 7:28).

Apostoł Paweł napisał, iż Henoch oraz inni przedchrześcijańscy słudzy Boży tworzący wielki obłok świadków ‛wszyscy pomarli’ i „nie dostąpili spełnienia obietnicy” (Hebrajczyków 11:13, 39). Dlaczego? Ponieważ każdy człowiek, także Henoch, odziedziczył grzech po Adamie (Psalm 51:7; Rzymian 5:12). Zbawienie jest możliwe jedynie na podstawie ofiary okupu złożonej przez Chrystusa Jezusa (Dzieje 4:12; 1 Jana 2:1, 2). W czasach Henocha ów okup nie był jeszcze zapłacony. Dlatego Henoch nie poszedł do nieba, lecz śpiąc w śmierci, oczekuje zmartwychwstania do życia na ziemi (Jana 5:28, 29).

[Prawa własności do ilustracji, strona 29]

Reprodukcja z Illustrirte Pracht - Bibel/Heilige Schrift des Alten und Neuen Testaments, nach der deutschen Uebersetzung D. Martin Luther’s