Rachela w roli matki?

W tamtych czasach niepłodność uważano za wielkie nieszczęście. Poza tym Bóg obiecał Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, że poprzez ich potomstwo „będą sobie błogosławić wszystkie rodziny ziemi” (Rodzaju 26:4; 28:14). Niestety, Rachela była bezdzietna. Jakub tłumaczył jej, że tylko Bóg może obdarzyć ją potomstwem, dzięki któremu przyczyniłaby się do realizacji tej obietnicy. Ale Rachela była niecierpliwa. Zaproponowała: „Oto moja niewolnica Bilha. Współżyj z nią, żeby urodziła na moich kolanach i żebym ja miała z niej dzieci” (Rodzaju 30:2, 3).

Postawa Racheli może się nam wydawać niezrozumiała. Jak jednak wynika z kontraktów ślubnych odkrytych na Bliskim Wschodzie, w starożytności przyjęte było, że bezpłodna kobieta dawała mężowi swoją służącą, aby ta powiła dziedzica (Rodzaju 16:1-3).a Niekiedy dzieci służącej uważano później za dzieci prawowitej żony.

Gdy Bilha urodziła syna, uradowana Rachela oznajmiła: „Bóg wystąpił jako mój sędzia, a także wysłuchał mego głosu, tak iż dał mi syna”. Nazwała go Dan, co znaczy „sędzia”. A zatem ona również modliła się w swej niedoli. Po urodzeniu przez Bilhę drugiego syna, Naftalego, którego imię znaczy „moje zmagania”, Rachela rzekła: „W niezwykłych zmaganiach zmagałam się z moją siostrą. Odniosłam też zwycięstwo!” Imiona obu synów wyraźnie wskazują na rywalizację między siostrami (Rodzaju 30:5-8).

Dając Jakubowi Bilhę, Rachela mogła uważać, że działa zgodnie ze swymi modlitwami, jednak Bóg miał wobec niej inny zamysł. Płynie z tego pewna lekcja. Nie powinniśmy się niecierpliwić, kiedy usilnie prosimy o coś Jehowę. On może odpowiedzieć na nasze modlitwy w sposób zaskakujący, i to wtedy, gdy się tego najmniej spodziewamy.