KRÓLESTWO

Kraj rządzony przez króla lub (rzadziej) królową; także władza królewska, rządy króla. Władza królewska często była dziedziczna. Najwyższy władca mógł też nosić inny tytuł, np. faraon lub cesarz.

Starożytne królestwa były pod wieloma względami podobne do współczesnych. Na ogół istniała jakaś stolica lub inna rezydencja króla, jego dwór, stała armia (w czasach pokoju mogła być stosunkowo nieliczna). Słowo „królestwo” w użyciu biblijnym samo w sobie nie mówi niczego konkretnego o strukturze rządów danego państwa, jego obszarze czy zakresie władzy monarchy. Królestwa różniły się wielkością oraz wpływami i obejmowały zarówno potężne imperia, takie jak Egipt, Asyria, Babilon, Medo-Persja, Grecja czy Rzym, jak i niewielkie miasta-państwa, istniejące np. w Kanaanie w okresie podboju tej ziemi przez Izraelitów (Joz 12:7-24). Starożytne królestwa miały też bardzo zróżnicowaną strukturę administracyjną.

Pierwsze królestwo w dziejach ludzkości założył Nimrod. Początkowo zapewne obejmowało ono tylko okolice Babel, ale z czasem objęło też inne miasta (Rdz 10:9-11). Miastem-państwem było chyba również Salem, pierwsze królestwo cieszące się uznaniem Bożym, rządzone przez króla i kapłana Melchizedeka (Rdz 14:18-20; por. Heb 7:1-17). Większe królestwa — np. Edom, Moab czy Ammon — obejmowały cały region. Wielkie imperia panujące nad ogromnym obszarem i zależnymi od nich królestwami na ogół wyrastały z małych miast-państw lub plemion, które jednoczyły się pod władzą jakiegoś wybitnego wodza. Takie koalicje często miały charakter tymczasowy i były zawierane na okres wojny ze wspólnym wrogiem (Rdz 14:1-5; Joz 9:1, 2; 10:5). Zależne królestwa nierzadko cieszyły się znaczną autonomią, chociaż musiały spełniać żądania zwierzchnich władców (2Kl 17:3, 4; 2Kn 36:4, 10).

Znaczenia słowa „królestwo”. W Piśmie Świętym wyraz „królestwo” może mieć różne znaczenie. Czasami oznacza obszar geograficzny rządzony przez króla. Jego królestwo obejmowało więc nie tylko stolicę, ale całe podległe mu terytorium, łącznie z innymi królestwami, które były mu podporządkowane lub od niego zależne (1Kl 4:21; Est 3:6, 8).

Wyraz „królestwo” może się też odnosić ogólnie do wszelkich ludzkich rządów, bez względu na to, czy na ich czele stoi król, czy jakiś inny władca (Ezd 1:2; Mt 4:8).

Czasami „królestwo” oznacza też władzę króla, jego pozycję (Łk 17:21), a także jego dostojeństwo, szacunek i autorytet (1Kn 11:10; 14:2; Łk 19:12, 15; Obj 11:15; 17:12, 13, 17).

Królestwo w Izraelu. Przymierze Prawa zawarte za pośrednictwem Mojżesza z narodem izraelskim uwzględniało możliwość ustanowienia króla (Pwt 17:14, 15). Temu, kto stawał na czele królestwa, powierzano władzę i godność królewską — nie po to, żeby go wywyższyć, ale żeby usługiwał ku czci Jehowy i pożytkowi swych izraelskich braci (Pwt 17:19, 20; por. 1Sm 15:17). Niemniej gdy Izraelici z czasem poprosili o człowieczego króla, prorok Samuel ostrzegł, że taki władca postawi im pewne żądania (1Sm 8). Wiele przemawia za tym, że królowie izraelscy byli dla swych poddanych bardziej przystępni niż władcy większości starożytnych królestw Bliskiego Wschodu (2Sm 19:8; 1Kl 20:39; 1Kn 15:25-29).

Chociaż pierwszy król Izraela pochodził z rodu Beniamina, plemieniem królewskim zostało plemię Judy, zgodnie z proroctwem wypowiedzianym przez Jakuba na łożu śmierci (Rdz 49:10; 1Sm 10:20-25). Założycielem królewskiej dynastii był Dawid (2Sm 2:4; 5:3, 4; 7:12, 13). Gdy królestwo zostało ‛wyrwane’ z ręki Rechoboama, syna Salomona, dziesięć plemion utworzyło północne królestwo, a Jehowa Bóg pozostawił przy Judzie jedno plemię, Beniamina, żeby jak sam powiedział, „Dawid, mój sługa, zawsze miał przede mną lampę w Jerozolimie, mieście, które sobie wybrałem, by tam umieścić moje imię” (1Kl 11:31, 35, 36; 12:18-24). Mimo iż królestwo judzkie zostało podbite przez Babilończyków w r. 607 p.n.e., prawo do władzy przeszło w końcu na prawowitego dziedzica, którym okazał się Jezus Chrystus, „syn Dawida” (Mt 1:1-16; Łk 1:31, 32; por. Eze 21:26, 27). Jego królestwo ma istnieć bez końca (Iz 9:6, 7; Łk 1:33).

W Izraelu sprawami królestwa zajmowała się administracja królewska. Tworzyli ją najbliżsi doradcy króla oraz inni dostojnicy (1Kl 4:1-6; 1Kn 27:32-34), jak również różni urzędnicy, którzy sprawowali pieczę nad dobrami władcy, zarządzali gospodarką i dbali o zaopatrzenie dworu (1Kl 4:7; 1Kn 27:25-31).

Mimo iż królowie Izraela pochodzący z linii rodowej Dawida mogli wydawać różne rozporządzenia, rzeczywista władza ustawodawcza należała do Boga (Pwt 4:1, 2; Iz 33:22). Król był we wszystkim odpowiedzialny przed Jehową, Najwyższym Panem i Władcą. Jeśli postępował niegodziwie lub krnąbrnie, ponosił ustalone przez Niego konsekwencje (1Sm 13:13, 14; 15:20-24). Czasami Bóg przemawiał bezpośrednio do króla (1Kl 3:5; 11:11), a kiedy indziej udzielał mu rad i wskazówek lub napominał go przez swych proroków (2Sm 7:4, 5; 12:1-14). Król mógł też korzystać z mądrych rad starszych ludu (1Kl 12:6, 7). Jednakże egzekwowanie poleceń lub karcenie należało do Jehowy, a nie do proroków czy starszych.

Kiedy król i lud wiernie przestrzegali przymierza Prawa zawartego z Bogiem, wyróżniali się spośród innych królestw wolnością, dobrobytem i pokojowymi stosunkami (1Kl 4:20, 25). Dopóki Salomon był posłuszny Jehowie, królestwo Izraela cieszyło się powszechnym uznaniem i sławą, panowało nad szeregiem królestw zależnych i korzystało z bogactw wielu krajów (1Kl 4:21, 30, 34).

Władza królewska Jehowy Boga, której widzialnym wyrazem było przez jakiś czas królestwo izraelskie, rozciąga się na cały wszechświat (1Kn 29:11, 12). Bez względu na to, czy ludy i królestwa ją uznają, czy nie, ma charakter absolutny i niezmienny, słusznie obejmując swym zasięgiem całą ziemię (Ps 103:19; 145:11-13; Iz 14:26, 27). Jako Stwórca wszechrzeczy, Jehowa spełnia swą wolę w niebie i na ziemi zgodnie ze swym zamierzeniem, a chociaż nie jest przed nikim odpowiedzialny (Jer 18:3-10; Dn 4:25, 34, 35), zawsze trzyma się ustalonych przez siebie prawych zasad (Mal 3:6; Heb 6:17, 18; Jak 1:17).