Powrót wygnańców z Babilonu

W ROKU 607 p.n.e. kwitnąca niegdyś ziemia judzka stała się „bezludnym pustkowiem, bez żadnego mieszkańca”, gdyż jeńców żydowskich uprowadzono na wygnanie do Babilonii, a garstka pozostałych schroniła się w Egipcie (Jer 9:11). Jednakże Bóg lojalnej życzliwości nie zamierzał pozwolić, by Jego czciciele już na zawsze pozostali na wygnaniu. Przepowiedział, że ‛będą musieli służyć królowi Babilonu przez siedemdziesiąt lat’, po których On uwolni wierny ostatek (Jer 25:11, 12; 29:10-14). Tego zamierzenia Bożego nie mogło udaremnić nawet rzekomo niepokonane babilońskie mocarstwo światowe. Powrót wygnańców żydowskich unaocznia, jak niezawodnie spełniają się proroctwa Jehowy.

W 539 r. p.n.e., jeszcze przed upływem 70-letniego okresu wygnania, wojska Cyrusa, króla Persji, zdobyły Babilon. Potem, w pierwszym roku swych rządów w charakterze władcy Babilonu Cyrus wydał dekret umożliwiający żydowskim wygnańcom powrót do Jerozolimy (Ezd 1:1-4). W drogę wyruszył ostatek liczący przypuszczalnie ok. 200 000 osób (mężczyzn, kobiet i dzieci), który przybył do Judy w 537 r. p.n.e. (Ezd 1:5 do 3:1; 4:1). W ten sposób dobiegło końca 70-letnie spustoszenie — dokładnie w zapowiedzianym czasie!

Nie wszyscy jednak powrócili z wygnania w tym terminie. W 468 r. p.n.e. inna grupa repatriantów przyłączyła się do kapłana Ezdrasza, który zabrał do Jerozolimy dary dla świątyni (Ezd 7:1 do 8:32). Następnie w 455 r. p.n.e. z Suzy przybył Nehemiasz, by odbudować mury Jerozolimy (Neh 2:5, 6, 11). Pismo Święte nie podaje dokładnie, którędy wracali wygnańcy. Niektóre prawdopodobne trasy ukazano na mapie.