ARABOWIE

W Biblii określenie to jest zazwyczaj stosowane w ogólnym sensie do mieszkańców Arabii, rozległej krainy leżącej na wsch. i pd. od Palestyny. Niekiedy kontekst i sposób użycia wskazuje na konkretne plemię lub grupę etniczną (1Kl 10:15; 2Kn 9:14; 21:16).

Szereg plemion arabskich tworzyli Semici, potomkowie Sema poprzez Joktana; inne należały do ludów chamickich, pochodzących od Kusza, syna Chama (Rdz 10:6, 7, 26-30). W Arabii zamieszkali też niektórzy potomkowie Abrahama zrodzeni przez Hagar i Keturę; np. synowie Ismaela „obozowali od Chawili koło Szur, rozciągającego się naprzeciw Egiptu, aż po Asyrię” (Rdz 25:1-4, 12-18). Do Arabów w ogólnym znaczeniu tego słowa byli też zaliczani potomkowie Ezawa, którzy osiedlili się w górzystym regionie Seir (Rdz 36:1-43).

Arabowie z reguły wiedli koczowniczy tryb życia — mieszkali w namiotach i byli pasterzami (Iz 13:20; Jer 3:2). Ale inni trudnili się handlem; niektórych nazwano kupcami Tyru (Eze 27:21). Słudzy Boży wielokrotnie się z nimi stykali. Arabami byli midianiccy kupcy wędrujący do Egiptu, którym sprzedano Józefa, a także Sabejczycy z pd. Arabii, którzy zagrabili bydło i oślice Hioba (Rdz 37:28; Hi 1:1, 15). Podczas 40-letniej wędrówki po pustkowiu Izraelici nawiązali tragiczne w skutkach kontakty z Midianitami, czczącymi Baala (Lb 25:6, 14-18); w okresie sędziów Arabowie na wielbłądach przez siedem lat regularnie napadali ziemię izraelską, dopóki nie zostali rozgromieni przez sędziego Gedeona (Sdz 6:1-6; 7:12-25).

Władcy arabskich królestw płacili daninę królowi Salomonowi (1Kl 10:15; 2Kn 9:14). Jehoszafatowi Arabowie przyprowadzali 7700 baranów i tyleż kozłów, ale później sprzymierzyli się z Filistynami przeciwko jego synowi i następcy, Jehoramowi, a ich oddziały grabieżcze zabiły wielu jego synów (2Kn 17:11; 21:16; 22:1). Z kolei Uzzjasz za swego panowania toczył z nimi zwycięskie boje (2Kn 26:1, 7). Arabowie byli wśród przeciwników, którzy próbowali przeszkodzić Nehemiaszowi w odbudowie murów Jerozolimy (Neh 2:19; 4:7, 8; 6:1).

Chociaż koczownicze plemiona arabskie żyły w zasadzie niezależnie i zazwyczaj nie włączały się w główny nurt ówczesnych wydarzeń, Bóg zwrócił na nie uwagę w proroctwach i je osądził (Iz 21:13; Jer 25:17-24). Setki lat później, w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e., niektórzy Arabowie zostali chyba członkami nowo powstałego zboru chrześcijańskiego (Dz 2:11, 41; zob. też ARABIA).