Bądź przyodziany łagodnością!

„Jako wybrani Boży, święci i umiłowani, przyodziejcie się tkliwymi uczuciami: zmiłowaniem, życzliwością, kornością umysłu, łagodnością i wielkodusznością” (KOLOSAN 3:12).

1-3. Co na temat łagodności i innych zbożnych przymiotów napisał Paweł w Liście do Kolosan 3:12-14?

JEHOWA daje swoim sługom najwspanialszy symboliczny ubiór. Co więcej, każdy, kto pragnie zaskarbić sobie Jego uznanie, musi być przyodziany w szatę przetykaną silnymi nićmi łagodności. Przymiot ten działa kojąco, gdyż w sytuacjach stresowych zmniejsza napięcia, a ponadto zapewnia ochronę, bo zapobiega konfliktom.

² Apostoł Paweł wzywał namaszczonych współchrześcijan: „Jako wybrani Boży, święci i umiłowani, przyodziejcie się tkliwymi uczuciami: zmiłowaniem, życzliwością, kornością umysłu, łagodnością i wielkodusznością” (Kolosan 3:12). Forma gramatyczna greckiego wyrazu oddanego tu zwrotem „przyodziejcie się” nasuwa myśl o działaniu podejmowanym z poczuciem jego pilności. Pomazańcy — wybrani, uświęceni i umiłowani przez Boga — nie mieli więc zwlekać z przyodzianiem się w takie przymioty, jak łagodność.

³ Następnie Paweł oświadczył: „Znoście jedni drugich i ochoczo przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma przyczynę do uskarżania się na innego. Jak wam Jehowa ochoczo przebaczył, tak czyńcie i wy. A prócz tego wszystkiego przyodziejcie się miłością, bo to jest doskonała więź jedności” (Kolosan 3:13, 14). Miłość, łagodność i inne zbożne przymioty sprawiają, że Świadkowie Jehowy „mieszkają ze sobą w jedności” (Psalm 133:1-3).

Potrzebni łagodnie usposobieni pasterze

4. Z jakich przymiotów utkany jest symboliczny strój prawdziwych chrześcijan?

⁴ Prawdziwi chrześcijanie starają się ‛uśmiercać członki swego ciała co do rozpusty, nieczystości, żądzy zmysłów, szkodliwego pragnienia i zachłanności’ oraz usilnie dążą do odrzucenia starego ubioru uszytego ze złości, gniewu, krzywdzenia, obelżywych słów i plugawej mowy (Kolosan 3:5-11). Zrzucają „starą osobowość” (dosłownie: „dawnego człowieka”), a przywdziewają „nową” („nowego człowieka”), będącą nader stosownym strojem (Efezjan 4:22-24, The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures). Ich nowy ubiór, utkany ze zmiłowania, życzliwości, korności umysłu, łagodności i wielkoduszności, pomaga im rozwiązywać wyłaniające się problemy oraz prowadzić bogobojne życie (Mateusza 5:9; 18:33; Łukasza 6:36; Filipian 4:2, 3).

5. Dzięki czemu przynależność do zboru chrześcijańskiego sprawia radość?

⁵ Osoby, które według ludzi ze świata odniosły sukces, nierzadko są bezwzględne, a nawet okrutne (Przysłów 29:22). Jakże odmienna, jak orzeźwiająca atmosfera panuje wśród ludu Jehowy! Zbór chrześcijański nie funkcjonuje tak, jak niejeden człowiek prowadzi swoje przedsiębiorstwo — w sposób skuteczny, lecz szorstki, mogący unieszczęśliwiać drugich. Przeciwnie, członkowie zboru odczuwają radość. Jej źródłem jest między innymi fakt, iż jedną z cech mądrości przejawianej przez ogół chrześcijan, a zwłaszcza przez mężczyzn wykwalifikowanych do nauczania współwyznawców, jest łagodne usposobienie. Faktycznie, wynikiem stosowania się do wskazówek i rad udzielanych przez zamianowanych starszych, pouczających „z łagodnością przynależną do mądrości”, jest właśnie radość (Jakuba 3:13).

6. Dlaczego chrześcijańscy nadzorcy muszą być łagodnie usposobieni?

⁶ Ze względu na ducha ludu Bożego, czyli jego dominujące nastawienie, mężczyźni sprawujący nadzór w zborze muszą być łagodnie usposobieni, rozważni i wyrozumiali (1 Tymoteusza 3:1-3). Słudzy Jehowy nie przypominają upartych kozłów, nieustępliwych mułów ani drapieżnych wilków, lecz delikatne owce (Psalm 32:9; Łukasza 10:3). Wymagają więc łagodnego i czułego traktowania (Dzieje 20:28, 29). Bóg oczekuje od starszych, by odnosili się do Jego owiec z łagodnością, życzliwością, miłością i cierpliwością (Ezechiela 34:17-24).

7. Jak starsi powinni pouczać drugich oraz pomagać osobom chorym pod względem duchowym?

⁷ Jako „niewolnik Pana”, starszy „ma być uprzejmy wobec wszystkich, wykwalifikowany do nauczania, trzymający się w ryzach w obliczu zła, z łagodnością pouczający usposobionych nieprzychylnie, bo może Bóg udzieli im skruchy prowadzącej do dokładnego poznania prawdy” (2 Tymoteusza 2:24, 25). Podejmując próby przyjścia z pomocą osobom chorym duchowo, chrześcijańscy pasterze powinni okazywać im względy, owce bowiem są własnością Boga. Starsi nie mogą ich traktować jak najemnicy, muszą natomiast wzorem Dobrego Pasterza, Jezusa Chrystusa, być łagodnie usposobieni (Jana 10:11-13).

8. Co się przydarzyło znanemu z łagodności Mojżeszowi i dlaczego?

⁸ Czasami starszemu może być trudno zachować łagodność. „Mojżesz był człowiekiem daleko potulniejszym od wszystkich ludzi, jacy się znajdowali na powierzchni ziemi” (Liczb 12:3). Kiedy jednak w Kadesz zabrakło Izraelitom wody i zaczęli się z nim kłócić oraz obwiniać go o to, że wyprowadził ich z Egiptu na jałową pustynię, on, który do tej pory wszystko potulnie znosił, przemówił nierozważnie i szorstko. Stanął z Aaronem przed całym ludem i skierował uwagę na siebie oraz swego brata, mówiąc: „Słuchajcie, wy buntownicy! Czy potrafimy z tej skały wyprowadzić dla was wodę?” Potem dwa razy uderzył laską w skałę, a Bóg sprawił, iż obficie wypłynęła z niej woda dla ludzi oraz zwierząt. Jehowie nie spodobało się, że Go nie uświęcili, i dlatego odmówił Mojżeszowi przywileju wprowadzenia Izraelitów do Ziemi Obiecanej (Liczb 20:1-13, BT; Powtórzonego Prawa 32:50-52; Psalm 106:32, 33).

9. Jak łagodność starszych może zostać wystawiona na próbę?

⁹ Łagodność chrześcijańskich starszych też bywa w różny sposób poddawana próbie. Na przykład Paweł ostrzegł Tymoteusza, że może się pojawić ktoś „nadęty pychą” oraz „duchowo chory na kwestionowanie i debatowanie nad słowami”. Następnie dodał: „Z tego wynika zazdrość, walka, obelżywe mowy, złe podejrzenia, gwałtowne sprzeczki o drobiazgi ze strony ludzi mających spaczone umysły i wyzutych z prawdy”. Jako nadzorca, Tymoteusz nie mógł postępować nieuprzejmie, lecz miał ‛uciekać od tego wszystkiego’ oraz ‛zabiegać o sprawiedliwość, pobożność, wiarę, miłość, wytrwałość i łagodne usposobienie’ (1 Tymoteusza 6:4, 5, 11).

10. O czym Tytus miał przypominać zborom?

¹⁰ Starsi mają być łagodni, muszą jednak zdecydowanie obstawać przy tym, co prawe. Czynił tak Tytus, który członkom zborów na Krecie przypominał, „żeby o nikim nie mówili krzywdząco, nie byli napastliwi, lecz rozważni, przejawiając wszelką łagodność wobec wszystkich ludzi” (Tytusa 3:1, 2). A wyjaśniając, dlaczego chrześcijanie powinni być łagodnie usposobieni, kierował uwagę na wielką życzliwość i miłość Jehowy. Ludziom wierzącym Bóg udostępnił zbawienie ze względu na swe miłosierdzie okazane za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, a nie na ich sprawiedliwe uczynki. My też zawdzięczamy zbawienie łagodności i cierpliwości Jehowy. Toteż podobnie jak Tytus również nowożytni starsi powinni przypominać zborom, żeby były podporządkowane Bogu, naśladując Jehowę w delikatnym obchodzeniu się z drugimi (Tytusa 3:3-7; 2 Piotra 3:9, 15).

Mądry doradca odznacza się łagodnością

11. W jaki sposób, zgodnie z Galatów 6:1, 2, należy udzielać rad?

¹¹ Co zrobić, jeśli symboliczna owca zbłądzi? Paweł wyjaśnia: „Bracia, nawet gdyby ktoś nieopatrznie postawił fałszywy krok, wy mający kwalifikacje duchowe starajcie się skorygować takiego w duchu łagodności; niech przy tym każdy z was baczy na siebie, żeby sam nie uległ pokusie. Nadal noście brzemiona jeden drugiego, a tak wypełniajcie prawo Chrystusowe” (Galatów 6:1, 2). Rada udzielona w duchu łagodności jest skuteczniejsza. Nawet jeśli starsi próbują dopomóc komuś rozgniewanemu, powinni panować nad sobą, wiedząc, iż „łagodny język łamie kości” (Przypowieści [Przysłów] 25:15, Bw). Łagodne słowa mogą uspokoić człowieka mającego charakter twardy niczym kość i w końcu złamać jego upór.

12. Jak łagodność pomaga chrześcijańskiemu doradcy?

¹² Jehowa jest łagodnym Nauczycielem, a stosowanie Jego sposobu pouczania daje w zborze znakomite rezultaty. Widać to zwłaszcza wtedy, gdy starsi muszą udzielić rad współwyznawcom potrzebującym duchowej pomocy. Uczeń Jakub napisał: „Kto wśród was jest mądry i rozumny? Niech swoim dobrym prowadzeniem się wykaże to uczynkami, z łagodnością przynależną do mądrości”. Łagodność rodzi się z szacunku dla „mądrości z góry” i wdzięczności za ten dar, połączonych ze skromnym uznawaniem własnych ograniczeń. Takt i pokora uchronią doradcę przed wypowiadaniem krzywdzących uwag i popełnianiem błędów oraz ułatwią usłuchanie podanych przez niego wskazówek (Jakuba 3:13, 17).

13. Jak na sposób udzielania rad wpływa „łagodność przynależna do mądrości”?

¹³ ‛Łagodność przynależna do mądrości’ powstrzyma chrześcijanina służącego radą od bezmyślnego zachowywania się w sposób szorstki, niedelikatny. Starszy musi się jednak strzec, by ze względu na przyjaźń lub szacunek, jakim go darzy dana osoba, nie mówić tylko tego, co mogłoby się jej spodobać, zamiast łagodnie i otwarcie udzielić rady opartej na Słowie Bożym (Przysłów 24:24-26; 28:23). Amnon skorzystał ze wskazówek kuzyna i zaspokoił swe żądze, ale w końcu poniósł za to śmierć (2 Samuela 13:1-19, 28, 29). Dzisiejszym nadzorcom nie wolno więc rozwadniać zasad biblijnych w celu uspokojenia sumień współwyznawców, gdyż przez to mogliby narazić ich życie na niebezpieczeństwo. Tak jak Paweł nie mogą się uchylać od przekazywania drugim „wszelkich rad Bożych” (Dzieje 20:26, 27; 2 Tymoteusza 4:1-4). Dojrzały chrześcijanin okazuje bojaźń przed Jehową i udziela sprawiedliwych pouczeń z łagodnością właściwą mądrości.

14. Dlaczego starsi powinni się wystrzegać podejmowania decyzji za drugich?

¹⁴ Łagodność idąca w parze z mądrością niebiańską ustrzeże starszego od stawiania wygórowanych wymagań. Nadzorca powinien też być świadomy, że postąpiłby niemądrze i niewłaściwie, gdyby podjął za kogoś decyzję. Byłby wtedy współodpowiedzialny za skutki i mógłby się obciążyć winą za ewentualne szkody. Powinien raczej kierować uwagę na to, co mówi Biblia, a jeśli w jakiejś sprawie nie wypowiada się ona jednoznacznie, wówczas każdy musi postąpić w sposób zgodny ze swym rozeznaniem i sumieniem. Apostoł Paweł oświadczył: „Każdy bowiem poniesie własny ciężar” (Galatów 6:5; Rzymian 14:12). Można jednak dopomóc w powzięciu właściwej decyzji przez zadanie kilku pytań, które ułatwią przeanalizowanie wersetów biblijnych dotyczących możliwych rozwiązań.

15. Jak powinien postąpić nadzorca, jeśli nie zna odpowiedzi na zadane mu pytanie?

¹⁵ Jeżeli starszy nie zna odpowiedzi na postawione mu pytanie, nie powinien zabierać głosu wyłącznie z myślą o zachowaniu twarzy. Łagodność właściwa mądrości powstrzyma go od snucia domysłów i udzielania być może błędnych informacji, mogących pociągnąć za sobą przykre konsekwencje. Biblia uczy, że jest „czas milczenia i czas mówienia” (Kaznodziei 3:7; por. Przysłów 21:23). Starszy powinien ‛mówić’ tylko wtedy, gdy zna poprawną odpowiedź albo gdy dostatecznie zbadał dane zagadnienie. Postąpi też mądrze, jeśli pytania mające charakter spekulatywny pozostawi bez odpowiedzi (Przysłów 12:8; 17:27; 1 Tymoteusza 1:3-7; 2 Tymoteusza 2:14).

Korzyści z zasięgania opinii wielu doradców

16, 17. Dlaczego starsi mogą zasięgać rady innych nadzorców?

¹⁶ Dzięki modlitwie i studium osobistemu starsi potrafią odpowiadać na różne pytania i rozwiązywać trudne problemy, powinni jednak pamiętać, że „gdzie jest wielu doradców, tam jest powodzenie” (Przypowieści 15:22, Bw). Zasięgnięcie opinii innych nadzorców prowadzi do pomnożenia mądrości (Przysłów 13:20). Nie wszyscy mają tyle samo doświadczenia i wiedzy biblijnej. Łagodność przynależna do mądrości skłoni zatem mniej doświadczonych do szukania rady u dojrzalszych współsług posiadających głębszą wiedzę — zwłaszcza wtedy, gdy trzeba rozwiązać poważny problem.

¹⁷ Nadzorcy wyznaczeni do załatwienia trudnej sprawy mogą z zachowaniem dyskrecji poprosić drugich o pomoc. Mojżesz wybrał ‛mężów dzielnych, bogobojnych, godnych zaufania i nieprzekupnych’, by razem z nim sądzili naród izraelski. Mimo iż byli starszymi, nie mieli takiej wiedzy i doświadczenia jak on, toteż „sprawę trudniejszą przedkładali Mojżeszowi, a każdą sprawę mniejszą rozsądzali sami” (2 Mojżeszowa [Wyjścia] 18:13-27, Bw). Chociaż więc starsi zajmujący się jakimś niełatwym problemem sami podejmują ostateczną decyzję, mogą jednak w razie potrzeby skorzystać z pomocy bardziej doświadczonych nadzorców.

18. Od czego zależy, czy przy rozpatrywaniu sprawy sądowniczej zostanie podjęta właściwa decyzja?

¹⁸ Żydowska Miszna podaje, że w sądach funkcjonujących w małych miejscowościach izraelskich liczebność składu orzekającego zależała od wagi rozpatrywanej sprawy. Naprawdę warto więc zasięgnąć opinii wielu doradców, chociaż sama ich liczba nie stanowi gwarancji podjęcia słusznej decyzji, gdyż większość może być w błędzie (Wyjścia 23:2). Kluczową rolę odgrywa tu Pismo Święte i duch Jehowy, toteż chrześcijanie kierujący się mądrością i łagodnością będą o tym pamiętać.

Świadczenie z łagodnością

19. Jak łagodność pomaga sługom Jehowy podczas głoszenia?

¹⁹ Omawiany przymiot pomaga też sługom Bożym świadczyć ludziom o różnym usposobieniu (1 Koryntian 9:22, 23). Ponieważ Jezus nauczał z łagodnością, pokorne jednostki nie odczuwały wobec niego lęku, jaki wzbudzali szorstcy przywódcy religijni (Mateusza 9:36). Rzecz jasna jego delikatność nie przyciągała niegodziwych „kozłów”, lecz tylko „owce” (Mateusza 25:31-46; Jana 3:16-21). Wprawdzie Chrystus używał dobitnych słów, gdy rozmawiał z obłudnikami przypominającymi kozły, ale Świadkowie Jehowy obwieszczający wyroki Boże muszą być łagodni, nie mają bowiem takiego jak on rozeznania ani władzy (Mateusza 23:13-36). Kiedy ludzie słyszą głoszone z łagodnością orędzie Królestwa, ‛wszyscy odpowiednio usposobieni do życia wiecznego stają się wierzącymi’, podobnie jak to było w wypadku słuchaczy Jezusa przyrównanych do owiec (Dzieje 13:48).

20. Jakie korzyści odnosi osoba studiująca Biblię, gdy jest pouczana z łagodnością?

²⁰ Świadczenie i nauczanie z łagodnością oraz przekonywanie połączone z odwoływaniem się do logiki, prawdy i zasad biblijnych przynosi dobre wyniki. Apostoł Piotr napisał: „Chrystusa Pana poświęcajcie w sercach waszych, zawsze gotowi do obrony przed każdym, domagającym się od was wytłumaczenia się z nadziei waszej, lecz czyńcie to z łagodnością i szacunkiem” (1 Piotra 3:15, 16, Bw). Osoba pouczana w sposób łagodny może się skoncentrować na omawianym temacie. Z drugiej strony brak taktu oraz kłótliwe usposobienie nauczyciela rozpraszałyby jej uwagę, a co gorsza, mogłyby ją zrazić do prawdy. Słudzy Boży, którzy przekazują wiedzę biblijną w duchu łagodności, mogą powtórzyć za apostołem Pawłem: „W niczym nie dajemy żadnego powodu do zgorszenia, aby służbie naszej nie stawiano zarzutów” (2 Koryntian 6:3). Na łagodnie udzielane pouczenia niekiedy reagują przychylnie nawet przeciwnicy.

Łagodność wymagana od wszystkich

21, 22. Jaki pożytek przynosi łagodność wszystkim sługom Jehowy?

²¹ Szata chrześcijańskiej łagodności nie może być przywdziewana tylko w celu wywarcia wrażenia na ludziach spoza organizacji Jehowy. Przymiot ten jest nieodzowny również w kontaktach między sługami Bożymi (Kolosan 3:12-14; 1 Piotra 4:8). Kiedy starsi i słudzy pomocniczy zgodnie ze sobą współpracują, zbór wzmacnia się duchowo. Przejawianie łagodności oraz innych zbożnych przymiotów ma wielkie znaczenie dla każdego czciciela Jehowy, ponieważ wszystkich obowiązuje „jedno prawo” (Wyjścia 12:49; Kapłańska 24:22).

²² Łagodność przyczynia się do pokoju i szczęścia ludu Bożego. Z tego względu nie może jej zabraknąć wśród przymiotów, z których jest utkany strój noszony przez chrześcijan w domu, w zborze i w każdym innym miejscu. Istotnie, wszyscy słudzy Jehowy powinni być przyodziani łagodnością.

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego chrześcijańscy starsi muszą być łagodnie usposobieni?

◻ Jak mądry doradca przejawia łagodność?

◻ Jakie korzyści przynosi zasięganie opinii wielu doradców?

◻ Dlaczego podczas głoszenia warto się odznaczać łagodnością?

[Ilustracja na stronie 17]

Czciciele Jehowy przypominają owce, muszą więc być traktowani w sposób nacechowany łagodnością

[Prawa własności]

Garo Nalbandian

[Ilustracja na stronie 19]

Łagodność umożliwia sługom Jehowy głoszenie ludziom o różnym usposobieniu