ŚNIEG

Białe kryształki zamarzniętej wody, powstające z pary wodnej w atmosferze. Spadające płatki śniegu oczyszczają atmosferę i niosą ze sobą związki takich pierwiastków, jak azot czy siarka, dzięki czemu nie tylko nawilżają glebę, ale także ją użyźniają (Iz 55:10, 11). Ze śniegu można uzyskać czystą wodę do mycia (Hi 9:30). Wprawdzie w niektórych rejonach Palestyny śnieg występuje rzadko lub w ogóle się nie pojawia, lecz w styczniu i lutym pada czasem na pogórzu, np. w Jerozolimie (por. 2Sm 23:20; 1Kn 11:22). Przez większą część roku śnieg zalega też na szczytach i w wąwozach gór Liban, a wyniosła góra Hermon pokryta jest śniegiem niemal przez cały rok (Jer 18:14). Psalm 68:14 nawiązuje do śniegu na Calmonie, jednym ze szczytów górzystego regionu Chauran (Dżabal ad-Duruz), leżącego na wsch. od Jordanu.

Jehowa, Stwórca śniegu, sprawuje nad nim pełną władzę (Hi 37:6; Ps 147:16). W celu realizacji swego zamierzenia przechowuje zasoby śniegu i gradu „na dzień walki i wojny” (Hi 38:22, 23).

Znaczenie przenośne. W porównaniach biblijnych śnieg jest symbolem bieli (Wj 4:6; Lb 12:10; 2Kl 5:27; Dn 7:9; Mt 28:3; Obj 1:14). Czasem kojarzy się go z czystością (Iz 1:18; Lam 4:7). Na przykład Dawid błagał Boga o oczyszczenie z grzechu, żeby tak obmyty, stał się „bielszy nawet niż śnieg” (Ps 51:7).

Trzej towarzysze Hioba, którzy nie potrafili udzielić mu prawdziwego pocieszenia, zostali przyrównani do potoku zimowego, który niesie dużo wody z topniejącego w górach lodu i śniegu, ale podczas upalnego lata wysycha (Hi 6:15-17). O Szeolu powiedziano, że porywa grzeszników, tak jak od suszy i gorąca znikają śniegowe wody (Hi 24:19). Podobnie jak śnieg latem byłby czymś nienaturalnym i wyrządziłby szkody zbiorom, tak „głupiemu nie przystoi chwała” (Prz 26:1). Natomiast wierny wysłannik, który spełnia swe zadanie ku zadowoleniu tego, kto go posłał, jest niczym orzeźwiający napój w dniu żniwa, schłodzony śniegiem z gór (Prz 25:13).