I jeszcze rzekł: ‚Z całą pewnością są oni moim ludem, synami, którzy się nie sprzeniewierzą’. Stał się zatem ich Wybawcą.

Izajasza 63:7-

16. (a) Z jakim nastawieniem Jehowa zawarł przymierze z Izraelem? (b) Jak Bóg odnosi się do swego ludu?

¹⁶ Po wyzwoleniu Izraelitów z Egiptu Jehowa przywiódł ich do góry Synaj i przyrzekł: „Jeśli (...) będziecie bezwzględnie posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie zachowywać moje przymierze, to staniecie się moją szczególną własnością (...) Wy sami staniecie się dla mnie królestwem kapłanów i narodem świętym” (Wyjścia 19:5, 6). Czy Jehowa mamił ich tą propozycją? W żadnym wypadku, bo w myśl relacji Izajasza rzekł sobie: „Z całą pewnością są oni moim ludem, synami, którzy się nie sprzeniewierzą”. Jeden z uczonych wyjaśnia: „Słowa ‚z całą pewnością’ nie są arbitralnym werdyktem, za którym stoi wszechwładza lub zdolność przewidywania; stanowią raczej wyraz nadziei i zaufania wynikających z miłości”. A zatem Jehowa, zawierając ze swym ludem przymierze, miał jak najszlachetniejsze intencje — szczerze pragnął, by mu się szczęściło. Mimo wyraźnych niedociągnięć członków tego narodu pokładał w nich ufność. Cudownie jest służyć Bogu, który darzy swych czcicieli takim zaufaniem! Kiedy dzisiejsi starsi gorliwie starają się dodawać sił osobom powierzonym ich opiece, są podobnie przekonani, iż lud Boży jest z gruntu dobry (2 Tesaloniczan 3:4; Hebrajczyków 6:9, 10).