Jak wtedy, gdy zwierzę schodzi w dolinną równinę, tak duch Jehowy zapewniał im odpoczynek’” (Izajasza 63:11-14a).d

Po pewnym czasie Bóg przywiódł ich z wielkiego i straszliwego pustkowia do ziemi mlekiem i miodem płynącej — do miejsca odpoczynku (Powtórzonego Prawa 1:19; Jozuego 5:6; 22:4). Ponieważ jednak zburzyli przyjazne stosunki z Bogiem, teraz znoszą udręki!

Bóg ‛czyni sobie piękne imię’

21. (a) Z jakiego wielkiego przywileju związanego z imieniem Bożym mógł korzystać Izrael? (b) Głównie dlaczego Bóg wyzwolił potomków Abrahama z Egiptu?

²¹ Niemniej szkody materialne Izraelitów są niczym w porównaniu z utratą przywileju, który sami zaprzepaścili — przywileju uczestniczenia w wysławianiu imienia Bożego. Mojżesz obiecał narodowi izraelskiemu: „Jehowa ustanowi cię dla siebie ludem świętym, tak jak ci przysiągł, ponieważ stale przestrzegasz przykazań Jehowy, swego Boga, i chodzisz jego drogami. I wszystkie ludy ziemi zobaczą, że imię Jehowy jest wzywane nad tobą, i będą się ciebie lękać” (Powtórzonego Prawa 28:9, 10). Jehowa wystąpił w obronie potomków Abrahama i wybawił ich z niewoli egipskiej nie tylko po to, by ułatwić lub uprzyjemnić im życie. Uczynił to z myślą o czymś znacznie ważniejszym — o swoim imieniu. Zadbał o to, aby „oznajmiano [je] po całej ziemi” (Wyjścia 9:15, 16). A gdy okazał miłosierdzie Izraelitom po ich buncie na pustyni, nie kierował się zwykłym sentymentem. Sam rzekł: „Zacząłem działać ze względu na swe imię, żeby nie było bezczeszczone na oczach narodów” (Ezechiela 20:8-10).

22. (a) Dlaczego w przyszłości Bóg znowu będzie walczył dla dobra swego ludu? (b) Jak miłość do imienia Bożego wpływa na nasze postępowanie?

²² Jakże dobitnie Izajasz kończy to proroctwo! Oświadcza: „W ten sposób prowadziłeś swój lud, by sobie uczynić piękne imię” (Izajasza 63:14b). Widać teraz wyraźnie, dlaczego Jehowa toczy zażarty bój, z którego odnosi korzyść Jego lud. Chce ‛uczynić sobie piękne imię’. A zatem w proroctwie Izajasza jasno przypomniano, że noszenie imienia Jehowy to zarówno zaszczytne wyróżnienie, jak i wielka odpowiedzialność. Dzisiejsi prawdziwi chrześcijanie miłują to święte imię bardziej niż własne życie (Izajasza 56:6; Hebrajczyków 6:10). Nie chcą robić niczego, co mogłoby okryć je hańbą. Odwzajemniają lojalną życzliwość Boga, zachowując się lojalnie wobec Niego. Z miłości do „pięknego imienia” Jehowy z utęsknieniem wyczekują dnia, w którym podepcze On swych wrogów w „winnej tłoczni” swojego gniewu — wyczekują nie tylko dlatego, że przyniesie im to pożytek, ale też dlatego, że okryje chwałą imię ich ukochanego Boga (Mateusza 6:9).