1, 2. W co faryzeusze i uczeni w Piśmie zamienili spełnianie uczynków, które same w sobie były dobre, i jakiej przestrogi Jezus udzielił swoim uczniom?

UCZENI w Piśmie i faryzeusze zabiegali o sprawiedliwość według własnych reguł, niezgodnych z wolą Bożą. Co więcej, spełnianie uczynków, które same w sobie były dobre, zamienili w obłudne widowisko, bo chcieli być podziwiani. Służyli nie Bogu, lecz własnej próżności. Jezus ostrzegł uczniów przed prowadzeniem takiej gry: „Pilnie zważajcie, żebyście nie ukazywali swej sprawiedliwości przed ludźmi — po to, aby was widziano; w przeciwnym razie nie otrzymacie żadnej nagrody od waszego Ojca, który jest w niebiosach” (Mateusza 6:1).

Do udzielania wsparcia ubogim zobowiązywano się publicznie na ulicach. Imiona ofiarodawców wyczytywano w synagogach. Najhojniejsi mieli przywilej siedzieć w czasie nabożeństw obok rabinów. Ponieważ dali po to, by ich widziano, i faktycznie byli widziani i podziwiani, więc na poświadczeniu o otrzymaniu zapłaty za swą dobroczynność mogliby napisać: „Kwituję odbiór całej kwoty”.