Jezus rzekł mu: ‚Jeśli chcesz być zupełny, idź, sprzedaj swe mienie i rozdaj biednym, a będziesz miał skarb w niebie, i przyjdź, bądź moim naśladowcą’.

Mimo to Jezus powiedział, że ten człowiek nie był dostatecznie dobry. Brakowało mu czegoś i dlatego nie mógł być doskonale, czyli zupełnie dobrym. Ale czego? Ofiarnej miłości do Boga, która by go zmusiła do zostania naśladowcą Chrystusa. Ta ofiarna miłość skłoniłaby go też do aktywnego udziału w ogłaszaniu Królestwa Bożego, a więc w działalności, do której Jezus przysposabiał swych naśladowców. Skoro Pismo Święte mówi, że ten mężczyzna „miał wiele posiadłości”, to najprawdopodobniej zajmowały mu one dużo czasu. Gdyby przyjął praktyczną radę Jezusa, aby zrezygnować z tych dóbr i rozdać je biednym, dałby tym dowód, że sprawy duchowe są dla niego ważniejsze niż materialne. To umożliwiłoby mu ‛szukanie wpierw Królestwa’ bez nadmiernego rozpraszania uwagi (Mat. 6:33).