Rezultaty głoszenia dobrej nowiny — „pola (...) są białe ku zżęciu”

1, 2. (a) Dlaczego uczniowie byli zdezorientowani? (b) O jakim żniwie mówił Jezus?

UCZNIOWIE są zdezorientowani. Przed chwilą usłyszeli od Jezusa: „Podnieście oczy i popatrzcie na pola, że są białe ku zżęciu”. Spoglądają we wskazanym kierunku, ale nie widzą białych pól, tylko zielone — właśnie wschodzi jęczmień. Zapewne zastanawiają się: „Jakie zżęcie? Przecież żniwa będą dopiero za parę miesięcy” (Jana 4:35).

² Ale Jezus nie mówił o literalnych żniwach. Po prostu wykorzystał okazję, żeby przekazać swoim uczniom dwie ważne informacje związane ze żniwem duchowym, polegającym na zbieraniu ludzi do zboru chrześcijańskiego. Co to za informacje? Aby to ustalić, przeanalizujmy tę relację dokładniej.

Jezus zachęca uczniów do działania i obiecuje, że zaznają radości

3. (a) Prawdopodobnie pod wpływem jakich okoliczności Jezus powiedział, że ‛pola są białe ku zżęciu’? (Zobacz też przypis). (b) Jak Jezus podkreślił, co ma na myśli?

³ Wspomniana rozmowa odbyła się pod koniec 30 roku n.e. w pobliżu samarytańskiego miasta Sychar. Uczniowie wybrali się do miasta, a Jezus został przy studni. Tam podzielił się duchowymi prawdami z pewną Samarytanką, która szybko doceniła ich wartość. Kiedy wrócili uczniowie, kobieta pośpieszyła do Sychar opowiedzieć sąsiadom o zdumiewających rzeczach, które usłyszała. Jej opowieść wzbudziła ogromne zainteresowanie i wielu poszło do studni, żeby poznać Jezusa. Prawdopodobnie właśnie w tym momencie Jezus — gdy spojrzał ponad polami i zobaczył w oddali zbliżających się Samarytan — powiedział: „Popatrzcie na pola, że są białe ku zżęciu”a. Chcąc podkreślić, że nie ma na myśli żniw literalnych, lecz duchowe, oznajmił: „Żniwiarz (...) zbiera plon ku życiu wiecznemu” (Jana 4:5-30, 36).

4. (a) Jakie dwie ważne informacje o żniwie przekazał Jezus? (b) Na jakie pytania poszukamy teraz odpowiedzi?

⁴ Jakie dwie ważne informacje o żniwie duchowym Jezus przekazał swoim naśladowcom? Po pierwsze, praca ta jest pilna. Słowa: „pola (...) są białe ku zżęciu” miały zachęcić uczniów do działania. Aby wskazać, jak bardzo pilne jest to zadanie, Jezus dodał: „Już żniwiarz otrzymuje zapłatę”. Tak, żniwo już się rozpoczęło i nie było czasu do stracenia! Po drugie, pracownicy są rozradowani. ‛Siewcy i żniwiarze będą się razem radowali’ — zapewnił Jezus (Jana 4:35b, 36). On sam niewątpliwie ucieszył się, że „wielu Samarytan (...) uwierzyło w niego”. Podobnie jego uczniowie mieli czerpać głęboką radość z gorliwego uczestniczenia w dziele żniwnym (Jana 4:39-42). Ta relacja ma szczególne znaczenie również dla nas, ponieważ dobrze ilustruje to, co się dzieje obecnie — w trakcie największego duchowego żniwa w historii ludzkości. Kiedy rozpoczęło się to nowożytne żniwo? Kto bierze w nim udział? I jakie są jego rezultaty?

Nasz Król przewodzi w żniwie wszech czasów

5. Kto przewodzi w ogólnoświatowym żniwie i jak wizja dana Janowi wskazuje, że jest ono pilne?

⁵ W wizji danej apostołowi Janowi Jehowa wyjawia, że do przewodzenia w ogólnoświatowym żniwie — polegającym na zbieraniu ludzi do zboru chrześcijańskiego — wyznaczył Jezusa (odczytaj Objawienie 14:14-16). Wizja ta ukazuje Jezusa w koronie i z sierpem. ‛Złota korona na głowie’ potwierdza, że jest on panującym Królem, a ‛ostry sierp w ręce’ — że pełni rolę Żniwiarza. Jehowa mówi za pośrednictwem anioła: „Żniwo ziemi całkowicie dojrzało”, przez co podkreśla, że praca ta jest pilna. „Nadeszła godzina żęcia” i nie ma czasu do stracenia! Kiedy Bóg nakazuje: „Zapuść swój sierp”, Jezus wykonuje polecenie i ‛ziemia zostaje zżęta’, czyli zostają zebrani mieszkający na niej ludzie. Również ta wizja uzmysławia nam, że „pola (...) są białe ku zżęciu”. Ale czy pomaga też ustalić, kiedy to ogólnoświatowe żniwo miało się rozpocząć? Tak!

6. (a) Kiedy rozpoczęła się „pora żniwa”? (b) Kiedy tak naprawdę rozpoczęło się „żniwo ziemi”? Objaśnij to.

⁶ Skoro wizja opisana w 14 rozdziale Księgi Objawienia przedstawia Jezusa, Żniwiarza, z koroną na głowie (werset 14), oznacza to, że ukazane wydarzenia miały się rozgrywać po roku 1914, w którym objął on tron (Dan. 7:13, 14). Jakiś czas potem Jezus otrzymuje polecenie, by rozpoczął żniwo (werset 15). Tę samą kolejność wydarzeń można dostrzec w przypowieści o zbieraniu pszenicy. Wyjaśniając znaczenie tej przypowieści, Jezus powiedział: „Żniwem jest zakończenie systemu rzeczy”. Pora żniwa i zakończenie systemu rzeczy rozpoczęły się więc w tym samym czasie: w roku 1914. Następnie „w porze żniwa” — w trakcie jego trwania — rozpoczęło się zbieranie pszenicy (Mat. 13:30, 39). Z dzisiejszej perspektywy widzimy, że nastąpiło to kilka lat po objęciu władzy królewskiej przez Jezusa. Najpierw — od roku 1914 do początków 1919 — Jezus przeprowadzał dzieło oczyszczania pomazańców (Malach. 3:1-3; 1 Piotra 4:17). A zatem „żniwo ziemi” rozpoczęło się dopiero w roku 1919. Jezus bezzwłocznie posłużył się nowo ustanowionym wiernym niewolnikiem, żeby uświadomić naszym braciom, jak pilna jest działalność kaznodziejska. Zobaczmy, co się wydarzyło.

7. (a) Co pomogło braciom dostrzec, jak pilne jest dzieło głoszenia? (b) Jakie w związku z tym kierowano zachęty?

⁷ W lipcu 1920 roku w Strażnicy napisano: „Z analizy Pisma Świętego zdaje się jasno wynikać, że kościół otrzymał wielki przywilej obwieszczania orędzia o królestwie”. Potrzebę rozgłaszania dobrej nowiny o Królestwie po całym świecie bracia dostrzegli między innymi dzięki proroctwu Izajasza (Izaj. 49:6; 52:7; 61:1-3). Nie wiedzieli jeszcze, jak dojdzie do zrealizowania tak wielkiego przedsięwzięcia, ale wierzyli, że Jehowa otworzy przed nimi możliwości (odczytaj Izajasza 59:1). Efektem lepszego zrozumienia, jak pilne jest dzieło ewangelizacji, były zachęty do wzmożenia wysiłków. Z jakim spotkały się odzewem?

8. Jakie dwa aspekty dzieła głoszenia bracia dobrze rozumieli w roku 1921?

⁸ W grudniu 1921 roku w Strażnicy ogłoszono: „Był to najlepszy rok ze wszystkich; w roku 1921 wieść prawdy usłyszało więcej ludzi niż w którymkolwiek wcześniejszym roku”. Dalej dodano: „Jest jeszcze wiele do zrobienia. (...) Pracujmy radosnym sercem”. Jak widać, bracia dobrze rozumieli dwa ważne aspekty dzieła głoszenia, na które Jezus zwrócił uwagę apostołom: praca ta jest pilna, a pracownicy są rozradowani.

9. (a) Co w roku 1954 powiedziano w Strażnicy na temat żniwa i dlaczego? (b) Jaki wzrost nastąpił na całym świecie w ciągu ostatnich 50 lat? (Zobacz diagram „Ogólnoświatowy wzrost liczby głosicieli”).

⁹ Gdy w latach trzydziestych bracia zrozumieli, że na wieść o Królestwie pozytywnie zareaguje „wielka rzesza” „drugich owiec”, działalność kaznodziejska nabrała jeszcze większego tempa (Obj. 7:9; Jana 10:16; Izaj. 55:5). Rezultat? Liczba głosicieli Królestwa wzrosła z 41 000 w roku 1934 do 500 000 w roku 1953! W Strażnicy z 1 grudnia 1954 roku słusznie podsumowano: „Prowadzenie tego ogólnoświatowego żniwa jest możliwe tylko dzięki duchowi Jehowy i mocy Jego Słowa” (Zach. 4:6)b.

Rezultaty żniwa zapowiedziane w ilustracjach słownych

10, 11. Jakie sprawy uwypukla przypowieść o ziarnku gorczycy?

¹⁰ O rezultatach, jakie przyniesie żniwo, mówił Jezus w barwnych przypowieściach dotyczących Królestwa. Przyjrzyjmy się przypowieści o ziarnku gorczycy i o zakwasie, skupiając się na ich spełnieniu w czasie końca.

¹¹ Przypowieść o ziarnku gorczycy. Pewien człowiek zasiał ziarnko gorczycy, z którego wyrosło drzewo, a wśród jego gałęzi osiedliły się ptaki (odczytaj Mateusza 13:31, 32). Jakie sprawy związane ze wzrostem ziarnka uwypukla ta przypowieść? 1) Skala wzrostu jest zdumiewająca. Z „najdrobniejszego ze wszystkich nasion” wyrasta drzewo z „wielkimi gałęziami” (Marka 4:31, 32). 2) Wzrost jest zagwarantowany. „Gdy [ziarnko] już jest zasiane, wschodzi”. Jezus nie powiedział: „może wzejść”, lecz „wschodzi [„pnie się do góry”, Popowski]”. Tego procesu nie da się zatrzymać. 3) Rosnące drzewo zapewnia schronienie. Przyciąga „ptaki nieba”, które znajdują „siedlisko w jego cieniu”. Jak te trzy elementy można dostrzec w nowożytnym duchowym żniwie?

12. Jak przypowieść o ziarnku gorczycy można odnieść do żniwa w czasach nowożytnych? (Zobacz też diagram „Wzrost liczby studiów biblijnych”).

¹² 1) Skala wzrostu: Przypowieść ta uwypukla rozprzestrzenianie się dobrej nowiny o Królestwie oraz rozwój zboru chrześcijańskiego. Od roku 1919 gorliwi żniwiarze są zgromadzani do odrodzonego zboru chrześcijańskiego. Początkowo liczba pracowników była niewielka, ale szybko rosła. Rozwój od początków XX wieku do dzisiaj jest naprawdę niezwykły (Izaj. 60:22). 2) Gwarancja wzrostu: Rozwoju zboru chrześcijańskiego nie da się zatrzymać. Niezależnie od tego, jakie próby podejmowaliby wrogowie Boży, „ziarnko” nieustannie się rozwija, pokonując wszelkie przeszkody (Izaj. 54:17). 3) Schronienie: „Ptaki nieba”, którym drzewo zapewnia schronienie, wyobrażają miliony szczerych ludzi z około 240 krajów świata, którzy przyjęli dobrą nowinę o Królestwie i przyłączyli się do zboru chrześcijańskiego (Ezech. 17:23). Otrzymują w nim pokarm duchowy, zaznają wytchnienia i znajdują ochronę (Izaj. 32:1, 2; 54:13).

13. Co uwypukla przypowieść o zakwasie?

¹³ Przypowieść o zakwasie. Kobieta dodaje do mąki trochę zakwasu, który zakwasza całe ciasto (odczytaj Mateusza 13:33). Jakie sprawy związane ze wzrostem uwypukla ta przypowieść? Rozważmy dwie. 1) Przemiana: Stopniowo ‛cała masa się zakwasiła’, czyli uległa fermentacji. 2) Rozprzestrzenianie się: Zakwas zakwasił wszystkie „trzy duże miary mąki” — całą masę. Jak te dwa elementy wzrostu uwidaczniają się w nowożytnym duchowym żniwie?

14. Jak przypowieść o zakwasie można odnieść do żniwa w czasach nowożytnych?

¹⁴ 1) Przemiana: Zakwas symbolizuje dobrą nowinę o Królestwie, a mąka — ludzkość. Podobnie jak po dodaniu zakwasu zachodzą zmiany w mące, tak pod wpływem dobrej nowiny zachodzą zmiany w sercach osób, które ją przyjmują (Rzym. 12:2). 2) Rozprzestrzenianie się: Proces zakwaszania się ciasta obrazuje rozprzestrzenianie się wieści o Królestwie. Zakwas przenika ciasto, aż zakwasi całą masę. Podobnie dobra nowina dociera „do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Ten fragment przypowieści wskazuje również, że nawet w krajach, w których nasza działalność jest zakazana, wieść o Królestwie się rozprzestrzenia, choć w większości wypadków w sposób niezauważalny.

15. Jak spełniają się słowa z Izajasza 60:5, 22? (Zobacz też ramki „Dla Jehowy nie ma rzeczy niemożliwych”, i „Jak ‚malutki’ stał się ‚potężnym narodem’”).

¹⁵ Jakieś 800 lat wcześniej, zanim Jezus podał te przypowieści, Jehowa przez Izajasza w dobitny sposób zapowiedział, jakie rozmiary osiągnie nowożytne duchowe żniwo i jakiej radości zaznają osoby biorące w nim udziałc. Jehowa wskazał, że do organizacji będą napływać ludzie „z daleka”. Zwracając się do „niewiasty”, którą na ziemi reprezentuje dzisiaj ostatek pomazańców, powiedział: „Ujrzysz i się rozpromienisz, a twoje serce zadrży i się rozszerzy [„bić będzie z radości”, Biblia warszawska], gdyż do ciebie napłynie bogactwo morza; przyjdą do ciebie zasoby narodów” (Izaj. 60:1, 4, 5, 9). Jakże prawdziwe okazały się te słowa! Dzisiejsi długoletni słudzy Jehowy rzeczywiście promienieją radością, gdy widzą, że w ich krajach mała grupa głosicieli Królestwa rozrosła się w wielotysięczną rzeszę.

Dlaczego wszyscy słudzy Jehowy mają powody do radości

16, 17. Z jakiego powodu ‛siewca i żniwiarz razem się radują’? (Zobacz też ramkę „Jak w Amazonii dwa traktaty poruszyły dwa serca”).

¹⁶ Jak pamiętamy, Jezus powiedział do apostołów: „Żniwiarz (...) zbiera plon ku życiu wiecznemu, tak by siewca i żniwiarz razem się radowali” (Jana 4:36). Z jakich powodów możemy ‛razem się radować’, pracując przy ogólnoświatowym żniwie? Jest ich kilka. Zwróćmy uwagę na trzy.

¹⁷ Po pierwsze, radości przysparza nam dostrzeganie roli, jaką w tym dziele odgrywa Jehowa. Gdy rozgłaszamy wieść o Królestwie, rozsiewamy ziarno (Mat. 13:18, 19). A gdy pomagamy komuś zostać uczniem Chrystusa, zbieramy plon. Obserwowanie, jak Jehowa powoduje, że nasienie Królestwa „kiełkuje i wyrasta wysoko”, wszystkim nam sprawia głęboką radość (Marka 4:27, 28). Niektóre zasiane przez nas ziarna kiełkują później i plon zbierają inni. Niewykluczone, że miałeś podobne przeżycia, jak Joan z Wielkiej Brytanii, ochrzczona 60 lat temu. Opowiadała ona: „Spotykam osoby, które mówią, że przed laty im głosiłam i zasiałam w ich sercach ziarno prawdy. Potem inni Świadkowie studiowali z nimi Biblię i pomogli im zostać sługami Jehowy, o czym w ogóle nie wiedziałam. Cieszę się, że ziarno, które zasiałam, wzeszło i wydało plon” (odczytaj 1 Koryntian 3:6, 7).

18. Na jaki powód do radości wskazuje 1 Koryntian 3:8?

¹⁸ Po drugie, w pielęgnowaniu radości pomaga nam pamiętanie o słowach apostoła Pawła: „Każdy otrzyma swoją zapłatę według swego trudu” (1 Kor. 3:8). Zapłata ma więc związek z wysiłkami, a nie z wynikami. Jakże pokrzepiające jest to zapewnienie dla głosicieli, którzy na swoich terenach spotykają się z obojętnością! W oczach Boga każdy Świadek, który z całej duszy angażuje się w sianie ziarna, ‛wydaje wiele owocu’, a tym samym ma powody do radości (Jana 15:8; Mat. 13:23).

19. (a) Jaki związek z naszą radością ma proroctwo z Mateusza 24:14? (b) O czym powinniśmy pamiętać, gdy nie udaje nam się osobiście pozyskać kogoś dla prawdy?

¹⁹ Po trzecie, radość czerpiemy z tego, że nasza działalność jest spełnieniem proroctwa Jezusa. Pewnego razu apostołowie zapytali go: „Kiedy to nastąpi i co będzie znakiem twojej obecności oraz zakończenia systemu rzeczy?”. Przyjrzyjmy się odpowiedzi Jezusa. Wyjaśnił on, że jednym z elementów wspomnianego znaku będzie ogólnoświatowa działalność kaznodziejska. Czy mówił o pozyskiwaniu uczniów? Nie. Zapowiedział: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo” (Mat. 24:3, 14). A zatem elementem znaku jest oznajmianie dobrej nowiny o Królestwie, czyli sianie ziarna. Kiedy więc rozgłaszamy dobrą nowinę, pamiętajmy, że nawet jeżeli nie udaje nam się nikogo pozyskać, to z powodzeniem głosimy „na świadectwo”d. Bez względu na reakcje ludzi bierzemy udział w spełnianiu proroctwa Jezusa i mamy zaszczyt być „Bożymi współpracownikami” (1 Kor. 3:9). Czyż to nie wspaniały powód do radości?

„Od wschodu słońca aż do jego zachodu”

20, 21. (a) Jak spełniają się słowa z Malachiasza 1:11? (b) Na co jesteś zdecydowany, jeśli chodzi o udział w żniwie, i dlaczego?

²⁰ W I wieku Jezus pomógł apostołom zrozumieć, że dzieło żniwne jest bardzo pilne. Od roku 1919 przypomina o tym również swoim nowożytnym naśladowcom. W odpowiedzi na te zachęty lud Boży wzmaga wysiłki. Dzieła żniwnego nie da się powstrzymać. Jak zapowiedział prorok Malachiasz, działalność kaznodziejska jest dziś prowadzona „od wschodu słońca aż do jego zachodu” (Malach. 1:11). Tak, w każdym miejscu na ziemi — od wschodniego krańca po zachodni — siewcy i żniwiarze trudzą się ramię przy ramieniu i razem się radują. I od wschodu do zachodu słońca — od rana do wieczora, jak dzień długi — działają z poczuciem, że czas nagli.

²¹ Kiedy spoglądamy wstecz na minione stulecie i widzimy, jak mała grupka sług Bożych stała się „potężnym narodem”, nasze serca ‛biją z radości’ (Izaj. 60:5, 22, Bw). Oby ta radość oraz miłość do Jehowy, „Pana żniwa”, pobudzała każdego z nas do wytrwałej służby, aż żniwo wszech czasów dobiegnie końca! (Łuk. 10:2).