Ziemia — wieczne dziedzictwo potulnych

„NIEBO jest moim tronem, a ziemia — podnóżkiem stóp moich”, mówi Jehowa. Obiecuje też: „Uświetnię (...) podnóżek stóp moich” (Izajasza 66:1; 60:13, Bp). Uczyni to dla potulnych, którzy mają odziedziczyć naszą planetę. Otoczona ich staranną opieką, stanie się piękna niczym raj, przysparzając chwały swemu Stwórcy, Jehowie.

Ktoś mógłby jednak zaoponować: „Ziemię mają odziedziczyć potulni? Przecież potulni są słabi! Skąd wezmą siły potrzebne do panowania nad ziemią?” W Piśmie Świętym słowo „potulny” oznacza człowieka, który jest delikatny, życzliwy i łagodny, a zarazem mocny jak stal. Używane było również w odniesieniu do dzikiego zwierzęcia, które choć zostało oswojone, zachowało swą olbrzymią siłę.

Słownik objaśniający wyrazy greckie, opracowany przez Vine’a, tak definiuje „potulność”: „Stanowi trwałą ozdobę duszy, a przejawia się przede wszystkim w stosunkach z Bogiem. Jest usposobieniem ducha sprawiającym, że Jego postępowanie z nami nie budzi w nas wątpliwości ani sprzeciwu, bo uznajemy je za dobre”. Potulni niczego nie dodają do Słowa Bożego ani niczego zeń nie ujmują, nie rozwadniają go ani nie przekręcają, jak to czynią niektóre osoby szukające usprawiedliwienia dla swych niemoralnych postępków (Powtórzonego Prawa 4:2; 2 Piotra 3:16; Objawienie 22:18, 19).

„Mojżesz był człowiekiem daleko potulniejszym od wszystkich ludzi, jacy się znajdowali na powierzchni gruntu” (Liczb 12:3). Czy jednak można mu zarzucić słabość? Stanął przed potężnym władcą Egiptu i zażądał wypuszczenia Hebrajczyków z niewoli. Hardy faraon odpowiedział: Nie! Mimo to Mojżesz nieustraszenie wracał i zapowiadał plagi, które miały spaść na Egipcjan (Księga Wyjścia, rozdziały od 7 do 11). Był potulny, ale na pewno nie słaby!

Chrystus Jezus odznaczał się potulnością, a jednak odważnie występował przeciwko ówczesnym fanatykom religijnym, chociaż wiedział, że czekają go za to tortury i śmierć. „Oto zdążamy do Jeruzalem”, rzekł do swych uczniów, „i Syn Człowieczy zostanie wydany naczelnym kapłanom i uczonym w Piśmie, a oni skażą go na śmierć i wydadzą ludziom z narodów; będą też z niego się naśmiewali i pluli na niego, i będą go biczowali oraz zabiją go” (Marka 10:33, 34). Wszystko to rzeczywiście spotkało Jezusa, lecz on nigdy nie odstąpił od swej prawości wobec Boga. Był potulny, ale czy był słaby? Skądże!

Zatem Jehowa Bóg da ziemię ludziom, którzy są potulni w biblijnym znaczeniu tego słowa. Wbrew teoretycznym rozważaniom uczonych oraz naukom religii fałszywej nasza planeta będzie istnieć „po czas niezmierzony”, czyli na zawsze (Psalm 104:5). Jehowa „nie stworzył jej po prostu na nic”. On „po to ją uformował, aby była zamieszkana” (Izajasza 45:18). A jakże wspaniałe stanie się wtedy życie! Bóg „otrze z ich oczu wszelką łzę, i nie będzie już śmierci, nie będzie też żałoby ani krzyku, ani bólu. Rzeczy dawniejsze przeminęły” (Objawienie 21:4).

Wszyscy, którzy zanieczyszczają i rujnują nasz glob, znikną bezpowrotnie! „Natomiast potulni — ci posiądą ziemię i naprawdę zachwycać się będą dostatkiem pokoju” (Przysłów 2:21, 22; Psalm 37:11). Ty także, Czytelniku, będziesz się mógł rozkoszować życiem wiecznym na tej rajskiej ziemi, jeśli masz dość sił, by dowieść, że jesteś potulny w sensie biblijnym.