AUGUST

(„wzniosły; święty; najdostojniejszy”).

Tytuł nadany Gajuszowi Oktawiuszowi. W późniejszym okresie został przejęty przez imperatorów rzymskich (Dz 25:21, 25), ale używany w charakterze imienia odnosi się do Oktawiana (Oktawiusza), pierwszego cesarza Rzymu.

Oktawian został niekwestionowanym władcą imperium rzymskiego we wrześniu 31 r. p.n.e., 13 lat po tym, jak zamordowano jego wuja, Juliusza Cezara. Odrzucił tytuł „króla” i „dyktatora”, ale przyjął specjalny przydomek Augustus, nadany mu przez senat 16 stycznia 27 r. p.n.e. W 12 r. p.n.e., po śmierci Lepidusa, przybrał godność najwyższego kapłana (pontifex maximus). Umocniwszy swą władzę, przeprowadził reformy państwowe, zreorganizował armię, utworzył gwardię pretoriańską (Flp 1:13), a prócz tego zbudował i odnowił wiele świątyń.

W 2 r. p.n.e. „wyszło postanowienie Cezara Augusta, by dokonano spisu całej zamieszkanej ziemi (...); i wszyscy szli, aby ich zapisano, każdy do swego miasta” (Łk 2:1, 3). Dzięki temu rozporządzeniu Jezus urodził się w Betlejem, co przepowiedziano w proroctwie biblijnym (Dn 11:20; Mi 5:2). Poza owym spisem ludności, mającym ułatwić ściąganie podatków i pobór do wojska, a także poza wyznaczaniem namiestników w niektórych prowincjach oraz wykonywaniem kary śmierci, August nie ingerował zanadto w poczynania władz lokalnych. Polityka ta, kontynuowana również po jego śmierci, przyznawała rozległą władzę żydowskiemu Sanhedrynowi (Jn 18:31). Taka cesarska wielkoduszność dawała poddanym mniej powodów do buntu.

Przy wyznaczaniu następcy August miał niewielki wybór. Śmierć zabrała jego siostrzeńca, dwóch wnuków, zięcia i pasierba, a ostatni wnuk Agrypa Postumus został wydziedziczony i wygnany; pozostał więc tylko pasierb Tyberiusz. August zmarł w 14 r. n.e., dnia 17 sierpnia — miesiąca, który od swego imienia nazwał Augustus (według kalendarza juliańskiego był to 19 sierpnia).