Był też pewien żebrak, imieniem Łazarz, który leżał u jego wrót owrzodziały, i pragnął nasycić się odpadkami ze stołu bogacza, a tymczasem psy przychodziły i lizały jego rany”.

Żebrak Łazarz przedstawia zatem tych, którym przywódcy religijni odmawiają przywilejów oraz odpowiedniego pokarmu duchowego. Patrzą na nich z góry, jak na chorych duchowo, jak na Łazarza pokrytego wrzodami, dla którego jedyne odpowiednie towarzystwo stanowią psy. Jednakże należący do klasy Łazarza są spragnieni i złaknieni pokarmu duchowego, toteż czekają pod bramą, usiłując pochwycić chociaż jakiś okruch strawy duchowej, spadający ze stołu bogacza.