Pomyśl, jak bardzo martwili się Józef z Marią, gdy pod koniec pierwszego dnia stwierdzili, że Jezusa nie ma. Wyobraź sobie, jak musiał wzrastać ich niepokój, kiedy przez dwa następne dni poszukiwali go w Jeruzalem. W tak krytycznej sytuacji okazało się jednak, że trud, jaki włożyli w jego szkolenie, nie poszedł na marne. Jezus nie wpadł w złe towarzystwo. Nie przyniósł im wstydu.

Mimo to Maria najwyraźniej zachowała się w sposób typowy dla zmartwionych matek: najpierw odczuła ulgę, że syn jest zdrów i cały, potem dała upust obawom i rozgoryczeniu. „Dziecko, czemu nam to zrobiłeś? Oto ojciec i ja szukaliśmy ciebie bliscy rozpaczy” (Łuk. 2:48). Nie ma w tym nic dziwnego, że wyrażając troskę za oboje, zabrała głos wcześniej niż Józef. Niejeden kilkunastolatek czytając to sprawozdanie powie zapewne: „Zupełnie jak moja mama!”