PSALMY

Księga dająca się podzielić na pięć zbiorów pieśni religijnych, z których każdy kończy się wezwaniem do błogosławienia Jehowy: 1) Psalmy 1-41; 2) 42-72; 3) 73-89; 4) 90-106; 5) 107-150. Kolejność i numerację poszczególnych psalmów ustalono najwyraźniej już w czasach starożytnych. Na przykład utwór znany dziś jako Psalm 2 był tak samo nazywany w I w. n.e. (Dz 13:33).

Styl. Poezja Księgi Psalmów polega na użyciu paralelizmów, czyli na zestawieniu podobnych myśli lub wyrażeń (zob. HEBRAJSKI, JĘZYK [Poezja hebrajska]). Szczególnie wyróżniają się psalmy napisane akrostychem alfabetycznym (Ps 9, 10, 25, 34, 37, 111, 112, 119, 145). W ich wypadku pierwszy wers (albo wersy pierwszej zwrotki) zaczyna się literą ʼálef, następny wers (wersy) literą bet itd. — aż do końca alfabetu hebrajskiego (z kilkoma wyjątkami). Być może układ taki miał ułatwiać zapamiętywanie. (Terminologię stosowaną w Psalmach omówiono pod hasłami ALAMOT; GITTIT; HIGGAJON; MACHALAT II; MASKIL; MIKTAM; MUT LABBEN; NECHILOT; PIEŚŃ WSTĘPOWAŃ; SELA II; SZEMINIT).

Nagłówki. Wiele psalmów opatrzono nagłówkami, które przedstawiają pisarza, podają tło, wskazówki muzyczne, zastosowanie bądź cel danego utworu (zob. nagł. Ps 3, 4, 5, 6, 7, 30, 38, 60, 92, 102). Zawarte w nich informacje pozwalają niekiedy odszukać wersety rzucające więcej światła na dany psalm (por. Ps 51 z 2Sm 11:2-15; 12:1-14). Ponieważ inne poetyckie fragmenty Biblii wprowadzono w podobny sposób (Wj 15:1; Pwt 31:30; 33:1; Sdz 5:1; por. 2Sm 22:1 z Ps 18, nagł.), można przypuszczać, że nagłówki pochodzą albo od pisarzy, albo od osób, które zestawiły Księgę Psalmów. Przemawia za tym choćby okoliczność, iż należą do głównego tekstu w odpisie Psalmów znalezionym wśród Zwojów znad Morza Martwego (datowanym na lata 30-50 n.e.).

Pisarze. Jak wynika z nagłówków, 73 spośród 150 psalmów ułożył Dawid, 11 — synowie Koracha (jeden z nich [Ps 88] wymienia też Hemana), 12 — Asaf (najwyraźniej chodzi o dom Asafa; zob. ASAF 1), a po jednym: Mojżesz, Salomon oraz Etan Ezrachita. Prócz tego Dawid ułożył chyba Psalm 72 — „o Salomonie” (zob. Ps 72:20), a także Psalm 2 i 95, na co wskazują Dzieje 4:25 i Hebrajczyków 4:7. Psalmy 10, 43, 71 i 91 są, jak się wydaje, kontynuacją bezpośrednio je poprzedzających (odpowiednio Ps 9, 42, 70 i 90). Wobec tego Dawidowi można jeszcze przypisać Psalm 10 i 71, synom Koracha — Psalm 43, a Mojżeszowi — 91. Pewne szczegóły sugerują, że Psalm 119 mógł ułożyć młody książę Ezechiasz (zob. Ps 119:9, 10, 23, 46, 99, 100). Przeszło 40 psalmów nie wymienia pisarza ani nie podaje co do niego żadnej wskazówki.

Poszczególne psalmy powstawały w ciągu tysiąca lat — licząc od czasów Mojżesza do okresu po powrocie Żydów z niewoli babilońskiej (Ps 90, nagł.; 126:1, 2; 137:1, 8).

Kto i kiedy zestawił. Ponieważ wiele psalmów ułożył Dawid, który też zorganizował 24 grupy lewickich muzyków, rozsądny wydaje się wniosek, że to właśnie on rozpoczął tworzenie zbioru pieśni przewidzianych do śpiewania w domu Bożym (2Sm 23:1; 1Kn 25:1-31; 2Kn 29:25-30). Później powstały inne zbiory, na co wskazują powtórzenia dostrzegalne w Księdze Psalmów (por. Ps 14 z 53; 40:13-17 z 70; 57:7-11 ze 108:1-5). Zdaniem wielu badaczy ostateczny kształt nadał jej Ezdrasz.

Istnieją dowody na to, że zestawianie Psalmów zakończono dosyć wcześnie. Ich kolejność i treść w Septuagincie w zasadzie pokrywa się z dostępnym tekstem hebrajskim. A zatem musiały zostać skompletowane przed III w. p.n.e., gdy przystąpiono do prac nad tym greckim tłumaczeniem. Pewien hebrajski manuskrypt będący w użyciu w trzecim ćwierćwieczu I stulecia n.e. zawiera Psalm 150:1-6, po którym występuje pusta szpalta. Najwyraźniej więc w owym starożytnym rękopisie Księga Psalmów kończyła się właśnie w tym miejscu — podobnie jak w tekście masoreckim.

Zachowanie tekstu w niezmienionej postaci. Rękopis Psalmów znaleziony wśród Zwojów znad Morza Martwego świadczy o dobrym zachowaniu tekstu hebrajskiego. Chociaż jest jakieś 900 lat starszy niż powszechnie uznawany tekst masorecki, jego treść (na którą składają się fragmenty lub całość 41 kanonicznych psalmów) w zasadzie pokrywa się z tekstem będącym podstawą przeważającej części tłumaczeń. Profesor J. A. Sanders zauważył: „Większość [różnic] dotyczy ortografii i ma znaczenie tylko dla uczonych, którzy są zainteresowani takimi zagadnieniami jak wymowa hebrajska w czasach starożytnych. (...) Bywają różnice wyraźnie korzystne dla tekstu, zwłaszcza te, które czynią go jaśniejszym, lecz w żaden lub prawie żaden sposób nie wpływają na przekład czy interpretację” (The Dead Sea Psalms Scroll, 1967, s. 15).

Natchnione przez Boga. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że Księga Psalmów wchodzi w skład natchnionego Słowa Bożego. Pozostaje w ścisłej harmonii z resztą Pism. Przedstawione w niej myśli można często znaleźć w innych fragmentach Biblii (por. Ps 1 z Jer 17:5-8; Ps 49:12 z Kzn 3:19 i 2Pt 2:12; Ps 49:17 z Łk 12:20, 21). Prócz tego wiele psalmów jest cytowanych w Chrześcijańskich Pismach Greckich, np. Ps 5:9 (Rz 3:13); 8:6 (1Ko 15:27; Ef 1:22); 10:7 (Rz 3:14); 14:1-3 i 53:1-3 (Rz 3:10-12); 19:4 (Rz 10:18); 24:1 (1Ko 10:26); 32:1, 2 (Rz 4:7, 8); 36:1 (Rz 3:18); 44:22 (Rz 8:36); 50:14 (Mt 5:33); 51:4 (Rz 3:4); 56:4, 11 i 118:6 (Heb 13:6); 62:12 (Rz 2:6); 69:22, 23 (Rz 11:9, 10); 78:24 (Jn 6:31); 94:11 (1Ko 3:20); 95:7-11 (Heb 3:7-11, 15; 4:3-7); 102:25-27 (Heb 1:10-12); 104:4 (Heb 1:7); 112:9 (2Ko 9:9); 116:10 (2Ko 4:13); 144:3 (Heb 2:6).

Dawid napisał o samym sobie: „Mówił przeze mnie duch Jehowy i Jego słowo było na moim języku” (2Sm 23:2). O tym, że był natchniony przez Boga, świadczą też wypowiedzi apostoła Piotra (Dz 1:15, 16), pisarza Listu do Hebrajczyków (Heb 3:7, 8; 4:7) oraz innych chrześcijan z I w. (Dz 4:23-25). Ale najdobitniejsze świadectwo w tej sprawie złożył Syn Boży (Łk 20:41-44). Po zmartwychwstaniu rzekł do swych uczniów: „To są moje słowa, które wam powiedziałem, gdy jeszcze byłem z wami, że musi się spełnić wszystko, co o mnie napisano w Prawie Mojżeszowym i u Proroków, i w Psalmach [była to pierwsza księga Hagiografów, czyli Pism; w tym wypadku chodzi o całą tę część Biblii]” (Łk 24:44).

Prorocze zapowiedzi dotyczące życia i działalności Mesjasza. Analiza Chrześcijańskich Pism Greckich wykazuje, że w Psalmach przepowiedziano wiele szczegółów z życia i działalności Mesjasza, czego dowodzą poniższe przykłady.

Kiedy Jezus stawił się do chrztu, dał do zrozumienia, że w myśl Psalmu 40:6-8 przybył wykonać wolę swego Ojca, obejmującą m.in. złożenie na ofiarę ‛przygotowanego mu ciała’ oraz zniesienie wymaganych przez Prawo ofiar ze zwierząt (Heb 10:5-10). Jehowa zaakceptował tę gotowość i zgodnie z Psalmem 2:7 uznał go za swojego Syna, wylewając nań swego ducha (Mk 1:9-11; Heb 1:5; 5:5). Ponadto, jak zapowiedziano w Psalmie 8:4-6, człowiek Jezus był „niewiele niższy od aniołów” (Heb 2:6-8).

Podczas swej służby kaznodziejskiej Jezus wybrał i wyszkolił uczniów. W myśl Psalmu 22:22 nie wstydził się nazywać ich swymi „braćmi” (Heb 2:11, 12; por. Mt 12:46-50; Jn 20:17). Poza tym stosownie do proroczych wypowiedzi z Psalmów nauczał na podstawie przykładów (Ps 78:2; Mt 13:35), okazał gorliwość o dom Jehowy, oczyszczając go z kupców, i nie miał upodobania w samym sobie (Ps 69:9; Jn 2:13-17; Rz 15:3). Mimo to był nienawidzony bez powodu (Ps 35:19; 69:4; Jn 15:25). Służba Chrystusa Jezusa na rzecz obrzezanych Żydów potwierdziła obietnice złożone ich praojcom, a później pobudziła ludzi z narodów do wychwalania i wysławiania Jehowy. To również zostało przepowiedziane (Ps 18:49; 117:1; Rz 15:9, 11).

Kiedy Jezus wjeżdżał do Jerozolimy na źrebięciu osła, tłumy witały go słowami Psalmu 118:26 (Mt 21:9). Gdy naczelni kapłani i uczeni w piśmie oburzali się, że chłopcy w świątyni nazywają go „Synem Dawidowym”, uciszył ich, powołując się na Psalm 8:2 (Mt 21:15, 16).

Księga Psalmów zapowiedziała zdradzenie Jezusa przez bliskiego współpracownika (Ps 41:9; Jn 13:18), którego miał zastąpić ktoś inny (Ps 69:25; 109:8; Dz 1:20). Wskazała nawet, że przeciw Jezusowi wystąpią wspólnie władcy (Herod i Poncjusz Piłat), ludzie z narodów (m.in. żołnierze rzymscy) oraz „ludy Izraela” (Ps 2:1, 2; Dz 4:24-28) i że zostanie odrzucony przez „budowniczych” — żydowskich przywódców religijnych (Ps 118:22, 23; Mt 21:42; Mk 12:10, 11; Dz 4:11). A jak przepowiedziano w Psalmie 27:12, zeznawali przeciw niemu fałszywi świadkowie (Mt 26:59-61).

Gdy Jezus dotarł na miejsce kaźni, podano mu wino zmieszane z żółcią (Ps 69:21; Mt 27:34). Nawiązując proroczo do samego zawieszenia go na palu, psalmista napisał: „Osaczyły mnie bowiem psy; otoczyło mnie zgromadzenie złoczyńców. Są jak lew u mych rąk i nóg” (Ps 22:16). Żołnierze rzymscy rozdzielili szaty Jezusa, rzucając o nie losy (Ps 22:18; Mt 27:35; Łk 23:34; Jn 19:24). Wrogowie religijni szydzili z niego słowami zanotowanymi przez tego samego psalmistę (Ps 22:8; Mt 27:41-43). Dręczony pragnieniem, Jezus poprosił o coś do picia (Ps 22:15; Jn 19:28). Ponownie podano mu kwaśne wino (Ps 69:21; Mt 27:48; Jn 19:29, 30). Tuż przed śmiercią przytoczył Psalm 22:1, wołając: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mt 27:46; Mk 15:34). Gdy wydawał ostatnie tchnienie, nawiązał do Psalmu 31:5, mówiąc: „Ojcze, w twoje ręce powierzam ducha mego” (Łk 23:46). A zgodnie z inną zapowiedzią psalmisty nie złamano żadnej z jego kości (Ps 34:20; Jn 19:33, 36).

Chociaż Jezusa złożono do grobu, nie pozostał w Hadesie, a jego ciało nie ujrzało skażenia, bo dostąpił wskrzeszenia z martwych (Ps 16:8-10; Dz 2:25-31; 13:35-37). Po wstąpieniu do nieba zasiadł po prawicy Bożej i czekał, aż nieprzyjaciele będą położeni jako podnóżek dla jego stóp (Ps 110:1; Dz 2:34, 35). Ponadto stał się kapłanem na sposób Melchizedeka (Ps 110:4; Heb 5:6, 10; 6:20; 7:17, 21) i dał dary w postaci ludzi (Ps 68:18; Ef 4:8-11). Wszystkie te szczegóły zapowiedziano proroczo w Psalmach. Inne czekają jeszcze na spełnienie: Jezus wystąpi w roli wykonawcy wyroków Bożych i roztrzaska narody (Ps 2:9; Obj 2:27; 19:14, 15). Potem jako Król zapewni swym lojalnym poddanym wiecznotrwałe błogosławieństwa. Psalm 72, opisujący pierwotnie panowanie Salomona, w większej mierze odnosi się do Mesjasza. Poświadcza to proroctwo Zachariasza (9:9, 10), które dotyczy Chrystusa Jezusa, a w którym pobrzmiewają słowa Psalmu 72:8 (Mt 21:5).

Inne prorocze wypowiedzi można dostrzec po porównaniu Psalmu 45 z Hebrajczyków 1:8, 9 i Objawieniem 19:7-9, 11-15; 21:2, 9-11.

Coś więcej niż piękna poezja. Psalmy nie tylko zapowiadają przyszłe wydarzenia, ale też zawierają wiele zachęt i wskazówek życiowych. Są czymś więcej niż piękną poezją. Opisują życie takim, jakie jest naprawdę — mówią o radościach, smutkach, obawach i rozczarowaniach. Dają świadectwo zażyłej więzi łączącej psalmistów z Jehową Bogiem. Koncentrują także uwagę na Jego działaniach i przymiotach, pobudzając do wysławiania Go i składania Mu dziękczynienia.

Psalmy wykazują, że prawdziwe szczęście można osiągnąć przez: wystrzeganie się towarzystwa niegodziwców i znajdowanie upodobania w prawie Jehowy (Ps 1:1, 2), szukanie schronienia u Jego pomazańca (2:11, 12), pokładanie ufności w Jehowie (40:4), okazywanie względów maluczkim (41:1, 2), poddawanie się korygowaniu przez Jehowę (94:12, 13), przestrzeganie Jego przykazań (112:1; 119:1, 2) oraz uznawanie Go za Boga i Wspomożyciela (146:5, 6).

Księga ta zachęca do polegania na Jehowie: „Zrzuć swe brzemię na Jehowę, a on cię wesprze. Nigdy nie pozwoli, by prawy się zachwiał” (Ps 55:22; 37:5). Kto tak czyni, nie boi się człowieka (56:4, 11).

Chcąc zyskać uznanie Boga, trzeba Go wyczekiwać (Ps 42:5, 11; 43:5), robić właściwy użytek z mowy i postępować we właściwy sposób (1:1-6; 15:1-5; 24:3-5; 34:13, 14; 37:3, 4, 8, 27; 39:1; 100:2). Bardzo ważne jest obracanie się w dobrym towarzystwie (18:25, 26; 26:4, 5). Nie wolno też zazdrościć niegodziwcom dobrobytu ani pomyślności, bo oni wyginą (37:1, 2, 7-11).

Psalmy ukazują, że słudzy Boży mogą się bez wahania modlić np. o wybawienie lub wyzwolenie (Ps 3:7, 8; 6:4; 35:1-8; 71:1-6), o łaskę (4:1; 9:13), kierownictwo (5:8; 19:12-14; 25:4, 5; 27:11; 43:3), ochronę (17:8), wybaczenie grzechów (25:7, 11, 18; 32:5, 6; 41:4; 51:1-9), o czyste serce, nowego, niezłomnego ducha (51:10) i o przysporzenie chwały imieniu Bożemu (115:1). Mogą też prosić, by Bóg ich zbadał i oczyścił (26:2), osądził (35:24; 43:1), a także nauczył dobroci, rozsądku, wiedzy oraz swych przepisów (119:66, 68, 73, 124, 125, 135).

Uwypuklają poczynania i przymioty Boże. Psalmy pogłębiają wdzięczność wobec Jehowy Boga, którego istnieniu mogą zaprzeczać tylko bezrozumni (Ps 14:1; 19:7-11; 53:1). Ukazują, że „miłuje on prawość i sprawiedliwość” (33:5), że jest „schronieniem i siłą, pomocą łatwą do znalezienia w czasie udręk” (46:1). Jest „Sędzią prawym” (7:11; 9:4, 8), Stwórcą (8:3; 19:1; 33:6), Królem (10:16; 24:8-10), Pasterzem (23:1-6) i Nauczycielem (25:9, 12), Opiekunem ludzi i zwierząt (34:10; 147:9), Wybawcą i Wyzwolicielem (35:10; 37:39, 40; 40:17; 54:7) oraz Źródłem życia (36:9), pociechy (86:17), błogosławieństwa i siły (29:11).

Jehowa ‛nie zapomina krzyku uciśnionych’ (Ps 9:12; 10:14), odpowiada na modlitwy swych sług (3:4; 30:1, 2; 34:4, 6, 17, 18), nagradza ich i ochrania (3:3, 5, 6; 4:3, 8; 9:9, 10; 10:17, 18; 18:2, 20-24; 33:18-20; 34:22; zob. 34:7, gdzie jest mowa o ochronie zapewnianej przez aniołów). Nienawidzi niegodziwości i występuje przeciw złoczyńcom (5:4-6, 9, 10; 9:5, 6, 17, 18; 21:8-12; 99:8).

Według Psalmów Jehowa napawa lękiem (Ps 76:7), jest wielki (77:13), lecz pokorny (18:35), jest święty (99:5) i obfituje w dobroć (31:19) oraz moc (147:5). To „Bóg miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu i obfitujący w lojalną życzliwość oraz wierność wobec prawdy” (86:15). Jego zrozumienie jest nie do opowiedzenia (147:5), a dzieła stwórcze świadczą o Jego mądrości (104:24). Bóg określa liczbę gwiazd i wszystkie je woła po imieniu (147:4). Potrafi ujrzeć nawet zarodek ludzki (139:16), uzdrowić każdą dolegliwość (103:3) oraz zniszczyć nieprzyjacielski sprzęt wojenny i w ten sposób sprawić, że ustaną wojny (46:9). Realizując swe prawe zamierzenie, czynnie uczestniczy w wielu wydarzeniach historycznych (44:1-3; 78:1-72; 81:5-7; 105:8-45; 106:7-46; 114:1-8; 135:8-12; 136:4-26). Taki Bóg naprawdę zasługuje na wysławianie i dziękczynienie (92:1; 96:1-4; 146-150). Głupotą byłoby polegać na człowieku (60:11; 62:9), bogactwach (49:6-12, 17) lub bożkach (115:4-8; 135:15-18).

Podkreślają wartość słowa Bożego. Psalmy uczą też cenić słowo Boże. Pokazują, że wypowiedzi Jehowy są czyste (Ps 12:6; 18:30), Jego prawo zaś cenne (119:72) i zgodne z prawdą (119:142). Przestrzeganie Jego doskonałego prawa, godnych zaufania przypomnień, prostolinijnych rozkazów, czystych przykazań i prawych sądowniczych rozstrzygnięć przynosi trwałe błogosławieństwa (19:7-11). Słowo Boga oświetla człowiekowi ścieżkę (119:105), a Jego przykazania czynią go mądrym, udzielają mu wnikliwości i zrozumienia (119:98-100, 104).

Wyjaśniają i uzupełniają inne fragmenty Biblii. Czasami Księga Psalmów objaśnia lub uzupełnia inne fragmenty Biblii. Ukazuje, że ‛trapienie duszy’ w Dniu Przebłagania (Kpł 16:29; 23:27; Lb 29:7) odnosi się do postu (Ps 35:13). Tylko psalmista opowiada, jak surowo potraktowano Józefa w egipskim więzieniu (przynajmniej na początku): „Stopy jego trapili okowami, dusza jego dostała się w żelaza” (105:18). Z Psalmów dowiadujemy się też, że w sprowadzaniu plag na Egipt uczestniczyły „poczty aniołów” (78:44-51), a woda dostarczona na pustkowiu za sprawą cudu ‛popłynęła jak rzeka przez bezwodne okolice’ (105:41) — było jej więc dużo i stała się łatwo dostępna dla Izraelitów i ich licznych zwierząt domowych. Poza tym jak wyjawiono w tej księdze, w Morzu Czerwonym zginął także sam faraon (136:15).

Psalmy podają, że zanim Izraelici pokonali Edomitów w Dolinie Soli, znosili przeciwności i niedolę (Ps 60:1, 3, 9 oraz nagł.). Wynikałoby stąd, że gdy walczyli na pn. przeciwko Aram-Naharaim i Aram-Cobie, do Judy wtargnęły wojska Edomu.

Psalm 101 wyjaśnia, w jaki sposób Dawid zarządzał sprawami państwa. Na swych sług wybierał tylko osoby odznaczające się wiernością. Nie mógł znieść ludzi butnych i nie tolerował oszczerstwa. Każdego dnia myślał o tym, jak wymierzyć sprawiedliwość niegodziwcom.

[Ramka na stronie 557]

GŁÓWNE MYŚLI PSALMÓW

Zbiór 150 pieśni religijnych, z których wiele opowiada o osobistych przeżyciach Dawida i innych sług Jehowy

Układano je na przestrzeni tysiąca lat — zaczęto w czasach Mojżesza, a ukończono już po powrocie Żydów z niewoli babilońskiej

Dziękczynienia i wysławianie Jehowy

Ze względu na Jego wzniosłe imię (99:3; 113; 148:13, 14)

Za Jego wspaniałe dzieła stwórcze (33:1-9; 148:1-12)

Ponieważ jest Wielkim Pasterzem (23)

Gdyż wysłuchuje modlitw (21:1-7; 28; 116; 118:21)

Za to, kim jest (50; 95:1-7; 96:4-13; 97; 150)

Za wyzwolenie z ręki nieprzyjaciół i z udręk (18; 30; 107; 140; 149)

Za Jego prawe sądy (67:3, 4; 98)

Ze względu na Jego przymioty (57:9-11; 92; 100; 108:1-4; 117; 138:1, 2)

Za Jego hojne dary (37:25; 67:5-7; 145:15, 16)

Za to, jak w przeszłości obchodził się ze swym ludem (66; 81; 105; 106; 126; 136:10-24; 147)

Błagania o miłosierdzie i pomoc Bożą

O uwolnienie od nieprzyjaciół (3-5; 7; 12; 13; 17; 31; 59)

O wybaczenie grzechów (19:12, 13; 25:7, 11; 32; 51:1, 2, 7-15; 130)

O wskazówki życiowe (119:124, 125; 143:8, 10)

O pokrzepienie w chorobie i udręce (41:1-4)

O łaskę w obliczu ucisku (6:2, 9; 9:13, 14; 123)

Proroctwa, które spełniły się na Mesjaszu

Pochodził z królewskiej dynastii Dawida (89:3, 4, 29, 36, 37; 132:11)

Pałał gorliwością o dom Jehowy (69:9)

Nauczał za pomocą przykładów (78:2)

Zdradzony przez bliskiego towarzysza (41:9; 55:12-14)

Sposób, w jaki został stracony (22:16, przyp. w NW)

Obrzucany obelgami (22:6-8; 69:9)

Rzucano losy o jego odzież (22:18)

Dano mu ocet do picia (69:21)

Nie złamano żadnej z jego kości (34:20)

Wskrzeszony z Szeolu (16:10)

Kamień odrzucony przez budowniczych stał się głowicą węgła (118:22)

Wstąpił na wysokość, dostarczył darów w postaci ludzi (68:18)

Wyniesiony do chwały, dano mu władzę nad wszystkim (8:5-8)

Otrzymał władzę królewską (2:6; 110)

Unicestwi narody, które mu się sprzeciwiają (2:8, 9; 45:3-5)

Poślubia królewską małżonkę; ustanowi książąt po całej ziemi (45:2, 6-17)

Będzie sprawiedliwym i współczującym władcą całej ziemi (72)

Podstawowe nauki biblijne w Psalmach

Kto jest prawdziwym Bogiem i jakie ma przymioty (78:38, 39; 83:18; 86:15; 90:1-4; 102:24-27; 103; 139)

Zwierzchnia władza Jehowy (11:4-7; 24:1; 29; 44; 47; 48; 76; 93)

Uświęcanie imienia Bożego (79; 83)

Wszyscy ludzie są grzeszni (14:1-3; 51:5; 53:1-3)

Bałwochwalstwo jest głupotą (115:4-8; 135:15-18)

Stan umarłych (6:5; 88:10-12; 115:17; 146:4)

Ziemia po wsze czasy będzie domem ludzi prawych (37:9-11, 29; 104:5; 115:16)

Natchnione rady pomocne w zjednaniu sobie uznania Jehowy

Bój się Jehowy i przestrzegaj Jego przykazań (112:1-4; 128)

Odnoś się z najwyższym szacunkiem do wypowiedzi i praw Bożych (1:2; 19:7-11; 119)

Ufaj Jehowie (9:10; 115:9-11; 125; 146:5-7)

Cierpliwie czekaj, aż Jehowa zacznie działać (42; 43)

Dąż do pokoju i prawości (34:14, 15)

Wysoko ceń możliwość obcowania z ludem Bożym i przebywania w domu Jehowy (84; 122; 133)

Stroń od złego towarzystwa (1:1; 26:4, 5; 101:3-8)

Pouczaj dzieci o tym, czego dokonał Jehowa (78:3-8)

Mów prawdę, wystrzegaj się oszczerstw i składania fałszywych przysiąg (15:2, 3; 24:3-5; 34:13)

Dotrzymuj słowa, nawet ze szkodą dla siebie (15:4)

Nie rób złego użytku z pieniędzy (15:5)

Szczodrość zjednuje dawcy błogosławieństwa (112:5-10)

Publicznie wysławiaj Jehowę (26:7, 12; 40:9)