Elementy dodane później. Z czasem upowszechnił się zwyczaj — do którego prawdopodobnie nawiązują Chrześcijańskie Pisma Greckie (Jn 7:37, 38), ale o którym nie wspominają Pisma Hebrajskie — by nabierać wody z sadzawki Siloam i wylewać ją razem z winem na ołtarz podczas porannej ofiary. Zdaniem większości uczonych czyniono tak przez siedem dni, lecz nie w ósmym. Kapłan szedł do sadzawki ze złotym dzbanem. (Pierwszego dnia święta, gdy obowiązywał sabat, brał wodę ze złotego naczynia w świątyni, do którego przynoszono ją z Siloam dzień wcześniej). Wracając z wodą, tak dostosowywał tempo, by wejść do świątyni w czasie, gdy usługujący w niej kapłani byli gotowi ułożyć kawałki ofiary na ołtarzu. Kiedy wkraczał na Dziedziniec Kapłanów przez Bramę Wodną, kapłani oznajmiali jego nadejście trzykrotnym zadęciem w trąby. Następnie wodę oraz wino wylewano do czasz, z których płynęły do podstawy ołtarza. Potem przy akompaniamencie muzyki śpiewano Hallel (Psalmy 113-118) i wymachiwano w kierunku ołtarza gałązkami palmowymi. Rozradowanym uczestnikom tej uroczystości mogły wówczas przychodzić na myśl prorocze słowa Izajasza: „W radosnym uniesieniu naczerpiecie wody ze źródeł wybawienia” (Iz 12:3).

Jezus prawdopodobnie nawiązał do duchowego znaczenia Święta Szałasów i do ceremonii z wodą z Siloam, gdy „w ostatni dzień, wielki dzień święta (...) stanął i zawołał, mówiąc: ‚Jeżeli ktoś odczuwa pragnienie, niech przyjdzie do mnie i pije. Kto we mnie wierzy, jak powiedziało Pismo: „Z jego najgłębszego wnętrza popłyną strumienie wody żywej”’” (Jn 7:37, 38).