Szatan bez maski

DZISIAJ na całym świecie poświęca się sporo uwagi Szatanowi. Dużo się o nim pisze w dziennikach, tygodnikach oraz w pismach religijnych. Religia nazwana od jego imienia stała się tematem licznych audycji radiowych i telewizyjnych.

Słowo „Szatan”, pisane normalnie i wspak, widać na ławkach, mostach, ścianach opuszczonych domów i na wystawach sklepowych albo wymalowane białą farbą na szybach. Wprost nie do wiary, jak nęci i usidla zwłaszcza młodych ludzi religia nosząca imię Szatana.

Mimo całego tego rozgłosu bardzo różne są odpowiedzi na pytanie, kim lub czym naprawdę jest Szatan. Dla wielu, w tym także dla jego najgorliwszych zwolenników, stanowi to wielką niewiadomą. „Mamy tu do czynienia z całą gamą poglądów”, oświadczył pewien teolog, „poczynając od ludzi wierzących w to, że Szatan jest rzeczywistą osobą, a kończąc na tych, którzy całkowicie odrzucają myśl o jego istnieniu, traktując go jako pewien symbol”.

Kiedy inny wykładowca teologii na seminarium baptystycznym powiedział, że Szatan jest raczej „sługą Boga” niż Jego największym nieprzyjacielem, rozpętał tym istną burzę. Kościelne towarzystwo wydawnicze otrzymało mnóstwo telefonów i listów protestujących przeciw takiej interpretacji. „Uznanie Szatana za sługę Bożego czyniłoby Boga naszym wrogiem” — oznajmił konserwatywny duchowny baptystów. Niemniej drugi kaznodzieja i profesor teologii odrzekł, że przecież zarząd Kościoła baptystycznego „nie przeprowadził żadnej ankiety, aby się przekonać, jakie jest oficjalne stanowisko baptystów” w sprawie Szatana.

Członkowie wielu wyznań naprawdę nie wiedzą, czego ich religia naucza o Szatanie. Pewien dziennikarz napisał: „Mało Kościołów mówi wiernym, co sądzić o Szatanie, toteż coraz częściej staje się to sprawą osobistą”. Niektórzy nawet uczą, że Diabeł po prostu wyobraża mieszkające w nas zło. Na przykład zdaniem kaznodziei prezbiteriańskiego A. D. Ellisona to nie żadna nadludzka, szatańska postać kusiła Jezusa na pustyni, lecz jego własny egocentryzm.

Skoro tożsamość Szatana budzi wątpliwości u przywódców religijnych, to nic dziwnego, że członkowie ich Kościołów również nie mają o nim jasnego wyobrażenia.

Kim jest

Tymczasem Pismo Święte jasno i wyraźnie wykazuje, kim jest Szatan. Bóg Wszechmocny stworzył wiele istot duchowych, które przebywają z Nim w niebiosach jako Jego słudzy. Biblia mówi nam, że kiedy ‛zakładał ziemię’, przygotowując ją na mieszkanie dla ludzi, „wszyscy synowie Boży [anielskie stworzenia duchowe] zaczęli wołać pełni uznania” (Hioba 38:4, 7). Ale z czasem jeden z tych aniołów wystąpił przeciwko swemu Stwórcy i stał się buntownikiem.

Właśnie ten pierwszy przeciwnik, czyli Szatan (co znaczy „stawiający opór”), posłużył się wężem niczym tubą, by nakłonić Ewę do nieposłuszeństwa wobec Boga (Rodzaju 3:1-6). Dlatego został nazwany również „pradawnym wężem” (Objawienie 12:9). Sam Jezus powiedział o nim: „Ten był zabójcą, gdy rozpoczynał, i nie obstawał przy prawdzie, bo w nim prawdy nie ma” (Jana 8:44; 1 Jana 3:8). Jezus wyjawił w ten sposób, że Szatan cieszył się niegdyś łaską Jehowy Boga, ale potem podniósł bunt przeciw Niemu.

Chociaż niektórzy twierdzą, że Diabeł jest jedynie abstrakcyjnym pierwiastkiem zła, to jednak cechy i czyny przypisywane mu przez Biblię mogą się odnosić tylko do osoby. Pismo Święte faktycznie wykazuje, iż Szatan to rzeczywista, niewidzialna osoba duchowa, która postanowiła za wszelką cenę odciągnąć ludzkość od służenia Stwórcy, Jehowie Bogu. Jezus nie mógł być kuszony na pustyni przez pierwiastek zła bądź przez „własny egocentryzm”, ponieważ nie mieszkało w nim ani zło, ani samolubstwo. Biblia wyraźnie mówi, że był „niewinny, nieskalany, oddzielony od grzeszników” (Hebrajczyków 7:26; Łukasza 4:1-13).

Żądza władzy

Szatan zbuntował się przeciw Bogu z żądzy władzy — pragnął panować nad innymi, stać się ich bogiem, być przez nich czczony (2 Koryntian 4:4). Adamowi i Ewie zaproponował wolność i moc; wmówił im, że będą „podobni Bogu”, to znaczy sami będą mogli decydować, co jest dobre, a co złe, co właściwe, a co szkodliwe (Rodzaju 3:5). Zresztą w dalszym ciągu oferuje swym czcicielom wolność i moc.

Na przykład kilkunastoletni satanista Sean po zamordowaniu obojga rodziców i jeszcze jednej osoby napisał: „Jestem wolny. Potrafię zabijać bez litości”. Innym razem wypisał własną krwią: „Wyrzekam się Boga, wyrzekam się Chrystusa, chcę służyć wyłącznie Szatanowi (...) Bądź pozdrowiony, Szatanie!”

Randy Shores, nastolatek należący niegdyś do zakonu satanistów, wyjaśnia: „Dysponowanie taką mocą było czymś fantastycznym”. „Moc działa przyciągająco”, podkreśla, „owa moc grupy zapewniającej ochronę, moc płynąca z rytuałów, z uroków rzucanych na drugich ku ich szkodzie, owa moc tajemniczości”.

Wielu czcicieli Szatana istotnie wierzy, że stosujących się do jego nauk obdarza on mocą. W rozumieniu niektórych oznacza to prawo do bezkarnego zabijania. Jak wynika z doniesień o morderstwach dokonanych przez satanistów, faktycznie są oni przekonani, iż w ten sposób zjednują sobie przychylność Diabła. Kult Szatana stanowi więc rosnące zagrożenie, którego nie powinno się lekceważyć.

Nie daj się zwieść

Pamiętaj: Szatan to realna osoba. Nie jest wytworem wyobraźni. Największą przyjemność sprawia mu podważanie zaufania do Boga i Jego Słowa, Biblii, oraz chwytanie w swą śmiercionośną sieć możliwie wielu ofiar. Jednakże Bóg poczynił już pewne kroki wobec Szatana, kazał go bowiem usunąć z niebios w pobliże Ziemi. Ograniczenie zakresu jego działalności do naszej planety niewątpliwie ma związek z obserwowanym ostatnio odradzaniem się satanizmu (Objawienie 12:7-12).

Rodzice muszą zatem mieć się na baczności. W niejednym wypadku dzieci przystępowały do czcicieli Szatana tylko dlatego, że w domu nie były darzone potrzebną im miłością i uwagą. Czuły się rzucone na pastwę losu i to je złościło, przez co stały się łatwym łupem werbowników Diabła.

Na szczęście koniec Szatana jest bliski i już niedługo przestanie on oddziaływać na ludzi. Zostanie pokonany i całkowicie zniszczony, a z nim jego poplecznicy. Wielki Bóg Jehowa, któremu Szatan i demony rzucili chełpliwe wyzwanie, posłuży się swym walecznym Królem, Jezusem Chrystusem, i usunie owych niegodziwców (1 Jana 3:8; Objawienie 20:1-3, 10). Obyś do tego czasu znalazł się wśród ludzi, którzy dają odpór Szatanowi i znajdują ochronę w miłującej się społeczności braterskiej, w organizacji czcicieli prawdziwego Boga, Jehowy!

[Ramka na stronie 9]

Gdzie znaleźć prawdziwą ochronę

W liście do gazety The Times Herald Record, wydawanej w Middletown w stanie Nowy Jork, pewien człowiek opisał, jak zaczął się zajmować okultyzmem. Skusiło go do tego przeczytanie książki dwóch psychoterapeutów, którzy podali sposób na uzyskanie mocy tajemnej. „Skrupulatnie zastosowałem się do zaleceń”, opowiada, „i okupiłem to sześcioma tygodniami nocnych koszmarów.

„Na szczęście dwóch Świadków Jehowy poradziło mi między innymi modlić się do Jehowy, co też czyniłem noc w noc, gdy tylko zaczynało dziać się ze mną coś niedobrego”. Z jakim skutkiem?

„Ostatniej upiornej nocy to, co mną owładnęło — cokolwiek to było — rozluźniło swe szpony (...) Odtąd już nigdy nie miałem takich paskudnych przeżyć”. Mężczyzna ten napisał do gazety, iż przekonał się, że „Bóg potępia parających się praktykami okultystycznymi (Powtórzonego Prawa 18:10-13)” (27 lutego 1988).

W wymienionych wersetach czytamy: „Nie powinien się znaleźć u ciebie nikt, kto (...) się trudni wróżbiarstwem, uprawia magię, kto wypatruje znaków, ani czarownik, nikt, kto na drugich rzuca urok, kto się radzi medium, ani zawodowy przepowiadacz wydarzeń, ani kto wypytuje zmarłych. Każdy bowiem, kto się zajmuje tymi rzeczami, jest obrzydliwością dla Jehowy”.

[Ramka na stronie 10]

Rodzice, miejcie oczy otwarte!

Satanizm działa przyciągająco na młodzież, dlatego rodzice powinni mieć oczy otwarte na wszelkie oznaki mogące świadczyć o takich zainteresowaniach u ich dzieci. Evon Peterson, autorytet w dziedzinie satanizmu, wyjaśnia:

„Oni [młodzi] potrzebują kogoś, kto by w nich uwierzył. (...) Błagają, żeby im poświęcić odrobinę uwagi (...), żeby ich wysłuchać. Wyznawcy kultu są mistrzami w sztuce słuchania. Jeżeli rodzice tego nie robią, uczynią to oni”.

Angelo Pierri, doradca ze stanu New Jersey (USA), ostrzega: „Wiem, że najprawdopodobniej powiecie: ‛Przecież to tylko przelotny kaprys’, ale satanistom właśnie chodzi o to, żebyście tak myśleli. Nie pragną ani rozgłosu, ani ujawniania ich działalności”.

Szczególną uwagę trzeba zwracać na muzykę, jakiej słuchają młodzi ludzie. Odmiana rocka zwana „heavy metal” często jest wprost przesiąknięta treścią i symboliką sataniczną. „Jest krańcowo zwyrodniała”, mówi E. Peterson, „nawołuje do zabijania i zadawania ran. Wychodzi naprzeciw odczuwanej przez młodzież potrzebie wyżycia się”.

Przed dwoma laty pewien 14-latek zakłuł nożem swą matkę, po czym popełnił samobójstwo. Ściany jego pokoju były oblepione plakatami gwiazdorów muzyki heavy metal. Ojciec chłopca usilnie prosił: „Powiedzcie rodzicom, by się interesowali, jakiej muzyki słuchają ich dzieci”. Wyznał, że w tygodniu poprzedzającym zbrodnię syn bez przerwy śpiewał piosenkę rockową „o krwi i zabiciu matki”.

Satanizm naprawdę stanowi narastające, śmiertelne zagrożenie. Dla skutecznego zwalczania go musimy przede wszystkim być dobrze poinformowani, a później stawić mu opór. Biblia słusznie mówi, że zmagamy się „ze złymi mocami duchowymi” (Efezjan 6:12). Szatan i demony istnieją naprawdę i to właśnie oni kryją się za tymi wszystkimi praktykami diabelskimi.