Życie i służba Jezusa
Jezus poucza Nikodema
PRZYBYWSZY na święto Paschy w roku 30 n.e., Jezus dokonuje niezwykłych znaków, inaczej mówiąc — cudów. Skutek jest taki, że wiele ludzi zaczyna wierzyć w niego. Nikodem, członek trybunału żydowskiego zwanego Sanhedrynem, także jest pod wrażeniem tego wszystkiego i chciałby się dowiedzieć czegoś więcej. Dlatego odwiedza Jezusa pod osłoną ciemności nocnej, prawdopodobnie z obawy, że gdyby go zauważono, poderwałby sobie opinię u innych przywódców żydowskich.
Zwraca się do Jezusa, mówiąc: „Rabbi, wiemy, że jako nauczyciel przyszedłeś od Boga; bo nikt nie potrafi dokonywać tych znaków, których dokonujesz, jeżeli nie jest z nim Bóg”. Odpowiadając Nikodemowi, Jezus oświadcza, że kto chce wejść do Królestwa Bożego, musi się najpierw „ponownie narodzić”.
Ale jak człowiek może jeszcze raz przyjść na świat? „Nie może przecież drugi raz wejść do łona swojej matki i się urodzić!” — powiada Nikodem.
Owszem, ale nie o takie ponowne narodzenie tu chodzi. Jezus wyjaśnia: „Jeżeli się ktoś nie narodzi z wody i ducha, nie zdoła wejść do królestwa Bożego”. Kiedy Jezus dał się ochrzcić, zstąpił na niego duch święty; wtedy to został zrodzony „z wody i ducha”. Głosem z nieba: „Ten jest mój Syn umiłowany, którego uznałem”, sam Bóg oznajmił, że właśnie wyłonił duchowego syna, mającego uczestniczyć w niebiańskim Królestwie. Później, w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., również inni ochrzczeni otrzymali ducha świętego i tym sposobem narodzili się ponownie, już jako duchowi synowie Boży.
Ale ten szczególny człowieczy Syn Boży odgrywa zupełnie wyjątkową rolę. Jezus tłumaczy Nikodemowi: „Jak Mojżesz na pustyni wystawił węża, tak musi być wystawiony Syn człowieczy, aby każdy, kto w niego wierzy, uzyskał życie wieczne”. A więc jak tamci Izraelici pokąsani przez jadowite węże musieli dla uratowania się popatrzeć na miedzianego węża, tak też wszyscy ludzie muszą uwierzyć w Syna Bożego, jeśli chcą być wyratowani ze stanu, w którym podlegają śmierci.
Następnie Jezus uwydatnia rolę wielkiej miłości Jehowy, gdy mówi do Nikodema: „Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat, że dał swego Syna jednorodzonego, aby każdy kto w niego wierzy, nie zginął, lecz posiadł życie wieczne”. W taki to sposób tutaj, w Jeruzalem, zaledwie sześć miesięcy po rozpoczęciu swojej służby, Jezus wyjawia, że z postanowienia Jehowy ma doprowadzić do wybawienia ludzkości.
◆ Co skłoniło Nikodema do odwiedzenia Jezusa? Dlaczego uczynił to w nocy?
◆ Co to znaczy ‛ponownie się narodzić’?
◆ Jak Jezus unaocznił swoją rolę w wybawieniu nas?