6. Jaki zwrot dotyczący wzrostu występuje trzy razy w Dziejach Apostolskich i do czego się odnosi?

⁶ Zanim przeanalizujemy spełnianie się słów z Dziejów Apostolskich 1:8, zwróćmy uwagę na zwrot „słowo Jehowy dalej rosło”, który w różnych postaciach pojawia się w Biblii tylko trzy razy i tylko w Dziejach Apostolskich (Dzieje 6:7; 12:24; 19:20). Określenie „słowo Jehowy” albo „słowo Boże” odnosi się w tych wersetach do dobrej nowiny: porywającej prawdy Bożej — żywego i dobitnego orędzia, zmieniającego życie tych, którzy je przyjmowali (Hebrajczyków 4:12).

7. Z czym powiązano wzrost słowa Bożego w Dziejach Apostolskich 6:7 i co się zdarzyło w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku?

⁷ Pierwsza wzmianka o wzroście słowa Bożego pojawia się w Dziejach Apostolskich 6:7. Czytamy tam: „Toteż słowo Boże dalej rosło, a liczba uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażała; i spora rzesza kapłanów okazała posłuszeństwo wierze”. W tym fragmencie wzrost powiązano z liczbą uczniów. Wcześniej, w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., święty duch Boży został wylany na grupę około 120 uczniów zgromadzonych w pewnej sali na piętrze. Apostoł Piotr wygłosił potem porywające przemówienie i tego samego dnia uwierzyło jakieś 3000 słuchaczy. Jakież poruszenie musiało zapanować, gdy tysiące ludzi udawało się do zbiorników wodnych w Jerozolimie i okolicy, by przyjąć chrzest w imię Jezusa, którego mniej więcej 50 dni wcześniej zawieszono na palu jako przestępcę! (Dzieje 2:41).

8. Jaki wzrost liczby uczniów nastąpił po Pięćdziesiątnicy roku 33?

⁸ To był oczywiście dopiero początek. Nieustanne wysiłki żydowskich przywódców religijnych zmierzające do powstrzymania dzieła głoszenia nie przynosiły rezultatów. Ku ich niezadowoleniu „Jehowa codziennie przyłączał (...) [do uczniów] dostępujących wybawienia” (Dzieje 2:47). Wkrótce „liczba mężczyzn sięgnęła około pięciu tysięcy”. Potem „stale przybywało wierzących w Pana — mnóstwo mężczyzn i kobiet” (Dzieje 4:4; 5:14). A o jeszcze późniejszym okresie powiedziano: „Zbór w całej Judei i Galilei, i Samarii rzeczywiście wszedł w okres pokoju i się budował; a chodząc w bojaźni przed Jehową i w pociesze ducha świętego, stale się pomnażał” (Dzieje 9:31). Po latach, być może około roku 58, wspomniano o ‛tysiącach wierzących’ (Dzieje 21:20). Do tego czasu uwierzyło też sporo pogan.

9. Co można powiedzieć o pierwszych chrześcijanach?

⁹ Ten wzrost liczebny następował głównie dzięki temu, że wielu się nawracało. Nowa religia rozwijała się bardzo dynamicznie. Uczniowie w niczym nie przypominali dzisiejszych biernych członków kościoła — byli bez reszty oddani Jehowie i Jego Słowu; nieraz poznawali prawdę od osób, które znosiły zaciekłe prześladowania (Dzieje 16:23, 26-33). Przyjęcie chrystianizmu było wynikiem świadomej, przemyślanej decyzji (Rzymian 12:1). Chrześcijanie dokładnie poznawali drogi Boże; mieli prawdę w umysłach i sercach (Hebrajczyków 8:10, 11). Byli gotowi nawet umrzeć za to, w co wierzyli (Dzieje 7:51-60).

10. Z jakiej powinności zdawali sobie sprawę pierwsi chrześcijanie i jak to wygląda w naszych czasach?

¹⁰ Ci, którzy przyjmowali nauki chrześcijańskie, rozumieli, że muszą dzielić się prawdą z drugimi. To bezpośrednio przyczyniało się do dalszego wzrostu liczebnego. Pewien biblista napisał: „Krzewienie wiary nie było zarezerwowane tylko dla najgorliwszych albo oficjalnie wyznaczonych ewangelizatorów. Działalność ewangelizacyjna była przywilejem i obowiązkiem każdego członka Kościoła. (...) Spontaniczne nawiązywanie kontaktów z innymi przez wszystkich członków społeczności chrześcijan już od samego początku nadało temu ruchowi wielki impet”. Dodał jeszcze: „Działalność ewangelizacyjna stanowiła podstawę istnienia pierwszych chrześcijan”. To samo można powiedzieć o prawdziwych chrześcijanach w naszych czasach.