Dla zboru „nastał okres spokoju”

1, 2. W jakim celu Saul udał się do Damaszku?

MINY podróżnych nie wróżą nic dobrego. Mężczyźni zmierzają do Damaszku z nikczemnym zamiarem. Będą wywlekać z domów znienawidzonych uczniów Jezusa, związywać ich i upokorzonych prowadzić do Jerozolimy przed Sanhedryn.

² Na czele grupy stoi Saula, który już splamił swoje ręce krwią. Niedawno z aprobatą przyglądał się, jak podobni mu fanatycy ukamienowali Szczepana, gorliwego naśladowcę Jezusa (Dzieje 7:57 do 8:1). Nieusatysfakcjonowany atakami na zbór w Jerozolimie, podżega do rozszerzenia prześladowań na dalsze tereny. Chce wytępić tę groźną sektę nazywaną „Drogą” (Dzieje 9:1, 2; zobacz ramkę „Misja Saula w Damaszku”).

3, 4. (a) Co się przydarzyło Saulowi w drodze do Damaszku? (b) Jakie pytania omówimy?

³ Nagle wokół Saula rozbłyska olśniewające światło. Na ten widok jego towarzysze stają jak oniemiali. Saul traci wzrok i pada na ziemię. Nic nie widzi, ale słyszy głos z nieba: „Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz?”. Oszołomiony, pyta: „Kim jesteś, Panie?”. Otrzymana odpowiedź zapewne wstrząsa nim do głębi: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz” (Dzieje 9:3-5; 22:9).

⁴ Jaka lekcja płynie ze słów, którymi Jezus przemówił do Saula? Jaką korzyść możemy odnieść z omówienia wydarzeń związanych z nawróceniem się tego prześladowcy? I czego uczy nas sposób, w jaki zbór wykorzystał późniejszy okres pokoju?

„Czemu mnie prześladujesz?” (Dzieje 9:1-5)

5, 6. Jaka nauka płynie ze słów, którymi Jezus zwrócił się do Saula?

⁵ Kiedy Jezus zatrzymał Saula na drodze prowadzącej do Damaszku, nie zapytał: „Dlaczego prześladujesz moich uczniów?”, ale „Czemu mnie prześladujesz?” (Dzieje 9:4). A zatem Jezus osobiście odczuwa krzywdy wyrządzane jego naśladowcom (Mat. 25:34-40, 45).

⁶ Jeżeli znosisz sprzeciw z powodu wiary w Chrystusa, możesz być pewny, że zarówno on, jak i Jehowa znają twoją sytuację (Mat. 10:22, 28-31). Nie znaczy to jednak, że muszą usunąć tę próbę. Pamiętaj: Jezus widział, że Saul popiera zabicie Szczepana i że wiernych uczniów w Jerozolimie wywleka z domów, ale nie zaingerował (Dzieje 8:3). Niemniej poprzez Jezusa Jehowa dodał Szczepanowi i innym uczniom potrzebnych sił, żeby mogli zachować wierność.

7. Co trzeba robić, żeby przetrwać prześladowania?

⁷ Ty także możesz przetrwać prześladowania, jeśli weźmiesz pod uwagę następujące rady: 1) Postanów sobie, że pozostaniesz lojalny wobec Boga bez względu na to, co się stanie. 2) Proś Go o pomoc (Filip. 4:6, 7). 3) Pozostaw Jemu wymierzenie sprawiedliwości (Rzym. 12:17-21). 4) Ufaj, że Jehowa doda ci sił, żebyś mógł wytrwać, dopóki On nie uzna za słuszne położyć kresu próbie (Filip. 4:12, 13).

‛Saulu, bracie, Pan posłał mnie do ciebie’ (Dzieje 9:6-17)

8, 9. Co mógł czuć Ananiasz w związku z otrzymanym zadaniem?

⁸ Po wyjawieniu Saulowi swojej tożsamości Jezus mu polecił: „Wstań i idź do miasta. Tam się dowiesz, co masz robić dalej” (Dzieje 9:6). Oślepiony Saul został zaprowadzony na kwaterę w Damaszku, gdzie przez trzy dni modlił się i pościł. W tym czasie Jezus przemówił w jego sprawie do ucznia o imieniu Ananiasz, który „cieszył się dobrą opinią u wszystkich tamtejszych Żydów” (Dzieje 22:12).

⁹ Pomyślmy tylko, jak sprzeczne uczucia musiały targać Ananiaszem! Wskrzeszony Jezus Chrystus, Głowa zboru, osobiście się do niego zwrócił i powierzył mu szczególną misję. Cóż za zaszczyt — ale też jakie trudne zadanie! Gdy Ananiasz dowiedział się, że ma iść do Saula, powiedział: „Panie, słyszałem o nim od wielu ludzi, jak dużo krzywd wyrządził twoim świętym w Jerozolimie. Tutaj też przyszedł z upoważnieniem od naczelnych kapłanów, żeby aresztować wszystkich, którzy wzywają twojego imienia” (Dzieje 9:13, 14).

10. Czego się dowiadujemy o Jezusie ze sposobu, w jaki odniósł się do obaw Ananiasza?

¹⁰ Jezus nie zganił Ananiasza za to, że wyraził swój niepokój. Chociaż wcześniej udzielił mu już wyraźnych wskazówek, teraz pokazał, że liczy się z jego odczuciami, wyjawiając powód, dla którego zleca mu to niezwykłe zadanie. Powiedział o Saulu: „Ten człowiek jest moim naczyniem wybranym. On zaniesie moje imię do innych narodów, a także do królów i do ludu Izraela. Wyraźnie mu pokażę, jak wiele musi wycierpieć ze względu na moje imię” (Dzieje 9:15, 16). Ananiasz bezzwłocznie wykonał polecenie Jezusa. Odszukał prześladowcę i rzekł do niego: „Saulu, bracie, Pan Jezus, który ukazał ci się w drodze, posłał mnie, żebyś odzyskał wzrok i został napełniony duchem świętym” (Dzieje 9:17).

11, 12. Czego się uczymy z wydarzeń związanych z nawróceniem się Saula?

¹¹ Wydarzenia związane z nawróceniem się Saula prowadzą do kilku wniosków. Pokazują na przykład, że Jezus zgodnie ze złożoną obietnicą aktywnie przewodzi dziełu głoszenia (Mat. 28:20). Chociaż obecnie nie przemawia bezpośrednio do poszczególnych osób, to kieruje tym dziełem za pośrednictwem wiernego niewolnika, którego ustanowił „nad sługami w swoim domu” (Mat. 24:45-47). Pod nadzorem Ciała Kierowniczego organizowana jest praca głosicieli i pionierów, którzy szukają ludzi pragnących lepiej poznać Chrystusa. Jak wspomniano w poprzednim rozdziale, wiele takich osób przed wizytą Świadków Jehowy modliło się do Boga o pomoc (Dzieje 9:11).

¹² Ananiasz posłusznie przyjął zadanie i nie ominęły go błogosławieństwa. A czy ty spełniasz polecenie, by dawać dokładne świadectwo, nawet jeśli masz jakieś obawy? Niektórzy mają opory przed nawiązywaniem rozmów z nieznajomymi w służbie od domu do domu. Dla innych wyzwaniem jest świadczenie ludziom w ich miejscu pracy, na ulicy, przez telefon lub listownieb. Ananiasz pokonał strach i miał zaszczyt przyczynić się do tego, że Saulowi został udzielony duch świętyc. Powodzenie zawdzięczał temu, że zaufał Jezusowi i potraktował Saula jak brata. Gdy za przykładem Ananiasza ufamy, że dziełem głoszenia kieruje Jezus, i gdy wczuwamy się w położenie ludzi, uważając za potencjalnych braci nawet tych, którzy nas bardzo onieśmielają, to my również zdołamy pokonać swoje obawy (Mat. 9:36).

„Zaczął głosić (...), że Jezus jest Synem Bożym” (Dzieje 9:18-30)

13, 14. Czego z przykładu Saula może się nauczyć ktoś, kto studiuje Biblię, ale nie jest jeszcze ochrzczony?

¹³ Pod wpływem zdobytej wiedzy Saul niezwłocznie przystąpił do działania. Kiedy odzyskał wzrok, dał się ochrzcić i przyłączył się do uczniów z Damaszku. Co więcej, „od razu zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym” (Dzieje 9:20).

¹⁴ Jeżeli studiujesz Biblię, ale nie jesteś jeszcze ochrzczony, to czy wzorem Saula będziesz zdecydowanie działać zgodnie z tym, czego się uczysz? To prawda, że Saul na własne oczy zobaczył cud dokonany przez Chrystusa, co niewątpliwie stanowiło silny bodziec do czynu. Ale przecież inni też byli świadkami cudów Jezusa. Na przykład pewna grupa faryzeuszy widziała, jak uleczył on mężczyznę z bezwładną ręką, a mnóstwo Żydów było świadomych, że wskrzesił Łazarza. Jednak wielu pozostało na to obojętnych, a niektórzy nawet sprzeciwiali się Jezusowi (Marka 3:1-6; Jana 12:9, 10). Natomiast Saul dokonał u siebie gruntownych zmian. Co sprawiło, że podjął takie działania, podczas gdy inni byli bierni? Bardziej bał się Boga niż ludzi i głęboko cenił miłosierdzie okazane mu przez Chrystusa (Filip. 3:8). Jeśli przejawiasz podobne nastawienie, nie pozwolisz, żeby cokolwiek powstrzymało cię od głoszenia i zmierzania do chrztu.

15, 16. O kim Saul głosił w synagogach i jak na to reagowali Żydzi z Damaszku?

¹⁵ Spróbuj sobie wyobrazić, jak zdziwieni, poruszeni i rozgniewani musieli być ludzie, gdy Saul zaczął głosić w synagogach o Jezusie! „Czy to nie jest ten człowiek, który w Jerozolimie zaciekle prześladował wzywających tego imienia?” — pytali (Dzieje 9:21). Wyjaśniając zmianę swojego stosunku do Jezusa, Saul „logicznie udowadniał, że Jezus jest Chrystusem” (Dzieje 9:22). Ale logika nie jest uniwersalnym kluczem i nie otworzy każdego umysłu zniewolonego tradycją czy każdego serca owładniętego dumą. Mimo to Saul nie dawał za wygraną.

¹⁶ Jakieś trzy lata później Żydzi w Damaszku wciąż sprzeciwiali się Saulowi. W końcu postanowili go zabić (Dzieje 9:23; 2 Kor. 11:32, 33; Gal. 1:13-18). Kiedy dowiedział się o ich zmowie, rozważnie zdecydował się uciec z miasta i „jego uczniowie spuścili go nocą w koszu przez otwór w murze” (Dzieje 9:25). Użyte przez Łukasza określenie „jego uczniowie” może wskazywać, że przynajmniej niektórzy zareagowali pozytywnie na działalność Saula w Damaszku i przyłączyli się do naśladowców Chrystusa.

17. (a) Jak ludzie reagują na prawdę biblijną? (b) Co powinniśmy dalej robić i dlaczego?

¹⁷ Gdy po raz pierwszy zacząłeś dzielić się zdobywaną wiedzą z krewnymi, przyjaciółmi czy innymi osobami, być może sądziłeś, że wszyscy dostrzegą, jak logiczna jest prawda biblijna. Niektórzy rzeczywiście mogli to dostrzec, ale w wielu wypadkach tak nie było. Niewykluczone, że nawet członkowie najbliższej rodziny potraktowali cię wrogo (Mat. 10:32-38). Jeżeli jednak ulepszasz swoją umiejętność prowadzenia rozmów na podstawie Pisma Świętego i postępujesz właściwie, to nawet osoby, które ci się sprzeciwiają, mogą z czasem zmienić nastawienie (Dzieje 17:2; 1 Piotra 2:12; 3:1, 2, 7).

18, 19. (a) Kiedy Barnabas wstawił się za Saulem i jaki był tego skutek? (b) Jak możemy naśladować Barnabasa i Saula?

¹⁸ Saul przybył do Jerozolimy, ale, co zrozumiałe, tamtejsi uczniowie nie wierzyli jego zapewnieniom, że teraz sam jest naśladowcą Chrystusa. Gdy jednak wstawił się za nim Barnabas, apostołowie go przyjęli, a on na jakiś czas z nimi pozostał (Dzieje 9:26-28). Saul był rozważny, ale nie wstydził się dobrej nowiny (Rzym. 1:16). Chociaż przebywał w Jerozolimie — gdzie wcześniej zapoczątkował zaciekły atak na uczniów Jezusa Chrystusa — zaczął śmiało głosić. Kiedy miejscowi Żydzi zobaczyli, że ich dawny sprzymierzeniec już nie jest po ich stronie, wpadli w popłoch i postanowili go zabić. Relacja donosi: „Gdy bracia się o tym dowiedzieli, odprowadzili go do Cezarei i odesłali do Tarsu” (Dzieje 9:30). Saul poddał się kierownictwu Jezusa widocznemu w tej decyzji zboru — z korzyścią dla siebie i dla współwyznawców.

¹⁹ Zauważmy, że Barnabas bez wahania pośpieszył Saulowi z pomocą. Niewątpliwie ten życzliwy gest przyczynił się do powstania między tymi gorliwymi sługami Jehowy bliskiej przyjaźni. Czy wzorem Barnabasa chętnie wspierasz nowych członków zboru, wyruszając z nimi do służby kaznodziejskiej i pomagając im w robieniu postępów duchowych? Jeśli będziesz tak robił, czekają cię obfite błogosławieństwa. A może sam jesteś początkującym głosicielem dobrej nowiny? Czy tak jak Saul przyjmujesz ofiarowane ci wsparcie? Współpracując z bardziej doświadczonymi głosicielami, ulepszysz swoje umiejętności, będziesz mieć więcej radości i nawiążesz przyjaźnie na całe życie.

„Wielu uwierzyło w Pana” (Dzieje 9:31-43)

20, 21. Podaj przykłady dobrego wykorzystania ‛okresów spokoju’ przez dawnych i dzisiejszych sług Bożych.

²⁰ Kiedy nawrócony Saul bezpiecznie opuścił Jerozolimę, „dla zboru w całej Judei, Galilei i Samarii nastał okres spokoju” (Dzieje 9:31). Jak uczniowie wykorzystali ten ‛dogodny czas’? (2 Tym. 4:2). Dzieje Apostolskie donoszą, że ‛nastał okres budowania się’. Apostołowie i inni odpowiedzialni bracia wzmacniali wiarę współwyznawców i przewodzili zborowi, który ‛żył w bojaźni przed Jehową i zaznawał pociechy ducha świętego’. Piotr udał się do Liddy na równinie Szaron, żeby pokrzepiać tamtejszych uczniów. W wyniku jego działalności wielu mieszkańców tego miasta i okolic ‛nawróciło się do Pana’ (Dzieje 9:32-35). A zatem naśladowcy Chrystusa nie dali się rozproszyć niepotrzebnym dążeniom, ale koncentrowali się na dbaniu o siebie nawzajem i na głoszeniu dobrej nowiny. W rezultacie liczba uczniów „stale rosła”.

²¹ Pod koniec XX wieku w podobny „okres spokoju” weszli w wielu krajach Świadkowie Jehowy. Nagle upadły reżimy, które przez dziesięciolecia ich uciskały, i złagodzono lub całkowicie zniesiono restrykcje nałożone na działalność kaznodziejską. Dziesiątki tysięcy Świadków wykorzystało tę możliwość i zaczęło otwarcie głosić. Przyniosło to zdumiewające efekty.

22. Jak możesz dobrze wykorzystać swobodę, którą obecnie się cieszysz?

²² Czy właściwie korzystasz z posiadanej wolności? Jeżeli mieszkasz w kraju, w którym są respektowane swobody religijne, Szatan może próbować cię nakłonić do zabiegania o bogactwa materialne zamiast o sprawy Królestwa (Mat. 13:22). Nigdy do tego nie dopuść. Dobrze wykorzystuj okresy względnego spokoju. Traktuj je jako okazję do dawania dokładnego świadectwa i budowania zboru. Pamiętaj, że twoja sytuacja może się nagle zmienić.

23, 24. (a) Jakie wnioski możemy wyciągnąć z relacji o Tabicie? (b) Co powinniśmy sobie postanowić?

²³ Rozważmy, co się przydarzyło chrześcijance o imieniu Tabita, inaczej Dorkasd. Mieszkała ona w Joppie, mieście leżącym niedaleko Liddy. Ta wierna siostra mądrze wykorzystywała czas i warunki. Jak donosi sprawozdanie biblijne, ‛robiła wiele dobrego i rozdawała dary miłosierdzia’. Nagle jednak zachorowała i zmarła. Uczniów z Joppy, a szczególnie tamtejsze wdowy, które życzliwie wspierała, ogarnął ogromny smutek. Kiedy Piotr przybył do domu, w którym przygotowywano ciało do pogrzebu, dokonał cudu, jakiego wcześniej nie dokonał żaden z apostołów Jezusa Chrystusa. Pomodlił się, a następnie wskrzesił Tabitę! Czy możesz sobie wyobrazić radość wdów oraz pozostałych uczniów, gdy zobaczyli ją żywą? Wydarzenie to z pewnością dodało im sił przed czekającymi ich próbami. Zrozumiałe też, że „wieść o tym rozeszła się po całej Joppie i wielu uwierzyło w Pana” (Dzieje 9:36-42).

²⁴ Z tej pokrzepiającej relacji o Tabicie możemy wyciągnąć dwa ważne wnioski. 1) Życie jest ulotne. Jakie to więc istotne, żebyśmy wyrabiali sobie dobre imię u Boga, póki mamy takie możliwości! (Kazn. 7:1). 2) Nadzieja zmartwychwstania jest niezawodna. Jehowa dostrzegł liczne szlachetne uczynki Tabity i ją nagrodził. Będzie pamiętał również o naszej ciężkiej pracy i wskrzesi nas, gdybyśmy umarli przed Armagedonem (Hebr. 6:10). Dlatego bez względu na to, czy obecnie jest dla nas ‛trudny czas’, czy „okres spokoju”, trwajmy w dawaniu dokładnego świadectwa o Chrystusie (2 Tym. 4:2).