Jak wynika z relacji Łukasza, zaapelowali do nich: „Dlaczego to robicie?! My też jesteśmy ludźmi, takimi słabymi jak wy. Głosimy wam dobrą nowinę, żebyście porzucili te bezwartościowe rzeczy i wielbili żywego Boga, który uczynił niebo, ziemię, morze i wszystko, co w nich jest.

Dzieje 14:15-17

¹² Czego możemy się nauczyć z tej pobudzającej do myślenia wypowiedzi? Po pierwsze, Paweł i Barnabas nie uważali się za lepszych od swoich słuchaczy. Nie udawali kogoś, kim nie byli. Wręcz przeciwnie, pokornie przyznali, że mają takie same słabości jak pogańscy mieszkańcy Listry. To prawda, że otrzymali ducha świętego i zostali uwolnieni od fałszywych wierzeń. Mieli też nadzieję panować razem z Chrystusem. Zdawali sobie jednak sprawę, że jeśli słuchający ich ludzie okażą posłuszeństwo Chrystusowi, otrzymają takie same dary.

¹³ A jakie my mamy nastawienie do ludzi, którym głosimy? Czy uważamy ich za równych sobie? Czy przekazując prawdy ze Słowa Bożego, naśladujemy Pawła i Barnabasa i nie szukamy chwały dla siebie? Przykład dał pod tym względem Charles Taze Russell. Chociaż był znakomitym kaznodzieją i pod koniec XIX oraz na początku XX wieku przewodził dziełu głoszenia, napisał: „Nie chcemy żadnego hołdu, żadnej czci — ani dla siebie, ani dla naszych pism. Nie chcemy też, by tytułowano nas wielebnym czy rabbim”. Swoją pokorną postawą brat Russell przypominał Pawła i Barnabasa. Również my pełnimy służbę nie dla własnej chwały, ale by pomagać ludziom przybliżyć się do „żywego Boga”.