„Uwierz w Pana Jezusa”

Ci chrześcijańscy misjonarze otworzyli umysł owego strażnika na podstawową prawdę o zbawieniu. Była to ta sama prawda, którą w okresie powstawania pierwszego zboru chrześcijańskiego wyjaśnił apostoł Piotr. Wskazał on wówczas na kluczową rolę, jaką w kwestii zbawienia spełnia Jezus Chrystus, i nazwał go „Głównym Pośrednikiem życia”. Powiedział również: „Nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dzieje Apostolskie 3:15; 4:12, Bw). Paweł i Sylas skierowali strażnika z Filippi do tego samego Pośrednika zbawienia, mówiąc: „Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony” (Dzieje Apostolskie 16:31, Bw).

Warunki zbawienia

Jakim wymaganiom trzeba więc sprostać? Pierwsze z nich wymienił apostoł Paweł w rozmowie ze strażnikiem więziennym w Filippi: „Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony” (Dzieje Apostolskie 16:31, Bw). Musimy całym sercem uznać wartość przelanej krwi Jezusa. A na czym będzie polegać nasze zbawienie? Wskazał na to Jezus, gdy rzekł: ‛Daję im życie wieczne i nigdy nie zginą’ (Jana 10:28, Przekład współczesny). Większość ludzi dostąpi życia wiecznego na ziemi, gdzie zostaną przywrócone doskonałe, rajskie warunki (Psalm 37:10, 11; Objawienie 21:3, 4). Natomiast dla „małej trzódki” zbawienie będzie oznaczać panowanie wespół z Jezusem w jego niebiańskim Królestwie (Łukasza 12:32; Objawienie 5:9, 10; 20:4).

Niektórzy twierdzą, jakoby po uwierzeniu w Jezusa nic więcej nie było już potrzebne. „Istnieje tylko jeden warunek, który należy spełnić, by się dostać do nieba”, czytamy w pewnej publikacji religijnej. „Chodzi o to, by uznać Jezusa Chrystusa za swojego osobistego Zbawcę, poddać się Mu jako Mistrzowi i Panu oraz otwarcie wyznać go jako takiego przed światem”. Dlatego wielu jest zdania, że do zapewnienia sobie życia wiecznego wystarczy samo nawrócenie się w nagłym przypływie emocji. Tymczasem spełnienie jednego podstawowego warunku zbawienia z pominięciem pozostałych przypomina przeczytanie jednego głównego punktu umowy i zbagatelizowanie całej reszty.

Widać to jeszcze wyraźniej z wypowiedzi osób, które kiedyś uważały, że wiara w Jezusa najzupełniej wystarcza. Na przykład Bernice mówi: „Wychowywałam się w jednym z kościołów protestanckich, ale zaczęło mnie nurtować pewne pytanie: Skoro życie wieczne zależy wyłącznie od Jezusa, to dlaczego on sam uzależnił je od ‛nabywania wiedzy o jedynym prawdziwym Bogu, i o tym, którego On posłał, Jezusie Chrystusie’?” (Jana 17:3).

Norman przez dziewięć lat nie miał żadnych wątpliwości co do swego zbawienia. Potem jednak uświadomił sobie, że to za mało oświadczyć w uniesieniu, iż Jezus Chrystus jest jego Zbawcą. „Dowiedziałem się z Biblii, że nie wystarczy uznać się przed Bogiem za grzesznika, który potrzebuje zbawienia”, wyjaśnia. „Trzeba też spełniać uczynki odpowiadające skrusze” (Mateusza 3:8; Dzieje Apostolskie 3:19).

Wiara w Jezusa rzeczywiście jest niezbędna do zbawienia, ale to jeszcze nie wszystko. Jezus wspomniał o ludziach, którzy utrzymywali, że w niego wierzą, a nawet dokonywali w jego imieniu „potężnych dzieł”. Nie przyznał się jednak do nich. Dlaczego? Ponieważ ‛dopuszczali się bezprawia’ i nie spełniali woli jego Ojca (Mateusza 7:15-23). Uczeń Jakub przypomina nam o potrzebie ‛stania się wykonawcami słowa, a nie tylko słuchaczami, oszukującymi siebie fałszywym rozumowaniem’. Zaznacza również: „Wierzysz, że jest jeden Bóg, prawda? Zupełnie słusznie. Jednakże i demony wierzą, a drżą. (...) wiara bez uczynków jest martwa” (Jakuba 1:22; 2:19, 26).

Niektórzy zapewniają jednak, że kto naprawdę został zbawiony, ten siłą rzeczy odpowiada tym wymaganiom. Czy w praktyce rzeczywiście tak jest? Denis ‛przyjął Jezusa’ jako mały chłopiec. Teraz mówi: „‛Zbawieni’, których poznałem, nie odczuwają większej potrzeby analizowania Pisma Świętego, bo myślą, że posiedli już wszystko, co w ich wypadku mogło być nieodzowne”. Obłuda i niechrześcijańskie postępowanie wielu rzekomo zbawionych rzuca na tę kwestię niezbyt korzystne światło.

Mimo to wielu uparcie powołuje się na słowa Biblii: „Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny” (Jana 3:36, Bw). Wyciągają z nich wniosek, że kto raz uznał Pana Jezusa Chrystusa za swego osobistego Zbawcę, nie może zginąć. „Raz zbawiony, na zawsze zbawiony”, brzmi ich dewiza. Ale czy znajduje ona uzasadnienie w Biblii? Aby na to odpowiedzieć, trzeba rozważyć wszystko, co na ten temat mówi Pismo Święte.