„Głową każdego mężczyzny jest Chrystus” (1 KOR. 11:3).

1. Co świadczy o tym, że Jehowa jest Bogiem porządku?

„GODZIEN jesteś, Jehowo, Boże nasz, przyjąć chwałę i szacunek, i moc, ponieważ tyś stworzył wszystko i z twojej woli wszystko zaistniało i zostało stworzone” — czytamy w Księdze Objawienia 4:11. Jako Stwórca, Jehowa Bóg jest Najwyższym Władcą całego wszechświata i góruje nad wszystkim, co uczynił. „Nie jest Bogiem nieporządku, lecz pokoju”, o czym świadczy sposób, w jaki zorganizował niebiańską rodzinę aniołów (1 Kor. 14:33; Kol. 1:15; Izaj. 6:1-3; Hebr. 12:22, 23).

2, 3. (a) Kto był pierwszym stworzeniem Jehowy? (b) Jaką pozycję względem Ojca zajmuje pierworodny Syn?

² Zanim Bóg zaczął stwarzać, przez niezliczone wieki istniał sam. Pierwszym Jego stworzeniem był duchowy Syn, który został nazwany „Słowem” z uwagi na otrzymaną rolę Rzecznika. Za pośrednictwem Słowa Bóg powołał do życia wszystko inne. Później posłał tego Syna na ziemię jako doskonałego człowieka, Jezusa Chrystusa (odczytaj Jana 1:1-3, 14).

³ Co Pismo Święte mówi o pozycji pierworodnego Syna względem Boga? Apostoł Paweł napisał pod natchnieniem: „Chcę, byście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest Chrystus, a głową kobiety jest mężczyzna, a głową Chrystusa jest Bóg” (1 Kor. 11:3). Chrystus zatem podlega władzy swego Ojca. Aby wśród stworzeń rozumnych panował ład i pokój, niezbędne jest zwierzchnictwo i podporządkowanie. Nawet ten, ‛za którego pośrednictwem zostało stworzone wszystko inne’, ma być podporządkowany Bogu (Kol. 1:16).

4, 5. Jak Jezus zapatrywał się na swoją pozycję względem Jehowy?

⁴ Jak Jezus zapatrywał się na władzę Jehowy oraz perspektywę pójścia na ziemię? W Piśmie Świętym czytamy: „Chociaż istniał w postaci Bożej, nie brał pod uwagę zagarnięcia, mianowicie tego, żeby być równym Bogu. Przeciwnie, ogołocił samego siebie i przybrał postać niewolnika, i stał się podobny do ludzi. Co więcej, gdy się znalazł w kształcie człowieka, ukorzył się i stał się posłuszny aż do śmierci, i to śmierci na palu męki” (Filip. 2:5-8).

⁵ Jezus w każdej sytuacji pokornie poddawał się woli Ojca. Oświadczył: „Nie mogę nic uczynić z własnej inicjatywy; (...) sąd mój jest prawy, ponieważ nie szukam własnej woli, lecz woli tego, który mnie posłał” (Jana 5:30). Oznajmił też: „Zawsze czynię to, co się jemu podoba” (Jana 8:29). Pod koniec ziemskiego życia tak powiedział w modlitwie do Ojca: „Otoczyłem cię chwałą na ziemi, gdyż dokończyłem dzieła, które mi dałeś do wykonania” (Jana 17:4). Jak widać, Jezus chętnie uznawał władzę Jehowy i był Mu podporządkowany.

Uznawanie zwierzchnictwa Ojca przynosi pożytek Synowi

6. Jakie przymioty przejawiał Jezus?

⁶ Będąc na ziemi, Jezus przejawiał wiele wspaniałych przymiotów, między innymi głęboką miłość do Ojca niebiańskiego. „Miłuję Ojca” — powiedział (Jana 14:31). Ogromną miłością darzył też ludzi (odczytaj Mateusza 22:35-40). Był życzliwy i wyrozumiały, a nie surowy czy apodyktyczny. Oznajmił: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy się mozolicie i jesteście obciążeni, a ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu, a znajdziecie pokrzepienie dla dusz waszych. Albowiem moje jarzmo jest miłe, a moje brzemię lekkie” (Mat. 11:28-30). Szczerzy ludzie w różnym wieku, zwłaszcza gnębieni i uciskani, czuli ulgę, gdy przebywali w towarzystwie tak serdecznego człowieka i gdy słuchali tak pocieszającego orędzia.

7, 8. (a) W jakiej sytuacji według Prawa była kobieta trapiona upływem krwi? (b) Jak tę kobietę potraktował Jezus?

⁷ A jak Jezus odnosił się do kobiet? W ciągu dziejów mnóstwo mężczyzn traktowało kobiety karygodnie. Postępowali tak również przywódcy religijni starożytnego Izraela. Natomiast Jezus okazywał kobietom szacunek. Dobrze to ilustruje sposób, w jaki postąpił z niewiastą, która była 12 lat trapiona upływem krwi. „Dużo wycierpiała” od wielu lekarzy. Szukając pomocy, wydała wszystkie swe środki, ale nie odniosła pożytku, lecz „raczej się jej pogorszyło”. Według Prawa była nieczysta. Ktokolwiek by jej dotknął, też stałby się nieczysty (Kapł. 15:19, 25).

⁸ Kiedy owa kobieta usłyszała, że Jezus uzdrawia chorych, wmieszała się w tłum, mówiąc sobie: „Jeśli dotknę choćby jego szat wierzchnich, wyzdrowieję”. Dotknęła więc Jezusa i natychmiast została uleczona. Jezus wiedział, że nie powinna była dotykać jego szat. Mimo to jej nie zganił. Przeciwnie — był życzliwy. Rozumiał, że przez wiele lat znosiła udrękę i rozpaczliwie szukała pomocy. Pełen współczucia, powiedział: „Córko, twoja wiara cię uzdrowiła. Idź w pokoju i bądź wyleczona” (Marka 5:25-34).

9. Jak Jezus zareagował, gdy uczniowie nie chcieli dopuścić do niego małych dzieci?

⁹ W obecności Jezusa swobodnie czuły się nawet dzieci. Gdy pewnego razu ludzie zaczęli je do niego przyprowadzać, uczniowie strofowali ich, najwidoczniej sądząc, że małe dzieci mogą mu przeszkadzać. Ale Jezus myślał inaczej. W relacji biblijnej czytamy: „Ujrzawszy to, Jezus oburzył się i rzekł do nich [do uczniów]: ‚Pozwólcie małym dzieciom przychodzić do mnie; nie próbujcie ich zatrzymywać, do takich bowiem należy królestwo Boże’”. Ponadto „brał dzieci w ramiona i zaczął je błogosławić, wkładając na nie ręce”. Nie chodzi o to, że Jezus po prostu tolerował dzieci — on traktował je bardzo serdecznie (Marka 10:13-16).

10. Jak Jezus posiadł tak szlachetne przymioty?

¹⁰ Jak Jezus posiadł tak szlachetne przymioty, widoczne w jego postępowaniu na ziemi? W swym bycie przedludzkim przez niezliczone wieki obserwował Ojca niebiańskiego i przyswoił sobie Jego metody działania (odczytaj Przysłów 8:22, 23, 30). Widząc, jak Jehowa z miłością sprawuje zwierzchnictwo nad całym dziełem stwórczym, Jezus naśladował tę miłość. Czy chętnie wzorowałby się na Jehowie, gdyby nie był uległy? Z rozkoszą podporządkowywał się Ojcu, a On z uznaniem patrzył na takiego Syna. Jezus, przebywając na ziemi, w doskonały sposób odzwierciedlał cudowne przymioty Jehowy. Mamy szczególny zaszczyt być poddanymi Chrystusa, którego Bóg ustanowił Władcą niebiańskiego Królestwa!

Naśladuj przymioty Chrystusa

11. (a) Kogo powinniśmy z całych sił naśladować? (b) Dlaczego zwłaszcza mężczyźni muszą starannie wzorować się na Jezusie?

¹¹ Wszyscy członkowie zboru, a zwłaszcza mężczyźni, powinni usilnie starać się naśladować Chrystusa. Przywołajmy tu jeszcze raz biblijną wypowiedź: „Głową każdego mężczyzny jest Chrystus”. Brał on przykład ze swojej Głowy, czyli prawdziwego Boga, i tak samo chrześcijańscy mężczyźni powinni dokładnie wzorować się na swojej głowie — na Chrystusie. Właśnie tak postępował apostoł Paweł i dlatego zachęcał współwyznawców: „Stańcie się naśladowcami moimi, tak jak ja jestem naśladowcą Chrystusa” (1 Kor. 11:1). Z kolei apostoł Piotr napisał: „Do tego biegu zostaliście powołani, gdyż i Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście podążali dokładnie jego śladami” (1 Piotra 2:21). Wezwanie do naśladowania Chrystusa dotyczy zwłaszcza mężczyzn jeszcze z jednego powodu. To oni mogą usługiwać w charakterze starszych i sług pomocniczych. Wzorowanie się na Jehowie dawało Jezusowi wiele radości. I podobne uczucie powinni żywić mężczyźni, którzy starają się naśladować Chrystusa.

12, 13. Jak starsi mają się obchodzić z powierzoną im trzodą?

¹² Nadzorcy w zborze chrześcijańskim są zobowiązani przyswajać sobie postawę Chrystusa. Apostoł Piotr gorąco ich zachęca: „Paście powierzoną wam trzodę Bożą nie pod przymusem, lecz chętnie, ani nie z umiłowania nieuczciwego zysku, lecz ochoczo, ani nie jako panoszący się wśród tych, którzy są dziedzictwem Bożym, lecz stając się przykładami dla trzody” (1 Piotra 5:1-3). Starsi muszą zważać na potrzeby owiec. Nie mogą więc być despotyczni, władczy ani szorstcy. Biorą wzór z Jezusa, gdy starają się traktować powierzoną im trzodę życzliwie, wyrozumiale, a także z pokorą i miłością.

¹³ Bracia sprawujący w zborze przewodnictwo są niedoskonali i nie mogą o tym zapominać (Rzym. 3:23). Muszą chętnie poznawać Jezusa i naśladować jego miłość. Powinni też się zastanawiać, jak Bóg i Chrystus traktują ludzi, oraz pilnie się na Nich wzorować. Piotr nawołuje: „Wszyscy zaś jedni wobec drugich przepaszcie się uniżeniem umysłu, ponieważ Bóg przeciwstawia się wyniosłym, lecz pokornych obdarza niezasłużoną życzliwością” (1 Piotra 5:5).

14. Jak zamianowani mężczyźni mają okazywać szacunek innym?

¹⁴ W kontaktach z owcami Jehowy mężczyźni zamianowani do usługiwania w zborze muszą przejawiać szlachetne przymioty. W Liście do Rzymian 12:10 powiedziano: „W miłości braterskiej żywcie jedni do drugich tkliwe uczucie. Przodujcie w okazywaniu sobie nawzajem szacunku”. Starsi i słudzy pomocniczy darzą bliźnich szacunkiem. I tak jak każdy chrześcijanin, niczego nie powinni ‛czynić ze swarliwości czy z próżności, ale z uniżeniem umysłu uważać drugich za wyższych od siebie’ (Filip. 2:3). Osoby sprawujące przewodnictwo z pewnością nie mogą się wywyższać! Swą pokorną postawą dowodzą, że stosują się do rady apostoła Pawła: „My jednak, którzy jesteśmy silni, powinniśmy znosić słabości tych, którzy nie są silni, a nie mieć upodobania w samych sobie. Niech każdy z nas podoba się bliźniemu w tym, co jest dobre, ku jego zbudowaniu. Gdyż nawet Chrystus nie miał upodobania w samym sobie” (Rzym. 15:1-3).

Okazuj szacunek żonie

15. Jak mąż powinien traktować żonę?

¹⁵ Zwróćmy uwagę na radę, jakiej Piotr udzielił żonatym chrześcijanom: „Wy, mężowie, podobnie mieszkajcie z nimi [swymi żonami] stosownie do wiedzy, darząc je szacunkiem jako naczynie słabsze, żeńskie” (1 Piotra 3:7). Kto szanuje drugą osobę, ten ma dla niej wielkie uznanie. I gdy nie istnieją ku temu poważne przeciwwskazania, uwzględnia jej opinie, potrzeby i pragnienia. Właśnie w taki sposób postępuje chrześcijański mąż.

16. Jaką przestrogę Słowo Boże podaje mężom?

¹⁶ Napisawszy o darzeniu żon szacunkiem, Piotr dodał przestrogę: „Aby wasze modlitwy nie napotykały przeszkód” (1 Piotra 3:7). Słowa te podkreślają, jak wielkie znaczenie ma dla Jehowy postawa męża wobec żony — gdyby nie okazywał jej szacunku, jego modlitwy ‛napotykałyby przeszkody’. Warto dodać, iż żony otaczane przez mężów szacunkiem zazwyczaj chętniej z nimi współpracują!

17. Do jakiego stopnia mąż powinien kochać żonę?

¹⁷ O miłowaniu żon w Słowie Bożym powiedziano: „Mężowie powinni tak miłować swe żony, jak własne ciała. (...) Bo nigdy nikt nie miał w nienawiści swego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus — zbór, (...) niech też każdy z was z osobna tak miłuje swoją żonę, jak samego siebie” (Efez. 5:28, 29, 33). Do jakiego stopnia mężowie mają kochać swoje żony? „Mężowie, wciąż miłujcie swe żony, jak też Chrystus umiłował zbór i wydał zań samego siebie” — napisał Paweł (Efez. 5:25). A zatem mąż powinien być gotów oddać za żonę nawet własne życie, tak jak Chrystus poświęcił je za innych. Gdy mąż jest delikatny, wyrozumiały, troskliwy i niesamolubny, żonie znacznie łatwiej jest uznawać w małżeństwie zasadę zwierzchnictwa.

18. Na jaką pomoc mogą liczyć chrześcijańscy mężowie?

¹⁸ Czy wymaganie dotyczące darzenia żony takim szacunkiem nie jest wygórowane? Skądże! Jehowa nie oczekuje od mężów więcej, niż są w stanie z siebie dać. Poza tym Jego czciciele mogą korzystać z najpotężniejszej siły we wszechświecie — ze świętego ducha Bożego. Jezus oznajmił: „Jeżeli więc wy, chociaż jesteście niegodziwi, umiecie dawać swym dzieciom dobre dary, o ileż bardziej Ojciec w niebie da ducha świętego tym, którzy go proszą!” (Łuk. 11:13). Mężowie powinni więc modlić się o tego ducha, by pomagał im właściwie traktować innych, również żony (odczytaj Dzieje 5:32).

19. Co omówimy w następnym artykule?

¹⁹ Na mężczyznach rzeczywiście spoczywa ważne zadanie — mają uczyć się podporządkowania wobec Chrystusa oraz naśladować go w sprawowaniu zwierzchnictwa. A co powiedzieć o kobietach, zwłaszcza żonach? Następny artykuł wskaże, jak powinny się one zapatrywać na rolę wyznaczoną im przez Jehowę.

„Głową kobiety jest mężczyzna” (1 KOR. 11:3).

1, 2. (a) Co apostoł Paweł napisał o zasadzie zwierzchnictwa? (b) Jakie sprawy omawia niniejszy artykuł?

JAK wyjaśnił apostoł Paweł, Jehowa ustanowił następującą zasadę: „Głową każdego mężczyzny jest Chrystus, (...) a głową Chrystusa jest Bóg” (1 Kor. 11:3). W poprzednim artykule wykazano, że Jezus zawsze był podporządkowany Jehowie Bogu, uważając to za zaszczyt i powód do radości. Sam z kolei jest głową dla chrześcijańskich mężczyzn. Wobec ludzi był życzliwy, delikatny, współczujący i niesamolubny. Taką postawę powinni też przejawiać mężczyźni w zborze — zwłaszcza wobec swoich żon.

² A co można powiedzieć o kobietach? Kto jest ich głową? Paweł napisał: „Głową kobiety jest mężczyzna”. Jak kobiety powinny się zapatrywać na tę natchnioną wypowiedź? Czy ta zasada obowiązuje również wtedy, gdy mąż nie podziela przekonań religijnych żony? Czy podporządkowanie się zwierzchnictwu męża oznacza, że żona nie ma w małżeństwie prawa głosu? Jak kobieta może zjednywać sobie szacunek?

„Uczynię dla niego pomoc”

3, 4. Jaki pożytek przynosi małżeństwom zasada zwierzchnictwa?

³ Zasadę zwierzchnictwa ustanowił sam Jehowa Bóg. Jakiś czas po stworzeniu Adama oświadczył: „Człowiekowi nie jest dobrze pozostawać samemu. Uczynię dla niego pomoc jako jego uzupełnienie”. Gdy Adam po raz pierwszy ujrzał Ewę, swą pomocnicę i towarzyszkę życia, był tak szczęśliwy, że zawołał: „To wreszcie jest kość z moich kości i ciało z mego ciała” (Rodz. 2:18-24). Adam i Ewa mogli się stać rodzicami całej doskonałej ludzkości, która cieszyłaby się życiem wiecznym w ogólnoziemskim raju.

⁴ Wskutek buntu naszych prarodziców doszło do zburzenia doskonałego porządku rzeczy, jaki istniał w ogrodzie Eden (odczytaj Rzymian 5:12). Niemniej zasada zwierzchnictwa pozostała w mocy. Gdy się jej przestrzega, przysparza małżeństwom szczęścia i wielu dobrodziejstw. Korzyść z tej zasady odnosił również Jezus, podporządkowując się swojej Głowie. W bycie przedludzkim ‛wciąż się weselił przed Jehową’ (Prz. 8:30). Z powodu odziedziczonego grzechu mężczyźni nie są w stanie sprawować zwierzchnictwa w sposób doskonały, a kobiety okazywać doskonałej uległości. Jednak gdy mężowie i żony nie szczędzą starań, mogą odczuwać w małżeństwie obopólne zadowolenie — w takiej mierze, w jakiej jest to dziś możliwe.

5. Dlaczego małżeństwa powinny wziąć sobie do serca radę z Rzymian 12:10?

⁵ Szczególnie ważne dla pomyślności małżeństwa jest stosowanie się do biblijnej rady udzielonej wszystkim chrześcijanom: „W miłości braterskiej żywcie jedni do drugich tkliwe uczucie. Przodujcie w okazywaniu sobie nawzajem szacunku” (Rzym. 12:10). Zarówno mąż, jak i żona powinni usilnie starać się wprowadzać w czyn następujące zalecenie: „Stańcie się jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem” (Efez. 4:32).

Gdy współmałżonek nie służy Jehowie

6, 7. Jak uległość żony może wpłynąć na męża, który nie podziela jej przekonań?

⁶ Jak postępować, gdy w małżeństwie któraś ze stron nie służy Jehowie? Jeśli dotyczy to męża, jak powinna się do niego odnosić chrześcijanka? Biblia odpowiada: „Żony, bądźcie podporządkowane swoim mężom, żeby — jeśli niektórzy nie są posłuszni Słowu — mogli bez słowa zostać pozyskani dzięki postępowaniu swych żon, będąc naocznymi świadkami waszego nieskalanie czystego postępowania, połączonego z głębokim respektem” (1 Piotra 3:1, 2).

⁷ Słowo Boże zachęca więc żonę, by okazywała uległość wobec męża niebędącego jej współwyznawcą. Swą przykładną postawą może go skłonić do zastanowienia się, z czego wynika jej szlachetne postępowanie. Niewykluczone, że dzięki temu mąż zainteresuje się jej wierzeniami i z czasem pozna prawdę.

8, 9. Jak powinna postępować chrześcijanka, gdy mąż nie docenia jej starań?

⁸ A co jeśli taki mąż nie docenia starań żony? Pismo Święte zachęca chrześcijanki do okazywania zbożnych cech w każdych okolicznościach, nawet bardzo trudnych. Na przykład w Liście 1 do Koryntian 13:4 czytamy: „Miłość jest wielkodusznie cierpliwa”. Żona powinna dalej kierować się miłością i znosić tę ciężką sytuację „z zupełnym uniżeniem umysłu i łagodnością, z wielkoduszną cierpliwością” (Efez. 4:2). Czynna siła Boża, czyli duch święty, pomaga przejawiać chrześcijańskie przymioty nawet w szczególnie uciążliwych warunkach.

⁹ Paweł wspomniał: „Do wszystkiego mam siłę dzięki temu, który mi udziela mocy” (Filip. 4:13). Chrześcijanin wspierany duchem Bożym potrafi w małżeństwie zdobyć się na wiele rzeczy, które w przeciwnym razie byłyby nieosiągalne. Na przykład szorstkie traktowanie może prowokować do brania odwetu. Ale Biblia radzi nam: „Nikomu nie oddawajcie złem za złe. (...) Napisano przecież: ‚Pomsta jest moja; ja odpłacę, mówi Jehowa’” (Rzym. 12:17-19). Podobne słowa znajdujemy w Liście 1 do Tesaloniczan 5:15: „Baczcie, żeby nikt nie oddawał nikomu krzywdą za krzywdę, ale zawsze zabiegajcie o to, co dobre — jeden dla drugiego, a także dla wszystkich innych”. Święty duch Jehowy pozwala dokonywać tego, czego człowiek nie dokonałby o własnych siłach. Bardzo ważne jest zatem modlenie się o tego ducha, by uzupełniał nasze braki.

10. Jak Jezus reagował na cudzą nieżyczliwość?

¹⁰ Wyjątkowy przykład nieoddawania wet za wet pozostawił Jezus. W Liście 1 Piotra 2:23 czytamy: „Gdy go obrzucano obelgami, nie odwzajemniał się obelgami. Gdy cierpiał, nie groził, ale poruczał siebie temu, który sądzi w sposób nacechowany prawością”. Naśladujmy ten wspaniały wzór. Nie dajmy się sprowokować, gdy ktoś postępuje wobec nas nagannie. Wszystkich chrześcijan zachęcono, żeby byli ‛tkliwie współczujący, pokornego umysłu i nie odpłacali krzywdą za krzywdę ani obelgą za obelgę’ (1 Piotra 3:8, 9).

Bez prawa głosu?

11. W jakim szczególnym zadaniu będą mieć udział niektóre chrześcijanki?

¹¹ Czy podporządkowanie się zwierzchnictwu męża oznacza, że żona nie ma prawa głosu — że nie może się wypowiadać w sprawach rodzinnych i w innych kwestiach? Bynajmniej nie o to chodzi. Kobiety, tak jak mężczyźni, otrzymują od Jehowy wiele zaszczytnych obowiązków. Pomyślmy, jakiego wyróżnienia dostępuje 144 000 osób, które mają w niebie usługiwać w roli królów i kapłanów, panując z Chrystusem nad ziemią! Do tego grona powołano również kobiety (Gal. 3:26-29). To oczywiste, że Jehowa powierza im różne ważne zadania.

12, 13. Podaj przykład tego, że kobiety prorokowały.

¹² Na przykład w czasach biblijnych niektóre kobiety prorokowały. W Księdze Joela 2:28, 29 zapowiedziano: „Wyleję mego ducha na wszelkie ciało i wasi synowie oraz wasze córki na pewno będą prorokować. (...) I nawet na sług oraz na służebnice wyleję w owych dniach mego ducha”.

¹³ W grupie około 120 uczniów Jezusa, którzy w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. zgromadzili się w górnej izbie w Jerozolimie, byli zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Na wszystkich zebranych został wylany duch święty. Piotr słusznie więc zastosował wspomniane proroctwo do mężczyzn i kobiet. Oznajmił: „To zostało powiedziane przez proroka Joela: ‚„A w dniach ostatnich — mówi Bóg — wyleję mego ducha na wszelkie ciało i wasi synowie oraz wasze córki będą prorokować (...); i nawet na moich niewolników oraz na moje niewolnice wyleję w owych dniach mego ducha i będą prorokować”’” (Dzieje 2:16-18).

14. Jak kobiety przyczyniały się do krzewienia wczesnego chrystianizmu?

¹⁴ W I wieku n.e. kobiety odegrały istotną rolę w rozprzestrzenianiu chrystianizmu. Głosiły o Królestwie Bożym i w inny sposób wspierały to dzieło (Łuk. 8:1-3). Przykładem jest Febe, którą Paweł nazwał „służebnicą zboru w Kenchrach”. Gdy apostoł ten przekazywał pozdrowienia współpracownikom, wymienił wiele chrześcijanek, między innymi „Tryfenę i Tryfozę, niewiasty, które ciężko pracują w Panu”. Napisał też: „Pozdrówcie Persydę, naszą umiłowaną, gdyż poniosła wiele trudów w Panu” (Rzym. 16:1, 12).

15. Jaką rolę w rozprzestrzenianiu chrystianizmu odgrywają kobiety w naszych czasach?

¹⁵ W naszych czasach znaczną część ponadsiedmiomilionowej rzeszy głosicieli Królestwa stanowią kobiety w różnym wieku (Mat. 24:14). Wiele z nich to pionierki lub misjonarki, a niektóre usługują w domach Betel. Psalmista Dawid śpiewał: „Jehowa podaje słowo; zwiastunek dobrej nowiny jest wielki zastęp” (Ps. 68:11). Jakże trafna okazuje się ta wypowiedź! Jehowa ceni trud kobiet, które gorliwie głoszą dobrą nowinę i biorą udział w realizowaniu Jego zamierzenia. Tak więc zasada Boża dotycząca podporządkowania z pewnością nie oznacza, że kobiety nie mają wykazywać inicjatywy ani zabierać głosu.

Dwie kobiety, które zabrały głos

16, 17. Jak przykład Sary dowodzi, że żony mają prawo wyrażać swoje zdanie?

¹⁶ Skoro sam Jehowa powierza kobietom wiele zaszczytnych zadań, to czyż mężowie nie powinni uzgadniać z żonami ważnych decyzji? Mądrość nakazuje to robić. Pismo Święte niejednokrotnie wspomina o tym, że kobiety otwarcie wyrażały swoje zdanie, a nawet śmiało działały, mimo że mężowie o to nie prosili. Rozważmy dwa przykłady.

¹⁷ Sara, żona patriarchy Abrahama, nalegała, by odprawił on swą nałożnicę i jej syna ze względu na ich lekceważącą postawę. „Abrahamowi wydało się to bardzo złe” — ale nie Bogu. Jehowa rzekł do niego: „Niech ci się nie wydaje złe to, co Sara mówi do ciebie o chłopcu i o twojej niewolnicy. Posłuchaj jej głosu” (Rodz. 21:8-12). Abraham usłuchał Jehowy i zrobił to, o co prosiła Sara.

18. Z jaką inicjatywą wystąpiła Abigail?

¹⁸ Pomyślmy też o Abigail, żonie Nabala. Gdy Dawid uciekał przed zawistnym królem Saulem, jakiś czas obozował w pobliżu trzód zamożnego Nabala. Razem ze swymi ludźmi nie korzystał z żadnych jego dóbr, przeciwnie — ochraniał je. Ale Nabal „był szorstki i zły w swych poczynaniach”, był ‛nicponiem i odznaczał się brakiem rozsądku’. Gdy ludzie Dawida z szacunkiem poprosili Nabala o żywność, on ich zwymyślał i odprawił z niczym. Jak na wieść o tym zareagowała Abigail? Nic nie mówiąc Nabalowi, „natychmiast się pośpieszyła i wzięła dwieście chlebów i dwa wielkie dzbany wina, i pięć oprawionych owiec, i pięć sea prażonego ziarna, i sto placków rodzynkowych oraz dwieście placków z prasowanych fig”, i dostarczyła to wszystko Dawidowi i jego ludziom. Czy postąpiła słusznie? Późniejsze wydarzenia wyraźnie to potwierdziły. Jak donosi Biblia, „Jehowa poraził Nabala, tak iż umarł”. Potem Dawid poślubił Abigail (1 Sam. 25:3, 14-19, 23-25, 38-42).

‛Niewiasta, która zapewnia sobie sławę’

19, 20. Dzięki czemu kobieta zapewnia sobie prawdziwą sławę?

¹⁹ Pismo Święte z uznaniem wyraża się o żonach, które postępują zgodnie z wolą Jehowy. Księga Przysłów tak sławi ‛dzielną żonę’: „Wartość jej daleko większa niż korali. Ufa jej serce tego, kto ją ma, i nie brakuje żadnego zysku. Odpłaca mu dobrem, a nie złem, przez wszystkie dni swego życia. Z mądrością otwiera swe usta, a na jej języku jest prawo lojalnej życzliwości. Czuwa nad biegiem spraw w swoim domu i nie je chleba lenistwa. Jej synowie wstają i zwą ją szczęśliwą; powstaje ten, który ją ma — i ją wysławia” (Prz. 31:10-12, 26-28).

²⁰ Dzięki czemu kobieta zaskarbia sobie prawdziwe uznanie? W Księdze Przysłów 31:30 wspomniano: „Wdzięk bywa fałszywy, a uroda — próżna; lecz niewiasta, która boi się Jehowy — ta zapewnia sobie sławę”. Bojaźń wobec Jehowy obejmuje chętne uznawanie ustanowionej przez Niego zasady zwierzchnictwa. „Głową kobiety jest mężczyzna”, tak jak „głową każdego mężczyzny jest Chrystus”, a „głową Chrystusa jest Bóg” (1 Kor. 11:3).

Okazuj wdzięczność za dar od Boga

21, 22. (a) Dlaczego chrześcijańskie pary powinny być wdzięczne Bogu za dar małżeństwa? (b) Dlaczego należy respektować Bożą zasadę zwierzchnictwa? (Zobacz ramkę na stronie 17).

²¹ Chrześcijańscy małżonkowie mają mnóstwo powodów do dziękowania Bogu! Mogą tworzyć naprawdę zgodny i szczęśliwy związek. Powinni okazywać wdzięczność za dar małżeństwa zwłaszcza dlatego, że daje on wyjątkową możliwość wspólnego ‛chodzenia z Jehową’ (Mich. 6:8; Rut 1:9). Nasz Stwórca, jako Założyciel tego związku, najlepiej wie, od czego zależy powodzenie w małżeństwie. Zawsze więc spełniajcie wolę Boga, a wtedy — nawet w dzisiejszych burzliwych czasach — ‛radość z Jehowy będzie waszą twierdzą’ (Nehem. 8:10).

²² Mąż, który kocha żonę jak samego siebie, sprawuje zwierzchnictwo w sposób delikatny i wyrozumiały. Bogobojna żona zaś zjednuje sobie miłość męża, gdy go wspiera i darzy głębokim respektem. I co najważniejsze, ich przykładny związek przysparza wtedy czci wspaniałemu Bogu, Jehowie.