PIĘTNO

Poganie niekiedy wypalali lub wykłuwali na ciele niewolników piętno jako znak właściciela. Jehowa przepowiedział, że dumne mieszkanki Judy, niczym niewolnice cudzoziemskich zdobywców, będą miały „piętno [hebr. ki] zamiast urody” (Iz 3:24).

Wyznawcy różnych bóstw czasami wypisywali lub rysowali sobie na ciele imię, symbol lub wizerunek swego boga, by pokazać, jak bardzo są mu oddani. Prawo Mojżeszowe zabraniało celowego oszpecania ciała (Kpł 19:28). Pozwalało jedynie na przekłucie ucha niewolnikowi, który dobrowolnie postanowił służyć swemu panu „po czas niezmierzony” (Pwt 15:16, 17).

Paweł napisał do Galatów: „Noszę na swym ciele piętna [gr. stígmata] niewolnika Jezusa” (Gal 6:17). Z powodu swej chrześcijańskiej służby Paweł wiele wycierpiał na ciele i z pewnością nosił po tych ranach blizny, które potwierdzały, że jest wiernym niewolnikiem należącym do Jezusa Chrystusa (2Ko 11:23-27). Być może właśnie to miał na myśli. Ale mógł też nawiązać do swego życia i chrześcijańskiej służby, w których wydawał owoce ducha (zob. ZNAK, ZNAMIĘ).