Przypomnijmy sobie, że w skład naszej duchowej zbroi wchodzi między innymi „napierśnik prawości”, osłaniający serce, oraz „hełm wybawienia”, który chroni umysł. To, czy nauczymy się skutecznie nimi posługiwać, może zadecydować o naszym zwycięstwie lub porażce (Efezjan 6:14-17; Przysłów 4:23; Rzymian 12:2).

Nałożenie „hełmu wybawienia” polega na tym, że stale mamy w umyśle wyraźny obraz czekających nas cudownych błogosławieństw i nie pozwalamy, by blichtr tego świata odwrócił naszą uwagę (Hebrajczyków 12:2, 3; 1 Jana 2:16). Dzięki takiemu nastawieniu łatwiej nam przedkładać sprawy duchowe nad dobra materialne lub własne korzyści (Mateusza 6:33). Chcąc więc się upewnić, czy ten element zbroi mamy na właściwym miejscu, trzeba uczciwie zadać sobie pytania: Do czego zmierzam w życiu? Czy mam konkretne cele duchowe? Co robię, żeby je osiągnąć? Bez względu na to, czy należymy do ostatka namaszczonych duchem chrześcijan, czy do ogromnej „wielkiej rzeszy”, powinniśmy naśladować Pawła, który powiedział: „Ja jeszcze nie uważam, że to pochwyciłem; ale chodzi o jedno: Zapominając o tym, co za mną, i sięgając po to, co przede mną, pędzę do celu” (Objawienie 7:9; Filipian 3:13, 14).