WIĘZADŁA

Mocne pasma tkanki łącznej wiążące ze sobą kości i podtrzymujące narządy wewnętrzne ciała. Termin „więzadła” bądź „wiązadła” pojawia się w niektórych współczesnych przekładach Biblii (NŚ, Pop, Wp) w Kolosan 2:19 jako tłumaczenie greckiego wyrazu syndésmon (forma słowa sýndesmos). W innych przekładach wyraz ten oddano jako „ścięgna” (Bw, Kow), „wiązania” (Db, Wk), „związania” (Bg) czy „złączenia” (Bb). Użyte w odniesieniu do więzadeł słowo sýndesmos oznacza „to, co zespala, związuje” (Wielki słownik grecko-polski Nowego Testamentu, red. R. Popowski, Warszawa 1994, s. 582). Ten sam grecki termin pojawia się w wyrażeniach: „więzy nieprawości” (Dz 8:23), „jednocząca więź pokoju” (Ef 4:3) oraz „doskonała więź jedności” (Kol 3:14).

Kiedy Paweł ostrzegał przed „udawaną pokorą” okazywaną przez rzekomego chrześcijanina, wyjaśnił, że ktoś taki „nie trzyma się mocno głowy, tego, z którego całe ciało, zaopatrywane i harmonijnie zespolone przez stawy i więzadła [syndésmon], wciąż rośnie wzrostem, który daje Bóg” (Kol 2:18, 19). Zbór chrześcijan namaszczonych duchem przyrównano tu do ciała mającego głowę. Na wzajemną zależność jego członków wskazuje wzmianka o ‛harmonijnym zespoleniu przez stawy i więzadła’. Paweł zatem używa wyrazu „więzadła” przenośnie, w związku z duchowym ciałem, którego głową jest Chrystus. Jako głowa, Jezus zaspokaja wszelkie potrzeby tego ciała za pomocą „stawów i więzadeł”, tzn. różnych środków służących dostarczaniu pokarmu duchowego, przekazywaniu informacji i koordynowaniu działań (por. 1Ko 12:12-30; Jn 15:4-10). W literalnym ciele ludzkim wszystkie członki przyczyniają się do rozwoju i sprawnego funkcjonowania organizmu — mają udział w przyjmowaniu pokarmu i rozmaitych sygnałów oraz w przekazywaniu ich innym częściom ciała. Podobnie jest ze zborem Chrystusowym.