20, 21. (a) Jak Biblia daje do zrozumienia, że władza męża i rodziców nie jest absolutna? (b) Jaką decyzję musi więc niekiedy powziąć zamężna chrześcijanka albo wierzące dzieci i czym powinni się przy tym kierować?

²⁰ Pamiętaj, że cała struktura władzy w rodzinie pochodzi od Boga. Dlatego mężczyźni mają być podporządkowani Chrystusowi, żony swym mężom, „jak to przystoi w Panu”, a dzieci rodzicom, „bo to jest bardzo miłe w Panu” (Kolosan 3:18, 20; 1 Koryntian 11:3). Nie wolno więc pomijać Boga. Z tego wynika, że władza męża nad żoną i rodziców nad dziećmi jest względna. To znaczy, że partner małżeński będący chrześcijaninem oraz dzieci są przede wszystkim podporządkowani Bogu i Chrystusowi, stosując się do Ich rad. Jeżeli mąż czy żona albo rodzice są niewierzący, może im się to w pierwszej chwili nie podobać. W rzeczywistości jednak wychodzi im to na dobre, bo dzięki temu wierzący partner i dzieci stają się bardziej godni zaufania i okazują więcej szacunku.

To samo dotyczy dzieci, gdy są już na tyle dorosłe, żeby rozumieć Słowo Boże i stosować się do niego. Gdyby rodzice nie podzielali ich chęci służenia Jehowie, one same muszą zadecydować, czy będą lojalne wobec Boga, czy też wolą podzielić los rodziców (Mateusza 10:37-39). Niemniej poza nadrzędnymi obowiązkami wobec Boga dzieci powinny być „we wszystkim” podporządkowane, nawet gdyby musiały robić coś, co im się nie podoba (Kolosan 3:20). Mogą tym pobudzić rodziców do wejścia na zgotowaną przez Jehowę drogę zbawienia. Gdy ktoś kieruje się lojalnością wobec Jehowy i Jego sprawiedliwych dróg, a nie chęcią okazania nieposłuszeństwa podyktowanego duchem niezależności, jest to rzeczywiście „bardzo miłe w Panu”.