Dawaj pierwszeństwo sprawom najważniejszym!
Zbliża się zebranie, a ty masz jeszcze coś do zrobienia. Czemu dasz pierwszeństwo?
JESTEŚ mężem i ojcem. Pod koniec długiego, męczącego dnia pracy myślisz już o zebraniu zborowym zaplanowanym na wieczór. Jeżeli zaraz skończysz pracę, zdążysz jeszcze wziąć prysznic, przebrać się, zjeść coś naprędce i wyjść na zebranie. Ale oto podchodzi do ciebie pracodawca i prosi, byś został po godzinach. Obiecuje dobrze zapłacić, a ty potrzebujesz pieniędzy.
A może jesteś żoną i matką. Przygotowując obiad, spostrzegasz stos nie wyprasowanych ubrań, których część będzie jutro potrzebna. Zastanawiasz się: „Jeżeli pójdę na zebranie, to kiedy poprasuję?” Niedawno podjęłaś pracę na cały etat i przekonujesz się, jak trudno jest pogodzić obowiązki domowe z pracą zarobkową.
Albo jesteś uczniem. W pokoju na biurku leży sterta zeszytów z zadaniami domowymi. Co prawda większość z nich mogłeś odrobić już wcześniej, ale zwlekałeś z tym i teraz musisz przygotować kilka naraz. Masz ochotę poprosić rodziców, by pozwolili ci nie iść na zebranie i dokończyć lekcje.
Co ty postawiłbyś na pierwszym miejscu: pracę po godzinach, prasowanie, odrabianie zadań domowych czy zebranie zborowe? Co w sensie duchowym oznacza dawanie pierwszeństwa sprawom najważniejszym? Jaki jest punkt widzenia Jehowy?
Czemu należy dawać pierwszeństwo?
Wkrótce po tym, jak Izraelici otrzymali Dziesięcioro Przykazań, pewien mężczyzna został przyłapany na zbieraniu drew w sabat. Praca w tym dniu była surowo zabroniona w Prawie (Liczb 15:32-34; Powtórzonego Prawa 5:12-15). Jaki osąd byś wydał w takiej sytuacji? Czy usprawiedliwiałbyś tego człowieka, argumentując, iż w gruncie rzeczy nie pracował, by zapewnić sobie luksusy, lecz w trosce o podstawowe potrzeby rodziny? Czy tłumaczyłbyś, że w ciągu roku będzie jeszcze wiele okazji do obchodzenia sabatu i że to jedno przeoczenie, być może spowodowane brakiem planowania, można przebaczyć?
Jehowa potraktował tę sprawę znacznie poważniej. „Po jakimś czasie”, czytamy w Biblii, „Jehowa rzekł do Mojżesza: ‚Człowiek ten ma być bezwarunkowo uśmiercony’” (Liczb 15:35). Dlaczego Jehowa tak surowo ocenił postępek tego mężczyzny?
Ludowi dano sześć dni na gromadzenie drewna i dbanie o inne potrzeby materialne, na przykład o żywność, odzież i schronienie. Siódmy dzień mieli poświęcić sprawom duchowym. Zbierania drew nie uważano za coś złego, niewłaściwe jednak było wykorzystywanie w tym celu czasu, który powinien być przeznaczony na wielbienie Jehowy. Co prawda chrześcijanie nie podlegają Prawu Mojżeszowemu, ale czy to wydarzenie nie uczy nas, czemu dzisiaj mamy dawać pierwszeństwo? (Filipian 1:10).
Po 40 latach spędzonych na pustkowiu Izraelici przygotowywali się do zajęcia Ziemi Obiecanej. Niektórym już znudziła się manna dostarczana na pustkowiu przez Boga i pewnie z utęsknieniem wyglądali urozmaiconego pożywienia. Żeby po wejściu do ziemi „mlekiem i miodem płynącej” umieli zachować równowagę, Jehowa im przypomniał: „Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz człowiek żyje każdą wypowiedzią z ust Jehowy” (Wyjścia 3:8; Powtórzonego Prawa 8:3).
Izraelici musieli ciężko zapracować na to „mleko i miód”. Trzeba było pokonać nieprzyjacielskie wojska, wybudować domy i uprawiać pola. Mimo to Jehowa nakazał, by każdego dnia znajdowali chwile na rozmyślanie o sprawach duchowych. Mieli także wygospodarowywać czas na pouczanie swych dzieci o Bożych drogach. Jehowa powiedział: „Nauczajcie ich [moich przykazań] też swoich synów, mówiąc o nich, gdy siedzisz w domu i gdy idziesz drogą, i gdy się kładziesz, i gdy wstajesz” (Powtórzonego Prawa 11:19).
Każdy mężczyzna mieszkający w kraju — Izraelita i prozelita — był zobowiązany trzy razy w roku ukazać się przed Jehową. Wielu ojców zabierało ze sobą żonę i dzieci, wiedząc, iż taka wyprawa przyniesie korzyści całej rodzinie. Ale kto pod ich nieobecność miał chronić domy i pola przed atakiem wrogów? Jehowa obiecał: „Nikt nie będzie pożądał twej ziemi, gdy trzy razy w roku będziesz szedł ujrzeć oblicze Jehowy, twego Boga” (Wyjścia 34:24). Izraelici musieli okazać wiarę i ufać, że jeśli na pierwszym miejscu postawią sprawy duchowe, nie stracą pod względem materialnym. Czy Jehowa dotrzymał słowa? Z całą pewnością!
Stale szukaj najpierw Królestwa
Jezus uczył swych naśladowców przedkładać sprawy duchowe nad wszystko inne. W Kazaniu na Górze radził słuchaczom: „Nigdy (...) nie zamartwiajcie się i nie mówcie: ‚Co będziemy jeść?’ albo: ‚Co będziemy pić?’, albo: ‚Co na siebie włożymy?’ Stale (...) szukajcie najpierw królestwa oraz Jego prawości, a wszystkie te inne rzeczy [niezbędne środki materialne] będą wam dodane” (Mateusza 6:31, 33). Wkrótce po śmierci Jezusa do rady tej zastosowali się nowo ochrzczeni chrześcijanie. Wielu z nich było Żydami lub prozelitami, którzy przybyli do Jerozolimy na święto Pięćdziesiątnicy w 33 roku n.e. Kiedy tam przebywali, zdarzyło się coś niespodziewanego. Usłyszeli i przyjęli dobrą nowinę o Jezusie Chrystusie. Pragnąc dowiedzieć się czegoś więcej o nowo poznanej wierze, zostali w Jerozolimie. Wówczas zaczęło im brakować środków do życia, niemniej wygody były dla nich sprawą drugorzędną. Znaleźli przecież Mesjasza! Ich chrześcijańscy bracia podzielili się z nimi dobrami materialnymi, dzięki czemu wszyscy „dalej trwali w nauce apostołów (...) oraz na modlitwach” (Dzieje 2:42).
Z czasem niektórzy chrześcijanie przestali odczuwać potrzebę regularnego spotykania się ze współwyznawcami (Hebrajczyków 10:23-25). Być może zaczęli przejawiać materialistyczne nastawienie i lekceważyć sprawy duchowe, zabiegając o zabezpieczenie finansowe dla siebie i swych rodzin. Po udzieleniu usilnych zachęt do nieopuszczania zebrań apostoł Paweł napisał do braci: „Prowadźcie życie wolne od umiłowania pieniędzy, zadowalając się tym, co jest obecnie. On bowiem powiedział: ‚Nie pozostawię cię ani nie opuszczę’” (Hebrajczyków 13:5).
Rada Pawła okazała się bardzo aktualna. Jakieś pięć lat po napisaniu przez niego Listu do Hebrajczyków wojska rzymskie pod wodzą Cestiusza Gallusa otoczyły Jerozolimę. Wierni chrześcijanie pamiętali przestrogę Jezusa: „Kiedy jednak [to] ujrzycie (...) kto będzie na dachu domu, niech nie schodzi ani nie wchodzi do środka, by coś zabrać ze swego domu, a kto będzie w polu, niech nie wraca do tego, co za nim, aby wziąć swoją szatę wierzchnią” (Marka 13:14-16). Wiedzieli, że ich ocalenie nie zależy od stałego zatrudnienia ani od wartości posiadanych dóbr, lecz od posłusznego zastosowania się do wskazówek Jezusa. Temu, kto wziął sobie do serca radę Pawła i na pierwszym miejscu stawiał sprawy duchowe, niewątpliwie łatwiej było zostawić dom, pracę, ubrania oraz cenne rzeczy osobiste i uciec w góry niż temu, kto nie uwolnił się od miłości pieniędzy.
Jak dziś niektórzy dają pierwszeństwo sprawom najważniejszym
W dobie obecnej wierni chrześcijanie wysoko sobie cenią regularne spotkania z braćmi, toteż wielu zdobywa się na ofiarność, by w nich uczestniczyć. Gdzieniegdzie dostępna jest jedynie praca na zmiany. Pewien brat proponuje współpracownikom, że zastąpi ich w sobotnie wieczory — gdyż wtedy większość osób woli zaplanować odpoczynek — jeśli tylko pójdą na jego zmianę w porze zebrania. Inni bracia pracujący na zmiany chodzą na zebrania do sąsiedniego zboru, gdy nie mogą być w swoim. Dzięki temu prawie nigdy ich nie opuszczają. Nowo zainteresowana osoba z Kanady szybko zrozumiała, jak duże znaczenie mają zajęcia teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej oraz zebrania służby, ale ze względu na pracę nie mogła z nich korzystać. Chcąc uczestniczyć w tych ważnych spotkaniach, postanowiła płacić współpracowniczce, by ją w tym czasie zastępowała.
Również wielu przewlekle chorych rzadko opuszcza zebrania. Jeżeli takie osoby nie mogą dotrzeć do Sali Królestwa, słuchają programu w domu przez telefon lub z nagranej kasety. Okazują godne pochwały docenianie duchowych postanowień Jehowy udostępnianych za pośrednictwem „niewolnika wiernego i roztropnego”! (Mateusza 24:45). Z kolei chrześcijanie opiekujący się sędziwymi rodzicami naprawdę cenią sobie, gdy brat lub siostra zaproponuje, że zostanie z ich matką lub ojcem, dzięki czemu oni będą mogli pójść na zebranie zborowe.
Planuj z góry!
Rodzice, którzy są świadomi własnych potrzeb duchowych, pomagają też swym dzieciom doceniać chrześcijańskie zebrania. Na ogół oczekują od nich systematycznego odrabiania prac domowych, by nie narastały zaległości. Jeżeli wieczorem jest zebranie, dzieci siadają do lekcji zaraz po powrocie ze szkoły. Nie można pozwolić, żeby hobby lub inne zajęcia kolidowały z zebraniami zborowymi.
Czy jako mąż i ojciec dajesz pierwszeństwo zebraniom? A ty, żono i matko, czy starasz się tak rozplanować obowiązki, by mieć czas na zebrania? A jeśli jesteś nastolatkiem, czy dopasowujesz odrabianie lekcji do zebrań, czy też na odwrót?
Zebrania zborowe to dar świadczący o troskliwości Jehowy. Powinniśmy dokładać wszelkich starań, by na nie uczęszczać. Jehowa szczodrze ci pobłogosławi, jeżeli dasz pierwszeństwo sprawom najważniejszym!