Biblia — księga dla całej ludzkości

OTO wielka rzesza, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć — ze wszystkich narodów i szczepów, i ludów, i języków; ustawieni [byli] przed tronem”.

O jaką rzeszę tu chodzi? I co ci ludzie robią?

W sprawozdaniu czytamy dalej: „W rękach ich gałęzie palmowe. I wciąż wołają donośnym głosem, mówiąc: ‛Zbawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, oraz Barankowi’”. Nie jest to rozgorączkowany tłum domagający się czegoś albo demonstrujący przeciw czemuś. Przedstawiono tutaj szczęśliwą, rozradowaną rzeszę, która dopiero co przeżyła coś nader podnoszącego na duchu. „Są to ci, którzy wychodzą z wielkiego ucisku (...). Nie będą już łaknąć ani pragnąć (...). A Bóg otrze wszelką łzę z ich oczu”.

ORĘDZIE DO CAŁEJ LUDZKOŚCI

Przytoczony opis tej międzynarodowej „wielkiej rzeszy” znajdujemy w ostatniej księdze biblijnej — w Objawieniu, rozdziale 7, a wersetach od 9 do 17. W sposób obrazowy nakreślono tam przyszłe czasy, w których ludzkość nie będzie już podzielona pod względem rasowym, językowym bądź narodowym; będzie raczej zjednoczona w pokoju i harmonii oraz naprawdę wolna od strachu i wszelkiego niedostatku. Taka jest zasadnicza treść jedynego w swoim rodzaju orędzia, które Pismo Święte ma do przedstawienia całej ludzkości.

Może jednak zapytasz: Cóż niezwykłego jest w tym orędziu? Czyż na całym świecie nie mówi się o pokoju i jedności? To prawda. Kto z normalnie myślących ludzi w dzisiejszej erze napięć międzynarodowych, zaostrzanych przez walki polityczne, rasowe, ekonomiczne i religijne, nie interesowałby się pokojem na świecie? Jednakże na długo przedtem, zanim doszło do tych międzynarodowych zmagań i zanim pod znakiem zapytania stanęło samo przetrwanie ludzkości, Biblia już zapowiedziała czas, w którym wszyscy będą się radować pokojem i jednością pod jednym rządem, pod panowaniem Królestwa Bożego.

ŚWIAT OD POCZĄTKU TRAKTOWANY JAKO CAŁOŚĆ

Od samego początku Biblia przedstawia jeden ogólnoświatowy obraz przyszłości rodu ludzkiego. „Bądźcie płodni i stańcie się liczni, i napełnijcie ziemię, i opanujcie ją” — tak brzmiał pierwszy nakaz dany Adamowi i Ewie przez ich Stwórcę, Boga Jehowę (Rodz. 1:28). Adam i Ewa nie mieli być przodkami jakiejś wyróżnionej rasy czy jednego narodu. Miał się od nich rozwinąć cały rodzaj ludzki. Apostoł Paweł poświadczył ten fakt, gdy orędzie biblijne przedstawił Grekom w Atenach; powiedział im, że Bóg „uczynił z jednego człowieka wszystkie narody ludzkie, aby zamieszkiwały całą powierzchnię ziemi” (Dzieje 17:26).

Przyznać trzeba, że pojęcie braterstwa całej ludzkości znacznie wtedy wyprzedzało poglądy rozpowszechnione wśród ogółu. Czyż nawet dzisiaj, pomimo tylu debat nad światowym pokojem i jednością, nie potwierdza się na każdym kroku, że uprzedzenia rasowe i narodowościowe dalej stanowią potężną siłę dzielącą ludzi? A Biblia przełamuje te i inne bariery. Zwraca się do ludzi ze wszystkich narodów jako do jednej wielkiej rodziny, a o ziemi mówi jako o jednym wielkim domu dla całego naszego rodu. I z tego względu jest ona naprawdę księgą dla całej ludzkości.

Wszyscy bylibyśmy dzisiaj zjednoczoną, szczęśliwą rodziną na ziemi, gdyby Adam i Ewa pozostali posłuszni Jehowie Bogu. Ale sprawy potoczyły się inaczej. Biblia informuje: „Przez jednego człowieka [Adama] grzech wszedł na świat i śmierć przez grzech, a tak śmierć rozpostarła się na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (Rzym. 5:12).

W świetle tego stwierdzenia żadna rasa, żadna narodowość nie jest lepsza ani gorsza od innej rasy bądź narodowości. Tutaj znowu Biblia zwraca się do całej ludzkości bez uprzedzeń czy wyróżnień. Po prostu ukazuje, że „wszyscy (...) zgrzeszyli i nie dostaje im chwały Bożej” (Rzym. 3:23). Wprawdzie mieszkańcy niektórych obszarów mogą żyć w lepszych warunkach materialnych, są lepiej wykształceni i tak dalej, ale czy nie jest tak, że gdzie się nie spojrzy, wszędzie widać ludzi borykających się z tymi samymi podstawowymi przeciwnościami — chorobami, starością, niedoskonałością i śmiercią?

OBIETNICA DOBRODZIEJSTW DLA CAŁEJ LUDZKOŚCI

Chociaż wskutek grzechu ludzkość znalazła się wręcz w rozpaczliwej sytuacji, to nie pozostawiono jej bez nadziei. W decydującym momencie Jehowa Bóg wkroczył z obietnicą. Powiedział do Abrahama: „Za pośrednictwem twojego nasienia stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi” (Rodz. 22:18). Przy okazji warto nadmienić, że obietnicę tę włączyły do swoich wierzeń trzy wielkie religie świata: judaizm, chrześcijaństwo i islam. Tylko Biblia ukazuje spełnienie się tej obietnicy, opisując, jak Jehowa Bóg postępował z Abrahamem i jego potomkami, do których należał między innymi starożytny naród izraelski.

W tym miejscu jednak wielu może wysunąć zastrzeżenia. Uważają to za typowy przykład nacjonalistycznych wyróżnień lub uprzedzeń. Na tej podstawie odrzucają Biblię albo przynajmniej dużą część Pism Hebrajskich, mając ją za zwyczajne dzieje upatrzonego plemienia. Czy taki wniosek jest rozsądny? Dlaczego właściwie Jehowa obdarzył Abrahama takim zaufaniem i dał mu obietnicę?

Biblia wyjaśnia: „‛Abraham uwierzył Jehowie, a poczytano mu to za sprawiedliwość’; zaczęto go też zwać ‛przyjacielem Jehowy’” (Jak. 2:23). Rzecz ciekawa, że w Koranie, świętej księdze wyznawców islamu, także wskazano, iż Abraham na podstawie wiary w Boga został uznany za Jego przyjaciela: „Kto ma lepszą religię niż ten, kto całkowicie poddaje się Allachowi? Ten też czyni dobrze (innym) i naśladuje wiarę Ibrahima [Abrahama] sprawiedliwego, a Allach uznał Ibrahima za przyjaciela” (Z przekładu na język angielski M.H. Shakira: Holy Quran, sura IV, werset 125).

A co powiedzieć o Izraelitach? Ponad 400 lat później, po daniu Abrahamowi obietnicy Bożej, Mojżesz wyjaśnił im: „Jahwe [Jehowa] wybrał was i znalazł upodobanie w was nie dlatego, że liczebnie przewyższacie wszystkie narody, gdyż ze wszystkich narodów jesteście najmniejszym, lecz ponieważ Jahwe was umiłował. Chce On wam dochować przysięgi danej waszym przodkom” (Powt. Pr. 7:7, 8, Biblia Tysiąclecia, wydanie II).

Przyczyna nie tkwiła więc w tym, jakoby Abraham bądź też Izraelici należeli do wyższej rasy lub nacji, czyli jakoby byli pod jakimś względem lepsi od innych ludzi. Wybranym narodem byli raczej dzięki miłości Bożej i Jego niezasłużonej życzliwości okazanej im na podstawie wiary i właściwych uczynków. Apostoł Piotr podkreślił to słowami: „Bóg nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie człowiek, który się Go boi i czyni sprawiedliwość, jest Mu przyjemny” (Dzieje 10:34, 35).

Chociaż więc Jehowa Bóg przez pewien czas zajmował się wyłącznie narodem izraelskim, w gruncie rzeczy miał jednak na uwadze dobro całej ludzkości. Jego postępowania z Izraelem nie opisano w Biblii po to, żeby rozbudzić ducha nacjonalizmu lub wynieść jeden naród nad drugi. „Wszystko bowiem, co niegdyś napisano, to spisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez wytrwałość i przez pociechę z Pism zachowali nadzieję” (Rzym. 15:4). Istotnie, wydarzenia te uwypuklają miłość i cierpliwość Boga w urzeczywistnianiu nadziei, że cała ludzkość będzie znowu zjednoczona w pokoju i harmonijnej zgodzie. Jak ta nadzieja ma się zrealizować?

SYSTEM ZARZĄDZANIA NA RZECZ POKOJU

Paweł wyjaśnił: „Odpowiada to Jego [Bożemu] upodobaniu, które w sobie powziął w sprawie systemu zarządzania przy pełnej granicy wyznaczonych czasów, mianowicie aby na nowo zebrać wszystko w Chrystusie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (Efez. 1:9, 10). Na czym polega ów „system zarządzania”?

Określenie to jest tłumaczeniem greckiego słowa oikonomia, które w zasadzie oznacza „zarządzanie domem”. Chociaż więc ludzkość jest podzielona pod względem politycznym, rasowym, gospodarczym i religijnym, Bóg zamierza usunąć każdy z tych rozdzielających czynników i ponownie zespolić wszystkich posłusznych Mu ludzi na ziemi w jedną szczęśliwą rodzinę. Jak to osiągnie? Dokona tego za pośrednictwem mesjańskiego Królestwa z władzą w rękach Jego Syna, Jezusa Chrystusa (zob. Dan. 2:44; Izaj. 9:5, 6, BT).

W dobie obecnej mimo powszechnie panujących napięć i problemów miliony ludzi na świecie dały posłuch biblijnemu orędziu zwiastującemu pokój i zgodę. Tworzą oni ową niezliczoną „wielką rzeszę”, opisaną w księdze Objawienia. W sensie przenośnym już machają gałązkami palmowymi przed tronem Bożym, składając ofiarę wysławiania i podporządkowując się Temu, „który zasiada na tronie”, Bogu Jehowie, „oraz Barankowi”, Jezusowi Chrystusowi (Obj. 7:9, 10).

Czy to orędzie znalazło u ciebie oddźwięk? Bez względu na twoją rasę, narodowość lub język możesz się przyłączyć do tej międzynarodowej „wielkiej rzeszy”, jeśli wnikniesz w treść orędzia biblijnego i dasz mu się przekonać. Razem z innymi jej członkami powiesz wtedy z całą ufnością: „Są jednak nowe niebiosa i ziemia nowa, których według Jego [Bożej] obietnicy oczekujemy, a w nich ma mieszkać sprawiedliwość” (2 Piotra 3:13).

A zatem Biblia może być Księgą przydatną również dla ciebie!

[Ilustracja na stronie 3]

Adam i Ewa byli przodkami całego rodzaju ludzkiego

[Ilustracja na stronie 5]

Abraham, który opuścił swój kraj rodzinny, dzięki wierze i sprawiedliwym uczynkom zaskarbił sobie łaskę Jehowy