Kto naprawdę potrafi objaśniać proroctwa?

W czasach Aleksandra Wielkiego jedną z największych łamigłówek było podobno rozwiązanie węzła gordyjskiego. Wierzono, że ten, komu się to uda, wykaże się niezwykłą mądrością i dokona zdumiewających podbojówa. Wyzwanie podjął Aleksander Wielki, który — jak głosi legenda — po prostu rozciął ten węzeł mieczem.

PRZEZ wieki sztuką rozwiązywania zawiłych węzłów trudnili się mędrcy. Próbowali oni też odgadywać zagadki, objaśniać proroctwa, a nawet przewidywać przyszłość.

Często jednak przerastało to ich możliwości. Na przykład babilońscy mędrcy nie byli w stanie wytłumaczyć znaczenia napisu, który w czasie hulaszczej uczty pojawił się za sprawą cudu na ścianie pałacu króla Belszaccara. Okazało się, że tylko Daniel — sędziwy prorok Jehowy Boga, znany z „rozwiązywania zawiłości” — potrafił odczytać proroczą zapowiedź (Daniela 5:12). Dotyczyła ona upadku imperium babilońskiego i spełniła się jeszcze tej samej nocy! (Daniela 5:1, 4-8, 25-30).

Czym jest proroctwo?

Proroctwo można zdefiniować jako objawioną przyszłość, zapowiedź wydarzeń mających dopiero nastąpić. Prawdziwe proroctwo to natchnione orędzie, pisemne lub ustne, wyjawiające wolę Boga i Jego zamierzenie. W Biblii utrwalono proroctwa dotyczące pojawienia się i tożsamości Mesjasza, „zakończenia systemu rzeczy”, a także wyroków Bożych (Mateusza 24:3; Daniela 9:25).

Dzisiejsi „mędrcy” — eksperci między innymi w dziedzinie ekonomii, zdrowia, polityki czy środowiska — również próbują przewidywać przyszłość. Choć ich prognozy często są bardzo nagłaśniane przez media i cieszą się popularnością, to w najlepszym razie stanowią naukowe domysły i osobiste poglądy. Ponadto każda teza znajduje przeciwników podważających jej słuszność licznymi kontrargumentami. Zajmowanie się przepowiadaniem przyszłości to stąpanie po śliskim gruncie.

Źródło wiarygodnych proroctw

Skąd zatem pochodzą wiarygodne proroctwa i kto naprawdę potrafi je objaśniać? Apostoł Piotr napisał: „Żadne proroctwo Pisma nie wypływa z jakiejś osobistej interpretacji” (2 Piotra 1:20). Użyte tu greckie słowo oddane jako „interpretacja” oznacza „wyjaśnienie, ujawnienie” i kryje w sobie myśl o „rozwiązaniu czegoś, co wcześniej zostało związane”. W pewnym przekładzie przetłumaczono je nawet na „rozsupłanie”.

Wyobraź sobie zręcznego marynarza, który wiąże linę w skomplikowany węzeł. Laik widzi poszczególne odcinki liny tworzące splot, ale nie jest pewien, jak go rozsupłać. Podobnie ludzie potrafią śledzić bieżący rozwój wydarzeń, ale nie są pewni, jaki przybiorą one obrót.

W starożytności natchnieni prorocy, tacy jak Daniel, nie opierali swych przepowiedni na analizie współczesnych im wydarzeń ani nie próbowali sterować biegiem spraw. Gdyby tak robili, ich proroctwa byłyby jedynie wytworem wyobraźni albo zwykłą manipulacją. Byłyby to ludzkie, niedoskonałe przewidywania. Piotr oznajmił: „Proroctwo nigdy nie zostało przyniesione z woli człowieka, lecz ludzie mówili od Boga, uniesieni duchem świętym” (2 Piotra 1:21).

‛Wykładnie należą do Boga’

Jakieś 3700 lat temu dwóch mężczyzn odbywało karę w egipskim więzieniu. Każdemu z nich przyśniło się coś intrygującego. Ponieważ nie mogli spytać mędrców, zaniepokojeni, zwrócili się do współwięźnia imieniem Józef: „Śnił się nam sen, a nie ma nikogo, kto by go wyłożył”. Ten wierny sługa Boży zachęcił ich, by opowiedzieli mu swoje sny. Oświadczył przy tym: „Czyż wykładnie nie należą do Boga?” (Rodzaju 40:8). Tylko Jehowa Bóg, który niejako związuje proroctwa, jest w stanie je „rozwiązać”, czyli wyjaśnić ich znaczenie — tak jak doświadczony marynarz potrafi rozplątywać skomplikowane węzły. To od Boga musimy oczekiwać rozwikłania proroczych zagadek. Józef słusznie przypisał tę umiejętność właśnie Jemu.

Przyjrzyjmy się bliżej, co to znaczy, że ‛wykładnie należą do Boga’. Otóż objaśnia On proroctwa na różne sposoby. W Jego Słowie obok proroczych zapowiedzi znajdujemy też zapisy ich spełnienia. Dzięki temu możemy te proroctwa w miarę łatwo „rozwikłać” — podobnie jak łatwiej jest rozwiązać węzły pod okiem marynarza, który chętnie udziela wskazówek (Rodzaju 18:14; 21:2).

W wypadku innych proroctw należy zbadać kontekst. Prorok Daniel ujrzał w wizji, jak „baran mający dwa rogi” został powalony przez „włochatego kozła”, który miał „okazały róg między oczami”. Kontekst podaje, że baran wyobrażał „królów Medii i Persji”, a kozioł — „króla Grecji” (Daniela 8:3-8, 20-22). Przeszło 200 lat później wspomniany „okazały róg”, czyli Aleksander Wielki, rozpoczął podbój Persji. Jak napisał pewien historyk, gdy w czasie kampanii wojennej Aleksander zbliżał się do bram Jerozolimy, pokazano mu właśnie to proroctwo, a on odniósł je do siebie.

W jakim jeszcze sensie ‛wykładnie należą do Boga’? Józef wytłumaczył zagadkowe sny współwięźniów dzięki pomocy ducha świętego (Rodzaju 41:38). Gdy dzisiejsi słudzy Boży nie są pewni wykładni jakiegoś proroctwa, modlą się do Boga o Jego ducha, a potem pilnie analizują natchniony tym duchem tekst Biblii. Pod kierownictwem Bożym mogą znaleźć wersety, które pozwalają ustalić znaczenie pewnych proroctw. Wyjaśnianie tych proroctw nie jest kwestią nadprzyrodzonych ludzkich zdolności. To Bóg za sprawą swego ducha i swego Słowa umożliwia zrozumienie. Objaśnianie proroczych zapowiedzi musi opierać się na samej Biblii, a nie na ludzkich teoriach (Dzieje 15:12-21).

‛Wykładnie należą do Boga’ również w tym znaczeniu, że to On decyduje, kiedy Jego wierny lud na ziemi ma zrozumieć jakieś prorocze słowa. Może to nastąpić przed ich realizacją, w trakcie jej trwania lub po niej. Skoro Bóg podaje proroctwa, to umożliwia też ich rozwikłanie w odpowiednim czasie — czasie, który sam ustala.

Biblia mówi, że Józef przedstawił dwom współwięźniom wyjaśnienie snów z trzydniowym wyprzedzeniem (Rodzaju 40:13, 19). Gdy później tłumaczył sny potężnemu faraonowi, pod wpływem ducha Bożego zapowiedział bliskie nadejście siedmiu lat urodzaju, co pozwoliło poczynić niezbędne przygotowania (Rodzaju 41:29, 39, 40).

Niektóre proroctwa słudzy Boży pojęli w pełni dopiero po ich spełnieniu. Na przykład wiele wydarzeń z życia Jezusa zostało przepowiedzianych setki lat przed jego urodzeniem, a uczniowie zrozumieli je dopiero po jego zmartwychwstaniu (Psalm 22:18; 34:20; Jana 19:24, 36). Z kolei jak wynika z Księgi Daniela 12:4, pewne proroctwa ‛zapieczętowano aż do czasu końca’, kiedy miała nastać „obfitość prawdziwej wiedzy”. Żyjemy właśnie w tym okresieb.

Biblijne proroctwa a ty

Zarówno Józef, jak i Daniel stawali przed ówczesnymi władcami i przekazywali prorocze oświadczenia dotyczące narodów i królestw. Również chrześcijanie w I wieku występowali jako rzecznicy Jehowy — Boga proroctw. Ci, którzy dawali im posłuch, naprawdę wiele na tym zyskiwali.

Dzisiaj Świadkowie Jehowy na całym świecie rozgłaszają prorocze orędzie — dobrą nowinę o Królestwie Bożym — i oznajmiają, że na naszych oczach spełnia się zapowiedź Jezusa o „zakończeniu systemu rzeczy” (Mateusza 24:3, 14). Czy znasz to proroctwo i wiesz, jaki związek ma z twoją przyszłością? Świadkowie Jehowy z przyjemnością pomogą ci je zrozumieć, żebyś i ty mógł odnieść z niego korzyść.

[Przypisy]

[Ilustracje na stronach 12, 13]

Gdy Józef i Daniel wyjaśniali proroctwa, całą zasługę przypisywali Bogu