Pytania czytelników

◼ Czy chrześcijanina, który żywi nadzieję ziemską, można już teraz uważać za członka „wielkiej rzeszy”, chociaż nie przeżył jeszcze „wielkiego ucisku”? (Obj. 7:9, 14).

Tak, jeśli uwzględnić jego lub jej widoki na przyszłość, jest to słuszne.

W rozdziale 7 Księgi Objawienia ukazano dwie grupy. Pierwsza składa się ze 144 000 „opieczętowanych ze wszystkich plemion izraelskich” (Obj. 7:4, Biblia warszawska). Z kolei z Objawienia 14:1-5 dowiadujemy się, że należący do grona 144 000 są „wykupieni z ziemi”, aby stanowić „pierwociny dla Boga”. Będą oni więc królować w niebie z Chrystusem (Gal. 6:16; 2 Tym. 4:18). Drugą grupą jest „wielka rzesza, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć”, a jej członkowie „wychodzą z wielkiego ucisku”.

W ramach nakreślonych w Objawieniu 7:9-17 mieszczą się ci mieszkańcy ziemi, którzy przeżyją zbliżający się ucisk. Ktoś więc, kto chciałby być skrajnie precyzyjny, mógłby ograniczyć określenie „wielka rzesza” do osób, które już przeżyły ten ucisk. Czy jednak takie ograniczenie jest konieczne? Naszym zdaniem nie. Rzecz chyba oczywista, że ci, którzy ocaleją, będą musieli zostać zebrani przed „wielkim uciskiem”, aby się zakwalifikować do pozostawienia przy życiu. Dlatego określenie „wielka rzesza” stosujemy do lojalnych chrześcijan, którzy w naszych czasach służą Jehowie Bogu, mając nadzieję, że ocaleją i zostaną ‛poprowadzeni do źródeł wód życia’ na ziemi (Obj. 7:17). Gdyby ktoś z „wielkiej rzeszy” zmarł teraz, tuż przed „wielkim uciskiem”, istnieją wszelkie podstawy do spodziewania się, iż zmartwychwstanie do życia na ziemi.

Podobne wyjaśnienia można podać w odniesieniu do określenia „drugie owce”. W Ewangelii według Jana 10:7-16 mówił Jezus najpierw o swych „owcach”, które według naszego zrozumienia stanowią „małą trzódkę” powołaną do życia w niebie. Następnie Jezus powiedział: „Mam i drugie owce, które nie są z tej [niebiańskiej] owczarni; te również muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu; i będzie jedna trzoda, jeden pasterz”. Często już przedstawialiśmy dowody biblijne utożsamiające „drugie owce” z tymi ludźmi, którzy mają widoki życia na ziemi (Łuk. 12:32).

Ktoś mógłby dojść do wniosku, że skoro Jezus wskazał na przyszłe zgromadzanie „drugich owiec”, określenie to ma zastosowanie tylko do osób, które po wypowiedzeniu przez Jezusa tych słów uchwycą się biblijnej nadziei życia wiecznego na ziemi. Wydaje się jednak, iż nie trzeba tak zawężać tego określenia, jak gdyby Jezus przedstawił sprawę wyłącznie w chronologicznym następstwie wydarzeń. Uważamy, że chciał raczej uwypuklić, iż jest pasterzem zjednoczonych owiec. Niektóre osoby o usposobieniu owiec weszły do owczarni wyznaczonej do nieba. Istnieją też inne owce, które go uznają za pasterza; pozostają one w jedności z tamtymi, które wymieniono jako pierwsze. Z tego punktu widzenia termin „drugie owce” obejmuje także mężów wiary, którzy zmarli, zanim Jezus otworzył drogę do nieba, a więc między innymi: Noego, Abrahama, Hioba, Dawida i Jana Chrzciciela (Mat. 11:11; Dzieje 2:29; Hebr. 10:19, 20). Kiedy ci zmartwychwstaną w nowym systemie rzeczy, będą mogli uznać Dobrego Pasterza i skorzystać z szansy niekończącego się życia na ziemi razem z resztą „drugich owiec” Jezusa.