(Pozostali z umarłych nie ożyli, aż się skończyło tysiąc lat). To jest pierwsze zmartwychwstanie.

Nawias użyty w przekładzie NŚ (oraz w anglojęzycznym przekładzie Mo) ma pomóc czytelnikowi uchwycić związek pomiędzy tekstem przed nawiasem i po nim. Jak wyraźnie wspomniano, w pierwszym zmartwychwstaniu nie mają udziału „pozostali z umarłych”. Zmartwychwstanie to przysługuje tym, którzy mają królować z Chrystusem tysiąc lat. Czy to znaczy, że przez tysiąc lat nie będzie żyć nikt inny oprócz królujących z Chrystusem w niebie? Nie, bo w takim wypadku nie mieliby komu usługiwać w charakterze kapłanów, a ich panowanie rozciągałoby się nad opustoszałą ziemią.

Kim wobec tego są „pozostali z umarłych”? Są to wszyscy, którzy umarli z powodu grzechu odziedziczonego po Adamie, jak również ci, którzy wprawdzie przeżyją wielki ucisk lub urodzą się podczas Millennium, ale będą potrzebować uwolnienia od śmiertelnych następstw tego grzechu (por. Efez. 2:1).

W jakim sensie ‛nie ożyją, aż się skończy tysiąc lat’? Nie chodzi tu o ich zmartwychwstanie. Wspomniane uzyskanie życia to coś znacznie więcej niż samo istnienie człowieka. Oznacza osiągnięcie ludzkiej doskonałości, wolnej od skutków grzechu Adamowego. Warto zaznaczyć, że wzmianka w wersecie 5 następuje bezpośrednio po wersecie, w którym jest powiedziane, że ci w niebie już „ożyli”. W ich wypadku oznacza to życie wolne od skutków grzechu; zostaną nawet szczególnie wyróżnieni nieśmiertelnością (1 Kor. 15:54). A zatem w odniesieniu do „pozostałych z umarłych” uzyskanie życia musi oznaczać pełnię życia w ludzkiej doskonałości.

Obj. 20:4-